คำถามที่คนตาบอดพบเจอบ่อย และคนทั่วไปอยากรู้

คุณอยากรู้จักการดำเนินชีวิตทั่วไปของผู้พิการทางสายตาหรือเปล่า...? ถ้าคุณอยากรู้ หรือมีความสนใจ บทความนี้...สามารถตอบคุณได้แน่นอน!

 

“คุณซักผ้าเองหรือเปล่า?”

 

“ใครอาบน้ำให้น้องเหรอจ๊ะ?”

 

“กินข้าวยังไงเนี่ย? ใครป้อนเหรอ?”

 

“รีดผ้ากันยังไง เตารีดไม่ลวกเหรอ?”

 

“แล้วเล่นอินเทอร์เน็ตกันยังไง โพสต์เอง พิมพ์เอง ลงบทความเองหรือเปล่า??”

 

...และอีกมากมาย...

 

คำถามเหล่านี้ เป็นคำถามที่คนปรกติแทบทุกคนเกิดความสงสัยและไม่เข้าใจ ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เพราะด้วยความที่ว่า “มองเห็น” และ “มองไม่เห็น” หากจะให้คนปรกติเข้าใจ คงต้องนั่งอธิบายกันยาวเลยทีเดียวเชียว

 

เอาละครับ ถึงเวลาที่ผมจะคลี่คลายความสงสัยให้แก่ผู้อ่าน (ที่หลงเข้ามา) ได้รับรู้และรับทราบกันเสียทีนะครับผม ว่าสิ่งที่ผมได้เขียนอธิบายไปในตอนแรกนั้น ผู้พิการทางสายตาจะสามารถทำมันได้จริงหรือไม่?

 

คำถามแรก “คุณซักผ้าเองหรือเปล่า?” เชื่อว่า ใครหลายๆ ท่านคงมีความสงสัยไม่ต่างกัน ซึ่งคำตอบคือ ซักเองครับ

 

หากจะถามว่า แล้วทำยังไง?...อืม ก็เหมือนๆ คนทั่วไปนั่นแหละครับ คือ ลงเครื่องไงครับ ฮ่าๆ ในเมื่อเทคโนโลยีทุกวันนี้เก้าหน้าไปใกล หากจะซักมือเหมือนแต่ก่อน มันก็ยังไงยังไงอยู่ แต่ก็ใช่ว่าเราจะซักมือไม่เป็นนะครับ แต่คงต้องใช้เวลานานมาก เพราะเนื่องด้วยมองไม่เห็น ดังนั้นจึงต้องซักให้นาน เพื่อความมั่นใจว่ามันจะสะอาด

 

“อาบน้ำเองหรือเปล่า?” อันนี้ขอตอบแบบไม่ต้องคิดเลยครับผม...อาบเองแน่นอน! ก็ไม่แตกต่างจากคนทั่วไปหรอกครับ ยามเมื่อเราเติบโตขึ้น เราก็ต้องรับผิดชอบดูแลตัวเองอยู่แล้ว มันก็แค่แปรงฟัน ฟอกสบู่ ไม่เห็นยากเลยครับ หากอยากจะเห็นภาพชัด ทุกท่านก็ลองนึกถึง เวลาทุกท่านอาบน้ำอยู่ดีๆ แล้วไฟดับดูสิครับ ท่านอาบน้ำกันยังไง เราก็อาบแบบนั้นแหละครับ...ก็แหม เรื่องแบบนี้ไม่เกี่ยวกับดวงตาเลยนี่ครับผม!

 

อืม...มาถึงคำถามที่ผมต้องกลั้นหัวเราะเวลาตอบบ้างแล้วกัน “กินข้าวยังไง? ใครป้อน?” อันนี้ทุกท่านเชื่อหรือเปล่า...มีคนถามผมด้วยนะเออ! ซึ่งผมก็ได้แต่ตอบไปว่า “อ้าว...ก็กินเองสิครับ ฮ่าๆ “ (แอบหัวเราะไปด้วย) ของพวกนี้ต่อให้จะมองไม่เห็นก็ทำได้ครับ ก็แค่ทานอาหารเอง

 

นักวิทยาศาสตร์อธิบายเอาไว้ว่า มันเป็นความเคยชินครับ เมื่อเรากระทำสิ่งใดซ้ำๆ ร่างกายก็จะเกิดการจดจำโดยอัตโนมัติ ต่อให้ไม่เห็นยังไง ก็สามารถตักอาหารเข้าปากได้อย่างแน่นอนครับ เพราะจากความเคยชิน พอทำซ้ำเข้าไปมากๆ สิ่งที่เคยชินก็จะกลายมาเป็นสัญชาตญาณในที่สุดนั่นเอง

 

