Skip to main content


คนปาย


ไปปายคราวนี้สิ่งที่รู้สึกทันทีตั้งแต่ก่อนถึงปาย คือ โค้งยาก ๆ หายไปไหน ทำไมรู้สึกว่าขับรถง่ายจัง ไม่เหมือนครั้งก่อน ๆ ที่ต้องมีสมาธิในการขับรถ เหยียบเบรก เปลี่ยนเกียร์ให้ทันโค้งหักมุมหักศอกนับร้อยนับพันโค้ง เอาเป็นว่าหิวน้ำไม่มีโอกาสได้ดื่มน้ำ เพราะไม่มีไหล่ทางหรือทางตรง ๆ ให้จอด มีแต่โค้งแต่มุม ตรงไหนก็ดูอันตรายไปหมด


ขนมปาย อ้าละหว่า ขนมไทยใหญ่ อร่อย ไปแล้วต้องกิน

ฉันใช้เวลาสามชั่วโมงถึงปาย แถมมีแวะกินกาแฟ เข้าห้องน้ำที่ร้านกาแฟบนภูเขา ดูราวจอมยุทธสาวเดินทางกลางป่า มีโรงเตี๊ยมตั้งอยู่เดียวดาย คนขายกาแฟก็เป็นน้องผู้หญิง และหมาหนึ่งตัว นั่งใช้อินเตอร์เน็ตจากมือถือและโน้ตบุ๊คอยู่คนเดียวบนยอดเขา เสียดายที่จำชื่อร้านไม่ได้ ถ้าไปจากเชียงใหม่ ขึ้นไปบนภูเขาแล้ว จะมีร้านกาแฟอยู่ขวามือ ตั้งอยู่เดี่ยว ๆ กลางดอย

กลางป่าแบบนี้ยังมีคลื่นโทรศัพท์ของดีแทคก็ไม่เลวนัก


All about coffee กาแฟดีที่ปาย ผลงานในเฟรมสีขาวด้านขวามือ
คือ ผลงานของน้องบางกอก ลูกชายเจ้าของร้าน
ที่ตอนนี้ส่งตัวเองเรียนพร้อมเงินเก็บ ด้วยงานเหล่านี้

คาปูชิโนยามบ่ายหอมกรุ่น ฉันบิดเนื้อตัวยืดเส้นยืดสายแล้วออกเดินทางต่อ เห็นร่องรอยความทรงจำที่ทิ้งไว้สองข้างทาง รอยยิ้ม และมิตรภาพแห้งกรังอยู่ตามรอยถากของภูเขาที่การไฟฟ้ากำลังตั้งเสาไฟขนาดใหญ่ไปปาย ทำให้ปายช่วงนี้ไฟฟ้าดับเป็นประจำ ต้นไม้และป่าเขาไม่อาจประท้วงความเจริญ มนุษย์เล่า


หมาพันธุ์ดี ๆ ที่ปายอาจเป็นเพียงหมาวัด เพราะพอคนเป็นแฟนกันเลิกกันก็ทิ้งหมา

ถึงปายยามบ่ายแก่ ๆ มีเวลาขับรถวนเวียนหลงไปมาเนื่องจากมีการจัดถนนให้เป็นวันเวย์ในบางสายตั้งแต่ฤดูท่องเที่ยวที่ผ่านมา คนหายไปหมดเหลือแต่คนปาย แต่ถนนก็ยังวันเวย์ไม่เลิกรา เพื่อนบอกว่าดีนะที่เขาเลิกล็อคล้อแล้ว ตำรวจจราจรทำงานกลางสี่แยก ฉันยังหลงทิศหลงทางไม่เลิกเหมือนกัน จอดกลางถนนถามตำรวจนั่นแหละ เพราะซ้ายขวาหน้าหลังไม่มีรถใหญ่ตามมา ตำรวจก็ใจดีคงเห็นเราเป็นคนต่างถิ่น ยิ้มไปตอบเราไปและโบกรถไปด้วย


