เก็บดอกไม้สีขาวแล้วไปฟังดนตรีกันค่ะ
ใครมาเชียงใหม่ช่วงนี้ มีดอกไม้สีขาวบานรับ เช่น ดอกปีบ มองขึ้นไปออกดอกพราวเต็มต้น สวยงาม หอม ชวนเด็ก ๆ ไปเก็บดอกปีบที่ร่วงอยู่ตามพื้นมาร้อยมาลัยเล่น
ปีบเป็นต้นไม้ที่ทนความแห้งแล้งได้ดียิ่ง เรียกว่าแทบไม่ต้องดูแลกันเลยทีเดียว ต้นไม้แกร่งแต่ให้ดอกขาวสวยบอบบางและมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ เดินไปที่ไหนทั่วเชียงใหม่ก็พบดอกปีบได้ไม่ยากค่ะ
คราวนี้ ก็มาถึงฟังดนตรีค่ะ ดนตรีในเมืองเชียงใหม่ก็มีฟังทุกแห่งเหมือนกันค่ะ เรียกว่าหาฟังกันไม่ยาก เพราะนักดนตรีในเมืองเชียงใหม่มีเยอะ ไม่ต้องจ่ายเงินก็ฟังได้ เรียกว่ามีดนตรีฟรีอยู่ทั่วไป
ครั้งนี้จะแนะนำงานคอนเสิร์ตที่ร้านสุดสะแนนค่ะ เป็นฟรีคอนเสิร์ตรับหนาว ชื่อว่า คอนเสิร์ตร้อยกวีเหมือนดังดอกหญ้า ถนอม ไชยวงษ์แก้ว ดนตรี กวี นักเขียน
ทำไมถึงต้องเป็นร้อยกวี ก็เพราะที่นี่มีกวีเยอะอีกนั่นแหละค่ะ และคุณถนอม ไชยวงษ์แก้ว ก็เป็นกวีคนหนึ่ง เหมือนดังดอกหญ้า เป็นชื่อหนังสือบทกวีของเขาเล่มหนึ่ง ในงานนี้นอกจากจะมีดนตรีแล้วจึงมีการอ่านบทกวีประกอบดนตรีโดยหญิงสาวอีกเก้าคน
ถ้าถามว่าคุณถนอม ไชยวงษ์แก้วเป็นใคร ตอบสั้น ๆ ก็คือว่า เป็นคนเชียงใหม่โดยแท้ เกิดและโตที่นี่ เรียกว่าคนเมือง (คนเหนือแท้ ๆ เขาเรียกคนเมืองค่ะ) บ้านเขาอยู่ที่บ้านทุ่งเสี้ยว อำเภอสันป่าตอง
เขาเป็นนักดนตรี และเป็นกวี นักเขียน มีงานของเขาที่พอหาอ่านได้อยู่ในเว็บไซต์ประชาไทดอทคอม ชื่อคอลัมน์ เรื่องเล่าเล็ก ๆ จากกระท่อมทุ่งเสี้ยว ซึ่งก็เปิดได้บ้างไม่ได้บ้างเพราะเป็นเว็บไซต์ที่รัฐบาลปิด ๆ เปิด ๆ อยู่ในปี พ.ศ.2553 นี้ดังนั้นผู้อ่านจะต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งในการที่จะเข้าไปอ่าน
แต่ถ้าเร็ว ๆ นี้ก็หาอ่านได้ในกุลสตรีฉบับปักษ์หลังพฤศจิกายนนี้ค่ะ ในคอลัมน์ นักเขียนรับเชิญค่ะ
ส่วนงานคอนเสิร์ตนี้เกิดขึ้นโดยนักดนตรีในเมืองเชียงใหม่กลุ่มหนึ่งจัดขึ้นมา
มาดูกันค่ะว่า ถ้าไปงานนี้แล้วดูได้ชมได้ฟังอะไรกันบ้าง
ผู้ที่มาชมมาฟังคอนเสิร์ตนอกจากจะได้ฟังเพลงรัก ๆ เบา ๆ ของคุณถนอม และผองเพื่อน ในสองชั่วโมงแล้ว ยังได้ฟังการร่ายบทกวีของหญิงสาว และดูละครเวทีจากบทกวีเรื่อง ลำนำเถื่อนแห่งโจรป่า
ใครมาเชียงใหม่ช่วงนี้ มีดอกไม้สีขาวบานรับ เช่น ดอกปีบ มองขึ้นไปออกดอกพราวเต็มต้น สวยงาม หอม ชวนเด็ก ๆ ไปเก็บดอกปีบที่ร่วงอยู่ตามพื้นมาร้อยมาลัยเล่น
ปีบเป็นต้นไม้ที่ทนความแห้งแล้งได้ดียิ่ง เรียกว่าแทบไม่ต้องดูแลกันเลยทีเดียว ต้นไม้แกร่งแต่ให้ดอกขาวสวยบอบบางและมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ เดินไปที่ไหนทั่วเชียงใหม่ก็พบดอกปีบได้ไม่ยากค่ะ
คราวนี้ ก็มาถึงฟังดนตรีค่ะ ดนตรีในเมืองเชียงใหม่ก็มีฟังทุกแห่งเหมือนกันค่ะ เรียกว่าหาฟังกันไม่ยาก เพราะนักดนตรีในเมืองเชียงใหม่มีเยอะ ไม่ต้องจ่ายเงินก็ฟังได้ เรียกว่ามีดนตรีฟรีอยู่ทั่วไป
ครั้งนี้จะแนะนำงานคอนเสิร์ตที่ร้านสุดสะแนนค่ะ เป็นฟรีคอนเสิร์ตรับหนาว ชื่อว่า คอนเสิร์ตร้อยกวีเหมือนดังดอกหญ้า ถนอม ไชยวงษ์แก้ว ดนตรี กวี นักเขียน
