"นางแบบ มาลานชา ตากล้อง Tou Paycheck"
ท่านเคยพบไหมว่า
ในบางครั้งเราไม่สามารถปล่อยเรื่องราวใน อดีต ให้ผ่านพ้นไป หรือไม่สามารถยุติความวิตกกังวลเกี่ยวกับ อนาคต ลงได้ เมื่อไหร่ที่รู้สึกเช่นนั้น ข้าพเจ้าจะนึกถึงนิทานเซ็นที่โด่งดังเรื่องหนึ่ง
วันหนึ่ง
ขณะกำลังเดินผ่านป่ารกชัฏ ชายคนหนึ่งได้พบเข้ากับเสือดุร้ายตัวหนึ่ง เขาออกวิ่งสุดชีวิต โดยมีเสือไล่ตามมา
ชายคนนั้น
วิ่งมาจนสุดขอบหน้าผา และเสือไล่มาเกือบจะทัน เมื่อไม่มีทางเลือก เขาจึงจับเถาวัลย์ตรงขอบหน้าผาเส้นหนึ่งไว้แน่นด้วยมือทั้งสอง แล้วไต่ลงไป เมื่อไต่ลงไปได้ครึ่งทาง เขาได้แหงนหน้าขึ้นไปดู เห็น เสือตัวนั้นยืนแยกเขี้ยวอยู่ข้างบน ครั้นก้มดูข้างล่าง ก็เห็น เสืออีกตัวหนึ่งคอยเขาอยู่เบื้องล่าง และกำลังส่งเสียงคำราม เขาถูกดักไว้ทั้งสองด้าน
และยังมีหนูสองตัว
ตัวหนึ่ง สีขาว ตัวหนึ่ง สีดำ ปรากฏขึ้นเหนือศีรษะเขาขึ้นไป พวกมันกำลังแทะเถาวัลย์ที่เขาโหนตัวอยู่ โดยไม่ได้สนใจเขาเลย
เขารู้ดีว่า ถ้าปล่อยให้มันแทะต่อไป จะต้องถึงจุดหนึ่งที่เถาวัลย์ไม่สามารถรับน้ำหนักตัวเขาได้ มันจะต้องขาดและเขาจะต้องตกลงไปเป็นเหยื่อของเสือที่รออยู่ข้างล่าง เขาพยายามส่งเสียงไล่มัน แต่มันก็ไม่ยอมไป
ในทันใดนั้น
เขาสังเกตเห็นสตรอว์เบอร์รีต้นหนึ่ง ขึ้นอยู่ที่ผนังหน้าผาไม่ห่างจากตัวเขานัก ลูกของมันอวบใหญ่และสุกแล้ว เขาจึงโหนเถาวัลย์ไว้ด้วยมือข้างเดียว แล้วเอื้อมมือไปเด็ดมันออกมา ชายผู้นั้นได้ลิ้มรสสตรอว์เบอร์รี และพบว่า รสชาติของมันหอมหวานยิ่งนัก...
นิทานเรื่องนี้
เป็นทั้งหมดที่เกี่ยวกับขณะมีชีวิต ถึงแม้ตกอยู่ในสภาพที่เป็นอันตราย ชายผู้นั้นก็ไม่ยอมให้ อันตรายที่ยังไม่เป็นจริง ทำให้เขาอ่อนเปลี้ย เขาสามารถฉวยโอกาสที่มีเพียงชั่วครู่สร้างความเพลิดเพลินได้...
ในนิทานเต็มไปด้วยคำอุปมา ส่วนประกอบที่สำคัญทั้งหมดในนิทาน เป็นตัวแทนที่มีความหมายลึกซึ้ง
เบื้องบนหน้าผา
เป็นตัวแทนอดีต เป็นที่ที่ชายคนนั้นได้อยู่มาแล้วและจากมา อาจเรียกได้ว่าเป็นเส้นทางแห่งกาลเวลาส่วนบุคคล หมายถึงประสบการณ์และความทรงจำทั้งหมดจากการดำเนินชีวิต
การไต่เถาวัลย์ย้อนกลับขึ้นไปบนหน้าผา คือการหวนระลึกถึงอดีต
เสือที่อยู่บนหน้าผา
เป็นตัวแทนของสิ่งที่เป็นอันตรายแห่งการดำรงชีวิตในอดีต ซึ่งมีอยู่มากมายเหลือเกิน ถ้าเราทำร้ายตัวเองอยู่เสมอ เพื่อไม่ให้กระทำบางสิ่ง รวมทั้งสิ่งที่ควรกระทำ หรือถ้าเราหมกมุ่นอยู่กับความเสียใจ และความละอายใจต่อความผิดพลาดที่ได้เคยกระทำไว้ นั่นคือเสือได้ทำให้เราบาดเจ็บด้วยเขี้ยวอันแหลมคมของมันเข้าแล้ว ถ้าเราไม่สามารถปล่อยวางประสบการณ์ด้านลบจากในอดีต ซึ่งทำให้เราขวยเขินและหวาดกลัว หรือถ้าเรารู้สึกเหมือนเป็นผู้เคราะห์ร้าย เพราะเคยได้รับความบอบช้ำทางจิตใจ หรือมีเบื้องหลังที่ไม่ดีมาก่อน นั่นคือเสือได้ทิ้งรอยกัดอันเจ็บปวดไว้ให้เรา
