<span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma"><span><p><span><strong>บันทึกคนเสื้อขาว </strong></span></p><p style="margin-bottom: 0cm"><strong>บันทึกคนระหว่างผู้แข็งแรงกว่า กับผู้อ่อนแอกว่า <span>เหมือนมีรอยต่อบางๆโยงใยถึงกันอยู่</span> <br /></strong>คนปกติกับคนป่วย การช่วยชีวิตเพื่อนมนุษย์ การเยียวยารักษา ดูแลจิตใจและร่างกาย ล้วนวนรอบอยู่ในภาระหน้าที่ของพยาบาลคนใส่เสื้อขาว</p><p style="margin-bottom: 0cm">&nbsp;</p><p style="margin-bottom: 0cm">บันทึกแต่ละชิ้น เป็นบันทึกชีวิตที่หาอ่านได้ยากยิ่ง</p><p style="margin-bottom: 0cm">&nbsp;</p><p style="margin-bottom: 0cm">นับวันที่โลกถาโถมด้วยความรุนแรงเพิ่มขึ้นทุกวัน ชีวิตโกลาหล วุ่นวาย และเจ็บป่วยในที่สุด</p><p style="margin-bottom: 0cm">โลกของการเผชิญหน้ากับความเป็นตาย และช่วยเหลือชีวิตเป็นเช่นไร??..<strong> </strong>บันทึกแต่ละชิ้น จะให้ความจริง ความงาม ความมืดดำ หยาบคาย อ่อนโยน เสียสละ...หลอมรวมเป็นเนื้อเดียวกันกับเสื้อขาวของเธอ<br /><br /><br /><strong>มาลำ </strong><strong><br /><br /></strong>เธอเป็นพยาบาลวิชาชีพ ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ในจังหวัดเชียงใหม่ ประสบการณ์การงานอาชีพอันยาวนานของเธอ เข้มข้นถึงลูกถึงคน และเต็มไปด้วยริ้วรอยแตกร้าวในชีวิตผู้คน <br /><br />เธอรักงานพยาบาล รักวิชาชีพของเธอ และรักการอ่านเป็นชีวิตจิตใจ <br /><br />เหมือนว่าโลกของงานเขียน เธอใฝ่ฝัน แต่กลับซุกอยู่ตามรายทางหน้าที่การงานของเธอ เธอเขียนอยู่ข้างในเสมอมา ครั้งนี้ นับเป็นครั้งแรก ที่เธอจะได้เปิดโลกตัวอักษรที่กลั่นจากชีวิตและการงานของเธอ น่าจะเป็นบทเรียนรู้ และแปรเปลี่ยนเป็นความเข้าใจ ความรู้ ความหรรษาระคนทุกข์โศก สูญเสียพลัดพราก เยียวยาให้กันและกันได้บ้าง <br /><br />เธออยากมีส่วนมองโลก บอกโลกที่เธอเห็น เธอเผชิญ ให้ผู้คนได้ตัดทอนไปรื่นรมย์ยิ้มหัวได้บ้าง หรือไม่ก็ปลดปลงกับชีวิตเสียบ้าง ผ่านงานอาชีพของเธอ ผ่าน บันทึกคนเสื้อขาว ...</p></span></span>

บล็อกของ malam

จดหมายถึงน้องชาย ผู้ที่ออกเดินทางล่วงหน้าไปแล้วกับกีต้าร์ตัวเก่าที่เธอรัก

22 December, 2009 - 00:00 -- malam

โป้ง น้องรัก

พี่คิดถึงเธอเหลือเกิน หนุ่มน้อยของพี่ ครบหนึ่งปีของการจากไปอยู่ที่แห่งใหม่ของเธอแล้ว โลกใหม่ของเธอเป็นอย่างไรบ้าง หลังการดับลงของลมหายใจ พี่รู้ว่าเธอออกเดินทางต่อ เธอผู้ไม่เคยเบื่อที่จะออกเดินทาง เป็นหนึ่งปีที่ผ่านมาอย่างน่าแปลกใจ เพราะเราคุยกันผ่านความเงียบ จากที่เราเคยได้ยินเสียงของกัน กลับกลายเป็นพี่คุยกับเธอผ่านสมุดบันทึก บางเรื่องที่พี่คิด สิ่งที่พี่อยากให้เธอรู้ ถ้าเธอยังอยู่ บางคำถามของพี่ เธอจะตอบพี่ว่าอย่างไรหนอ