ทำไมถึงต้องเป็นร้อยกวี ก็เพราะที่นี่มีกวีเยอะอีกนั่นแหละค่ะ และคุณถนอม ไชยวงษ์แก้ว ก็เป็นกวีคนหนึ่ง เหมือนดังดอกหญ้า เป็นชื่อหนังสือบทกวีของเขาเล่มหนึ่ง ในงานนี้นอกจากจะมีดนตรีแล้วจึงมีการอ่านบทกวีประกอบดนตรีโดยหญิงสาวอีกเก้าคน
ถ้าถามว่าคุณถนอม ไชยวงษ์แก้วเป็นใคร ตอบสั้น ๆ ก็คือว่า เป็นคนเชียงใหม่โดยแท้ เกิดและโตที่นี่ เรียกว่าคนเมือง (คนเหนือแท้ ๆ เขาเรียกคนเมืองค่ะ) บ้านเขาอยู่ที่บ้านทุ่งเสี้ยว อำเภอสันป่าตอง
เขาเป็นนักดนตรี และเป็นกวี นักเขียน มีงานของเขาที่พอหาอ่านได้อยู่ในเว็บไซต์ประชาไทดอทคอม ชื่อคอลัมน์ เรื่องเล่าเล็ก ๆ จากกระท่อมทุ่งเสี้ยว ซึ่งก็เปิดได้บ้างไม่ได้บ้างเพราะเป็นเว็บไซต์ที่รัฐบาลปิด ๆ เปิด ๆ อยู่ในปี พ.ศ.2553 นี้ดังนั้นผู้อ่านจะต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งในการที่จะเข้าไปอ่าน
แต่ถ้าเร็ว ๆ นี้ก็หาอ่านได้ในกุลสตรีฉบับปักษ์หลังพฤศจิกายนนี้ค่ะ ในคอลัมน์ นักเขียนรับเชิญค่ะ
ส่วนงานคอนเสิร์ตนี้เกิดขึ้นโดยนักดนตรีในเมืองเชียงใหม่กลุ่มหนึ่งจัดขึ้นมา
มาดูกันค่ะว่า ถ้าไปงานนี้แล้วดูได้ชมได้ฟังอะไรกันบ้าง
ผู้ที่มาชมมาฟังคอนเสิร์ตนอกจากจะได้ฟังเพลงรัก ๆ เบา ๆ ของคุณถนอม และผองเพื่อน ในสองชั่วโมงแล้ว ยังได้ฟังการร่ายบทกวีของหญิงสาว และดูละครเวทีจากบทกวีเรื่อง ลำนำเถื่อนแห่งโจรป่า
จากนั้นก็ฟังดนตรีจากนักดนตรีในเมืองเชียงใหม่อีกหลายคนค่ะ เช่น วงสุดสะแนน วงเพื่อนเก่า สุวิชานนท์ เป็นต้น (ซึ่งหมายความว่า มีอีกมากมาย) ยังไม่หมดค่ะ มีนิทรรศการภาพถ่ายของ ชวด สุดสะแนนด้วยค่ะ
และหนาว ๆ เช่นนี้ ฮวก สุดสะแนนซึ่งเป็นเจ้าของร้าน เชิญก๋วยเตี๋ยวพี่แหววมาให้กินกันคลายหนาวด้วยค่ะ ก๋วยเตี๋ยวพี่แหววนี้ไม่มีขายนะคะ จึงได้ชื่อว่าเชิญมา ขอบอกว่าอร่อยมาก นอกจากนั้นยังมีคั่วกลิ้ง น้ำพริกมะขามแบบบ้านกลาย และขนมจีน แกงพุงปลา จากกานดนตรี
มาพบกันพร้อมกับเสื้อกันหนาวนะคะ
งานมีในวันที่ 12 พย.นี้ ตั้งแต่ 19.00 น. เป็นต้นไปค่ะ ร้านสุดสะแนนอยู่ที่ ถ.ห้วยแก้ว เชียงใหม่ โทร 089 850 5025
งานบทกวีที่จะอ่านกันในงาน
ไผ่
อ่านโดย บุศกร
ไผ่ลำที่เธอแลเห็นเด่นกว่าเพื่อน
สูงส่งราวจะสาวเดือนเฟือนฟ้าฝัน
ในหมู่กอที่เบียดเสียดสีกัน
แท้จริงนั้นมิใช่ลำสูงล้ำเลย
ในหมู่กอที่เบียดเสียดสีกัน
แท้จริงนั้นมิใช่ลำสูงล้ำเลย
ที่แลเห็นเป็นลำอันสูงส่ง
เพราะลำต้น ยังตรง คงผ่าเผย
เพราะยังต่ำยังแข็งทื่อยังยื้อเย้ย
สูงในต่ำกล้ำเกยล้ำเลยกอ
เป็นเพียงภาพลวงตาผู้ไม่รู้จัก
หลงทายทักภาพที่เห็นนั้นเป็นต่อ
แต่กับผู้รู้จักไผ่มาเพียงพอ
กลับเห็นลำโค้งงอนั้นสูงกว่า
สูงกว่าและสูงจริงยิ่งกว่าแท้
จึงหนักแปล้ทุกข้อลำสูงค้ำฟ้า
จึงอ่อนโค้งปลายกิ่งก้านลงมา
คารวะตาแผ่นดินผู้มารดร
เช่นบางคนที่เราเห็นเด่นตรงหน้า
ทำเก่งกล้าส่งเสียงดังเที่ยวสั่งสอน
คอยตำหนิติเตียนเวียนลิดรอน
ข่มคนอ่อนคนเขลามาคารวะตน
คนเช่นนี้เหมือนไผ่กำลังโต
ยืนเด่โด่อวดอัตตาข้าเลิศล้น
ไม่รู้จักอ่อนน้อมยอมรับคน
เที่ยวบ้าบ่นแสดงฤทธิ์อันนิดน้อย
ต่างจากคนที่เขาเข้มจนเต็มที่
คอยหลีกลี้อวดอ้างตนเกินคนสอย
โค้งให้คนแม้จะดำแสนต่ำต้อย
พูดค่อยค่อยแต่เป็นเพชรทุกเม็ดคำ.
