เรามาอยู่ที่นี่ใช่โดยน้ำพักน้ำแรงเราลำพัง กว่าจะปลูกสร้างกระต๊อบได้ทั้งหลัง อาศัยน้ำจิตน้ำใจและการหยิบยื่นไมตรีจากหลายชีวิต
ขอขอบคุณคุณแม่ของเราทั้งสองที่เลี้ยงดูเรามา ให้ได้รับการศึกษาอย่างดี จากสถาบันที่มีเนื้อหา มีทรัพยากรและประวัติศาสตร์ซึ่งเอื้อโอกาสให้เราได้เป็นอย่างเช่นทุกวันนี้ ขอบคุณที่แม่ไม่เคยปล่อยให้เราอดอยาก แม้จะมีช่วงเวลายากลำบาก แต่ก็ได้เรียนรู้ ฝ่าฟัน เข้าอกเข้าใจ (ลูกขอบคุณและซาบซึ้งใจอย่างที่สุดที่แม่เพียรพยายามแม้จะยากลำบากเพื่อที่จะเข้าใจวิถีของลูก และปล่อยให้ลูกได้เลือกเส้นทางชีวิตของตนอย่างอิสระ)
“แม่” คือผู้สนับสนุนเงินก้อนแรกสำหรับที่ดินและบ้านหลังนี้ กระต๊อบซึ่งชีวิตเราสองยากจะฝันว่าจะสามารถปลูกสร้างขึ้นได้ อาชีพแห่งความรัก การงานแห่งความสุขที่เราดำเนินมา บอกให้เราทราบและยอมรับว่า ไม่อาจเสาะหาทรัพยากรมาได้ง่าย ๆ และไม่มีสถาบันการเงินใดให้ความช่วยเหลือโดยไม่ต้องการหลักประกัน การ “ให้” ของแม่ทำให้ลูกได้มีโอกาสสานฝันในการมี บ้าน- ครอบครัวอบอุ่นที่ลึก ๆ ในใจโหยหามาตลอดชีวิต
ขอบคุณเพื่อนทุกคนที่เชื่อมั่นและไว้วางใจ ในความซื่อสัตย์ เกียรติและวิถีของเรา ด้วยการให้ยืมเงินบางส่วน และร่วมซื้อที่ดิน
แม้ไม่ใช่บ้านดินที่มีเพื่อน ๆ มาช่วยกันลงแรงเหยียบย่ำ หากก็เป็นบ้านแห่งน้ำมิตรและกำลังใจ แปรเป็นอิฐ หิน ปูน ทราย และที่ว่าง สำหรับปลูกสร้างสิ่งต่าง ๆ ในชีวิต การปลูกบ้านหลังนี้ย้ำเตือนหัวใจว่า ชีวิตไม่ได้อยู่โดยลำพัง เราได้รับการอุดหนุนจุนเจือจากใครคนใดคนหนึ่งเสมอ ได้รับมิตรภาพ ความรัก หรือแม้กระทั่งกำลังใจตลอดมา เพียงแต่ บางครั้ง เราอาจจะไม่เห็น หรือมองข้ามไปด้วยคิดว่าเป็นสิ่งเล็กน้อย
............................................................
ฉันมีเตียงสี่เสาโบราณชื่อ “เตียงแสงตะวัน” ซึ่งเพื่อนช่วยให้มีมันด้วยเหตุผลอันน่ารัก “เตียงนี้ชื่อพ้องกับเธอ – แสงตะวัน รวิวาร ดูสิ หัวเตียงเป็นรูปพระอาทิตย์ทอแสง เธอน่าจะได้มันไว้ ฉันจะออกเงินให้ล่วงหน้า” ...(ขอบคุณจ้ะเพื่อนที่นึกถึงหัวใจ)
ฉันมีหนังสือแฮรี่ พอตเตอร์ ชุดใหญ่ เป็นของขวัญแห่งน้ำใจจากเพื่อนคนหนึ่ง คิดไม่ถึงว่าเธอจะทยอยส่งมาให้จนครบทุกเล่มเช่นนี้ เธอเองไม่ได้มีเงินทองสำหรับใช้จ่ายฟุ่มเฟือยมากมาย
ฉันยังมีต้นไม้ที่เพื่อนเพาะชำด้วยความรักและเอาใจใส่ เธออุตสาหะรอนแรมหอบหิ้วมาฝาก ได้รับกาแฟคั่วบดหอม ๆ และแม้กระทั่งเสื้อผ้าเครื่องสำอางเป็นของฝากจากเพื่อนพี่ที่เคารพรัก
..............................................................
