Skip to main content

 

1.

 

ยามเช้า

เปิดหน้าต่างตะวันออก

เพื่อรับแสงสว่าง

และข่าวคราวจากโลกภายนอก


2.

 

วันนี้

แสงแดดยามเช้า

ของฤดูร้อนเดือนมีนาคม

ซึมเซาหม่นหมอง

 

3.

 

วันนี้

มีคนส่งข่าว

ผ่านสายลมแห่งฤดูร้อนเดือนมีนาคม

มาบอกข้าว่า

นักเขียน

ซึ่งเป็นคาวบอยผู้ยิ่งใหญ่

ที่ห้าวหาญและเก่งกล้า

ในการใช้ปืนแห่งถ้อยคำ - ในดวงใจของข้า

กำลังควบม้าสีดำย่างเหยาะ

ออกเดินทางไกลไปแล้ว...

 

4.

 

ข้าผุดลุกขึ้นยืนเกาะกรอบหน้าต่าง

ทอดสายตาไกล

เขม้นมองหาเขา

จากกรอบหน้าต่าง

ไปจรดเส้นขอบฟ้าอ้างว้าง...ไกลลิบ

 

5.

 

ข้ามองเห็นเขา

กำลังควบม้าสีดำย่างเหยาะ

เป็นจุดเล็กๆเหมือนผ้าริบบิ้น

ล่องลอย...ห่างไกลออกไป...

จวนเจียนจะลับจากเส้นขอบฟ้า

ข้าไม่รู้จะทำอย่างไรดี

จึงได้แต่ป้องปากตะโกนเรียกเขา

เสียงดังกึกก้อง - ท้องทุ่งดอกเสี้ยว

"เชน กลับมาก่อน !"

 

6.

 

ครั้งแล้วครั้งเล่า

ข้าป้องปากตะโกนเรียกเขา

จนเหลือแต่ความเศร้า...กับเส้นขอบฟ้า

แม่จ๋า...

คาวบอย ผู้เป็น HERO ของข้า

เขาหาได้ยินไม่

เขาจากเราไป

ไม่กลับมาแล้ว!

 

22.49 น.18 มีนาคม 2552

กระท่อมทุ่งเสี้ยว เชียงใหม่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

บล็อกของ ถนอม ไชยวงษ์แก้ว

ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
ชีวิตของผมเป็นชีวิตที่ประสบกับภาวะขึ้น ๆ ลง ๆ เหมือนเส้นกราฟมานับครั้งไม่ถ้วน หรือถ้าจะพูดให้ชัดเจนและเข้าใจกันได้ง่าย ๆ แบบภาษาชาวบ้านก็คือ เป็นชีวิตที่ประสบกับความรุ่งเรืองและตกต่ำตามวิถีทางและอัตภาพของตัวเองสลับกันไปมา...นับครั้งไม่ถ้วน นั่นเองแต่ก็แปลก...จนป่านนี้ ผมก็ยังไม่อาจทำใจยอมรับและรู้สึกว่า มันเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิตที่ต้องมีขึ้นมีลง นั่นคือเวลาที่ชีวิตผมขึ้นหรือรุ่งเรือง ผมก็จะรู้สึกว่าตัวเองฟูฟ่องพองโต และมองดูโลกนี้สวยงามสดชื่นรื่นรมย์ น่าอยู่น่าอาศัย...ราวกับสวรรค์บนพื้นพิภพแต่พอถึงเวลาที่ชีวิตเริ่มลงหรือตกต่ำ ผมก็จะรู้สึกว่าตัวเองเริ่มห่อเหี่ยวฟุบแฟบ…
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
ผมเคยรู้จักคนบางจำพวกที่มีลักษณะต่างจากคนธรรมดาทั่วไปอย่างเรา ๆ ท่าน อยู่ประการหนึ่ง นั่นคือคน-คนพวกนี้ไม่ว่าจะประสบกับปัญหาชีวิตมากน้อยหรือหนักหนาสาหัสเพียงใด เมื่อถึงเวลานอนหลับ…เขาสามารถที่จะปล่อยวางปัญหานั้น ๆ ออกไปจากความคิดจิตใจ และนอนหลับได้สนิท ราวกับว่าไม่มีปัญหาใด ๆ มาแผ้วพาน ครั้นเมื่อตื่นขึ้นมาในยามเช้าวันใหม่ เขาก็จะหยิบยกปัญหาต่าง ๆ มาครุ่นคิดพิจารณาหาทางแก้ไข ปัญหาใดที่แก้ไขได้…ก็จัดการแก้ไขให้เรียบร้อย ส่วนปัญหาที่ยังแก้ไขไม่ได้เขาก็สามารถจะปล่อยวางปัญหานั้นเอาไว้ก่อน และหันไปทำธุระอื่น ๆ แทนที่จะเก็บมาหมกมุ่นครุ่นคิด เป็นทุกข์กังวลอยู่กับปัญหาที่ยังแก้ไม่ได้…