***********
ความตายของต้นฉำฉา
อ่านโดย เจนนี่ เล่นเตน่าโดย ชิ
โอ้ต้นไม้ฉำฉาที่ข้ารัก
เนินนานนัก...กว่าเจ้าจะเติบใหญ่
แผ่กิ่งก้านสาขาให้ร่มใบ
ก็นับได้เกินกว่าครึ่งอายุคน
ฉันเคยพบเคยเห็นเจ้าจนชินตา
ด้วยเกิดมาก็พบเจ้าริมแห่งหน
ตั้งแต่เด็กจนเติบใหญ่เต็มตัวตน
บนทางหลวงที่ทอดตัวยาวเหยียดมา
จากในเมืองมาสู่บ้านชนบท
คดโค้งไปจรดเขตชายแดนพม่า
เจ้าคือความงามอันร่มรื่นนัยน์ตา
แด่...ผู้สัญจรไปมาบนเส้นทาง
ไม่นึกไม่ฝันไม่เคยคาดคิด
ชีวิตเจ้าจะถูกทำลายทิ้งขว้าง
ล้มลงย่อยยับอับปาง
ท่ามกลางแสงแดดยามบ่ายวันนี้
ด้วยเลื่อยไฟฟ้าการทางหลวงแผ่นดิน
ชีวิตซึ่งมิอาจดิ้นรนถอยหนี
ด้วยเวลาไม่ถึงสิบนาที
ก็มีอันเป็นไปอย่างง่ายดาย
ด้วยเหตุที่เจ้าเกิดมาเกะกะ
ริมทางที่หลวงท่านจะขยาย
เจ้าจึงต้องถูกโค่นล้มทำลาย
ล้มลงนอนตาย ณ ที่แห่งนั้น
ภายในรถโดยสารที่หยุดชะงัก
เพื่อรอคนชักศพที่หักสะบั้น
ขวางทางจราจรที่เบียดเสียดกัน
ฉันได้แต่นั่งกล่าวคำภาวนา
ชาติหน้ามีจริง...ถ้าเจ้าได้เกิดใหม่
ขอให้เจ้าผู้สิ้นใจนอนลงตรงหน้า
เจ้าผู้จากไปตำหูตำตา
อย่าเกิดมาอยู่ข้างทางหลวงอีกเลย.
********
กองทัพฝน
อ่านโดย อาจารย์นก
ฝนห่าแรกแตกจากฟ้ามาคึกคึก
ควบม้าศึกจากสวรรค์อันผยอง
กรีฑาทัพโหมฮึกคึกคะนอง
โลดลำพองมุ่งหน้ามาสู่ดิน
ผาดโผนลงจากเมฆดำมืดก่ำฟ้า
โลดลิ่วมาเป็นทิวแถวทุกฐานถิ่น
บุกไล่ล่าโหดหินแห้งแล้งทมิฬ
บนแผ่นดินร้อนระอุดังคุไฟ
กองทัพหนึ่งกระชากมีดกรีดขุนเขา
เชือดความเศร้าหดหู่ทุกหมู่ไม้
ลงสู่หุบห้วยแห้งแห่งภูไพร
ถะถั่งไหลหัวเราะร่าทุกป่าภู
กองทัพหนึ่งแทงทวนสู่ท้องทุ่ง
ผาดแผลงพุ่งมาเป็นสายเส้นสาดซู่
ทิ่มแทงรอยแตกระแหงทุกร้าวรู
ขับข่มขู่ความขมขื่นทุกผืนนา
กองทัพหนึ่งเงือดเงื้อดาบคมวาบวับ
ฟันเฉียบฉับทุกขื่นเข็ญหมู่เส้นหญ้า
ซังกระตายแห้งระโหยจะโรยรา
ระเริงร่าทุกยอดใบระบำบรรพ์
วันพรุ่งนี้โลกจะใส่เสื้อสีเขียว
ขมคมเคียวจะหวานหวามงามเฉิดฉัน
หลังจากกองทัพฝนได้ฟาดฟัน
ศัตรูอันโหดหินแผ่นดินแล้ง
ฉันจะเดินไปตามทางในป่าแพะ
ฉันจะแวะดูแมกไม้ทุกหนแห่ง
ฉันจะเก็บดอกไม้ป่าสีแดง
มาตกแต่งหัวใจฝันอันอ้างว้าง.