“รีดผ้ากันยังไง?” คำถามนี้ ผมเขียนเอง ก็ตอบยากเองนะครับเนี่ย เพราะมันอธิบายยากอยู่เหมือนกัน เอาเป็นว่าจะพยายามอธิบายเท่าที่จะทำได้แล้วกันนะครับ

 

เริ่มจากมือขวาจับเตารีด แล้วเคลื่อนไปตามส่วนต่างๆ ของชุด ส่วนมือซ้าย เราก็จะแตะสำผัสไปในส่วนที่เตารีดผ่านไปแล้ว เพื่อที่เราจะได้รู้ว่า มันเรียบหรือเปล่า ความร้อนแค่นี้พอเหมาะหรือเปล่า ก็ประมาณนี้แหละครับ หากถามว่าแล้วไม่โดนลวกหรือ? คำตอบคือ ช่วงแรกๆ ก็โดนบ้างเหมือนกันครับ แต่เมื่อเวลาผ่านไป ความชินจะช่วยเราเองครับ

 

นอกจากนี้แล้ว ผู้พิการทางสายตาอย่างเราๆ ก็ยังสามารถใช้คอมพิวเตอร์ เล่นสมาร์ทโฟน ไอโฟน และอุปกรณ์อื่นๆ ได้ไม่แตกต่างจากทุกท่านหรอกครับ เพราะในปัจจุบันนี้ ไม่ว่าจะเป็นคอมพิวเตอร์ หรืออุปกรณ์เล่นเน็ตชนิดอื่นๆ ก็ได้มีการผลิตโปรแกรมเสียงออกมาให้พวกเราใช้กันนานแล้วครับ

 

หลายท่านอาจจะเข้าใจผิดว่า ไอ้โปรแกรมเสียงนี่คือพูดๆ แล้วระบบจะจัดการให้ จริงๆ แล้วไม่ใช่เสียทีเดียวนะครับ เพราะที่จริงแล้ว โปรแกรมเสียงหน้าที่หลักๆ ของเขาคือ อ่านตัวอักษรที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ และอ่านตัวอักษรในแต่ละจุดที่เราเคลื่อนนิ้วผ่านแค่นั้นเองครับ ส่วนเรื่องพิมพ์ข้อความ ก็แค่เลื่อนนิ้วไปแต่ละแถวตัวอักษร เมื่อเลื่อนนิ้วไปพบตัวอักษรที่ต้องการ ก็ทำเพียงยกนิ้วขึ้นจากหน้าจอ ตัวอักษรนั้นก็จะปรากฏขึ้นแค่นั้นเองครับ

 

อ้อ...ส่วนชนิดที่มีแป้นพิมพ์ทั้งหลาย ก็แค่พิมพ์ไปตามปุ่มนั่นแหละครับ ส่วนพวกเมาส์พวกเราไม่ใช้หรอกครับ เพราะโปรแกรมพวกนี้ใช้กับเมาส์ไม่ค่อยได้ แต่พวกเราจะใช้คำสั่งของเมาส์ผ่านคีลัดบนแป้นพิมพ์เอา (ถ้าใครเรียนสายคอมจะรู้เรื่องพวกคีลัดดี) ส่วนเวลาเลื่อนอ่านข้อความ เราจะใช้ปุ่มลูกศรในแป้นเลื่อนเอาครับ เพราะก็อย่างที่บอก โปรแกรมของเราไม่เหมาะกับเมาส์ ดังนั้นแล้ว การใช้งานอุปกรณ์เทคโนโลยี หรือการท่องเว็บ โพสต์กระทั่งการเขียนบล็อกในเว็บบล็อกกาซีนแห่งนี้ สำหรับพวกเราไม่เป็นปัญหาแต่อย่างใดครับ เอาเข้าจริง พวกเราสามารถทำงานบางอย่างในบริษัทได้ด้วยซ้ำ (ถ้าเราได้รับโอกาส)

 

ทุกวันนี้ ไม่ว่าจะเป็นทางด้านไหนๆ เทคโนโลยีก็เข้ามากลบปมด้อยของพวกเราไปแทบหมดแล้ว ไม่เหมือนแต่ก่อนที่ผู้พิการทางสายตาจะทำอะไรก็ยากไปหมด...ต้องขอบคุณเทคโนโลยีในปัจจุบันจริงๆ ครับ เพราะหากไม่มีสิ่งเหล่านี้เข้ามาเติมเต็ม ในวันนี้ผมคงไม่ได้มานั่งพิมพ์บทความนี้ด้วยตัวเองอย่างแน่นอนครับผม!

 

และสิ่งที่สำคัญไม่แพ้กันเลย...ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้โอกาสเปิดใจยอมรับในความสามารถของพวกเราครับ