Skip to main content

เพลง My Land - Secret Garden & Espen Grjotheim


How green are your valleys, how blue your great skies,
Your mountains stand tall in
their glory;
Your rivers run free- the bright stars are your eyes,
Your beauty is endless before me.

For you are the song ever singing in me,
And you are the heart ever true;
For you are my land and you always will be,
The voice ever calling me home to you.

When to your green valleys some day I return,
When you lay your mantle around me;
At rest I will be where the heart will not yearn,
Then my land will ever surround me.


For you are the song ever singing in me,
And you are the heart ever true;
For you
are my land and you always will be,
The voice ever calling me home to




เทศบาลนครเชียงใหม่มีโครงการประกวดต้นไม้ใหญ่ในเขตเทศบาล โดยผู้สนใจถ่ายภาพและเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับต้นไม้ จะมีคณะกรรมการออกไปดูและกลับมาตัดสินร่วมกันโดยดูจาก

  1. ลักษณะความสมบูรณ์ของต้นไม้ หรือกลุ่มไม้ เช่น ความสูง เส้นรอบวง เรือนยอด ลำต้น กิ่งก้าน รูปทรง ฯลฯ

  2. ความเอาใจใส่ในการบำรุง ดูแล รักษาของเจ้าของหรือคนในชุมชน

  3. ประวัติความเป็นมาของต้นไม้ใหญ่ หรือพื้นที่สีเขียว

  4. ความผูกพันกับเจ้าของหรือชุมชน

  5. การให้ประโยชน์ของต้นไม้


ต้นไม้ที่ได้รับรางวัลจะได้รับโล่และแผ่นป้ายไปติดที่ที่ตั้งของต้นไม้ เพื่อให้ประชาชนเห็นความสำคัญของต้นไม้ใหญ่ มีความผูกพันและนำไปสู่การอนุรักษ์ รักษาต้นไม้เหล่านั้นไว้




ต้นโพธิ์ต้นนี้เป็นหนึ่งใน 36 ต้นที่ได้รับรางวัลต้นไม้ใหญ่ดีเด่น อายุประมาณ 200 ปี ตั้งอยู่ที่ชุมชนชมพูช้างม่อย ใกล้กำแพงเมืองชั้นนอกตรงประตูช้างม่อย ปัจจุบันเป็นบริเวณรอบ ๆ เป็นที่ตั้งของร้านคาราโอเกะ เป็นแหล่งราตรีอีกแห่งของเมืองเชียงใหม่เมื่อสมัย 20 ปีมาแล้ว เดี๋ยวนี้ก็ยังคงมีอยู่ เคยได้ยินเพื่อนผู้ชายที่ชวนกันเที่ยว “กลางคืน” เรียกย่านนี้ว่า “ร่มโพธิ์”




กิ่งก้านสาขาของโพธิต้นนี้ปกคลุมไปทั่วบริเวณนั้น แม่อุ๊ยที่บ้านอยู่ข้างต้นโพธิ์บอกว่าเมื่อเธอเกิดมาโพธิ์ต้นนี้ก็ใหญ่มากแล้ว เมื่อก่อนนี้ถนนแคบแค่ทางเดินเท้า จะไปไหนก็ตะโกนเรียกเพื่อนไปด้วย ถือไม้คนละอันเอาไว้กวัดแกว่างไล่งูไล่สัตว์เลื้อยคลานตามทาง


บริเวณรอบ ๆ ต้นโพธิ์มีบรรยากาศอึมครึม ขรึมขลัง กิ่งก้านขนาดมหึมา ศาลเจ้าร้างปรักหักพังอยู่คู่กับศาลใหม่ที่มีคนหามาทดแทน มีผ้าพันรอบต้น บ่งบอกให้รู้ว่าเป็นที่สักการะของผู้คนย่านนี้ แม่อุ๊ยคนเดียวกันบอกว่าจะไปไหนก็จะเอิ้นบอกกล่าวต้นโพธิ์ เหมือนออกจากบ้านก็บอกคนในบ้านไว้



เทศบาลนครเชียงใหม่เคยมีดำริจะขยายถนนเส้นนี้ แต่ก็ไม่สำเร็จเนื่องจากไม่มีใครกล้าตัดต้นโพธิ์ต้นนี้

ใหญ่เหมือนปู่ย่าตายายของบ้านเมือง ใครจะกล้าตัด!


