Skip to main content

 

 

ถนอม ไชยวงษ์แก้ว

 

   


 เมื่อผมได้อ่าน

จดหมายเปิดผนึกของอาจารย์ชาญวิทย์ เกษตรศิริ เรื่อง สถาบันกษัตริย์ไทย กับมาตรฐานสากล และปัญหา กม. หมิ่นฯ ม. 112” ที่เขียนถึงสมาชิกบ้านเลขที่ 111 ผ่าน นายแพทย์ทศพร เสรีรักษ์ ที่ตีพิมพ์ในคอลัมน์ คนค้นคิด หน้า 16 ของหนังสือพิมพ์ เลี้ยวซ้าย ปีที่ 8 ฉบับที่ 1 มิถุนายน 2555 ที่นำมาจาก www.voicetv.co.th

ผมพลันรู้สึกว่า

นี่คือ ข้อเขียนที่แสดงความคิดเห็นในเชิงสร้างสรรค์สังคม ที่พูดถึงภาพรวมความขัดแย้งทางการเมืองอีกชิ้นหนึ่งที่มีคุณค่าน่าเชื่อถือ ปราศจากอคติ ต้องตัดเก็บเอาไว้ และควรนำมาเผยแพร่ที่นี่อีกชั้นหนึ่ง เพื่อให้ผู้ที่สนใจทางการเมืองได้อ่านและเพิ่มพูนความเข้าใจความขัดแย้งและการต่อสู้ทางการเมืองระหว่างผู้ที่ต้องการเปลี่ยนแปลงระบอบการปกครองจากระบอบ ราชาธิปไตย มาเป็น ระบอบ ประชาธิปไตย เมื่อ 100 ปี ก่อน มาจนถึงปัจจุบัน เพื่อที่จะกำหนดจุดยืน ท่าที บทบาท และทัศนะทางสังคมที่ถูกต้องในฐานะประชาชนคนธรรมดาคนหนึ่ง

เช่นเดียวกับบทความของอาจารย์นิธิ เอียวศรีวงศ์ ที่ผมนำมาเสนอในคราวที่แล้ว และขออนุญาตอาจารย์ชาญวิทย์เปลี่ยนชื่อจดหมายเปิดผนึกของอาจารย์ จากชื่อเดิม มาเป็น - ผมอยากจะเชื่อว่า ณ บัดนี้ สังคมสยามประเทศไทยเรา มี ตัวจริง -ของจริง ตามวาทกรรมที่ให้ความหวังแก่นักประชาธิปไตยในตอนท้ายของจดหมาย เพราะแลฟังดูนุ่มนวลชวนอ่าน ไม่แข็งทื่อน่ากลัวเหมือนชื่อเดิม ที่เห็นแล้ว ผมอยากจะเปิดผ่าน และวิ่งหนี ถ้าหากไม่มีเครดิตชื่อของอาจารย์ชาญวิทย์ จ้างผมก็ไม่เสี่ยงไปอ่านให้เสียเวลา

ดังนี้

เนื่องในโอกาสที่ท่านจะพ้นโทษจองจำ

ของ กระบวนการตุลาการณ์โลกาภิวัตน์ ผมขอแสดงความยินดี และขออวยพรให้ท่านจงประสบแด่ อายุ วรรณะ สุขะ พละ ที่สามารถจะดำเนินงาน เพื่อชาติ และราษฎรไทย ของเราสืบไป และผมขอถือโอกาสนี้ แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับ สถาบันกษัตริย์ไทย กับมาตรฐานสากล และปัญหา กม. หมิ่นฯ ม. 112” ที่เป็นประเด็นสำคัญสำหรับอนาคตของประเทศชาติ และประชาชนของเราดังต่อไปนี้

จากการศึกษาและการสอน วิชาประวัติศาสตร์การเมืองสยาม / ไทย มาเป็นเวลานานปี ผมได้พบว่า ขณะนี้สังคมและประชาชนไทยของเราเผชิญต่อปัญหาที่ท้าทายอย่างยิ่ง คล้ายๆกับที่ได้เผชิญมาแล้วเมื่อ พ.ศ.2475 (1932) คือเมื่อ 80 ปีที่แล้วในเรื่องของ รัฐธรรมนูญ ที่ถ้ามองจากเหรียญด้านหัวของ คณะเจ้า ก็กล่าวกันว่า คณะราษฎร ใจร้อน ชิงสุกก่อนห่าม

แต่ถ้ามองจากเหรียญด้านก้อยของ คณะราษฎร ก็เชื่อกันว่า คณะเจ้า นั่นแหละ ล่าช้า อืดอาด ไม่ทันโลก ผ่านจาก การปฎิรูป พ.ศ.2435 (1893) รัชกาลที่ 5 (ตรงกับสมัยจักรพรรดิเมจิ) ก็แล้ว จนถึงรัชกาลที่ 6 (ทดลองดุสิตธานีก็แล้ว) รัชกาลที่ 7 (ทรงให้ที่ปรึกษาต่างชาติ ร่างรัฐธรรมนูญก็แล้ว)

ก็ยังไม่พระราชทานรัฐธรรมนูญเสียที!