สิ่งมหัศจรรย์ในชีวิตที่สุด (2)

5 December, 2009 - 10:39 -- malam

แม่ชงยาสมุนไพรทองพันชั่งมาให้ฉัน กินในตอนเช้าและตอนเย็น แม่บอกว่ามันช่วยฆ่าฤทธิ์ยาที่ฉันแพ้ แม่ยังเอาใบย่านางผงที่ฉันซื้อติดบ้านไว้ตลอดมา ชงให้ฉันกินด้วย ส่วนเธอก็ต้มใบรางจืดที่งอกงามอยู่ในรั้วบ้านของเราตรงกอไม้ไผ่ให้ฉันกินแทนน้ำ เธอบอกมันคงช่วยเรื่องดับพิษ ทำให้อาการเจ็บที่หัวใจตลอดเวลาของฉันลดลง

<!

สิ่งมหัศจรรย์ในชีวิตที่สุด (1)

28 November, 2009 - 00:00 -- malam

เช้าแล้ว วันนี้ ฉันนอนอยู่บนเตียงที่บ้าน สิบกว่าวันแล้วที่ฉันนอนไม่หลับ ทั้งที่พยายามข่มตานอน ไม่น่าเชื่อว่าคนเราจะนอนไม่หลับได้เป็นเวลานาน ฉันนึกถึงคนไข้โรคจิตที่ฉันเคยพบ บางคนต้องกินยานอนหลับตลอดเวลาเพราะอาการที่ไม่นอน ฉันรู้สึกเหมือนออกเดินไปกลางทะเลทรายที่แห้งผากและร้อนระอุ เนื้อตัวหน้าตาฉันเต็มไปด้วยรอยแผลสีคล้ำ อาการเจ็บที่หัวใจแปลบปลาบตลอดเวลา ฉันได้แต่สมเพชสังขารอันน่าเวทนาของฉัน

สิ่งมหัศจรรย์ในชีวิตที่สอง (10)

24 October, 2009 - 00:00 -- malam

ฉันนอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลครบสิบวันแล้ว แม่ยังเป็นคนทำอาหารเจให้ฉันกินทุกวัน กลางวันแม่จะเป็นคนที่อยู่เป็นเพื่อนฉันที่โรงพยาบาล เธอจะกลับบ้านไปทำงานหลังส่งเทวดาน้อยไปโรงเรียนแล้ว ตกเย็นหลังไปรับเทวดาน้อยจากโรงเรียนแล้ว เธอจะไปส่งแม่ที่บ้านเพื่อให้แม่นอนเป็นเพื่อนหลานสาวของฉัน กิจกรรมของเธอวนเวียนอย่างนี้ตลอดทั้งสิบวันที่ผ่านมา

สิ่งมหัศจรรย์ในชีวิตที่สอง (9)

17 October, 2009 - 00:00 -- malam

ฉันนอนอยู่บนเตียงคนไข้ มองหน้าเธอที่นั่งก้มหน้าอยู่ข้างเตียง แม่กลับไปบ้านเพื่อทำกับข้าวมาให้ฉันที่โรงพยาบาล แผลพุพองที่หัวและ หน้าของฉันเริ่มแห้งลง อาการเจ็บหน้าอกยังแปลบปลาบอยู่ตลอดเวลา ฉันบอกหมอว่า ฉันไม่อยากได้น้ำเกลือ ฉันจะพยายามกินน้ำ กินข้าวเอง ปากที่พองเจ่อของฉันยังเต็มไปด้วยเลือด ฉันจึงกลืนอะไรได้ลำบาก

สิ่งมหัศจรรย์ในชีวิตที่สอง (8)

10 October, 2009 - 11:47 -- malam












เป็นครั้งแรกของเธอที่ได้มีโอกาสมานอนที่บ้านของฉัน ตอนค่ำมีพิธีส่งตัวเข้าหอ แม่และพ่อนั่งอยู่ข้างๆฉัน ลุงผู้ใหญ่ที่แม่เคารพมาเป็นคนส่งตัวเราทั้งสอง ลุงเริ่มต้นการส่งตัวด้วยคำกลอนที่บอกถึงการอยู่ร่วมกันของคนสองคน ลุงคุยกับเราทุกเรื่อง ถ้อยคำที่ลุงใช้เป็นคำที่กินใจ สนุก บางคำทำให้น้ำตารื้น