นอกจากนั้น
เสือยังเป็นตัวแทนของความเป็นไปไม่ได้ในการที่จะย้อนกลับไปแก้ไขบางสิ่งบางอย่างอีกสักครั้ง บางครั้งเรานึกถึงว่าเราน่าจะทำได้อย่างดีเลิศ ก็ต่อเมื่อโอกาสอันเหมาะสมได้ผ่านไปนานแล้ว บางครั้งเรานึกถึงการกระทำบางอย่าง ที่ทำให้คนที่เรารักต้องเสียใจ แต่มันย้อนกลับไปแก้ไขไม่ได้เสียแล้ว เพราะว่าเส้นทางแห่งกาลเวลา เป็นถนนที่เดินทางเดียวที่มีเจ้าเสือที่น่าหวาดหวั่นตัวนั้นมันขวางทางอยู่ จะผ่านไปได้อย่างไร มีแต่ตายลูกเดียว
ด้านล่างหน้าผา
เป็นตัวแทนของอนาคต มันเป็นเมืองที่ไม่มีใครค้นพบ เป็นบทที่ยังไม่ได้เขียน อนาคตบรรจุไว้ด้วยความเพ้อฝันและความหวาดกลัว ความปรารถนา ความผิดหวัง ชัยชนะที่แอบแฝง และความพ่ายแพ้ที่เป็นไปได้ มันเป็นความลึกล้ำ มันเป็นอาณาจักรแห่งความไม่แน่นอนของวันพรุ่งนี้
การไต่เถาวัลย์ลงไป
ใกล้จะถึงพื้นล่างของหน้าผามากขึ้น คือการณ์มองการณ์ไกล มุ่งหวัง และคาดการณ์เกี่ยวกับอนาคต
เสือที่อยู่ด้านล่างของหน้าผา
เป็นตัวแทนของอันตรายอันเกิดจาก การที่คนเรากังวลมากเกินไปในสิ่งที่ยังมาไม่ถึง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง มันจะทำให้เราสูญเสียความสามารถในการปฏิบัติหน้าที่ หรือในการคงความสันติของจิตใจ
คนเราส่วนมากล้วนเคยมีประสบการณ์ในความวิตกกังวลอย่างไม่มีที่สิ้นสุดเกี่ยวกับการดำเนินการที่กำลังจะเกิดขึ้น เช่น การปาฐกถา หรือการสัมภาษณ์ เราคิดไปถึงทุกๆสิ่ง กลัวว่าจะล้มเหลว ไม่สามารถนอนหลับให้สนิทได้ เนื่องจากวิตกกังวลเกี่ยวกับวันต่อไป
ดังนั้น จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเหตุการณ์นั้นได้มาเยี่ยมเยือน การที่เราไม่สามารถผ่อนคลายได้ ความวิตกกังวลนี้จะตัดเราออกจากคุณสมบัติอันยอดเยี่ยมในการสร้างสรรค์ของเต๋า เราจึงไม่สามารถทำได้ดีที่สุด ไม่สามารถนำพลังงานที่เกี่ยวกับประสาทไปทำงานให้มีประสิทธิภาพได้ นอกจากนั้นยังจะกลายเป็นคนที่มีความตึงเครียดและกดดัน เพราะเราได้ไต่เถาวัลย์ลงมาต่ำเกินไป และอยู่ใกล้เสือเกินไป จึงทำให้เกิดอันตราย
เสือที่อยู่เบื้องล่าง
เป็นตัวแทนวาระสุดท้ายของความตายในที่สุด ความตายรอคอยพวกเราทุกคนอยู่ในอนาคตอย่างอดทน มันรู้ว่า ไม่ช้าหรือเร็ว เราจะต้องตกอยู่ในเงื้อมมือของมัน เมื่อเสือคำรามใส่ เราจะรู้สึกได้ถึงกระแสลมที่เย็นยะเยือกของความตาย
ตำแหน่งของชายคนนั้น
ที่อยู่ระหว่างเสือสองตัว เป็นตัวแทนของ ปัจจุบัน จงสังเกตดูว่า เขาถูกลอยอยู่กลางอากาศ เช่นเดียวกับที่เราดำรงชีวิต เคว้งคว้างอยู่ระหว่างอดีตและอนาคต
สิ่งที่เราเรียกว่า ขณะนี้ หรือ ปัจจุบัน เป็นความหมายที่ยากจะจำกัดความ เพราะว่าในทันทีที่ท่านชี้มือออกไปว่า “ขณะนี้” ขณะนี้...ก็เลื่อนไหลผ่านนิ้วมือของท่านไปเสียแล้ว และไม่มีปัจจุบันอยู่ตรงนั้นแล้ว ไม่ว่าท่านจะใช้ความพยายามสักแค่ไหน ก็ไม่สามารถผูกมัดมันไว้ได้
