แด่ จีรนุช เปรมชัยพร และ รางวัล เฮลมาน - ฮามเมตต์

19 September, 2011 - 10:05 -- thanorm

 

อิสรภาพ
 
ฉันต้องการอิสรภาพ
ที่จะได้เห็น ที่จะได้ยิน
ในสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น
 
ฉันต้องการอิสรภาพ
ที่จะได้พูด ในสิ่งที่ฉันคิด ฉันรู้สึก
ไม่ใช่ให้ฉันพูด...ในสิ่งที่ฉันควรพูด ที่ฉันควรคิด
 
ฉันต้องการอิสภาพ
ที่จะได้รู้สึก ในสิ่งที่ฉันรู้สึกจริง
ไม่ใช่ในสิ่งที่ฉันควรรู้สึก
 
ฉันต้องการอิสรภาพ
ที่จะได้ถามในสิ่งที่ฉันอยากถาม
แทนการรอคอยคำอนุญาต
 
ฉันต้องการอิสรภาพ
ที่จะได้เสี่ยงชีวิต...ที่ฉันเองเป็นผู้รับผิดชอบ
แทนการกักขังหน่วงเหนี่ยว ในกรอบที่สังคมเป็นผู้บอก
เพียงเพราะคิดว่ามันปลอดภัย !
 
 
หมายเหตุ ; ผมขอแสดงความยินดีและขอมอบความเรียงสั้นๆบทนี้ที่ผมคัดมาจากหนังสือ “ค้นหา” ของ นวลศิริ เปาโรหิตย์ แด่ คุณจีรนุช เปรมชัยพร ผู้อำนวยการเว็บประชาไทดอทคอม เนื่องในวาระที่คุณจีรนุชได้รับรางวัล เฮลมาน - ฮามเมตต์ เมื่อวันที่ 14 ก.ย. 54 ณ สมาคมต่างประเทศแห่งประเทศไทย จากกรณีต้องคดี พ.ร.บ.คอมพิวเตอร์ บนเนื้อที่สื่อออนไลน์ที่พยายามให้อิสระและเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็นของประชาชนที่มีต่ออำนาจรัฐ และไม่ทันได้ลบข้อความที่หมิ่นสถาบันฯจากผู้ที่โพสต์เข้ามาแสดงความคิดเห็นทางการเมืองที่ขัดแย้งกัน จนเลยเวลาที่กฎหมายกำหนดไว้
 
รางวัล เฮลมาน - ฮามเมตต์ เป็นรางวัลที่ตั้งขึ้นเมื่อปี 2532 ภายใต้องค์กร ฮิวแมนไรท์วอทซ์ เพื่อมอบเงินช่วยเหลือให้แก่นักเขียนและนักเคลื่อนไหวที่รณรงค์ด้านสิทธิมนุษยชน ซึ่งตกเป็นเหยื่อจากการดำเนินคดีของรัฐ รางวัลดังกล่าว ตั้งชื่อตาม เฮลมานและฮามเมตต์ นักเขียนบทละครการเมืองอเมริกัน ที่ตกเป็นเหยื่อของการล่าแม่มดจากลัทธิต่อต้านคอมมิวนิสต์
 
เมื่อได้รับรางวัล คุณจีรนุช ซึ่งเป็นคนไทยคนแรกที่ได้รับรางวัลนี้ จากผู้ได้รับรางวัลทั้งหมด 48 คน จาก 24 ประเทศ ได้เปิดเผยความในใจว่า แม้จะมีความยินดีกับการได้รับรางวัลนี้ แต่ขณะเดียวกันก็มีความเศร้าใจ เนื่องจากเป็นสัญญาณที่แสดงให้เห็นถึง การลดต่ำลงของเสรีภาพในเมืองไทยอย่างชัดเจน อันเป็นผลมาจากรัฐประหารปี 2549 ซึ่งทำให้ทหารมีอำนาจให้การเมืองมากขึ้น และชี้ให้เห็นความสำคัญของเสรีภาพมนุษย์เอาไว้ว่า...
 
“การไร้ซึ่งเสรีภาพ
เป็นดุจการขาดอากาศหายใจ
เสรีภาพก็เหมือนอากาศที่เราไม่อาจมองเห็นด้วยตา
แต่จะรู้สึกได้ในทันที
หากมีมันอยู่เบาบาง
หรือขาดหายไป
และหากเราต้องอยู่ในสภาพที่ขาดอากาศนานเกินไป
ย่อมส่งผลให้สมองตาย...กลายเป็นมนุษย์ผัก
ไม่ยินดียินร้ายกับความเป็นไปรอบตัว
 
16 กันยายน 2554
กระท่อมทุ่งเสี้ยว เชียงใหม่
 
 

 

ความเห็น

Submitted by จีรนุช on

ขอบคุณค่ะ เพิ่งได้มีโอกาสอ่านงานของคุณนวลศิริ ผ่านพี่ถนอม เป็นงานที่มีพลังมาก :)

Submitted by ถนอม ไชยวงษ์แก้ว on

จีรนุช ครับหนังสือ "ค้นหา" เล่มนี้ของคุณ นวลศิริ เปาโลหิต ดีมากครับ ผมอ่านมาตั้งแต่ปี 2528 (ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 2) จนบัดนี้ก็ยังไม่รู้สึกว่าตัวเองเติบโตทางความคิดจิตใจสูงกว่าหนังสือเล่มนี้ มีอีกบทหนึ่งเกี่ยวกับอิสรภาพและความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับมนุษย์ที่ผมชอบมากๆ และคิดว่าเป็นประโยชน์แก่คนทุกคนที่ได้อ่าน เพื่อจะได้จัดความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับมนุษย์ด้วยกันให้ดำเนินไปด้วยความเข้าใจและราบรื่น ผมขอคัดมาแถมให้คุณจีรนุชอ่านดังนี้

เธอต่อว่าฉัน
ว่าทำไมต้องปิดบังบางอย่างกับเธอ
ทั้งที่เรารักกันอย่างแนบแน่น
จริงๆแล้วคนรักกันปานใดก็ตาม

ไม่จำเป็นมิใช่หรือ
ที่เราต้องบอกอะไรต่อกันทุกอย่าง
เราทุกคนล้วนต้องมีส่วนเฉพาะของเราเอง
มีเรื่องที่เราพึงพอใจที่จะเปิดเผยต่อคนที่เรารัก และรักเรา
และมีบางเรื่องที่เราอยากเก็บมาไว้เป็นสมบัติ เฉพาะตัวเราเองเพียงลำพัง
ซึ่งไม่ได้หมายความว่าฉันไม่ได้รักเธอ
หรือรักเธอน้อยกว่าที่เป็นอยู่

นี่คือ
อิสรภาพอย่างหนึ่งของมนุษย์
ที่เธอควรทำความเข้าใจมิใช่เรียกร้อง.

Submitted by ถนอม ไชยวงษ์แก้ว on

ขออภัย นามสกุลของคุณนวลศิริ ที่ถูกต้องคือ "เปาโรหิตย์" มิใช่ "เปาโลหิต" ตามที่ผมพิมพ์ผิดเพราะความประมาทข้างบนนั่น