จึงมี ความจำเป็นทางประวัติศาสตร์ ที่จะต้องมี การปฎิวัติประชาธิปไตย 24 มิถุนายน 2475” เพื่อเปลี่ยน ระบอบราชาธิปไตย ให้เป็น ระบอบประชาธิปไตย

ปัญหาที่สังคมและประชาชนไทย เผชิญอยู่ในสมัยรัชกาลปัจจุบัน ก็คือ เราจะสามารถปฏิรูป และแก้ไข กฎหมายหมิ่นฯ มาตรา 112” ได้ช้า หรือได้เร็ว และทันท่วงทีกับสถานการณ์ของการเมืองภายในของเราเอง กับสถานการณ์ของการเมืองระหว่างประเทศหรือไม่ นี่คือปัญหาของเหรียญสองด้าน ที่ต้องชั่งน้ำหนัก ระหว่าง ด้านหัวกับด้านก้อย ระหว่าง กลุ่มอำนาจเดิม - พลังเดิม กับ กลุ่มอำนาจใหม่ - พลังใหม่

จากการศึกษาของผม พบว่ามีข้อมูลใหม่ๆเกี่ยวกับปัญหา ก.ม. 112 ปรากฏอยู่ในหนังสือเล่มใหม่ที่ ฯพณฯอานันท์ ปันยารชุน เป็นประธานรวบรวมและจัดพิมพ์ ในวโรกาศ 84 พรรษา ชื่อ King Bhumibol Adulyadaj: A Life’s Work หน้า 383 ราคา 1,235 บาท หรือ 40 US$ มีนักเขียนมีชื่อด้านวิชาการ เช่น คริสเบเกอร์ - พอพันธ์ อุยยานนท์ เดวิส สเตร็กฟุส ร่วมด้วย

ในหนังสือเล่มนี้บทที่ว่าด้วย กฎหมายหมิ่นประมาท ดูหมิ่นหรือแสดงความอาฆาตมาดร้าย...หน้า 303 – 313 (The Low of Lese Majeste) เป็นข้อความถอดภาษาไทยได้ดังนี้

จากปี พ.ศ. 2536 (1993) ถึงปี พ.ศ. 2547 (2004) เป็นเวลาถึง 11 ปี โดยเฉลี่ยแล้ว จำนวนคดีหมิ่นฯใหม่ๆลดลงครึ่งหนึ่ง และก็ไม่มีคดีหมิ่นฯเลย ในปี 2545 (2009)...

อย่างไรก็ตามในปีที่ผ่านมาเร็วๆนี้

จำนวนคดีหมิ่นฯที่ผ่านเข้ามาในระบบศาลของไทยนั้น เพิ่มขึ้นอย่างน่าสังเกต ในปี พ.ศ. 2552 (2009) มีคดีเกี่ยวข้องที่ส่งไปยังศาลชั้นต้น สูงเป็นประวัติการณ์ถึง 165 คดี...

ข้อความดังกล่าวยังขยายความต่ออีกว่า

ขณะนี้ประเทศไทยมีกฎหมายหมิ่นฯ ที่มีโทษรุนแรงที่สุดในรอบหนึ่งร้อยปี เทียบได้ก็แต่ระบบกฎหมายของญี่ปุ่นในสมัยสงครามโลก (ครั้งที่ 2) เท่านั้น โทษขั้นต่ำสุด (ของไทย) เท่ากับโทษสูงสุดของจอร์แดน และเป็นสามเท่าของโทษในระบอบกษัตริย์โดยรัฐธรรมนูญในยุโรป...