*****************
เป็นอย่างที่เธอเป็น
อ่านโดย ชามา สุธาทิพย์ โมราลาย
เป็นอย่างที่เธอเป็นเช่นนั้นแหละ
ไม่ต้องแตะ...แต้มแต่งแสร้งเสกสรร
เป็นอย่างที่เธอเป็นเช่นทุกวัน
ไม่ต้องปั้นเปลี่ยนสีหน้าท่าทางใด
พูดอย่างที่เธอพูดอย่างนั้นแหละ
ไม่ต้องแตะแต่งถ้อยร้อยคำใหม่
พูดสั้น-สั้น กลั่นออกมาจากหัวใจ
เหมือนเคยใช้ทุกวันนั้นดียิ่ง
คิดอย่างที่เธอคิดอย่างนั้นแหละ
ไม่ต้องแตะแต่งจริตคิดเพริศพริ้ง
คิดอย่างที่เธอรู้สึกนึกคิดจริง
กับทุกสิ่งในระบอบ รอบ-รอบกาย
อยู่อย่างที่เธออยู่อย่างนั้นแหละ
ไม่ต้องแตะแต่งสามัญอันเรียบง่าย
ด้วยแสงสีจัดจ้าจนพร่าพราย
จนความอาย ไม่มี-ที่ซ่อนหน้า
เป็นอย่างที่เธอเป็นเช่นนั้นเถิด
อย่าเตลิดหลงใหลไปไขว่คว้า
เป็นอะไรที่เป็นอื่นฝืนอัตตา
สูงเทียมฟ้า ยิ่งดูชั่ว-ใช่ตัวเรา
งดงามแล้ว ควรเพียงพอ-อย่าต่อเติม
ไปสร้างเสริมแนวทางเอาอย่างเขา
เป็นชาวดินงามตามถิ่น-ดินกล่อมเกลา
ถึงงาม เศร้า แต่ก็มีศักดิ์ศรีดิน
รักอย่างที่เธอเป็นเช่นนี้แหละ
ไม่ต้องแตะแต้มแต่งให้ใครถวิล
รักอย่างที่เธอเป็นมาเป็นอาจิณ
รักในวิญญาณซื่อใสในตัวเธอ.
*****************
ท่าที่อีเดือนมันกระโดดลงไป
อ่านโดย กบ
พี่จ๋า
ท่าเจ้าพระยาที่มืดตรงนั้น
ท่าที่เราวิ่งหนีไปหลบซ่อนกัน
ท่าที่อีเดือนมันกระโดดลงไป
เป็นท่าที่เขากำลังก่อสร้าง
บางสิ่งบางอย่างในแม่น้ำสายใหญ่
อีเดือนก็รู้...แต่มันคงตกใจ
จนลืมตัวไปหมดสิ้นทุกอย่าง
คืนที่ตำรวจมากันมากมาย
มาบุกทลายซ่องที่เราขายร่าง
หนูขึ้นห้องได้ครึ่งครึ่งกลางกลาง
ก็ต้องรีบกระโดดหน้าต่างออกมา
วิ่งกุมผ้าถุงไปกับใครต่อใคร
เห็นอีเดือนวิ่งไวไวนำหน้า
จนถึงท่าตรงนั้นของเจ้าพระยา
ใครต่อใครต่างพากันหยุดวิ่งหนี
มีแต่อีเดือนคนเดียวเท่านั้น
มันไม่ยอมหยุดมันจึงถึงที่
ตรงที่เขาปักเหล็กเส้นอย่างดี
ทันทีที่มันกระโดดลงไป
มันร้องเจ็บปวดโหยหวนกึกก้อง
เมื่อตกถึงท้องแม่น้ำสายใหญ่
ก่อนจะค่อยค่อยเงียบงันสิ้นใจ
โดยไม่มีใครกล้าลงไปแตะต้อง
รุ่งเช้าเราจึงได้เห็นศพมัน
ถูกเหล็กเส้นอันหนึ่งเสียบท้อง
ทะลุหลังเกือบวาน่าขนลุกพอง
เลือดแดงเนืองนองเต็มท่าน้ำที่ตาย
หนูสงสารมันจังเลยพี่
อุตส่าห์หนีบ้านนาเอาตัวมาขาย
ได้เงินยังไม่พอไปซื้อควาย
ให้พ่อที่เชียงรายไว้ไถนา
ก็ต้องมาตายเพราะวิ่งหนีตำรวจ
ที่วิ่งไล่กวดเราเหมือนหมูหมา
หนูอยู่อีกเดือนจึงตัดใจลา
จากกรุงเทพฯมาหาเงินที่นี่
ขอบคุณพี่ที่ให้เงินพิเศษใช้
วันหลังอย่าลืมมาเที่ยวใหม่นะพี่
ถ้าพี่สนใจชีวิตโสเภณี