ปัจจุบัน ไม่สามารถให้คำจำกัดความได้เช่นเดียวกับเต๋า ไม่ว่าจะจับเวลาด้วยเครื่องมือที่มีความแม่นยำขนาดไหน ก็ไม่สามารถจับสิ่งที่มีอำนาจลึกลับแห่งปัจจุบันได้
ถึงแม้ว่า “ปัจจุบัน”
จะอยู่เหนือเงื้อมมือของเรา แต่ข้อความที่ดูเหมือนขัดแย้งกันของการดำรงอยู่กล่าวว่า
“ปัจจุบันคือสิ่งที่มีอยู่แน่ๆ”
ซึ่งที่จริงแล้วมันคือทั้งหมดที่เรามีอยู่ เพราะว่าท่านไม่สามารถมีอดีตหรืออนาคต เพราะอดีตได้ผ่านไปแล้ว และอนาคตเป็นสิ่งที่ยังมาไม่ถึง ส่วนปัจจุบันอยู่ที่นี่และเดี๋ยวนี้แล้ว มันเป็นของท่านอย่างสมบูรณ์และไม่มีเงื่อนไข ไม่มีใครช่วงชิงไปจากท่านได้ ท่านเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่มีอำนาจเต็มในการตัดสินใจว่าจะใช้มันอย่างไร
เถาวัลย์
เป็นตัวแทนของชีวิตในโลกแห่งวัตถุ ในขณะที่ชายผู้นั้นจับเถาวัลย์แน่นด้วยมือทั้งสองข้าง เหมือนเรายึดติดกับชีวิตทางกายอย่างดื้อรั้น สัญชาตญาณในการเอาชีวิตรอดของเราบังคับให้ทำเช่นนั้นเพื่อชีวิตที่หวงแหน เราจะดิ้นรนไม่ยอมปล่อยมันไป
การไต่เถาวัลย์ลงมา
เป็นการกระทำที่ไม่มีทางเลือก ชายผู้นั้นถูกเสือไล่ล่า เมื่อไม่มีทางเลือกจึงไต่ลงมา เช่นเดียวกับเมื่อเราเกิดมาในโลกนี้แล้ว เราไม่มีทางเลือก นอกจากดำรงชีวิตให้รอดพ้นจากชั่วขณะหนึ่งไปยังชั่วขณะต่อไป ดังนั้น เถาวัลย์อาจเปรียบเป็นปัจจัยประกอบที่สำคัญของสังสารวัฏ อันเป็นวงจรของการเกิดและตาย
หนูสองตัว
เป็นตัวแทนการเดินทางของกาลเวลา หนูสีขาวเป็นสัญลักษณ์ของ กลางวัน หนูสีดำเป็นสัญลักษณ์ของ กลางคืน เมื่อหนูแทะเถาวัลย์ทำให้สึกกร่อนลงเรื่อยๆ นี่เป็นการแสดงให้เห็นว่า วงจรของวันและคืนได้นำเราเข้าไปใกล้ความตายทีละน้อยๆ ถ้าเถาวัลย์ขาด ชายผู้นั้น ย่อมตกลงไปสู่ความตายอย่างแน่นอน ในทำนองเดียวกัน เมื่อจำนวนวันและคืนได้ผ่านพ้นไปมากพอ ชีวิตร่างกายที่เรายึดมั่นอยู่ก็จะแตกดับ มันเป็นวาระสุดท้ายของชีวิต เราไม่มีทางเลือก นอกจากต้องเผชิญหน้ากับเสือตัวนี้
ขณะที่ชายคนนั้นพยายามส่งเสียงไล่หนู ก็เช่นเดียวกับเราพยายามหน่วงความชรา และป้องกันรักษาโรคอย่างจนตรอก แต่หนูก็ไม่ยอมไป นั่นคือกาลเวลาไม่เคยคอยใคร ต่อให้พยายามอย่างไรก็ไม่เป็นผล เพราะว่าเวลาในแบบแปลนของความตายของเราได้ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว
ผลสตรอว์เบอร์รี
เป็นตัวแทนของความงาม ความสุข กำลังกาย และความมีชีวิตชีวาในปัจจุบัน มันอยู่ที่นั่นเสมอ สามารถใช้ให้เป็นประโยชน์ได้ตลอดเวลา สำหรับผู้ที่มีความสามารถเข้าใจมันและมีประสบการณ์กับมัน
การเด็ดผลของสตรอว์เบอร์รี
คือการฉวยโอกาสในชั่วขณะ เมื่อท่านทำเช่นนั้น ท่านกำลังใส่ใจในปัจจุบัน จงเอาใจใส่โดยตรงต่อพลังที่กำลังไหลผ่านท่าน และเลือกที่จะแช่ลงไปในแม่น้ำแห่งความเป็นนิรันดร์ เสียแต่บัดนี้
