ผมวิ่งขึ้นบันไดบ้าน
มือขวาถือรองเท้าผ้าใบสีน้ำตาล ถึงบนบ้านวางกระเป๋าหนังสือเรียนชั้น ป.3 ข้างเสา วางรองเท้าที่ว่างข้างบันได นั่งถอดถุงเท้าที่ชุ่มเหงื่อวางผึ่งบนรองเท้า กวาดตามองหาย่า ได้ยินเสียงในห้องครัว ส่งเสียงเรียกย่า ย่าเดินถือถ้วยใส่ขนมมาให้เหมือนทุกวัน ผมเดินสูดขี้มูกไปหา ยกชายเสื้อกล้ามเช็ดเหงื่อแถวหน้าผากและหัว แมวสีดำขาขาวเหมือนสวมถุงเท้าวิ่งมาพันแข้งขา ผมหยุดก้มดูส่งเสียงไล่ตะเพิด 1 ครั้งมันยังคลอเคลีย 2 ครั้ง มันยังคงร้องเหมียวๆ ระหว่างขา ผมรับถ้วยขนมเดินกลับมาหามุมเหมาะๆ จะกินขนมให้อร่อยลิ้น เดินไม่ระวังเจ้าแมวที่นัวเนียแข้งขา เดินขาปัดแทบเสียหลักแทบหกล้มหกหงาย อดกินขนม ขัดใจนัก มือซ้ายถือถ้วยขนมไว้มั่น เหลียวซ้ายขวา ไม่เห็นป้าเจ้าของแมว และไม่เห็นพี่สิทธิ์ลูกป้า ที่ชอบแมวเป็นชีวิตจิตใจ อุ้มแมวดมแมว กลางคืนพี่สิทธิ์อุ้มแมวไปนอนด้วย ทั้งคนทั้งแมวนอนกอดกันในผ้าห่ม ผมแปลกใจจริงๆ เจ้าเหมียวนี่มันหายใจได้ยังไง มันไม่อึดอัดบ้างหรือไร ย่าบอกว่า อย่าเล่นคลุกคลีกับแมวนะ ระวังอย่าให้ขนมันเข้าปาก จะเป็นหืดเป็นหอบได้ ผมเชื่อตามย่าบอก ย่าบอกอีกว่า ถ้าผมไปเที่ยวไกลคนเดียว ระวังผีบ้าตาวอด มันจะจับตัวไป ที่นี้ละจะไม่ได้กินข้าวกินน้ำ ไม่ได้เห็นหน้าพ่อหน้าแม่ ระวังไว้เน้อ ผมเชื่อตามย่าเสมอมา...เมื่อปลอดสายตาเจ้าของ ผมสอดปลายเท้าขวาเข้ากลางลำตัวมัน มันร้องเหมียวๆ คงนึกว่าผมเริ่มชอบมันแล้ว ผมงอปลายเท้า แล้วเกี่ยวสะบัดตัวมันลอยไปกระทบฝาห้องดังโครม สะใจนัก มันเงียบไปครู่หนึ่ง ย่ามองดูผม หน้าเข้มบนพึมพำ
ยังไม่พอ
เมื่อผมอยู่มัธยมต้น พ่อผมปลูกบ้านอีกหลังเคียงข้างบ้านย่า ย่าจากผมไปได้ 3 ปีแล้วครับ ผมนอนคนละห้องกับพ่อแม่ วันเสาร์อาทิตย์โรงเรียนปิด ผมจะนอนตื่นสาย ความจริงตื่นแล้ว นอนกบดานไปเรื่อย คิดถึงเรื่องนั้นเรื่องนี้ เรื่องท้ายสุดคิดว่าวันนี้จะทำอะไรดี ซักเสื้อกางเกง กินข้าวเสร็จจะชวนเพื่อนไปไหนดีหนอ ได้ยินเสียงพ่อบอกตื่นไปกินข้าวได้แล้ว ผมบอกตื่นแล้วขอนอนเล่นสักครู่หนึ่ง ผมนอนต่อครึ่งหลับครึ่งตื่น ได้ยินเสียงกุกกักในห้องครัว ไม่ได้ยินเสียงพ่อแม่ ลืมตาขึ้น เห็นแสงแดดสว่างที่หน้าต่าง มันเสียงอะไรกันนะ ผมลุกขึ้นช้าๆ เดินย่องออกจากห้อง มายืนแอบตรงมุมห้อง