หนูยังมีเรื่องเล่าให้ฟังอีกเยอะ
*****************
ระบบ
อ่านโดย เพ็ญ ภัคตะ
ในสังคมการแก่งแย่งและแข่งขัน
เราเป็นมิตรสหายกันนั้นจริงหรือ
บนลู่ลานการขันแข่งเพื่อแย่งยื้อ
เราจับมือกันแค่มือหรือมิใช่
เช่นเดียวกันกับคำพร่ำบอกรัก
สงสัยนักรักนี้เป็นไฉน
มีหรือรักหล่นจากปากออกจากใจ
ในสังคมการเฉือนเชือดอย่างเลือดเย็น
ในระบบแบบผลไม้เน่า
ณ ที่เราเป็นส่วนหนึ่งซึ่งเน่าเหม็น
มิอาจหนีมิอาจปลีกหลีกละเว้น
เราเพียงเล่นละครกันเพื่อ-ตบตา
เพื่อช่วงชิงความเป็นหนึ่งให้ถึงที่
เพื่อจักมีเพียงตัวกูคู่ดินฟ้า
เหนือมนุษย์ปุถุชนคนธรรมดา
เป็นเทวาอยู่บนยอดพีระมิด
ฤามิใช่ธาตุแท้ของสังคม
ที่สั่งสมวิญญาณดำอำมหิต
ตกผลึกความรู้สึกความนึกคิด
เป็นชีวิตไร้คุณค่าน่าชิงชัง
เป็นชีวิตที่ละม้ายคล้ายคลึงสัตว์
ที่ขบกัดเข่นฆ่ากันบ้าคลั่ง
ยามแย่งกันชิงก้อนเนื้อเพื่อชีพยัง
เพียงลำพังสัตว์ตัวหนึ่งซึ่งชนะ
คือระบบสังคมเน่าที่เราอยู่
หล่อหลอมผู้คนทุเรศเหมือนเศษขยะ
ล่มสลายทุกคุณค่าทุกสาระ
แม้ศาสนะก็วิปริตถูกบิดเบือน
ไม่เป็นไรหนีอย่างไรก็ไม่พ้น
ต้องอดทนทุกวงแวดความแปดเปื้อน
รอผลไม้เน่าเฟะเละลงเกลื่อน
วันปีเดือนผลิผลงามจักตามมา.
*****************
ไฟชีวิต
อ่านโดย นาย มาลานชา
รักรักฉันมีความรัก
ด้วยแจ้งประจักษ์คุณค่า
ความรักคืออมฤตา
ชุบชูชีวาสดใหม่
หวังหวังฉันมีความหวัง
ทุกครั้งยามล้มเหลวไหล
ความหวังคือพลังใจ
ฉุดล้มลุกได้ทุกที
ฝันฝันฉันมีความฝัน
แม้ยามชีพฉันป่นปี้
ความฝันคือสิทธิ์เสรี
อย่างถึงที่สุดของชีวิต
ความรักความหวังความฝัน
คือดวงไฟอันศักดิ์สิทธิ์
ให้ความอุ่นเอื้อเชื้อชิด
ชีพอันน้อยนิดบอบบาง
ยามระหกระเหินไป
เผชิญพาลภัยโลกกว้าง
ทุกข์สุขอยู่ในท่ามกลาง
ทางที่จบด้วยความตาย
รักรักฉันรักฉันหวัง
แม้ไม่จีรังดั่งหมาย
ฝันฝันฉันฝันเพริศพราย
เพื่อทรงกายอยู่สู้โลก.
*****************
โอ้ ชีวิต
อ่านโดย เจี๊ยบ อรวรรณ ชมพู
โอ้ ชีวิตคิดไปไร้สาระ
เห็นสัจจะรูปรอยการคล้อยเคลื่อน
แห่งชีวิต แห่งวิถี แห่งปีเดือน
มันไหลเลื่อนเป็นวงวัฏสัมพัทธ์กัน
อยู่ในโลกทำความดีมีคุณค่า
บางเวลา ก็ขืนขัดอึดอัดอั้น
กับความดี ที่น่าเบื่อในบางวัน
ต้องอดกลั้นอดอยากต้องตรากตรำ
อยากจะทำความชั่วก็กลับบาป
กลัวถูกสาปถูกเสียบถูกเหยียบย่ำ
แต่ความชั่วบางอย่างช่างงามล้ำ
จึงแอบทำบ้างด้วยรักสมัครใจ
ความเป็นคนของเราก็เท่านี้
ทำดีมั่งชั่วมั่งสั่งสมไว้
เมื่อถึงคราวบุญบาปมาคาบไป
ต้องชดใช้ตามราคาค่าเวรกรรรม.