บ้านทุกหลัง หากกวาดตามองไปรอบๆ ตรงหัวเตียง บนโต๊ะเขียนหนังสือหรือแม้กระทั่งในครัว ย่อมจะพบข้าวของ อย่างน้อยก็ชิ้นหนึ่งซึ่งมีคนมอบให้ ในชีวิต เมื่อหันมองกลับไป เราคงพอจดจำได้ว่า เคยมีใครแบ่งปัน หยิบยื่นความช่วยเหลือ หรืออาจเพียงแค่นั่งอยู่ใกล้ ๆ คอยปลอบโยน ให้กำลังใจ
.....................................................................................
ฉันจะบอกลูกว่า มนุษย์อยู่ได้ด้วยการข้องเกี่ยวเกื้อหนุนกับอีกหลายชีวิต ที่เรามาอยู่บ้านหลังนี้ ได้สูดลมหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์ผ่านร่าง มีสายลมพัดพลิ้วเย็นสบาย มองไปทางไหนมีแต่สีเขียวชื่นตาชื่นใจ ไม่ใช่เพราะความเก่งกล้าสามารถ หรือการดิ้นรนต่อสู้ของพ่อกับแม่เท่านั้น แต่ยังมีคนอีกมากมายร่วมแผ้วถางหนทาง คุณตาคุณยาย ครูบาอาจารย์ นักคิด นักเขียน บรรณาธิการ ผู้อ่าน และมิตรที่แสนดีทั้งหลาย
เราเป็นหนี้สติปัญญา และการพิสูจน์ความเชื่อของธอโร เป็นหนี้นักคิด กวี และปวงปรัชญาเมธี นักสู้แห่งสันติ มหาตมะ คานธี , ฟูกูโอกะ ,อองซานซูจี ฯลฯ รวมทั้งหนี้แรงบันดาลใจจากปราชญ์ชาวบ้านทั่วทั้งถิ่นไทย เบื้องหลังการงานของเรามีเปลวแสงแห่งนักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ ทั้งที่มีชีวิตอยู่และล่วงลับไปแล้ว ข้าง ๆ มีบรรณาธิการ นักวิชาการ นักวิจารณ์ผู้ทรงความรู้ แหละเรายังมีกำลังใจจากเพื่อนนักเขียนซึ่งกำลังคร่ำเคร่งทำงานอยู่อย่างโดดเดี่ยวในทุกที่ รวมทั้งสำนักพิมพ์และผู้อ่าน ที่มอบโอกาสรอคอยอยู่ตรงหน้า
...........................................................................
สำหรับเพื่อน ๆ ของฉัน ฉันซาบซึ้งดีว่าเงินทองที่เธอหยิบยื่นให้มานั้นไม่ใช่เพียงแค่เหรียญกลม ๆ หรือธนบัตรหลากสีเท่านั้น แต่มันคือหยาดเหงื่อแรงงานแห่งชีวิต คือความทุกข์ความสุขของเธอที่กรุณาแบ่งปันกับฉัน อันล้ำค่านัก
แหละฉันไม่มีสิ่งใดตอบแทนเลย โลกเอ๋ย ผู้มีพระคุณ เพื่อนรัก นอกจากการใช้ชีวิตที่ตนเลือกอย่างเต็มกำลังความสามารถ แบ่งปันสิ่งที่ฉันมี นั่นคือ การงาน -ตัวหนังสือของฉัน ถ้อยคำและเรื่องราวจากชีวิต
ฉันยินดีแบ่งปันบ้านหลังนี้ ขุนเขาสูงใหญ่ ร่มไม้ ชายคา ความสุขสงบ มนตร์ขลังแห่งรัตติกาล ความลี้ลับอัศจรรย์แห่งฤดูกาล ดอกไม้ด้านหน้า พืชผักด้านหลัง และส้มสุกลูกไม้ที่กำลังเติบใหญ่ ร่วมกับ “เธอ” ทั้งหลาย
รวมทั้งคำอวยพรจากใจ...
“ขอให้ทุกคนได้ทำงานที่ตนรัก และมีความสุข
ขอให้ทุกชีวิตได้อยู่ในที่ที่ดีงาม ทั้งต้นไม้ ธรรมชาติ อากาศ และผู้คนแวดล้อม ดุจเดียวกับที่ฉันมีโอกาสใช้ชีวิต”
ป.ล ขอขอบคุณเพื่อนพี่ทุกคนที่ชุมชนชาวบล็อกประชาไทด้วยนะคะที่ต้อนรับขับสู้ และพูดคุยทักทาย ผู้เขียนซาบซึ้งใจเป็นที่สุด หากไม่ได้ส่งถ้อยคำตอบรับ โปรดอภัย เพราะฝากสามีส่งงานที่ร้านค่ะ บ่ได้เข้าถึงเน็ตด้วยตัวเอง...รวิวาร ,น้ำฝนเจ้า