เศรษฐกิจแย่ สินค้า (โปสการ์ด) เหลือเต็มบ้าน ขนไปบริจาคให้บ้านปายนา
ขายเพื่อนำเงินไว้ใช้สำหรับหมาถูกทิ้ง

ปายที่เคยมีถนนสายหลักสายเดียวคือเส้นร้านมิตรไทย ตอนนี้มีตึกรามบ้านช่อง ถนนเลียบริมน้ำที่เคยเป็นเพียงบ้านของคนปายแท้ ๆ มีเกสเฮาส์อยู่ไม่กี่ที่ ตอนนี้ถนนเส้นนั้นให้ความรู้สึกเหมือนถนนในเกาะเล็ก ๆ อย่างเกาะเต่า

ปาย คือ เกาะกลางทะเลดอย

ปล. เอาคลิบมาไม่ได้ ขอแปะลิ้งค์ให้ตามไปฟังเพลงที่ยูทูปแล้วกันนะคะ
http://www.youtube.com/watch?v=_EyoXb4DtHA&feature=related 
เพลง Local Hero ค่ะ Mark Knopfler เหมาะสำหรับเดินทางกลางฝน เหงา ๆ ดีค่ะ

 

 

บล็อกของ โอ ไม้จัตวา

โอ ไม้จัตวา
เริ่มต้นฤดูกาลใหม่รับลมหนาวด้วยความรู้สึกถึงวันอันล่วงเลยผ่านไปโดยไม่ได้ทำอะไรกับร่างกาย  หนึ่งปีที่หมกมุ่นอยู่กับงาน ห่างหายกับการยืดเส้นยืดสายออกกำลังกาย  มีโยคะบ้างบางครั้งแล้วก็มาเจออุบัติเหตุทำให้ต้องหยุดอยู่กับที่ ลากยาวมาจึงถึงวันนี้กับอาการปวดหลัง ปวดไหล่ ปวดคอ โรคประจำตัวของคนนั่งหน้าคอม และขับรถจี๊บแคริบเบียนที่เกียร์แข็งจนเส้นเอ็นที่แขนเคล็ดไปหมดกลิ่นดอกปีบหอมอบอวลไปทั้งเมือง  ลมหนาวไม่มากเริ่มพัดมาเยือน ได้เวลาออกไปดูโลกยามเช้าเสียที  วันนี้ตื่นแต่ตีห้า เตรียมตัวออกจากบ้าน บอกเพื่อนร่วมบ้านว่าจะไปด้วยรถมอเตอร์ไซด์  จุดมุ่งหมายคือห้วยตึงเฒ่า ที่เก่าเวลาเดิม…
โอ ไม้จัตวา
วันนี้พาไปเดินเล่นในดอยกับพญาช้างสารอันแสนน่ารัก ด้วยการทำตัวเป็นนักท่องเที่ยวไปกับแพ็คเก็จทัวร์ของปางช้างแม่ตะมาน สนนราคา 1000 บาทสำหรับคนไทย และ 1500 บาทสำหรับชาวต่างชาติ ออกจากเมืองเชียงใหม่แปดโมงครึ่ง ไปถึงที่นั่นราวเก้าโมงกว่า ๆ ไปเล่นกับช้างน้อยใหญ่ พาช้างไปอาบน้ำ ช้างเป็นสัตว์ขี้ร้อน แต่ช้างที่นี่ดูมีความสุข เพราะมีลำน้ำแม่ตะมานที่กว้างพอสมควรให้ช้างอาบน้ำทุกวัน ดูเหล่าช้างเล่นน้ำกันสนุกสนาน มีพ่นน้ำใส่คนที่ยืนเชียร์อยู่บนฝั่งด้วย ก่อนจะพากันขึ้นจากน้ำมาตีระฆัง เชิญธงชาติ ทำกิจกรรมต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นเป่าเม้าท์ออแกน เตะฟุตบอล นวดให้ควาญ และเดินสวนสนามดูไปดูมาฉันเห็นช้างยิ้ม…
โอ ไม้จัตวา