การลิ้มรสผลสตรอเบอร์รี
คือการเพลิดเพลินอย่างเต็มที่กับรสชาติของ ความเป็นจริง เมื่อได้ทำเช่นนั้น ท่านจะเริ่มพอใจกับความมหัศจรรย์ของการดำรงอยู่ และสังเกตเห็นความงดงาม ซึ่งมีให้เห็นอยู่เสมอ ไม่ว่าท่านจะมองไปที่ไหน นี่เป็นการเติมหัวใจของท่านด้วยความเบิกบานใจ และรู้สึกขอบคุณ
การเด็ดและลิ้มรสผลสตรอเบอร์รี อาจพูดง่ายแต่ทำยาก ตลอดเวลาคนส่วนมาก มักมีปัญหาในการเข้าสู่สภาวะที่มีจิตใจจรดจ่ออย่างทรงพลัง เพื่อยอมให้เราได้ฉวยโอกาสเพียงชั่วขณะและได้ลิ้มรสความเป็นจริง เนื่องจากมีอุปสรรคหลายชนิดเข้ามาขัดขวาง
อุปสรรคชนิดที่หนึ่ง คือการขาดความรู้ตัว อุปสรรคชนิดนี้ผู้บ่มเพาะเต๋าสามารถเอาชนะได้ ผู้คนส่วนมากมีชีวิตติดหล่มอยู่กับอดีต หรือวิตกกังวลเกี่ยวกับอนาคต โดยไม่รู้ตัวว่าขุมทรัพย์แห่งปัจจุบันอยู่ที่พวกเขาแล้ว ในนิทานเรื่องนี้ ถ้าชายผู้นั้น มัวยุ่งอยู่กับการมองขึ้นไป เขาคงไม่ได้สังเกตเห็นผลไม้หวานฉ่ำที่อยู่ใกล้ๆตัว
อุปสรรคชนิดที่สอง นี้ยากกว่า และเรามักจะพบเป็นประจำ ลองพิจารณาดูจากนิทาน เมื่อชายคนนั้นพบผลสตรอเบอร์รี แต่ถ้าขณะนั้นเขากังวลเกี่ยวกับเสือตัวที่อยู่ข้างบนและกลัวเสือตัวที่อยู่ข้างล่างมากเกินไป เขาจะไม่นึกอยากกินอะไรทั้งสิ้น ถึงแม้จะรู้ว่าผลสตรอเบอร์รีอยู่ตรงไหน ก็ไม่สนใจแม้แต่จะเอื้อมมือไป
บางคนเมื่อเผชิญกับอุปสรรคเช่นนี้ อาจกล่าวว่า
“การเข้าใจคำอุปมาในนิทานเรื่องนี้ ถือเป็นเรื่องที่ดีมาก แต่มันต่างจากการนำความเข้าใจไปใช้ปฏิบัติจริงๆ ขณะนี้ข้าพเจ้าเข้าใจแล้วว่า ควรมีจุดมุ่งหมายอย่างไรในการใช้ชีวิต แต่นั่นแหละข้าพเจ้าต้องทำอย่างไรล่ะ”
ในนิทานได้ให้ร่องรอยเอาไว้แล้ว เมื่อชายคนนั้นได้เห็นผลสตรอเบอร์รี เขาได้ยึดเถาวัลย์เอาไว้เพียงครึ่งเดียว อีกมือหนึ่งเอื้อมออกไป การกระทำเช่นนี้ประกอบด้วยส่วนสำคัญสองประการคือ ปล่อยมือข้างหนึ่งออก และเอื้อมออกไป
ชายคนนั้นจะไม่สามารถปลิดผลสตรอเบอร์รีได้เลย ถ้าเขายืนกรานที่จะยึดเถาวัลย์ด้วยมือทั้งสองข้าง ทั้งหมดที่ทำได้ก็แค่เบิ่งตามองเท่านั้น เพื่อที่จะได้รับรางวัล เขาจำเป็นต้องคลายมือข้างหนึ่ง แล้วปล่อยมันออกจากเถาวัลย์
ในการดำเนินชีวิตก็เช่นกัน
เถาวัลย์เป็นตัวแทนของการดำรงอยู่ทางกายที่เกี่ยวข้องกับวัตถุ การยึดเถาวัลย์แน่น ก็เหมือนกับการยึดมั่นถือมั่นในการเกี่ยวข้องกับวัตถุ ด้วยการยึดมั่นเช่นนั้น ท่านจึงไม่สามารถปล่อยมันไปได้ นี่เป็นวิธีกีดกันตัวเอง มิให้ท่านมีความเบิกบานกับปัจจุบันที่ได้ผลแน่นอน
ฟังดูง่ายๆเมื่อพูดเช่นนี้ แต่ลองนึกถึงผู้คนที่ท่านรู้จัก เขาจะเพ่งความสนใจอยู่แต่การหาเงินและเก็บเงิน จนไม่มีเวลาให้ความเบิกบานแก่ชีวิต ถ้าสังเกตดูจะเห็นว่าพวกเขาไม่สามารถผ่อนคลายได้เมื่อพวกเขาไม่เต็มใจทำ ตัวอย่างเช่นในวันที่หยุดงาน พวกเขาก็ไม่สามารถหยุดคิดเกี่ยวกับเรื่องที่ทำงานได้ ตามภาษาในนิทานของเราเรียกบุคคลเช่นนี้ว่า พวกเกาะตายคาเถาวัลย์