*****************
ถนนสายรุ้ง
อ่านโดย ศิริงาม ถิงถิง
แม่จ๋าเย็นนี้
ฉันขี่รถศพไปสู่ทุ่งหญ้า
แบกอวนตาเล็กไปช้อนกุ้งปลา
กับรูปศพมายาของความนิยม
ลงคลองทุ่งหญ้าน้ำลึกรังสิต
ฉันปิดทางเดินสัตว์น้ำด้วยเส้นผม
ลากอวนกลางแสงแดดสายลม
ถอดเครื่องนุ่งห่มมัดเป็นธงทิว
เปลวแสงแดดอ่อนลูบไล้ผิวเนื้อ
เม็ดน้ำเหงื่อต้องแก้มเป็นริ้ว
สายลมเย็นพัดกระหน่ำทุ่งหญ้าปลิว
คลื่นน้ำไหวพลิ้วกล่อมคนหาปลา
ความฝันของฉันบนก้อนเมฆ
ฉันเสกก้อนหนึ่งเป็นนางฟ้า
ก้อนสองเป็นสายฝนโลมโลกา
ก้อนสามคือปรารถนาสีดำ
กอบกำปลากุ้งลงใส่หม้อข้าว
ฉันร้อนฉันหนาวด้วยความดื่มด่ำ
ไม่ตกเป็นทาสของการกระทำ
ดวงใจมิชอกช้ำอยู่ใต้กฎเกณฑ์
ฉันเก็บผักบุ้งหอบสู่อ้อมแขน
แทนช่อดอกไม้ที่ใครอยากเห็น
ฉันถอดรองเท้าเหยียบความเยียบเย็น
เล่นขว้างดอกหญ้าสู่แสงตะวัน
ฉันกำลังเดินอยู่กลางท้องทุ่ง
ถนนสายรุ้งแห่งความฝัน
แหวกยุคสมัยทาสกันและกัน
วันที่ดวงจันทร์ถูกประทับตรา
แม่จ๋าเย็นนี้
ฉันขี่รถศพกลับจากทุ่งหญ้า
แบกอวนตาเล็กหอบผักหอบปลา
กับรูปศพมายาเครื่องมือทดลอง
แม่จ๋า
ฉันพารถศพเก็บไว้ในห้อง
กินผักบุ้งกุ้งปลาอาหารเนื้อทอง
เป็นเจ้าของความสุขชั่วนิรันดร.
*****************
อีกสองบทสำรองไว้ค่ะ
เหมือนดังดอกหญ้า
ยามไร้
เราเดินเดียวดายไปตามถนน
ก้มหน้าเดินไปประสาจน
หาคนสักคนเป็นเพื่อนไม่มี
เห็นแต่ดอกหญ้าซึมเซา
ผลิบานหงอยเหงาอยู่ริมวิถี
ไม่เคยมองก็ต้องมองยามนี้
เออ ดอกหญ้าก็สวยดีนี่นา
ก้มเด็ดดอกหนึ่งขึ้นมาเชยชม
หอมบ่หอมดอมดมดั่งบ้า
ถือไปเดินไปเหมือนคนไร้ราคา
เหมือนดั่งดอกหญ้าในมือของเรา
สมค่าควรกันในยามยากไร้
ยามย่างก้าวไปบนทางสายเศร้า
ก้าวไปเดินไปหมองไปกับเงา
เวิ้งว้างว่างเปล่าจุดหมายปลายทาง.
*****************
ผู้บินแหวกว่ายอยู่ในค่ำคืน
บินมาจากไหนนะหิ่งห้อย
บินล่องลอยเข้ามาในห้องฉัน
ห้องที่มีแต่ความมืดความเงียบงัน
คืนที่ได้แต่นอนฝันอยู่เดียวดาย
กระพริบแสงสีเขียววอมแวม
แตะแต้มความมืดแตกสลาย
ทุกซอกมุมที่เจ้ากรีดกราย
บินแหวกว่ายวนเวียนไปมา
หิ่งห้อยเอย...ถ้าเจ้าแสวงหาความรัก
คืนนี้เจ้าก็จักพบรักก่อนข้า
คืนนี้เจ้าแสวงหาภูมิปัญญา
เจ้าก็จะได้มันมาก่อนใครใคร
คืนแสงไฟ...ทุกบ้านช่องมืดดับ
ดวงจันทร์ล่วงลับลงจากยอดไม้
ดวงดาวหรุบหรู่อยู่ไกลแสนไกล
ทิ้งฉันบอดใบ้สิ้นไร้ค่าคน
สมมุติว่าความรัก...อยู่ในกอหญ้า
ข้างข้างชายคากระท่อมหมองหม่น
แม้นปรารถนาก็คงอับจน
ด้วยไร้แสงแห่งตนส่องหาความรัก
ภูมิปัญญาก็อยู่ในหนังสือ
ถึงอยู่ใกล้มือก็สุดแจ้งประจักษ์
ด้วยถ้อยคำทุกถ้อยร้อยวรรค
ต่างก็พำนักอยู่ในความมืดดำ
ไปแล้วหรือ...หิ่งห้อยพร้อยพราย
ผู้บินแหวกว่ายอยู่ในคืนค่ำ
โดยไม่ต้องอาศัยผู้ใดนำ
แม้ในเถื่อนถ้ำที่มืดทมิฬ
นอนหลับเสียเถิดคนบอดใบ้
เพียงแสงไฟฟ้าวูบวับดับสิ้น
เจ้าก็ได้แต่นอนถอนใจรวยริน
ดูหิ่งห้อยโบยบินมาและจากไป
จากไปในความมืด
ความมืดอันยืดยาวและกว้างใหญ่
มันโบยบินออกไปผจญภัย
ด้วยแสงในตัวเองอย่างทระนง.