พาไปเดินเล่นข้างเครือกล้วยดีกว่า ที่ร้านจะมีกล้วยน้ำว้าเป็นเครือแขวนไว้หน้าร้านตรงประตูทางเข้า เดินเข้ามาจะเห็นกล้วยก่อนอื่น เจ้าของร้านเธอเห็นกล้วยลูกอวบอ้วนเป็นเครือดูงามนัก เธอก็เลยซื้อมาแขวนไว้ เผื่อให้แขกที่มา หรือเด็ก ๆ ในร้านได้กินกันกล้วยน้ำว้าเป็นผลไม้บ้าน ๆ ให้ความรู้สึกเป็นบ้าน เป็นความธรรมดา แต่เมื่อนำมาแขวนไว้หน้าร้านอาหารก็ไม่ค่อยจะธรรมดา คำถามเกิดขึ้นจนเบื่อจะตอบ และจนตอบเป็นความเคยชิน ว่ากล้วยมีไว้ให้กิน ไม่ได้ขาย พอมีไว้ให้กิน เราก็เว้นวรรคไว้โดยไม่บอกว่ากินแต่พออิ่ม พอคนเท่านั้น กินข้าวเสร็จเดินออกมาเจอกล้วยน้ำว้าล้างปากช่วยท้องเป็นสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ…
โอ ไม้จัตวา
กลับมาเดินเล่นในเรื่องคนต่อค่ะ กำลังสนุกกับการเล่าเรื่องคนรอบข้าง มีอีกคนหนึ่งที่อยู่กันมานาน ตั้งแต่เขายังเด็ก พ่อเขาทำงานในบาร์น้ำ เมื่อพ่อลากลับบ้านที่ท่าสองยาง และจะไม่กลับมาอีก จึงส่งสันติมาทำงานต่อ  เหมือนเป็นวัฒนธรรมของคนทำงานในร้าน ถ้าใครคนใดคนหนึ่งลาพัก หรือลากลับบ้าน พวกเขาจะหาคนมาทำงานแทนในหน้าที่ของเขา เพราะการลาของพวกเขานั้นต้องใช้เวลาเดินทางนาน ๆ อย่างสันตินั้น เป็นปกากญอ บ้านอยู่ในเขต อ.ท่าสองยาง จ.ตาก การเดินทางจากเชียงใหม่ไปท่าสองยางนั้น ต้องนั่งรถไปลงที่อ.แม่สะเรียง แล้วต่อมอเตอร์ไซด์ แล้วเดินอีกครึ่งวัน เมื่อกลับบ้านทีจึงต้องไปเป็นเดือน หรืออย่างน้อยก็ครึ่งเดือน…
โอ ไม้จัตวา
เริ่มคอลัมน์ใหม่หัวใจดวงเดิม ขอประเดิมด้วยการพาไปเดินเล่นตามประสาคนถ่ายภาพ เมื่อวันที่ 16 กันยายน 2550 ที่ผ่านมามีโอกาสนั่งเครื่องบินไปเกาะสมุย และช่วงเวลาที่อยู่บนเครื่องนั้น เป็นเวลาที่ข่าวเครื่องบินวันทูโกตกกำลังสร้างความตื่นตระหนกให้กับคนไทย เครื่องลงปุ๊บเปิดโทรศัพท์ได้ก็มีสายเข้าและ miss call เต็มไปหมด กว่าจะไปถึงสมุยได้ในวันนั้นก็ทุลักทุเล เพราะน้องสาวเป็นคนจองตั๋วคืนก่อนที่จะมาหนึ่งวัน นัยว่าเป็นงานด่วนของเธอ ขอให้ฉันมาเป็นเพื่อน ตอนจองตั๋วฉันถามว่าขึ้นเครื่องที่ไหน ดอนเมืองหรือสุวรรณภูมิ เธอตอบว่ากำลังหาอยู่ น่าจะดอนเมือง พรุ่งนี้เธอจะโทรถามอีกครั้ง เราบินจากเชียงใหม่ไปลงดอนเมือง…