ทำไมนะ
คนเราจึงมักมองเห็นแต่ความผิดพลาดของคนอื่น
และชอบกล่าวคำประณามตัดสินลงโทษเขา
ราวกับว่าตัวเอง
ไม่เคยทำความผิดบาปใด ๆครั้งหนึ่ง
เมื่อองค์พระคริสต์ทรงเสด็จประทับสอนฝูงชน
อยู่ ณ มหาวิหารของกษัตริย์ซาโลมอน
ราชโอรสของกษัตริย์ดาวิด ผู้ที่มีความชอบเฉพาะพระเจ้า
พวกธรรมาจารย์และพวกฟาริซาย
ซึ่งต่อต้านคำสอนของพระองค์
ด้วยความเชื่อที่ต่างกันว่า-พระเจ้าของเขาคือการแก้เเค้น
ตามคำสอนดั้งเดิมของโมเสสณ บัดนั้น
พวกเขาทั้งหลาย
ได้ฉุดคร่าหญิงหนึ่งที่ทำผิดฐานล่วงประเวณี
มายืนประจานตัวต่อหน้าพระพักตร์ของพระองค์และฝูงชน
เพื่อขอความเห็นชอบจากพระองค์ในการลงโทษหญิงนั้น
และทดลองพระองค์
เพื่อหาเหตุจับผิดฟ้องพระองค์แก่พวกปุโรหิต
ที่รวมหัวกันหมายกำจัดพระองค์
โดยอ้างธรรมบัญญัติที่เป็นความเชื่อของพวกเขา
และทูลกับพระองค์ว่า
“พระอาจารย์เจ้าข้า ผู้หญิงคนนี้ถูกจับเมื่อกำลังล่วงประเวณีอยู่ ในธรรมบัญญัติของโมเสสสั่งให้เอาก้อนหินขว้างให้ตาย ส่วนท่านจะว่าอย่างไรในเรื่องนี้”พวกเขาถามอยู่ซ้ำ ๆ ซาก ๆ พระองค์จึงตรัสว่า
“ผู้ใดในพวกท่านไม่เคยทำความผิด ให้ผู้นั้นเอาก้อนหินขว้างเธอก่อน”
พอพระองค์ตรัสสิ้นกระแสเสียง
พวกเขาทั้งหลายต่างพากันนิ่งเงียบ
ค่อย ๆ ทยอยเดินออกไปจากมหาวิหารทีละคน-ทีละคน
จนหมดสิ้นแน่นอน
ฉันอยากเล่าตำนานพระคริสต์เรื่องนี้
ให้คนในยุคสมัยของเราที่ไม่เคยพบพระคริสต์ฟัง
และเตือนสติตัวของฉันเอง
ที่มักมองเห็นแต่ความผิดของคนอื่น
และชอบกล่าวคำประณามตัดสินลงโทษเขา
โดยเฉพาะกับคนที่เราเห็นว่าเขาโง่และต่ำต้อยกว่า
ราวกับว่าตัวเอง
ไม่เคยทำผิดบาปใด ๆซึ่งโดยแท้จริงแล้ว
คนเราทุกคนล้วนแต่เคยทำความผิดด้วยกันทุกคน
และต่างกำลังทำความผิดอีกมากมาย
ตั้งแต่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ไปจนถึงเรื่องที่ใหญ่โต
เพราะโลกนี้…
มีสิ่งที่ยั่วยวนกิเลสตัณหามนุษย์ให้ทำความผิดบาป
มากกว่าสิ่งที่ดีงามและถูกต้อง
และแท้จริงแล้ว
คนเราไม่มีใครกลัวการทำความผิดกันหรอก
แต่คนเรากลัวการถูกจับผิดและถูกลงโทษต่างหาก
จึงมิใช่เรื่องแปลก
ถ้าคนๆ หนึ่งเกิดความอยากจะ ฆ่า คนสักคนหนึ่ง
ด้วยเหตุผลใดเหตุผลหนึ่ง
โดยเชื่อว่ากติกาทางสังคม ค่านิยม ความความเชื่อ
ขนบธรรมเนียมประเพณี วัฒนธรรม กฎหมาย
ศาสนา ศีลธรรม จริยธรรมและพระเจ้า
ไม่สามารถเอื้อมมือไปถึง
เขาย่อมลงมือทำได้ง่าย ๆ
เหมือนบี้มดตายสักตัวหนึ่งดังเช่นในสงคราม
ที่พวกทหารบางพวกของประเทศฝ่ายที่ชนะสงคราม
ลงมือทำกับเชลยและประชาชนของประเทศผู้แพ้
ด้วยการฆ่าลูกเล็กเด็กแดงอย่างไร้ความปราณี
ทารุณกรรมพวกผู้ชายด้วยวิธีการโหดร้ายต่าง ๆ นา ๆ
และผลัดกันข่มขืนหญิงสาวทุกคนอย่างป่าเถื่อน
ก่อนจะลงมือฆ่าตกตามกันไปอย่างเลือดเย็น
