“ไม่มีหนทางไปสู่สันติ หากแต่ว่าสันตินั่นแหละคือหนทาง” นี่เป็นคำกล่าวของ เอ เจ มัสเต นั่นหมายความว่า ตราบที่มนุษย์ยังตามหา แสวงหา ค้นหาสันติ พวกเขาทั้งหลายจะไม่มีทางได้พบมัน นั่นเพราะว่าปลายทางแห่งสันตินั้นอาจจะไม่ได้มีอยู่ หากแต่ว่า ทางเดินบางทางต่างหากคือสันติ เช่นนั้นแล้วน่าสงสัยอยู่ไม่น้อยว่าผู้คนทั้งหลายผู้แสวงหาสันตินั้น พวกเขาเดินอยู่บนทางสายไหน พวกเขาเดินอยู่บนทางที่ชื่อสันติหรือไม่ แต่กระนั้น ที่สุดแล้ว ทางแห่งสันติมันไม่ได้เป็นรูปธรรม แต่ทางเส้นนั้นทอดยาวอยู่อย่างไม่มีจุดสิ้นสุดอยู่ในใจ อยู่ในจิตสำนึกของเราเอง มันทอดยาวขนานไปกับทางแห่งความเคียดแค้น ชิงชัง
ว่ากันมาว่า เราจะค้นพบสันติได้อย่างไร ขณะที่ใจเรายังมีความโกรธ เกลียดชัง เพราะที่เราเกลียดชังคือมนุษย์ นั่นแปลว่าเราไม่ได้ศรัทธามนุษย์ และเราก็ย่อมเป็นมนุษย์ นั่นแปลว่าลึกๆ เราก็ไม่ได้ศรัทธาตัวเอง เช่นนั้นแล้วเราจะไปแสวงหาบางสิ่งจากผู้อื่น บางสิ่งที่ลึกๆ เราไม่เชื่อว่ามันมีอยู่ นั่นเพราะว่าในใจเราหาไม่พบสิ่งนั้นเช่นเดียวกัน
ยามที่เราต่างประสบความยากลำบาก ยามที่เราก้าวเข้าสู่ช่วงวิกฤต เราต่างก็พุ่งความสนใจ เรียกร้องสิ่งที่อยู่ภายนอก เราต่างก็เชื่อมันว่า วิถีแห่งเรานั้นถูกต้อง วิถีอื่นล้วนผิดพลาด แล้วเราก็เริ่มหาที่ทาง หรือบุคคลที่เราจะกล่าวโทษ เราก็เริ่มแบ่งแยก ผิดถูก เราเขา ดี ชั่ว และทั้งหมดนั้นมันก็ไม่ใช่ความจริง เพราะทั้งหมดนั้นคือความเห็น และแน่นอนว่า เราต่างก็เชื่อว่าความเห็นเราถูกต้องเสมอ
ในการแสวงหา เชื่อว่าไม่มากก็น้อยผู้คนต่างก็แสวงหาสิ่งเดียวกัน บ่อยครั้งผู้คนพูดถึงความสุข ความดี ความงาม ความจริง ทั้งชีวิตเราหาสิ่งเหล่านี้ หากว่าตามถ้อยคำของ เอ เจ มัสเต เราไม่มีทางไปถึง ความสุข ความดี ความงาม ความจริง นั่นเพราะสิ่งเหล่านี้คือหนทาง เราไม่มีทางไปค้นพบ แต่เราต้องพบมัน เดี๋ยวนี้ เพราะมันอยู่กับเรา มันคือหนทางไปของเรา
หากมนุษย์ยังเกลียดชังมนุษย์ นั่นหมายความว่า ไม่มีทางจะเกิดสันติ หากมนุษย์ยังมองมนุษย์อีกคนเป็นฝ่ายตรงข้าม ก็ไม่มีทางเกิดสันติ และที่สุดแล้ว สันติไม่ใช่จุดหมาย หากแต่มันคือหนทาง