อาณานิคมคนบ้า: ชีวิตโง่ๆ #1
ท่ามกลางสถานการณ์การเมืองชวนปวดขมับที่บังคับให้เราไม่อาจละสายตาออกจากกระดานสนทนาในเฟซบุ๊คและคลื่นข่าวสารที่ประดังประเดมาทุกวินาทีได้นั้น
ผม ก็เป็นคนหนึ่งที่ต้องการหาทางออก...
<p class="rtecenter"> </p> <p>ตรึกตรองอยู่นานก่อนจะเปิดกะโหลกหนาหนาของตัวเองออกเพื่อสำรวจดินแดนรกร้างและร้อนชื้น<br /> ผมพบรอยเท้าสัตว์ป่าประหลาดจำนวนมากไม่อาจระบุจำนวนไม่อาจระบุรูปร่างหน้าตา<br /> ไม่อาจระบุสายพันธุ์ <br /> และแน่นอน ย่อมไม่อาจระบุชื่อเรียก<br /> รอยเท้าพวกนั้นเหยียบย่ำอลหม่าน บ้างก็วกไปวนมา บ้างก็เตลิดเปิดเปิงแล้วเลือนหายไป<br /> สิ่งปลูกสร้างที่รอแสดงร่องรอยอารยะธรรมก็ไม่มีอะไรน่าสนใจจนพูดได้ว่าไม่มี <br /> ไม่เคยมี และไม่จำเป็นต้องมี <br /> กองกระดูกที่กองระเกะระกะปะปนกับกองกระดาษที่เมื่ออ่านดูแล้ว <br /> เต็มไปด้วยบทกวีกากกากไร้รสนิยมไร้กลวิธีและไม่อาจเป็นบันไดให้ใครปีนป่ายสรวงสวรรค์ <br /> ไม่ก็เป็นบทเพลง ความเรียง หรือบันทึกที่ป่วยการจะใส่ใจ <br /> แต่อาจเพราะขวดเหล้าขวดเบียร์และบ้องกัญชาจำนวนมากที่ยังเสือกแทงรากและเติบโตงอกงาม<br /> ผมจึงได้แต่สันนิษฐานว่าแถวนี้แม่งเถื่อนเหมือนเคยถูกคนสติไม่สมประกอบยึดครอง <br /> และปักป้ายประกาศ... <br /> <br /> “อาณานิคมคนบ้า!”</p>
ท่ามกลางสถานการณ์การเมืองชวนปวดขมับที่บังคับให้เราไม่อาจละสายตาออกจากกระดานสนทนาในเฟซบุ๊คและคลื่นข่าวสารที่ประดังประเดมาทุกวินาทีได้นั้น
ผม ก็เป็นคนหนึ่งที่ต้องการหาทางออก...
พวกมันจะเป็นใคร หน้าตาเป็นยังไง ชื่อเสียงเรียงนามหรือที่อยู่ตามบัตรประชาชนจะระบุไว้ว่ายังไงก็ช่างแม่งมันเถอะครับ คุณไม่จำเป็นต้องรู้จักพวกมัน เพราะมันไม่ได้อยากเป็นวีรบุรุษ เป็นนักปฏิวัติ หรือแม้แต่สิ่งที่มันเคยถูกคนอื่นนิยาม หรือที่ตัวมันเองเคยนิยามว่าเป็น “ศิลปิน”
ชัชชวย คนทน
วัยเด็กมักจะหลงเหลือความทรงจำไม่กี่อย่างไว้ในหัวเรา
ในวันที่โตจนหมาเลียกะโปกไม่ถึง (แต่ยังกระโดดงับถึง)
(ข้อนี้ท่านชายทั้งหลายต้องพึงระวังไว้ด้วย)
ตรึกตรองอยู่นานก่อนจะเปิดกะโหลกหนาหนาของตัวเองออกเพื่อสำรวจดินแดนรกร้างและร้อนชื้น
ผมพบรอยเท้าสัตว์ป่าประหลาดจำนวนมากไม่อาจระบุจำนวนไม่อาจระบุรูปร่างหน้าตาไม่อาจระบุสายพันธุ์
และแน่นอน ย่อมไม่อาจระบุชื่อเรียก