Skip to main content

 

ผมรู้จัก
ม.ล.ศักดิ์สิน เกษมสันต์ หรือที่เราเรียกกันสั้นๆว่า คุณด้วง หรือ ด้วง ในฐานะศิลปินอิสระที่มีความสามารถที่แสดงให้เห็นเด่นชัดเท่าที่ผมได้ประจักษ์อยู่ 4 ประการ นั่นคือเป็นคนเขียนรูป เป็นคนเขียนบทกวี เป็นนักแสดงสดๆที่เราเรียกกันว่าเปอร์เฟอร์แมน และเป็นนักดนตรีที่มีความถนัดในสไตล์แบบเร็กเก้ที่น่าทึ่ง
 
เมื่อหลายปีก่อน
ตอนที่ผมยังเล่นดนตรีประจำอยู่ที่ร้านสายหมอกกับดอกไม้ ถนน 700 ปี หน้าศาลากลางจังหวัดเชียงใหม่ ของ คุณอันยา โพธิวัฒน์ ถ้าหากทางร้านมีงานกิจกรรมเกี่ยวกับสังคม เวลาเขาเดินทางจากต่างประเทศหรือจากกรุงเทพฯขึ้นมาวนเวียนอยู่แถวๆเชียงใหม่ เขามักจะปรากฏตัวมาช่วยเล่นดนตรีและแสดงเปอร์ฟอร์แมนแทบทุกครั้ง ครั้งหลังสุดก็คืองานคอนเสิร์ตเก็บเงินช่วยเหลือผู้ประสบภัยสึนามิเมื่อวันที่ 25 มีนาคม 2554 ที่เพิ่งผ่านไปอย่างสดๆร้อนๆ
 
ครับ
เขาวนเวียนมาเชียงใหม่จนกระทั่งในที่สุดปีนี้ ผมจึงได้ทราบข่าวอย่างแน่ชัดว่าเขาตัดสินใจลงหลักปักฐานอยู่ที่เชียงใหม่ตั้งแต่ปีที่แล้ว โดยซื้อที่ดินและปลูกบ้านที่น่ารักและค่อนข้างใหญ่โตหลังหนึ่ง พร้อมด้วยที่พักสำหรับบริการนักเดินทางบนเนื้อที่ประมาณ 3 ไร่ ที่หุบเขาบ้านแพะดอยถ้ำ ต.แม่เหี๊ยะ อ.เมือง จ.เชียงใหม่ ซึ่งเป็นภูมิภาคที่งดงามราวกับเมืองในเทพนิยาย ผมจึงไม่แปลกใจที่คนทำงานศิลปะอย่างเขาจะลงหลักปักฐานอยู่ ณ สถานที่ที่ผมได้เข้าไปเยือนแล้วรู้สึกเหมือนฝันไปว่า ตัวเองกำลังจะระลึกชาติได้
 
ครับ ประมาณหนึ่งอาทิตย์กว่าๆ
ก่อนที่เราจะร่วมงานกิจกรรมคอนเสิร์ตช่วยเหลือผู้ประสบภัยสึนามิที่ร้านสายหมอกกับนักดนตรีหลายวงหลายท่าน เราต่างก็หิ้วกีตาร์ไปช่วยเล่นในงานปาร์ตี้บนระเบียงบ้านที่ชื่อว่า “กระท่อมชมดอยชายป่า” ของ คุณกาญจน์ สุทธิพูน มือเชลโลสมัครเล่นที่อยู่ในบริเวณหุบเขาใกล้เคียงกันกับหุบเขาที่เขาไปลงหลักปักฐาน ในงานนี้เขาได้ยื่นบัตรเชิญงานแสดงนิทรรศการภาพเขียนของเขาที่ชื่อว่า Love Family Alien ให้ผม และเชิญชวนผมไปเป็นแขกในวันเปิดงาน พร้อมกับให้รายละเอียดแก่ผมว่า เป็นงานแสดงภาพเขียนขนาดค่อนข้างใหญ่จำนวน 7 ภาพของเขา
 
จากภาพสีอันเข้มข้นและอันสวยเศร้าอย่างลึกซึ้งภาพหนึ่งของเขา
ที่เขาถ่ายมาลงในบัตรเชิญ ผมพบว่าภาพเขียนของเขาเป็นภาพเขียนแบบเอ็กเพรชชั่นนิสม์กึ่งนามธรรม ที่แลดูลี้ลับชวนให้พิศวงชวนให้ค้นหาหมายในรูปและความไร้รูปภายใต้โครงสีอันหม่นมืด ที่ประกอบด้วยสีดำ น้ำเงิน ม่วง น้ำตาล ฟ้า ส้มแสด เทาและขาว
 
ผมเข้าใจว่า
งานจิตรกรรมชุดนี้ของเขา เป็นงานที่เกิดจากแรงบันดาลใจที่เกิดจากวิกฤตในชีวิตส่วนตัวของเขาที่แยกทางกับภรรยาชาวต่างประเทศของเขา ที่จากเขาไปพร้อมกับลูกๆ ก่อนที่เขาจะมาปลูกบ้านอยู่กับแม่ที่เชียงใหม่ด้วยหัวใจที่บอบช้ำ เขาจึงตั้งชื่อนิทรรศการภาพเขียนนี้ว่า Love Family Alien ที่ผมขอใช้สิทธิ์แปลออกมาเป็นภาษาไทย ตามบริบทเรื่องราวในชีวิตของเขาว่า
“ความรัก ครอบครัว ที่กลายเป็นอื่น”
 