คือจารึกอัปลักษณ์ของฆาตกรอำมหิต
ที่อยู่นอกเหนืออำนาจการควบคุม
ตั้งแต่อดีตมาจนถึงปัจจุบันไม่มีอำนาจใด ๆ
ห้ามคนไม่ให้ทำความผิดได้หรอก
ตราบใดที่พวกเขา
ยังสามารถยืนอยู่นอกเหนืออำนาจการควบคุมทั้งมวล
เพราะถึงที่สุดแล้ว
แม้แต่พระคริสต์ซึ่งไม่ทรงเห็นชอบ
กับพวกธรรมาจารย์และพวกฟาริซายกับปุโรหิต
ที่มาดหมายจะฆ่าหญิงผู้มีชู้และถูกจับได้
ซึ่งการฆ่าที่พวกเขากระเหี้ยนกระหืออยากจะลงมือ
ย่อมเป็นความผิด
ยิ่งกว่าความผิดฐานมีชู้ของหญิงนั้นหลายเท่า
แต่พวกเขากลับไม่สำนึก
เพราะพวกเขาตั้งตนอยู่ในฐานะผู้จับผิด
และถือกฎการลงโทษเอาไว้ในมือ
พระองค์ก็ยังทรงหักห้ามได้แค่
“ผู้ใดในพวกท่านไม่เคยทำผิด ให้ผู้นั้นเอาหินขว้างเธอก่อน”
และปรามหญิงผู้เคราะห์ร้ายที่พระองค์ทรงปกป้องเอาไว้ว่า
“ต่อไปอย่าทำอีกนะ”
เช่นเดียวกับพระวจนะที่ยิ่งใหญ่ที่สุด
ที่พระองค์ทรงตรัสกับคริสเตียนทั้งโลกว่า
“จงรักเพื่อนบ้านเหมือนรักตัวเอง”
ก็ด้วยพระประสงค์เดียวกัน
นั่นคือ-ปลุกมโนธรรมในตัวเขาให้ตื่นขึ้นใช่
ไม่มีอำนาจใด ๆ
ห้ามคนไม่ให้ทำความผิดได้หรอก
นอกจากมโนธรรมในตัวเขาเท่านั้น
ที่จะต้องถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมา
ตรึงกางเขนซาตานในตัวเขาไม่ให้ทำความผิดบาป
เพราะถ้าคนขาดมโนธรรมอยู่ในตัวคอยควบคุม
เมื่อสบช่องที่จะทำความผิด
โดยปราศจากสิ่งภายนอกคอยควบคุม
คนที่ชอบทำความผิด ย่อมจะลงมือทำ
เพราะไม่มีอะไรที่เขาต้องเกรงกลัว
เหมือนอย่างที่เราเห็นตำหูตำตากันทุกวันนี้
ตั้งแต่การฆ่า การลักขโมย การผิดประเวณี
การโกหกมดเท็จ การอกตัญญู การเอารัดเอาเปรียบกดขี่ข่มเหง ระหว่างมนุษย์กับมนุษย์ด้วยกัน
จนเป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์และสังคมทุกชาติทุกภาษา
ทุกยุคทุกสมัยอา ! บางที
ณ ขณะเวลานี้
อาจจะเป็นตัวเราเองนั่นแหละ
ที่กำลังลงมือทำด้วยใจกระหยิ่ม
เพราะเหลียวซ้ายมองขวาดูแล้ว
ไม่เห็นมีใครในโลกนี้สักคน-คอยจับผิด
นอกจากเหยื่อ
อาเมน !
หมายเหตุ : เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นที่เคยตีพิมพ์ใน มติชนสุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ 3 กันยายน 2548 ในวาระที่ฤดูกาลเลือกตั้งใกล้เข้ามา พร้อมกับพรรคการเมืองต่าง ๆ เริ่มขุดคุ้ยความไม่ดีของกันและกันออกมาโจมตีกัน เพื่อยืนยันว่าพรรคของตัวเองดีที่สุด ผู้เขียนจึงนำเรื่องสั้นเรื่องนี้มาลงอีกครั้งหนึ่ง เพราะดูเข้ากับสถานการณ์ ของการตัดสินและทำลายกันและกันระหว่างนักการเมือง เผื่อใครสักคนหนึ่งจะสะดุดและได้คิดในการหาเสียงที่สร้างสรรค์ นอกเหนือจากวิธีการหาเสียงแบบน้ำเน่าที่เราเคยรับรู้มาจนเบื่อ.
25 ตุลาคม 2550
กระท่อมทุ่งเสี้ยว เชียงใหม่