ส่วนสำคัญอีกประการหนึ่ง
ที่มีความสำคัญไม่ยิ่งหย่อนกว่ากัน คือการเอื้อมมือออกไป การที่อยู่อย่างสบายก็อาจถือว่าเป็นความสบาย แต่ไม่ได้รับอะไรใหม่ๆ เพื่อที่จะได้รับผลสตรอเบอร์รี ท่านจำเป็นต้องลองทำสิ่งที่นอกเหนือจากความคุ้นเคย เป็นการทดสอบเพื่อรางวัลที่เห็นอยู่ว่าไม่ไกลเกินเอื้อม
เต๋า ปรากฏตัวของมันในการดำรงชีวิต และลักษณะสำคัญของการดำรงชีวิต ก็คือการเจริญเติบโต ชีวิตกำลังสำรวจอาณาจักรใหม่ๆอยู่เสมอ กำลังฉกฉวยโอกาสและกำลังบรรลุผลสำเร็จอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ถ้าเราทำเช่นเดียวกันจะพบในไม่ช้าว่าชีวิตสดชื่น กระปรี้กระเปร่า และเต็มไปด้วยความเป็นไปได้ เราจะพบว่า การดำรงชีวิตในปัจจุบันนั้น...ง่ายดายและเบิกบาน
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
เมื่อมีความทุกข์จงดำเนินชีวิตอย่างเต็มที่และสนใจกับชั่วขณะนั้น สิ่งที่จำเป็นจะต้องทำ คือถามตัวเองด้วยคำถามต่อไปนี้ :
อะไรคือสิ่งที่ข้าพเจ้ายึดติด
มีอะไรบ้างที่ยังไม่สามารถปล่อยวางได้
การยึดติดอะไรบ้างที่ข้าพเจ้ากำลังปรารถนาจะปลดปล่อย
เพื่อให้การดำรงชีวิตอยู่ได้อย่างสมบูรณ์ที่สุด
ข้าพเจ้ากำลังเรียนรู้สิ่งใหม่ๆอยู่
หรือพบผู้คนใหม่ๆ
ทำอะไรที่ไม่เคยทำมาก่อน
มีสิ่งที่ทำให้เพลิดเพลินอะไรบ้างที่ข้าพเจ้าศึกษาได้
มีสิ่งที่น่าสนใจให้ข้าพเจ้ารับมือบ้างไหม
คำตอบของท่านจะชี้ทางให้ท่านดำเนินตาม จงวางแผนไปตามนั้น
ขณะที่ท่านปฏิบัติตามแผนที่วางเอาไว้ เพื่อดำรงชีวิตด้วยการให้ความสนใจกับชั่วขณะนั้น จะพบว่ามันแสนง่าย...ที่จะยุติ การหมกมุ่นอยู่กับอดีตหรือวิตกกังวลเกี่ยวกับอนาคต เมื่อท่านเบิกบานอยู่กับปัจจุบันมากขึ้นเรื่อยๆ ท่านจะพบว่าความทรงจำที่ทำให้ท่านไม่พอใจ หรือแม้กระทั่งทำให้ท่านเจ็บปวด...จะไม่มีผลกับท่านอีกต่อไป ความกังวลหรือแม้แต่ความหวาดกลัวเกี่ยวกับเรื่องในอนาคตก็หมดไปด้วย
ท่านจะพบว่าปัจจุบันนั้น
เป็นของขวัญที่มหัศจรรย์อย่างแท้จริง มันเป็นของขวัญอันน่าพิศวงที่บรรจุไว้ด้วยความสงบ ความพอใจ กำลังความสามารถ และความกระปรี้กระเปร่า มันเป็นกล่องที่เต็มไปด้วยสตรอเบอร์รีอันเลิศรส
คุณคงเริ่มที่จะตระหนักแล้วว่า สิ่งที่ต้องการเท่านั้น จึงเป็นสิ่งที่สมควรได้รับ ดั่งเช่นของขวัญอันเป็นสิ่งที่ท่านต้องยอมรับมันและพอใจกับมัน ท่านอาจสงสัยว่า มีผู้ที่ไม่สามารถต้อนรับมันด้วยหรือ บางคนถึงขนาดไม่รู้เสียด้วยซ้ำ ว่ามันเป็นการมอบให้พวกเขา พวกเขาไม่รู้ว่ามันเป็นสิทธิ์ที่มีมาแต่กำเนิดของพวกเขา อีกทั้งไม่เข้าใจคุณค่าที่เหลือเชื่อของมัน
จงรวบรวมความคิดของท่าน กลับเข้าไปไว้ในตัวของท่านเอง มันได้เวลาเปิดกล่องของขวัญของท่านแล้ว.
