ลมผ่าวพัดบ่ายแล้ง เคลื่อนไหว
ไม้พุ่มดอกบางใบ ร่วงแล้ว
ลมแล้งเคลื่อนรอยไหน เผยผ่าน
ไม้มิ่งฝุ่นเมืองแก้ว ไม่รู้อยู่ไหน ฯลฯ
เห่...บ่ายไหวสะท้อน - ทุนแง่นง่อนแง่งอนไหว
เหมือนกลบดินย่ำไย - ยิ่งย้ำคิดยิ่งติดตาม ฯ
เหมือนบ่ายละอองฝัน แลรันทดทั้งขวากหนาม
จะมืดค่ำกี่ยาม ซึมซ่านล่วงผ่านห่วงทาง ฯ
ระลึกสิ่งที่เหลือ ยิ่งหวาดเชื่อปลูกเผื่อว้าง
แผ่ไหวแม้แผ่วบาง ยามบ่ายแล้งแฝงชีวี ฯ
เหมือนอนาคต เหลือรันทดไว้บ่ายหนี
หวังถึงหวั่นวลี วาดผ่าวโน้มประโลมพึง ฯ
ซึ่งฝุ่นหรือทุรนหาย ลมหายใจยามใฝ่ถึง
เพียงทอดถอดรำพึง กี่บ่ายแล้งโลมแรงยัง ฯลฯ.
ณรงค์ยุทธ โคตรคำ
บล็อกของ กวีประชาไท
กวีประชาไท
ท้องทุ่งระบัดเขียวขึ้นในบัดดล
หลังเม็ดฝนทะลุรอยเมฆรั่วลงมาได้
เด็กน้อยติดปีกถลาลิ่วออกสู่ลาน
สวนทางกับฝูงนก…
ที่ร่อนคว้างสู่ชายคาดั่งนักรบแตกพ่าย
ไม่ใช่สายฝนทำร้ายเจ้าใช่ไหม?
เปล่าเลย..สายฝนฉ่ำเย็นอยู่เช่นนั้น
กระสุนสังหารต่างหากซุ่มยิงเราหมายครองฟ้า
กวีประชาไท
*หัวใจแม่ แหลกสลาย ในวันนั้น
วันลูกฉัน ถูกเข่นฆ่า ล่าสังหาร
ภาพที่เห็น เป็นที่รู้ กู่ประจาน
เมื่อมีการ ยิงสลาย ฝ่ายชุมนุม
กวีประชาไท
ลมผ่าวพัดบ่ายแล้ง เคลื่อนไหวไม้พุ่มดอกบางใบ ร่วงแล้วลมแล้งเคลื่อนรอยไหน เผยผ่านไม้มิ่งฝุ่นเมืองแก้ว ไม่รู้อยู่ไหน ฯลฯ
กวีประชาไท
โลกทัศน์ของข้ามืดบอดอยู่ในปากท้องและศักดิ์ศรีเหมือนว่าหนักอึ้งในทุก ๆ วลีที่จะเอื้อนเอ่ยถึง...ลมรำเพยก็เคลื่อนห่าง..ไกลออกไปแต่ข้างในนี้สิ – มีรอยรุ่มร้าวลึกก่ายทับซับซ้อน
กวีประชาไท
คลี่กระดาษประเทศนี้ เป็นไฉน คนแต่ละคนไย ซ่านซ้อน เหมือนล้อเล่นซ่อนไย จับจ่อ จรดฤๅ โครง เก่า กร่อน ผุ ย้อน ยิ่งล้ำหยั่งเหลือ ฯลฯ
กวีประชาไท
เธอตายในเดือนกุมภาเวลาตะแบกบานเต็มต้นลมหวนระรานกลีบบางร้าวรนที่สุดร่วงหล่นบนวิถีเดินทาง