นี่นับได้ว่า

สูงสุดในมาตรฐานสากลของอารยประเทศ ซึ่งก็ทำให้ ราชอาณาจักรไทย ในสมัยรัชกาลนี้ มีคดีหมิ่นฯขึ้นโรงศาลมากที่สุดเป็นประวัติการณ์ของโลกเช่นกัน

ผมคิดว่าข้อมูลเชิงประจักษ์จากหนังสือสำคัญเล่มนี้ ก็น่าจะเพียงพอที่จะทำให้เราๆท่านๆทั้งหลาย จักต้องนำมาพิจารณา เพื่อปฏิรูปปรับปรุงแก้ไข ทั้งนี้ยังไม่ต้องพูดถึงคดีที่ค้างคากันอยู่จำนวนมากรวมทั้งกรณีของ อากง (ที่เสียชีวิตไปแล้วในคุก) และ/หรือ จีรนุช สมยศ ดา ตอร์ปิโด ก้านธูป

ฯลฯ


ข้อเสนอของ
ครก.112” คณะนิติราษฎร์และ กลุ่มสันติประชาธรรม ตลอดจนคนหนุ่มสาว นักคิดนักเขียน กวีรุ่นใหม่ และประชาชนคนธรรมดาโดยทั่วไป ให้ปฏิรูปแก้ไข ก.ม.หมิ่น 112 นั้น เป็นข้อเสนอที่ผมได้ไตร่ตรองทางวิชาการ ทั้งทางรัฐศาสตร์ ประวัติศาสตร์ และนิติศาสตร์แล้ว และเห็นพ้องด้วยควรสนับสนุน จึงได้ลงนามร่วมไปกับทั้งบรรดาอาจารย์ และบุคคลทั้งหลาย จำนวนมากมายต่อหลายหมื่นชื่อ

ข้อเสนอของ ครก.112” คณะนิติราษฎร์ และ กลุ่มสันติประชาธรรม ตลอดจนคนหนุ่มสาว นักคิด นักเขียน กวีรุ่นใหม่ และประชาชนธรรมดาๆโดยทั่วไป สามารถผลักดันให้ดำเนินการให้ผ่านสภาฯได้ มีสส. สว. ที่มีทัศนะกว้างไกล มีความกล้าหาญทางจริยธรรมทางการเมือง รับลูกที่จะดำเนินต่อ  ในกรอบของกฎหมาย ในกรอบของรัฐธรรมนูญ ก็จะช่วยให้สังคมไทยเรามีสันติสุข และจะทำให้สถาบันกษัตริย์ของเรา มั่นคง สถาพร และที่สำคัญคือได้มาตรฐานสากลดังเช่นนานาอารยประเทศ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สหราชอาณาจักร และยุโรปตะวันตก ไม่ทำให้สถาบันกษัตริย์อ่อนแอ เกิดปัญหาภายใน และล่มสลายไปอย่างในยุโรปตะวันออก ในยุโรปกลาง ในเอเชียตะวันออก และ/หรือเอเชียใต้

จากการศึกษาทางวิชาการของผม พบว่าสหราชอาณาจักรยุโรปตะวันตก (อาจรวมหรือไม่รวมญี่ปุ่น ซึ่งเป็นกรณีพิเศษที่แพ้สงคราม และถูกสหรัฐยึดครอง และเขียนรัฐธรรมนูญบังคับ) ต่างก็มีสถาบันกษัตริย์ที่มั่นคงสถาพร เพราะได้ปฏิรูป แก้ไขให้สถาบันกษัตริย์เป็นสถาบันที่ใช้ พระคุณ ที่กรอปด้วยเมตตา กรุณา มุทิตา และอุเบกขา ยังให้เกิดความรัก ความเชื่อ ความศรัทธามากกว่าการใช้ พระเดช ที่ทำให้เกิดความกลัว ความเกลียดชัง และข่มขู่ด้วยคุก ด้วยตะราง หรือแม้แต่การใช้ความรุนแรง เข้าประหัตประหารทำลายชีวิตกัน


เราได้เห็นมาแล้ว

กับโศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้น กับ ฯพณฯปรีดี พนมยงค์ ของเรา (และเหยื่อในกรณีสวรรคตรัชกาลที่ 8) กับ ดร.ป๋วย อึ๊งอาภรณ์ หรือเหยื่อในเหตุการณ์ 6 ตุลาวันมหาวิปโยค 2519” หรืออีกหลายๆเหตุการณ์ ที่เกิดขึ้นกับผู้คนในชนบท หรือผู้คนชายแดนชายขอบที่ห่างไกล และหลุดไปจากหน้าประวัติศาสตร์ กับความทรงจำของเราๆท่านๆในเมืองหลวง ฯลฯ

แน่นอน ผมทราบดีว่าบรรดาอารยประเทศในยุโรปตะวันตกส่วนใหญ่ก็มี กม. หมิ่นฯ เช่นกัน แต่การลงโทษ กับการบังคับใช้ ก็หาได้รุนแรง สาหัสสากรรจ์ พร่ำเพื่อ และที่สำคัญคือ ปล่อยให้ ม. 112 กลายเป็นเครื่องมือ ทางการเมือง ของนักการเมืองทั้งในหรือนอกเครื่องแบบ หรือสวมสูทผูกเน็คไทใช้เป็น เครื่องมือ ในการทำลายฝ่ายตรงกันข้าม

