บล็อกของ ปราชญ์ อันดามัน
ปราชญ์ อันดามัน
เด็กชายของฉัน
เด็กชายของฉัน
ภูเขาของพวกเธอยังคงเก็บหิมะให้พวกเธออยู่หรือเปล่า?
ปราชญ์ อันดามัน
เวลา
เบื้องหน้าดูเหมือนไกล
ป้ายบอกระยะทาง หลักกิโลเมตร-ไมล์
ดุ่มเดินผ่านห้วงยามแห่งเส้นแบ่งคั่นพรมแดน
ปราชญ์ อันดามัน
ปลูกความเกลียดชังของเราให้เติบเต็ม
(ในวงเล็บทุกพื้นที่ข่าว)
ปลูกความเกลียดชังของเราให้เติบเต็ม
ปราชญ์ อันดามัน
เหตุการณ์ร้ายๆ ในวันหนึ่งๆ บนคาบสมุทร
นั่น! ในขณะเสียงอาซานกังวานผ่านยอดโดมสุเหร่า
พลันกระหึ่มเสียงเฮลิคอปเตอร์จากฟากฟ้าก็กลบเสียง
”ฮัชฮาดูอัลลาอิลาฮะอิน...ลัลลอฮ์ ...........”
เด็กชายคนหนึ่งเท้าเปล่าเปลือยกำลังเดินอยู่บนถนน
แหงนหน้าแลมองแมลงปอแปลกถิ่นที่บินเหนือป่ายางใกล้ๆ
คงมีเหตุการณ์ร้ายๆ ต้องมีใครสักคน ใครสักคน
บนถนนเส้นเดียวกัน
จักรยานยนต์สัญชาติญี่ปุ่นพาสองพลทหารวิ่งผ่านหน้าสุเหร่า
ปราชญ์ อันดามัน
สงคราม
กระซิบเรียกหาข้าอยู่ในเงามืด
ความเกลียดชังแวะเข้ามาในความรู้สึก
สอนข้าถึงการเหนี่ยวไกปืน
ปราชญ์ อันดามัน
ประเทศนี้ของกู
เป็นหลืบรูอยู่อาศัย
ความเงียบกูมีเต็มข้างใน
ไม่เคยสงสัยใครจะงำ
ปราชญ์ อันดามัน
ประเทศนี้ยังไม่มีเสรีภาพ
เพราะปกเต็มด้วยคนบาปและหยาบชั่ว
ยังมอมเมาความงมงายให้น่ากลัว
ปราชญ์ อันดามัน
จริงอยู่ความอ่อนหัด อาจทำให้
โลกของใครบางคนดูย่ำแย่
หากมิใช่เพราะเรานั้นอ่อนแอ
อาจดูเหมือนความพ่ายแพ้ แต่ใช่นาน
ปราชญ์ อันดามัน
ในบางขณะ
แผ่วพร่ำคำ "อัลกุรอาน"ยินมาแว่วแว่ว
ขณะคนยังไม่ถึงครึ่งแถวของสุเหร่า
ปราชญ์ อันดามัน
ผมเพิ่งลงจากเครื่อง นั่นเป็นเวลาทุ่มหนึ่งตามเวลาของปากีสถาน ผ่านตม.ที่สนามบินผมสะพายเป้ออกมาตรงประตูทางออก ชายร่างใหญ่ท่าทางกำยำกวักมือเรียกผม ผมเดินเข้าไปหา เขาให้สลาม ผมรับสลาม