บล็อกของ แพร จารุ
แพร จารุ
“รู้สึกว่า ปีนี้ ไม่ค่อยจะมีความสดชื่น รื่นเริง ความรื่นเริงและความสุขดูเหมือนจะหายไป ลุงรู้สึกเช่นนั้นไหม”ลุงว่า ใครมันจะมารื่นเริงอยู่ได้ในสถานการณ์เมืองไทยเป็นเช่นนี้ หมายความว่า น่าจะมาจากการเปลี่ยนแปลงระดับประเทศ โดยเฉพาะการเมืองที่สับสนและดูไม่กระจ่างใส เป็นความเครียดทางสังคม เครียดจากการปกครองโดยทหารที่ลึกลงไป และเข้าใจว่า แม้จะยอมรับก็ยอมรับแบบหวานอมขมกลืน และยิ่งเครียดเข้าไปอีกเมื่อมีการเลือกตั้งในช่วงใกล้ปีใหม่ ไม่ว่าผลการเลือกตั้งจะออกมาเป็นของฝ่ายไหนก็ไม่น่าจะทำให้ใครสบายใจได้ เมื่อประชาชนถูกแบ่งเป็นสองฝ่ายอย่างชัดเจนมากขึ้น…
แพร จารุ
ฉันรู้สึกว่ามันเป็นช่วงปีใหม่ที่ไม่รู้สึกสดชื่นนัก ดูเหงา ๆ วังเวง ในท่ามกลางงานเลี้ยงรื่นเริงที่มีอยู่และเป็นไปตามวาระของมัน ความรู้สึกอย่างนี้มันอยู่ลึกลงไปแต่ฉันสัมผัสได้อย่างเย็นเยียบจริง ๆ ฉันไม่รู้ว่าคนอื่นจะรู้สึกหรือไม่ หรือว่าฉันรู้สึกอยู่คนเดียว ว่าเป็นปีใหม่ที่ไม่มีความรื่นเริงอยู่จริง มันหดหู่อยู่ภายในหัวใจอย่างไรไม่รู้ คล้ายรู้สึกว่า ความเศร้ามารอคอยเคาะประตูอยู่หลังบ้าน... หลังจากงานรื่นเริงจบลงฉันถามตัวเองหลายครั้งว่าความรู้สึกนี้เป็นจริง หรือว่าฉันกำลังจะป่วยด้วยอาการกลัวหรือกำลังจะเป็นโรคซึมเศร้า อะไรทำให้ฉันคิดอย่างนั้น หรือเป็นเพราะสภาพเศรษฐกิจของตัวเอง…
แพร จารุ
ฉันได้รับหนังสือเล่มหนึ่ง ชื่อว่า อาหารบ้านฉัน เป็นสูตรอาหารพื้นถิ่น ของกินจากป่าหลังบ้าน และที่สำคัญกว่านั้น เขียนว่าอร่อยไปถึงหัวใจ “ฉันเติบโตมาจากอาหารที่หลังบ้าน เธออยากรู้ไหมว่า อาหารบ้านฉันอร่อยแค่ไหน เธอไม่ต้องกลัวหรอก บ้านฉันมีอาหารมากมาย กินกันอย่างไม่หมด” หนังสือเล่มนี้ มีผู้ร่วมดูแลหรือผู้ร่วมทำงานด้วย เขาคือ ธนภูมิ อโศกตระกูล เป็นคนหนึ่งที่เชี่ยวชาญด้านอาหาร โดยเฉพาะอาหารสุขภาพ การกินอยู่แบบง่าย ๆ เช่น จานอร่อยปลอดเนื้อ มหัศจรรย์แห่งเต้าหู้ เจไม่จำเจ เป็นต้นธนภูมิ อโศกตระกูลเขาเล่าว่า “ได้เข้ามาเที่ยวในแม่เหียะใน เมื่อประมาณสองปีที่แล้ว…
แพร จารุ
“หนาวไหม หนาวหรือยัง”“หนาวแล้ว เชียงไหมหนาวแล้ว”“ฉันจะไปเชียงใหม่”บทสนทนาหนึ่ง ที่เราได้ยินได้ฟังอยู่เสมอ รายงานข่าว ขณะนี้ยอดดอยอากาศหนาวมาก โดยเฉพาะดอยสูงอุณหภูมิติดลบแล้ว เกิดน้ำค้างแข็ง มีคำถามว่า นักท่องเที่ยวหรือคนที่จะมาเชียงใหม่ควรได้รับรู้ข่าวคราวอะไรบ้างนอกจากว่า หนาวแล้วหรือหนาวกี่องศา ชายคนหนึ่งพูดขึ้นในยามบ่าย เขาพูดต่อว่า ถ้าอยากให้คนอื่นที่มาเที่ยวเชียงใหม่ รู้ว่าเขาควรจะเป็นส่วนหนึ่งในการดูแลเมืองและรักเมืองนี้ เราต้องให้ข่าวสารเขามากกว่านี้ เราควรต้องทำงานกับสื่อให้มากว่านี้ เขาเป็นหนึ่งในคนทำงานภาคีฯการมุ่งเน้นให้คนเชียงใหม่ดูแลเมืองเชียงใหม่…
แพร จารุ