ผมอยากจะขยายความต่ออีกว่า ถ้าเราจะรักษาสถาบันประชาธิปไตย ควบคู่กันไป กับการรักษาสถาบันกษัตริย์ เราต้องปฏิรูป กม.หมิ่น 112 เราต้องดูตัวอย่างประเทศที่มี สถาบันประชาธิปไตยอยู่ร่วมกันได้กับ สถาบันกษัตริย์ เราต้องดูประเทศที่ศิวิไลซ์ ที่เป็นอารยะ ไม่ดูประเทศที่ล้าหลัง เราต้องดูที่ที่เป็นมาตรฐานของโลก ซึ่งในเรื่องนี้ เราหนีไม่พ้นที่จะต้องดูแบบขออังกฤษ (ที่เราเรียนรู้และลอกเลียนแบบมา นับตั้งแต่ คำขวัญ - สีธงชาติ - เพลงสรรเสริญพระบารมี - เครื่องแบบราชการ - เรื่องราชฯ - สายสะพาย การถวายคำนับ -  การถอยสายบัว นานานานับประการ)

หรือแบบของประเทศในยุโรปตะวันตก (ที่ตามแบบของอังกฤษ)  ที่รักษา สถาบันกษัตริย์ กับ สถาบันประชาธิปไตย/ประชาชน อยู่คู่กัน ไม่ใช่ทำให้สถาบันกษัตริย์ขัดแย้งกับ สถาบันประชาธิปไตย

สังคมไทย ถึงจุดที่กำลังถูกท้าทายอย่างมาก เราต้องไม่ฝืนกระแสโลก ยิ่งทุกวันนี้ การสื่อสารเร็วขึ้น มีโซเชียลเน็ตเวิร์ค มีเฟซบุ๊ค มียูทูบ ถ้าไม่ดูปัจจัยภายนอกเลย เรามีสิทธ์พังไดัง่ายๆ

การมีนักวิชาการ และผู้คนจำนวนไม่น้อย บอกว่าสังคมไทยของเรานั้น ไม่ควรนำไปเปรียบเทียบกับสังคมประเทศอื่นเลยนั้น สังคมไทย แม้จะมีลักษณะพิเศษก็จริง แต่เราก็เป็นส่วนหนึ่งของโลกใบนี้ แต่ถ้าเราดูในโลกนี้ องค์การสหประชาชาติ มีประเทศสมาชิก 193 ประเทศ ผมถามว่าประเทศส่วนใหญ่ เป็นระบบสถาบันกษัตริย์ หรือระบบประธานาธิบดี

คำตอบคือ

ประมาณ 15 เปอร์เซ็นต์ หรือ 30 ประเทศเท่านั้น เป็นระบอบกษัตริย์

ในขณะที่ระบอบสาธารณะรัฐ หรือ ประธานาธิบดี มีถึง 85 เปอร์เซ็นต์


เราต้องดูโลกใบใหญ่นี้

ให้เห็นว่าโลกนี้เป็นอย่างไร เราผืนกระแสโลกไม่ได้ ถ้าเราทำให้ สถาบันกษัตริย์ กับ สถาบันประชาธิปไตยขัดแย้งกัน สังคมไทยจะมีปัญหาแน่ๆ แต่ถ้าเราสามารถทำให้สองสถาบันนั้นอยู่ร่วมกัน ควบคู่กันไปได้ สังคมนี้ก็จะมีความหวัง ไม่เกิดความขัดแย้งรุนแรง เหมือนที่เคยเกิดการรบราฆ่าฟันกันมาหลายต่อหลายครั้ง ไม่ว่าจะเป็น วันมหาปิติ 14 ตุลา 2516 (ปิติ - เพราะเชื่อว่าชัยชนะเป็นของนักศึกษาประชาชน ที่ขับไล่เผด็จการ ถนอม ณรงค์ ประภาส ได้สำเร็จในห้วงเวลานั้น -  ถนอม ไชยวงษ์แก้ว ขยายความ) / วันมหาวิปโยค 6 ตุลา 2519” (วิปโยค - เพราะรัฐบาลแต่งตั้ง ธานินทร์ กรัยวิเชียร ได้เพิ่มบทลงโทษผู้กระทำผิดใน กม. หมิ่นฯ ม. 112 และพลิกกลับมาใช้อำนาจกฎหมายนี้มาตั้งข้อหากับ นิสิตนักศึกษา ประชาชน และผู้นำชาวนา เป็นผู้ก่อการร้ายคอมมิวนิสต์ ที่คิดจะทำลาย สถาบันชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ ก่อนจะลงมืดกวาดล้างอย่างเหี้ยมโหด ฯลฯ โดยเฉพาะการสังหารผู้นำชาวนาทั่วประเทศ และกฎหมายที่น่าเกลียดน่ากลัวนี้ ก็ยังคงดำรงอยู่เป็นเครื่องมือทางการเมืองของกลุ่มอำนาจเก่ามาจนถึงปัจจุบัน โดยมิได้รับการแก้ไข ทำให้ใครต่อใครหลายคนตกเป็นเหยื่อในสมัยรัฐบาลอภิสิทธิ์ ตัวแทนของอำนาจเก่า อย่างที่รู้ๆกัน เพราะอำนาจเก่าหวงแหนเอาไว้เป็นดาบอาญาสิทธิ์ ที่ใครจะแตะไม่ได้ - ถนอม ไชยวงษ์แก้ว ขยายความ) /  วันพฤษภาเลือด 2535 /  รวมถึงเหตุการณ์ เมษา - พฤษภาอำมหิต 2553” ด้วย