หมายเหตุ ; ครับ เต๋า กลับมาอีกแล้วครับ หลังจากผมได้แก้ขัดด้วยการเอาบทกวีเก่าๆของตัวเองแก้ขัดเอาไว้ในตอนก่อน เนื่องจากไม่สามารถทำงานได้สะดวก เพราะยกบ้านและที่ทำงานที่อยู่ในห้องนอนให้แขกเข้าไปพัก ดังที่ผมได้บอกกล่าวมาแล้ว
เรื่อง “ขณะมีชีวิต” จากหนังสือ “อยู่อย่างเต๋า” โดย เกรียงไกร เจริญโท ที่ผมนำมาเสนอนี้ โดยส่วนตัวผม ผมถือว่าเป็นเรื่องที่มีสาระที่ยิ่งใหญ่และสำคัญที่สุดในหนังสือเล่มนี้ เพราะเขาได้หยิบเอาความทุกข์และปัญหาที่คนเราทุกคนต้องเผชิญ และชี้แนะว่าเราควรจะมีชีวิตอยู่อย่างไร จึงจะไม่ตกเป็นเหยื่อของความทุกข์จากความทรงจำในอดีต และความทุกข์กังวลต่อการคาดการณ์ถึงอนาคต และทำให้เราไม่สามารถใช้เวลาในปัจจุบันได้อย่างเต็มที่ หรือบางทีก็ทำมันหายไปจนหมด เพราะไปติดหล่มอยู่กับอดีตที่แก้ไขไม่ได้แล้ว และกับปัจจุบันที่ยังมาไม่ถึง
ความจริงนิทานเซ็นเรื่องนี้ ผมเคยได้อ่านท่านผู้รู้ตีความมาหลายท่าน แต่ก็ยังคลุมเครือและเต็มไปด้วยช่องโหว่ให้เราสงสัยและถกเถียงได้ แต่พอผมได้มาอ่านการตีความของคุณเกรียงไกร เจริญโท ผมก็สิ้นสงสัย และขอคารวะในความรู้และความสามารถของคุณเกรียงไกรที่สามารถใช้หลักของเต๋าถอดรหัสนิทานเซ็นเรื่องนี้ออกมาให้ผมได้อ่านแล้ว ต้องยอมรับว่า ชีวิตคนเราเป็นเช่นนี้จริงๆ และเราก็ควรที่จะเอื้อมมือไปเด็ดผลสตรอเบอร์รีมากินอร่อยๆดีกว่า แทนที่จะมัวมาห้อยต่องแต่งอดอยากปากแห้งเป็นทุกข์อยู่กับไอ้เสือสองตัว ที่แยกเขี้ยวคอยขย้ำเราอยู่ที่บนและล่างหน้าผา หรือคอยหวาดผวาไอ้หนูสารเลวสองตัวที่คอยแทะเถาวัลย์ที่เราห้อยอยู่อย่างขยันขันแข็ง แถมไล่อย่างไรก็ไม่ไป
ครับ หวังว่าท่านที่ได้อ่านเรื่องนี้ คงจะได้คำตอบที่ดีๆของชีวิต นำไปผ่อนคลายความทุกข์หรือชี้นำชีวิตบ้างไม่มากก็น้อย เรื่องเต๋านี่ยังไม่จบนะครับ ผมยังจะนำมาเสนออีก เพราะผมมองว่ามันมีประโยชน์สำหรับท่านผู้อ่าน จึงจะนำเสนออีกต่อไป สักสองสามตอน เพียงแต่ตอนหน้า ผมอาจจำเป็นต้องเอาเรื่องที่ต้องช่วยประชาสัมพันธ์งานนิทรรศการศิลปะของน้องๆมาคั่นก่อน สวัสดีครับ.
