ยามเช้าอันมืดมน

ยามเช้า
โอ้ ยามเช้าอันมืดมนของข้า
ยามเช้าที่ข้ามองไม่เห็นหนทางใดๆ
ที่จะนำชีวิตลุล่วงผ่านพ้นวันนี้ไปได้
เพราะข้าได้ใช้ตัวช่วยชีวิตทุกตัว
ทั้งผู้คน วัตถุ สิ่งของ และเงินตรา
เพื่อช่วยตัวเองให้อยู่รอดหลายวันแล้ว
จนไม่เหลือตัวช่วยใดๆที่จะนำมาใช้ได้อีก
แม้แต่ความจำเป็นที่ต้องเสี่ยง
ลงมือทำความผิดบาป เพื่อการอยู่รอด
ก็ไม่เหลือโอกาสและช่องทางใดๆ
ให้ข้าได้ทำเพื่อการอยู่รอดในวันนี้
ข้าจึงไม่รู้จะทำอย่างไรดีกับชีวิต

แต่ไม่เป็นไร
ชีวิตที่เดินมาถึงทางตันของข้า
ยังมีคำแนะนำที่ดีที่สุดอยู่ประการหนึ่ง
ซึ่งเป็นคำแนะนำของพระผู้เทศนา
ให้นักโทษประหารฟังในเรือนจำแห่งหนึ่ง
ได้บอกแก่นักโทษประหารคนหนึ่งที่มีอาการสติแตก
...เพราะกลัวความตายที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงหลบหนีได้...
ก่อนจะถูกคร่าตัวนำไปสู่แดนประหารว่า
“...ท่านจงอย่าได้พยายามขัดขืน
ชะตากรรมที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้
ท่านจงทำใจให้สงบยอมรับมัน
เพราะมันเป็นหนทางเดียวที่ดีสุด

ที่เหลืออยู่สำหรับท่าน
ที่จะได้จากไปอย่างสง่างาม...”

โอ ใช่สินะ
เมื่อคนเรามาถึงที่สุดของชีวิต
ที่เหลียวมองไปทางไหนก็พบแต่ทางตัน
จนไม่รู้จะทำอย่างไรดีกับชีวิต
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเลวร้ายใดๆ
สิ่งสุดท้ายที่ดีที่สุดสำหรับชีวิต
คือ
จงทำใจให้สงบยอมรับชะตากรรมของตนเอง
เยี่ยงนักโทษประหารรอคอยความตาย
และการเกิดใหม่...

15 ตุลาคม 2554 - 31 มีนาคม 2555
กระท่อมทุ่งเสี้ยว เชียงใหม่