ผมว่างานชุดนี้ของเขา
เป็นงานที่น่าสนใจมากๆเพราะเป็นงานที่รังสรรค์ออกมาจากประสบการณ์ชีวิตอันหนักหน่วงโดยตรงของเขา และเป็นเรื่องสากลที่คนเราทุกคนมีสิทธิ์ที่จะประสบด้วยกันทุกรูปทุกนาม เป็นงานที่ทำให้ผมนึกถึงงานยุคสีน้ำเงินอันเข้มข้นและยังมีร่องรอยของความเป็นเรียลลิสติกของปิคาสโซในวัยหนุ่มที่อดอยากยากจน (ซึ่งเป็นงานที่ผมชอบยิ่งกว่างานทุกยุคของปิคาสโซ)
 
ถ้าคุณสนใจงานศิลปะ
ที่เป็นทั้งการสร้างสรรค์ความงามแบบเอ็กเพรชชั่นนิสม์ และการเยียวยาหัวใจตัวเองของศิลปินหนุ่มท่านนี้ เชิญท่านแวะไปรับชมได้ ที่แสงดีแกลลอรี่ 5 ศิริมังคลาจารย์ ซอย 5 ต.สุเทพ อ.เมือง จ.เชียงใหม่ ตั้งแต่เวลา 18.00 ถึง 21.00 น. วันที่ 1 ถึง 30 เมษายน 2554
 
ลองไปดูสิ
ว่างานศิลปะ
ที่ประทุออกมา
จากเลือดเนื้อชีวิต
และหัวใจอันบอบช้ำของศิลปินหนุ่มคนหนึ่ง
ไปดูกันว่า
ระหว่างงานที่มีแต่เทคนิคและฝีมืออันเชี่ยวชาญ
ที่ผลิตออกมาเพื่อขาย
ที่มีอยู่ให้เห็นกันดาษดื่น
และงานที่ออกมาจากเลือดเนื้อชีวิตและหัวใจของศิลปินคนหนึ่ง
มันมีคุณค่าและความสวยงาม
และให้ความสะเทือนใจ
แตกต่างกันอย่างไร
ขอได้รับความขอบคุณ.
 
30 มีนาคม 2554
กระท่อมทุ่งเสี้ยว เชียงใหม่
 
 

 

บล็อกของ ถนอม ไชยวงษ์แก้ว

ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
ชีวิตของผมเป็นชีวิตที่ประสบกับภาวะขึ้น ๆ ลง ๆ เหมือนเส้นกราฟมานับครั้งไม่ถ้วน หรือถ้าจะพูดให้ชัดเจนและเข้าใจกันได้ง่าย ๆ แบบภาษาชาวบ้านก็คือ เป็นชีวิตที่ประสบกับความรุ่งเรืองและตกต่ำตามวิถีทางและอัตภาพของตัวเองสลับกันไปมา...นับครั้งไม่ถ้วน นั่นเองแต่ก็แปลก...จนป่านนี้ ผมก็ยังไม่อาจทำใจยอมรับและรู้สึกว่า มันเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิตที่ต้องมีขึ้นมีลง นั่นคือเวลาที่ชีวิตผมขึ้นหรือรุ่งเรือง ผมก็จะรู้สึกว่าตัวเองฟูฟ่องพองโต และมองดูโลกนี้สวยงามสดชื่นรื่นรมย์ น่าอยู่น่าอาศัย...ราวกับสวรรค์บนพื้นพิภพแต่พอถึงเวลาที่ชีวิตเริ่มลงหรือตกต่ำ ผมก็จะรู้สึกว่าตัวเองเริ่มห่อเหี่ยวฟุบแฟบ…
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
ผมเคยรู้จักคนบางจำพวกที่มีลักษณะต่างจากคนธรรมดาทั่วไปอย่างเรา ๆ ท่าน อยู่ประการหนึ่ง นั่นคือคน-คนพวกนี้ไม่ว่าจะประสบกับปัญหาชีวิตมากน้อยหรือหนักหนาสาหัสเพียงใด เมื่อถึงเวลานอนหลับ…เขาสามารถที่จะปล่อยวางปัญหานั้น ๆ ออกไปจากความคิดจิตใจ และนอนหลับได้สนิท ราวกับว่าไม่มีปัญหาใด ๆ มาแผ้วพาน ครั้นเมื่อตื่นขึ้นมาในยามเช้าวันใหม่ เขาก็จะหยิบยกปัญหาต่าง ๆ มาครุ่นคิดพิจารณาหาทางแก้ไข ปัญหาใดที่แก้ไขได้…ก็จัดการแก้ไขให้เรียบร้อย ส่วนปัญหาที่ยังแก้ไขไม่ได้เขาก็สามารถจะปล่อยวางปัญหานั้นเอาไว้ก่อน และหันไปทำธุระอื่น ๆ แทนที่จะเก็บมาหมกมุ่นครุ่นคิด เป็นทุกข์กังวลอยู่กับปัญหาที่ยังแก้ไม่ได้…