สิ่งมหัศจรรย์ในชีวิตที่สอง (7)

3 October, 2009 - 00:00 -- malam

หลังฉันกลับจากเกาะ แม่มาหาฉันที่แฟลต แม่บอกว่ามีเรื่องมาปรึกษาฉัน ฉันนอนมองหน้าแม่อยู่บนเตียงหลังลงเวรดึกมา ฉันนอนฟัง แม่เล่าเรื่องโน้น เรื่องนี้ให้ฟังแล้วบอกฉันว่า มีผู้ชายส่งแม่ของเขามาสู่ขอฉัน เป็นคนที่ฉันเคยรู้จัก ถ้าฉันตอบตกลง เขาจะจัดงานแต่งงานเลย ฉันลุกขึ้นมานั่งอย่างอัตโนมัติด้วยความตกใจ มีคนอย่างนี้ในโลกหรือแม่ คนที่ไม่ได้รักกัน ไม่ได้เรียนรู้กันต้องมาอยู่ด้วยกัน แม่หัวเราะ ก็แม่ไงลูก ตอนที่ย่ามาขอแม่ให้พ่อนั้น แม่และพ่อเคยเห็นกันเพียงครั้งเดียว แม่รู้แต่ว่าพ่อหน้าตาเหมือนเด็กดื้อๆ แล้วแม่ก็แต่งงานกับพ่อ

สิ่งมหัศจรรย์ในชีวิตที่สอง (6)

26 September, 2009 - 00:00 -- malam

เธอหายไปนาน จนวันหนึ่งเสียงเธอดังผ่านสายโทรศัพท์มา ไปเที่ยวเกาะกันไหม เธอถามฉัน ฉันหัวเราะ ถามเธอกลับไป จะหลอกฉันไปปล่อยเกาะหรือเปล่า เธอหัวเราะแล้วบอกว่า ไม่หลอกนะ เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่าไม่เคยคิดที่จะหลอกฉัน เธอจะไปเขียนหนังสือที่เกาะ ไปส่งเธอหน่อยนะ รุ่นพี่จากปัตตานีเป็นหัวหน้าอุทยานอยู่ที่นั่น มีบ้านพักว่างอยู่หนึ่งหลัง เป็นเกาะในจังหวัดระยอง ชื่อเกาะมันใน อนุรักษ์พันธุ์เต่าทะเล ไปดูกันไหม

สิ่งมหัศจรรย์ในชีวิตที่สอง (5)

19 September, 2009 - 00:00 -- malam

เธอกลายเป็นนักเขียนเต็มตัว เธอลาออกจากงานหนังสือเสียงภูเขาเพื่อเป็นนักเขียนเพียงอย่างเดียว ยอมรับความลำบากทุกอย่างที่ประเดประดังเข้ามาเป็นความทุกข์ของชีวิต ไม่ว่าจะเป็นความยากไร้ ความอดอยาก ความปวดร้าวจากแรงบีบคั้นจากครอบครัวด้วยเธอเป็นลูกชายคนโตที่เลือกทางทุกข์ หนทางก้าวเดินมืดมน ว้าเหว่โดดเดี่ยว เดียวดาย

สิ่งมหัศจรรย์ในชีวิตที่สอง (4)

12 September, 2009 - 00:00 -- malam

เธอออกเดินทางเร่ร่อนในกรุงเทพ ไปนอนที่บ้านของน้องชายคนที่เธอรักและสนิทด้วยมากๆ เป็นน้องชายที่เคยเรียนมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี เคยได้ใช้ชีวิตร่วมกัน ร่วมทำหนังสือเลโคลนจุลสาร ทำให้รักและผูกพันกันมาก  ไปนอนตามผับของเพื่อนนักดนตรี  ห้องแคบและร้อนอบอ้าว ใช้เวลาแต่ละวันอย่างอดทน  เหมือนรอคอยอะไรบางอย่าง เหมือนชีวิตต้องขับเคี่ยวให้ผ่านไปในแต่ละวัน  เธอปวดร้าวกับสิ่งแสวงหาและความฝัน แต่เธอไม่ท้อถอย เธอสู้ต่อ แล้วเธอก็แต่งเพลงชื่อเพลง หมาจร   เธอร้องให้ฉันฟังทางโทรศัพท์

Pages

Subscribe to RSS - บล็อกของ malam