ไพร่อุปถัมภ์: ท่านขอรับ ท่านเคยสำนึกในบุญคุณของไพร่อุปถัมภ์แบบพวกกระผมบ้างไหม
อำมาตย์: ไม่ ข้าไม่เคยสำนึกบุญคุณพวกเอ็ง ไพร่อุปถัมภ์มีหน้าที่ผลิตให้พวกข้ากิน เพราะพวกข้ามีบุญสะสมมาจากชาติที่แล้วและหลายๆชาติ
ไพร่อุปถัมภ์: แล้วพวกกระผมทำยังไงถึงจะหลุดจากวังวนนี้ล่ะขอรับ กระผมอยากมีบุญบ้าง
อำมาตย์: ก็ผลิตให้พวกข้ากินต่อไป มีเงินก็เอามาให้พวกข้า พวกข้าจะต่อบุญให้พวกเอ็งได้ แล้วชาติหน้าพวกเอ็งก็จะมีบุญอย่างพวกข้า ทำบุญกะพวกข้านี่ได้บุญเยอะกว่าไปช่วยเหลือไพร่อุปถัมภ์ด้วยกันนา
ไพร่อุปถัมภ์: อืม งั้นกระผมก็ต้องรอชาติหน้าสิขอรับ
อำมาตย์: ใช่แล้ว แป๊บเดียว แค่ชาติเดียว
ไพร่อุปถัมภ์: อืม ชาตินึงก็คือชั่วคนนึงใช่ไหมขอรับ
อำมาตย์: ใช่ ก็ทำนองนั้น เดี๋ยวเอ็งตายเอ็งก็มาเกิดใหม่ ชาติหน้าเอ็งก็สบายแล้ว
ไพร่อุปถัมภ์: ท่านขอรับ แต่ว่าปู่ของกระผมพ่อของกระผมก็ทำบุญไปเยอะนะขอรับ สามชั่วคนแล้วก็ยังไม่หลุดจากวังวนนี่เสียที ชาติหน้ากระผมก็ไม่รู้ว่าจะหลุดหรือเปล่า กระผมว่ากระผมขอกินมันชาตินี้นี่แหละขอรับ บุญมันหน้าตายังไงกระผมก็ไม่ค่อยรู้ ที่แน่ๆชาตินี้กระผมต้องกินต้องใช้ขอรับ ลูกก็ต้องไปโรงเรียน ต้องส่งเสียขอรับ
อำมาตย์: เอ็ง ไอ้เนรคุณ