ปล. ภาพประกอบยังคงเป็นภาพของ มาลานชา จากฝีมือ Tou Paycheck ในอิริยาบถที่ดูแล้วให้ความรู้สึกที่อ่อนโยนและสบายใจ เหมาะที่จะช่วยผ่อนคลายในการอ่านงานที่หนักเป็นหินชิ้นนี้ ต้องขออนุญาตคนสวยเอาภาพของเธอมาใช้งานอีกแล้วจ้า ขอบคุณ
23 มีนาคม 2554
กระท่อมทุ่งเสี้ยว เชียงใหม่
บล็อกของ ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
น้องชายอย่าสิ้นคิดสิ้นหวังให้มากนักไปเลยโลกนี้ยังมีคนดีและความดีอยู่โลกนี้ทั้งโลก...ไม่ได้มีแต่คนเลวและความชั่วร้ายอย่างที่น้องชายประณามและสิ้นหวังหรอกโลกนี้ยังมีคนดีและความดีอยู่มากมายมองดูสิเห็นไหมตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันทุกครั้งที่มีวิกฤตการณ์ร้ายแรงเกิดขึ้นในโลกถึงขั้นทำลายล้างชีวิตมนุษย์อย่างมโหฬารไม่ว่าจะเป็นภัยที่เกิดจากน้ำมือมนุษย์ด้วยกันหรือภัยที่เกิดจากธรรมชาติไม่ว่าจะเป็น ณ ซีกใดในโลกนี้เราจะเห็นคนดีและความดีของพวกเขาที่ทำให้โลกนี้...…
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
ชีวิต ชีวิตเป็นเรื่องยาก เพราะชีวิตเป็นอย่างที่มันเป็น ไม่ได้เป็นอย่างที่เราอยากให้มันเป็น อย่างนั้น-อย่างนี้ ไม่ว่าเราจะชอบหรือไม่ชอบ
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
จริงหรือที่เขาพูดกันว่าเราหว่านเมล็ดใดลงไปในท้องทุ่งถ้าหากเมล็ดนั้นมิได้เน่าเปื่อยตายด้วยสาเหตุใดสาเหตุหนึ่งมันย่อมจะงอกงามเติบโตให้พืชผลแก่เราตามชนิดของเมล็ดพืชพันธุ์นั้นดังเช่นชาวนาหว่านเมล็ดข้าวลงไปในท้องทุ่งเขาก็ย่อมได้ต้นข้าวและเมล็ดข้าวเป็นผลของการหว่านเมล็ดลงไปในท้องทุ่งเมื่อถึงวาระแห่งการงอกงามเติบโตและแตกดอกออกผลจริงหรือที่เขาพูดกันว่าการกระทำทุกอย่างทางกาย วาจา และ ใจของคนเราที่เราได้กระทำต่อสิ่งต่างๆ ในชีวิตประจำวันที่ต้องเกี่ยวข้องกับผู้คน โลก…
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
ลมแล้งโชย…ปลิดโปรยใบไม้แห้ง สีส้มแดง เหลือง น้ำตาล หวานอมเศร้า ร่วงหล่นลอยเคว้งคว้างมาบางเบา ซบลานดินเงียบเหงา……
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
เป็นอย่างที่เธอเป็นเช่นนั้นแหละ ไม่ต้องแตะแต้มแต่งแสร้งเสกสรรค์ เป็นอย่างที่เธอเป็นเช่นทุกวัน …
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
ยิ่งชูก้านกิ่งใบไปสู่ฟ้าราวจักคว้าดวงตะวันอันสุกใสลงจากฟ้ามาเล่นเป็นโคมไฟส่องดวงใจตกอับคนคับแค้นและยิ่งสูงขึ้นไปจนไกลลิบราวจักหยิบดวงดาวพร่างพราวแสนมาเรียงร้อยสร้อยดาววับวาวแทนสร้อยใส่แขนเจ้าสาวผู้หนาวรักยิ่งต้องหยั่งรากลึกลงสู่ดินดูดดื่มกินโลกธาตุอย่างหน่วงหนักทุกเส้นสายชอนไชลงไกลนักเพื่อที่จักเติบใหญ่ให้ร่มเงาเพื่อผลิดอกออกผลจนสุกงอมเพื่อโน้มน้อมกิ่งลงดำรงเผ่าเพื่อสืบเนื่องชีวิตนี้แนบเนาเพื่อกล่อมเกลาโลกขมขื่นให้ชื่นบานเพื่อที่จักตายไปในวันหนึ่งเมื่อยามถึงกาลเวลามาเรียกขานทอดกายลงพักผ่อนนอนนิ่งนานอยู่ในกาลนิรันดร์สงบเงียบ.27 มีนาคม 2551กระท่อมทุ่งเสี้ยว เชียงใหม่
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
