เมื่อวานนี้ไปเยี่ยมแบงค์ นักแสดงเจ้าสาวหมาป่า ที่เรือนจำพิเศษกรุงเทพ แบงค์ดูรื่นเริงดี ถามไถ่ถึงข่าวคราวของคนข้างนอก ดูเขาจะทำใจได้ถึงชะตากรรมของเขา ผมเลยถามถึง ไนซ์กับพายุ สองนักศึกษากลุ่มดาวดิน ทีถูกจำแนกไปขังไว้ที่แดนเดียวกับแบงค์
แบงค์เล่าว่ารุ่นน้องมหาวิทยาลัยทั้งสองคนของเขายังปกติดี แต่ยังไม่ได้พูดคุยกันเนื่องจากถูกทางเรือนจำแยกมากักตัวไว้ ยังไม่มีโอกาสพูดคุยกับเพื่อนผู้ต้องขังคนอื่นๆ
ก็แปลกดี รุ่นพี่รุ่นน้องนักกิจกรรมร่วมรั้วมหาลัยได้มาอยู่ในมหาลัยแห่งใหม่ด้วยกัน
ไม่ใช่มหา'ลัยที่มีชื่อเสียงแต่เป็นมหา'ลัยชีวิต
คุยซักพัก ผมก็ได้เห็น 13ผู้ต้องขัง ถูกไล่ให้เดินเรียงแถวผ่านห้องเยี่ยมไปยังห้องทนายความทุกคนมองเห็นผม พวกเขายิ้มพร้อมกับชูกำปั้นขึ้นผมเองก็เผลอใจชูกำปั้นให้พวกเขาด้วย เราสบตากัน เรายิ้มให้กัน
บาส นศ.เศรษฐศาสตร์ มธ. กลุ่ม LLTD หนุ่มหน้าหวานที่แต่ก่อนเคยมีผมยาวและหยิกขอด ใช้สองมือทำรูปหัวใจแนบไว้ที่หน้าอกให้ผมดู
ผมนึกเสียใจเล็กน้อย "ทำไม่เป็นว่ะ tongue emoticon ผมแสดงออกทางความรู้สึกเป็นแบบชูกำปั้นอย่างเดียว" คิดสงสัยว่าอาจต้องแอบไปหัดทำหน้ากระจก (แต่แค่คิดก็อดหัวเราะเมื่อนึกถึงภาพทุเรศของตัวเองไม่ได้)
แบงค์หันไปเห็นพวกเขาพร้อมกับทักทาย แบงค์ได้พบกับ เดฟ ทรงธรรม แก้วพันพฤกษ์ ทั้งสองโผเข้ากอดกันด้วยความดีใจและให้กำลังใจกันในช่วงเวลาสั้นๆเท่าที่ผู้คุมให้โอกาส
ผมกับเพื่อนอีกคนนึงที่อยู่ในห้องเยี่ยมน้ำตาซึม ใครก็รู้ว่าเดฟแวะเวียนไปเยี่ยมเยียนแบงค์เป็นประจำในฐานะเพื่อนนักศึกษาที่ต้องโทษในคดีความร้ายแรง เดฟ ช่วยดำเนินเรื่องซื้อข้าวของให้กับแบงค์ตลอดหนึ่งปีที่แบงค์ถูกขังอยู่ข้างใน
และในวันนี้สองสหายก็ได้มีโอกาสได้พบกันอีกครั้ง พบกันโดยที่ไม่มีแผ่นกระจกขุ่นมัวหนาหนักกั้นกลาง นี้คือชะตากรรมของพวกเขา
มันจะต่างอะไรระหว่างข้างในกับข้างนอก ในเมื่อเรายังเป็นเพื่อนกัน