คุณลุงวิจิตรได้ยื่นเอกสาร
เป็นกระดาษโรเนียวยาว 2 แผ่นเย็บติดกันให้ผม ท่านบอกว่าเป็นบันทึกเรื่องราวสำคัญ ผมขอถือโอกาสถ่ายทอดข้อความทั้งหมดดังนี้ครับ
อิฐจากพระสถูปเจดีย์ของสมเด็จพระนเรศวรมหาราชที่เมืองหาง รัฐไทยใหญ่ ซึ่งเป็นที่สวรรคตของพระองค์ท่าน คณะกู้ชาติไทยใหญ่ “หนุ่มศึกหาญ” ถือว่าเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ ได้ไปกราบไหว้บูชาขอความคุ้มครองทุกครั้งก่อนที่จะออกไปปฏิบัติการโจมตีทหารพะม่า จนได้รับชัยชนะทุกครั้ง ต่อมาเมื่อกลางปี 2502 ทหารพะม่าได้จัดการระเบิดทำลายพระสถูปเจดีย์แห่งนี้จนพังไปหมด และขนเอาอิฐไปทิ้งที่แม่น้ำหาง เพื่อเป็นการข่มขวัญของพวกหนุ่มศึกหาญ
อิฐนี้ได้ถูกพวกหนุ่มศึกหาญนำจากเมืองหางมามอบให้เมื่อปลายปี 2502 นายวิจิตร ไชยวัณณ์ ได้มอบให้ พลโท อรรถ ศศิประภา แม่ทัพภาคที่ 3 นำไปประดิษฐานที่อนุสาวรีย์สมเด็จพระนเรศวร ที่จังหวัดพิษณุโลก เมื่อปี 2506 อีกก้อนหนึ่งได้มอบให้แก่ พลโท จำเนียร พงศ์ไพโรจน์
นอกจากนี้คณะหนุ่มศึกหาญยังได้มอบให้แก่ พ.ต.อ. นิรันดร ชัยนาม ผู้ว่าราชการจังหวัดเชียงใหม่ เพื่อนำไปประดิษฐานที่อนุสาวรีย์ สมเด็จพระนเรศวรที่ตำบลเมืองงาย อ.เชียงดาว เมื่อปี 2511
วิจิตร ไชยวัณณ์
บันทึกเมื่อ 12 ก.พ. 20
สถูปสมเด็จพระนเรศวรที่ตำบลเมืองงาย อ.เชียงดาว
ผมได้พิมพ์ตามเอกสาร
ที่ได้รับจากคุณลุงวิจิตร ไชยวัณณ์ ทุกตัวอักษร แม้คำว่า “พม่า” เอกสารต้นฉบับเขียนด้วยลายมือผู้บันทึกว่า “พะม่า” ผมถามคุณลุงว่า อยากดูก้อนอิฐสำคัญนี้ จะขอดูได้ที่ไหน คุณลุงบอกว่า ให้ไปหาเจ้าอาวาสวัดป่าเป้า ซึ่งเป็นวัดไทยใหญ่ วัดนี้อยู่ถนนมณีนพรัตน์ที่เลียบคูเมือง หากขับรถจากประตูช้างเผือกมุ่งมาตามถนนทิศตะวันออก ชะลอรถช้าๆจนถึงกึ่งกลางถนนสายนี้ สังเกตดูอาคารร้านค้า จะเห็นประตูทางเข้า
ผมขับรถเลี้ยวซ้ายเข้าไปสัก 10 เมตรต้องจอดรถข้างรถอีกคัน ทราบภายหลังว่าหากเราเลี้ยวซ้ายอีกที จะมีถนนตรงขึ้นไป เลี้ยวขวาอีกครั้ง เป็นที่จอดรถผู้มาวัด ผมลงรถถามแม่ค้าก๋วยเตี๋ยวไทยใหญ่ เธอชี้มือไปพระรูปหนึ่งในวิหาร ผมปล่อยภรรยาชิมก๋วยเตี๋ยวไทยใหญ่ใกล้ที่จอดรถ ผมเดินตรงไปหาเจ้าอาวาส ไหว้ท่านนอบน้อม บอกจุดประสงค์ที่มา บอกว่าคุณลุงวิจิตรท่านแนะนำ เจ้าอาวาสยิ้มบอกว่า อิฐสำคัญที่ว่านั้น ได้ยกให้ชายคนหนึ่งที่อยู่ประตูวัดด้านทิศตะวันออก ผมกราบลาท่าน รีบเดินไปตามถนนในวัด เจดีย์สวยงามอยู่กลางวัด เท้าพามาถึงอาคารเรียน หน้าห้องมีป้ายบอกจำนวนนักเรียนมาขาด ครูผู้หญิง 2-3 วันคนทำหน้าเคร่งเครียดชำเลืองมองผม คงนึกว่ามาตรวจโรงเรียน ผมเดินทะลุประตูพบบ้านหลังหนึ่ง มองขึ้นไปบนบ้าน ชายบนบ้านมองผ่านหน้าต่างลงมาสบตาพอดี ผมถามหาชายชื่อ “ซู่จิ้ง” ตามเจ้าอาวาสบอก เขาว่าชื่อซู่จิ้ง คำตอบสำคัญที่ผมได้รับทำให้ผมเหนื่อยใจมากขึ้น เขาว่าได้ยกอิฐสำคัญให้เจ้าอาวาสวัด “ประทานพร”ไปแล้ว.