วิถีในทางโลกและทางธรรมมันเป็นเรื่องที่ตรงกันข้ามและสวนทางกันแทบทุกกรณี เช่น ในขณะที่ทางโลกสอนให้เรายึดมั่นถือมั่นเอาโน่นเอานี่ แต่ทางธรรมกลับสอนให้เราลดละปล่อยวางทั้งสิ่งที่เป็นวัตถุธรรมและนามธรรม เพื่อจะนำชีวิตไปสู่การหลุดพ้นจากความทุกข์ จากมุมมองของผม ซึ่งเป็นคนที่ยังมีกิเลสค่อนข้างหนาหนัก ผมว่ามันเป็นเรื่องที่ยากแสนยากที่ปุถุชนคนธรรมดาอย่างเราๆท่านๆที่ยังติดข้องอยู่ในโลก จะเดินเข้าไปสู่ทางธรรมได้ ถ้าหากไม่มีเหตุปัจจัยอะไรสักอย่าง ทำให้เกิดความศรัทธาและแรงบันดาลใจอันใหญ่หลวง ดึงดูดให้เข้าไปโดยเฉพาะการเดินเข้าไปสู่ทางธรรมในฐานะนักปฏิบัติ…
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
น้องชายน้องชายที่รักของข้าจงฟังคำของข้าและจำใส่ใจเอาไว้ให้ดีอาวุธที่น่ากลัวที่สุดของมนุษย์ คือ ภาษาของมนุษย์ไม่ว่าเจ้าจะเกิดมาเป็นมนุษย์ที่มีภาษาที่ดีหรือว่าเลวจงจำใส่ใจเอาไว้ให้ดีภาษาที่เจ้ามีอยู่และกำลังใช้สื่อสารมันสามารถที่จะเป็นได้ทั้งข้าทาสผู้รับใช้และเป็นนายของตัวเจ้า
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
แล้วในที่สุดก็ถึงวันนี้วันที่อดีตท่านนายกรัฐมนตรีและอดีตหัวหน้าพรรคไทยรักไทย พ.ต.ท.ทักษิณ ชินวัตร ได้เดินทางกลับเมืองไทยโดยสายการบินไทยเที่ยวที่ ที จี 603 ที่ร่อนลงบนรันเวย์ของสนามบินสุวรรณภูมิ เมื่อเวลา 09.40น.ของวันที่ 28 ก.พ. เพื่อกลับมาต่อสู้คดีทุจริตจัดซื้อที่ดินถนนรัชดา ที่ท่านตกเป็นจำเลยที่หนึ่ง รวมทั้งข้อกล่าวหาอื่นๆในช่วงดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรี ท่ามกลางความดีอกดีใจของฝ่ายที่สนับสนุนที่พากันไปต้อนรับอย่างเอิกเกริก และท่ามกลางความตึงเครียดของฝ่ายคัดค้าน ที่เริ่มส่งเสียงคำรามฮึ่มๆ ออกมาประปรายถึงแม้การยอมรับกลับมาต่อสู้ตามกระบวนการยุติธรรมในสังคมของอดีตท่านนายกฯ…
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
เมื่อไม่นานมานี้ผมได้ค้นพบหนังสือธรรมะเล่มเล็กๆขนาดฝ่ามือ หนาร้อยกว่าหน้าเล่มหนึ่ง ชื่อว่า “หลวงปู่ฝากไว้” ที่ร้านหนังสือเก่าหลังตลาดมะจำโรงในตัวอำเภอ ซึ่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากบ้านผมเท่าใดนัก หนังสือเล่มนี้ เป็นหนังสือเผยแพร่การแสดงธรรมะของหลวงปู่ดูลย์ อตุโล แห่งวัดบูรพาราม อ.เมือง จ.สุรินทร์ ซึ่งรวบรวมและบันทึกเอาไว้โดย พระโพธินันทมุนีหลวงปู่ดูลย์ อตุโล เป็นลูกศิษย์อาวุโสรุ่นแรกสุดของหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต พระอาจารย์ฝ่ายอรัญญวาสีในยุคปัจจุบัน ท่านเป็นพระที่มีลักษณะพิเศษเฉพาะตัว ดังที่ พระโพธินันทมุนี ได้กล่าวเอาไว้ในคำนำหนังสือว่า “หลวงปู่เป็นผู้ไม่พูดหรือพูดน้อยที่สุด…
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
หญิงสาวผู้มีฐานะดีคนหนึ่ง เป็นคนที่ชอบตื่นขึ้นมาใส่บาตรพระแต่เช้ามืดทุกวัน จนเป็นกิจวัตร เช้าวันหนึ่ง หลังจากตื่นขึ้นมาใส่บาตรพระเรียบร้อยแล้ว ขณะเดินกลับเข้าประตูรั้วบ้าน เธอก็ได้ยินเสียงร้องครางหงิงๆดังมาจากรั้วข้างประตูด้านใน เมื่อเหลือบตาไปมองดูที่มาของเสียง เธอก็พบกล่องกระดาษแข็งขนาดย่อมใบหนึ่งที่เปิดฝาด้านบนเอาไว้ ซึ่งคงจะมีใครสักคนหนึ่ง เอาลอดรั้วบ้านมาวางไว้ที่นั่น ก่อนที่เธอจะลงจากบ้านออกมาใส่บาตรพระเมื่อเดินเข้าไปดู เธอก็พบลูกหมาตัวเล็กๆ หน้าตาน่ารักน่าสงสารตัวหนึ่ง นอนตัวสั่นอยู่ในกล่องกระดาษที่รองไว้ด้วยเศษผ้าเก่าๆ เธอจึงรีบทรุดลงอุ้มมันเอาไว้แนบอก…