มีเพื่อนผู้หวังดีส่งเมลมาว่า ให้เขียนเรื่องดี ๆ เพื่อเมืองเชียงใหม่บ้าง ทำไมถึงมองไม่เห็นความงามของเมืองบ้าง ฉันจึงเขียนบทความชิ้นนี้ขึ้นมา 1ถ้ามองลงมาจากฟ้า เราจะเห็นเมืองเชียงใหม่ ตั้งอยู่ตรงกลาง มีป่าดอยสุเทพอยู่ทางตะวันตก มีแม่น้ำปิงไหลผ่านทางตะวันออก ช่างเป็นเมืองงดงามที่สมบูรณ์ เล่ากันว่า เดิมทีผู้คนในเมืองนี้อยู่กันอย่างสงบสันติ แต่แน่นอนเมืองที่ดีงามเช่นนี้ ย่อมมีผู้คนต้องการ เข้ามาอยู่มาครอบครอง โดยเฉพาะทรัพยากรธรรมชาติบนดอยสูง หลายร้อยปีต่อมา เมืองเชียงใหม่เติบโตอย่างรวดเร็ว…
แพร จารุ
ขอบอกก่อนว่า เป็นเรื่องเล่าที่ไม่มีสาระอะไรเลย เล่าเรื่องนี้ เพราะวันพิเศษเช่นนี้จะไม่เกิดขึ้นบ่อย ๆ ถือว่า เป็นการผจญภัยในดินแดนที่รื่นรมย์เลยทีเดียวฉันจะเรียกเขาว่า แขกพิเศษ เพราะเป็นการมาเยือนแบบไม่คาดคิดมาก่อน และต่างมาในวันเดียวกันด้วย อีกทั้งไม่ได้นัดหมายมาล่วงหน้า ต่างมาแบบตั้งตัวไม่ติดทั้งนั้น แขกคนที่หนึ่ง เขาเดินทางมาด้วยรถมอเตอร์ไชค์ มาถึงก่อนที่เจ้าของบ้านจะทันตื่น ได้ยินเขาส่งเสียงตะคอก เจ้าสองตัวแม่ลูก ที่ทำหน้าที่เฝ้าบ้าน มันเห่าเสียงแหลมเล็กตามแบบของหมาเล็ก และยังเยาว์ ฉันว่าคนเลี้ยงหมาทุกคนไม่ชอบให้ใครตะคอกหมา และยินดีที่มีคนรักหมาของตัวเอง…
แพร จารุ
ไม่รักไม่บอก เออ...เหมือนมีใครมาพูดอยู่ข้างหู บอกว่า ฉันรักเธอนะจึงบอก แต่ว่าเรื่องที่ฉันจะบอกนั้น เธออาจไม่ชอบ เธออาจจะโกรธฉัน แต่ที่ฉันต้องบอกเพราะว่า ฉันรักเธอและปรารถนาดีต่อเธอจริง ๆ “ฉันไม่บอกไม่ได้แล้ว”ถึงตอนนี้คุณอาจจะรู้สึกรำคาญใจ พูดพร่ำอยู่ทำไม อยากบอกอะไรก็บอกมาเถอะ ใช่...ไม่รักไม่บอกค่ะ เป็นชื่อหนังสือเล่มเล็ก ๆ บาง ๆ มีการ์ตูนน่ารักๆ เปิดไปหน้าแรก ผู้เขียนบอกว่า ที่ทำหนังสือเล่มนี้ เพราะว่า ความสัมพันธ์ของมนุษย์เป็นเรื่องน่ารัก มีเรื่องดีงามที่เขาค้นพบอยู่มากมาย เขาเล่าถึงเรื่อง เด็กชายคนหนึ่ง ตามแม่ไปซื้อของที่ร้านเกษมสโตร์ เขากินไอศกรีมรอแม่…
แพร จารุ
เรื่องขยะ ๆ มันโดนใจใครต่อใครหลายคน หลังจากที่เขียนเรื่อง แปดสิบบาทกับผู้ชายริมทางรถไฟ และในเรื่องมีขยะ ๆ เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย
แพร จารุ
“สุชาติ สวัสดิ์ศรี” ยืนล้วงกระเป๋าเสื้ออยู่ริมทางรถไฟ ในขณะที่รถไฟกำลังมา เป็นภาพปกหนังสือ ฅ คน ที่ทำให้ฉันต้องนับเงินในกระเป๋าให้ครบแปดสิบบาท ความจริงหนังสือเขาไม่แพงหรอก เพียงแต่ว่า เงินสำหรับบ้านฉันมันหายากมาก หรือจะเรียกให้ถูกก็คือฉันไม่ค่อยหาเงิน ดังนั้นเมื่อไม่หาเงินก็ต้องใช้เงินน้อย ๆ หรือไม่ใช้ไปเลยถ้าไม่จำเป็นต้องใช้จริง ๆ แม้ว่าการจะซื้อหนังสือถือเป็นความจำเป็นหนึ่ง แต่ก็ต้องเลือกอย่างพิถีพิถันในเนื้อหา ดังนั้น ถ้าร้านไหนห่อพลาสติกอย่างดีเปิดไม่ได้ ก็ผ่านเลย หนังสือเล่มนี้ก็ห่อพลาสติกอย่างดีเหมือนกัน แต่ก็รีบซื้อ เพราะทั้งรถไฟและคุณสุชาติ สวัสดิ์ศรี…