บล็อกของ โอ ไม้จัตวา

โอ ไม้จัตวา
เริ่มต้นฤดูกาลใหม่รับลมหนาวด้วยความรู้สึกถึงวันอันล่วงเลยผ่านไปโดยไม่ได้ทำอะไรกับร่างกาย  หนึ่งปีที่หมกมุ่นอยู่กับงาน ห่างหายกับการยืดเส้นยืดสายออกกำลังกาย  มีโยคะบ้างบางครั้งแล้วก็มาเจออุบัติเหตุทำให้ต้องหยุดอยู่กับที่ ลากยาวมาจึงถึงวันนี้กับอาการปวดหลัง ปวดไหล่ ปวดคอ โรคประจำตัวของคนนั่งหน้าคอม และขับรถจี๊บแคริบเบียนที่เกียร์แข็งจนเส้นเอ็นที่แขนเคล็ดไปหมดกลิ่นดอกปีบหอมอบอวลไปทั้งเมือง  ลมหนาวไม่มากเริ่มพัดมาเยือน ได้เวลาออกไปดูโลกยามเช้าเสียที  วันนี้ตื่นแต่ตีห้า เตรียมตัวออกจากบ้าน บอกเพื่อนร่วมบ้านว่าจะไปด้วยรถมอเตอร์ไซด์  จุดมุ่งหมายคือห้วยตึงเฒ่า ที่เก่าเวลาเดิม…
โอ ไม้จัตวา
วันนี้พาไปเดินเล่นในดอยกับพญาช้างสารอันแสนน่ารัก ด้วยการทำตัวเป็นนักท่องเที่ยวไปกับแพ็คเก็จทัวร์ของปางช้างแม่ตะมาน สนนราคา 1000 บาทสำหรับคนไทย และ 1500 บาทสำหรับชาวต่างชาติ ออกจากเมืองเชียงใหม่แปดโมงครึ่ง ไปถึงที่นั่นราวเก้าโมงกว่า ๆ ไปเล่นกับช้างน้อยใหญ่ พาช้างไปอาบน้ำ ช้างเป็นสัตว์ขี้ร้อน แต่ช้างที่นี่ดูมีความสุข เพราะมีลำน้ำแม่ตะมานที่กว้างพอสมควรให้ช้างอาบน้ำทุกวัน ดูเหล่าช้างเล่นน้ำกันสนุกสนาน มีพ่นน้ำใส่คนที่ยืนเชียร์อยู่บนฝั่งด้วย ก่อนจะพากันขึ้นจากน้ำมาตีระฆัง เชิญธงชาติ ทำกิจกรรมต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นเป่าเม้าท์ออแกน เตะฟุตบอล นวดให้ควาญ และเดินสวนสนามดูไปดูมาฉันเห็นช้างยิ้ม…
โอ ไม้จัตวา
พาไปเดินเล่นข้างเครือกล้วยดีกว่า ที่ร้านจะมีกล้วยน้ำว้าเป็นเครือแขวนไว้หน้าร้านตรงประตูทางเข้า เดินเข้ามาจะเห็นกล้วยก่อนอื่น เจ้าของร้านเธอเห็นกล้วยลูกอวบอ้วนเป็นเครือดูงามนัก เธอก็เลยซื้อมาแขวนไว้ เผื่อให้แขกที่มา หรือเด็ก ๆ ในร้านได้กินกันกล้วยน้ำว้าเป็นผลไม้บ้าน ๆ ให้ความรู้สึกเป็นบ้าน เป็นความธรรมดา แต่เมื่อนำมาแขวนไว้หน้าร้านอาหารก็ไม่ค่อยจะธรรมดา คำถามเกิดขึ้นจนเบื่อจะตอบ และจนตอบเป็นความเคยชิน ว่ากล้วยมีไว้ให้กิน ไม่ได้ขาย พอมีไว้ให้กิน เราก็เว้นวรรคไว้โดยไม่บอกว่ากินแต่พออิ่ม พอคนเท่านั้น กินข้าวเสร็จเดินออกมาเจอกล้วยน้ำว้าล้างปากช่วยท้องเป็นสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ…
โอ ไม้จัตวา
กลับมาเดินเล่นในเรื่องคนต่อค่ะ กำลังสนุกกับการเล่าเรื่องคนรอบข้าง มีอีกคนหนึ่งที่อยู่กันมานาน ตั้งแต่เขายังเด็ก พ่อเขาทำงานในบาร์น้ำ เมื่อพ่อลากลับบ้านที่ท่าสองยาง และจะไม่กลับมาอีก จึงส่งสันติมาทำงานต่อ  เหมือนเป็นวัฒนธรรมของคนทำงานในร้าน ถ้าใครคนใดคนหนึ่งลาพัก หรือลากลับบ้าน พวกเขาจะหาคนมาทำงานแทนในหน้าที่ของเขา เพราะการลาของพวกเขานั้นต้องใช้เวลาเดินทางนาน ๆ อย่างสันตินั้น เป็นปกากญอ บ้านอยู่ในเขต อ.ท่าสองยาง จ.ตาก การเดินทางจากเชียงใหม่ไปท่าสองยางนั้น ต้องนั่งรถไปลงที่อ.แม่สะเรียง แล้วต่อมอเตอร์ไซด์ แล้วเดินอีกครึ่งวัน เมื่อกลับบ้านทีจึงต้องไปเป็นเดือน หรืออย่างน้อยก็ครึ่งเดือน…
โอ ไม้จัตวา
เริ่มคอลัมน์ใหม่หัวใจดวงเดิม ขอประเดิมด้วยการพาไปเดินเล่นตามประสาคนถ่ายภาพ เมื่อวันที่ 16 กันยายน 2550 ที่ผ่านมามีโอกาสนั่งเครื่องบินไปเกาะสมุย และช่วงเวลาที่อยู่บนเครื่องนั้น เป็นเวลาที่ข่าวเครื่องบินวันทูโกตกกำลังสร้างความตื่นตระหนกให้กับคนไทย เครื่องลงปุ๊บเปิดโทรศัพท์ได้ก็มีสายเข้าและ miss call เต็มไปหมด กว่าจะไปถึงสมุยได้ในวันนั้นก็ทุลักทุเล เพราะน้องสาวเป็นคนจองตั๋วคืนก่อนที่จะมาหนึ่งวัน นัยว่าเป็นงานด่วนของเธอ ขอให้ฉันมาเป็นเพื่อน ตอนจองตั๋วฉันถามว่าขึ้นเครื่องที่ไหน ดอนเมืองหรือสุวรรณภูมิ เธอตอบว่ากำลังหาอยู่ น่าจะดอนเมือง พรุ่งนี้เธอจะโทรถามอีกครั้ง เราบินจากเชียงใหม่ไปลงดอนเมือง…