 

ท้ายที่สุด

ผมค่อนข้างเป็นห่วงว่าการปฏิรูปแก้ไข กม. หมิ่นฯม. 112 คงจะยากเย็นเข็ญใจยิ่ง เพราะมีแรงต้านทานจาก พลังเดิม - อำนาจเดิม ที่เต็มไปด้วย โลภะ โทสะ โมหะ และ อวิชชา สูง

ส่วน พลังใหม่ - อำนาจใหม่ ก็มีทั้งเฉื่อยชา เมินเฉย ได้ดีแล้ว ก็ทำตัวเป็นวัวลืมตีน บางคน เกี้ยเซี๊ยะ บางคน มือไม่พายแล้ว แถมยังเอาเท้าไปราน้ำ

 

คนจำนวนไม่น้อย ที่อยู่ในสังคมชั้นสูง ที่ผมจำเป็นต้องพบปะเป็นครั้งคราว คุยกันทีไร ก็มักบอกกับผมว่า

เห็นด้วยๆๆ

แต่ก็มีน้อยคนที่ในที่แจ้ง ในที่สาธารระ จะกล้ออกมาพูด มาแสดงความคิดเห็น

ขีดเขียนเพื่อสังคม !

ผมจึงเป็นห่วงว่า

ถ้าเป็นกันแบบนี้ โอกาสที่สังคมนี้จะแตกหักไปไกลจนถึงนองเลือดเหมือนๆ พฤษภาเลือด 2535” หรือ เมษา - พฤษภา 2553” และเกิด กลียุค ดังที่ปรากฏใน เพลงยาวพยากรณ์กรุงศรีอยุธยา และบนหน้าบันลังก์ทับหลัง ปราสาทเขาพนมรุ้งกับ ปราสาทเขาพระวิหาร (ปางทำลายล้างโลก ของ ศิวนาฏราช กับปางสร้างโลกใหม่ ของ นารายณ์บรรทมสินธุ์)

ถ้ามองตามกาลานุกรมประวัติศาสตร์ ที่ผมได้เล่าเรียนมา สังคมไทยของเรา ก็ยังพอมีโอกาสที่จะ ปลดล๊อคปลดเงื่อนไขการนองเลือด หรือ กลียุค ได้ แต่ก็นั่นแหละ สังคมก็ต้องการผู้ที่มี ความกล้าหาญทางจริยธรรมสูง มาก ในการทำภารกิจนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากการเสียสละของผู้ที่อยู่ในปีก พลังเดิม กับ อำนาจเดิม

การเปลี่ยนแปลง

ทางประวัติศาสตร์ครั้งสำคัญๆของไทยและของสากลโลก ก็จำนวนผู้คนไม่มาก บางทีก็เพียงแค่สิบ บางทีก็เพียงแค่ร้อย ที่จะก้าวขึ้นมาเป็น ผู้ก่อการในการเปลี่ยนแปลง แน่นอน ผู้ก่อการ จำนวนไม่มากนักนั้นต้องได้รับแรงสนับสนุนจากสังคมจากผู้คนส่วนใหญ่ที่เป็น ตัวจริง - ของจริง จึงจะทำการได้สำเร็จ

ผมอยากจะเชื่อว่า ณ บัดนี้ สังคมสยามประเทศไทยของเรา มีตัวจริง - ของจริง มีประชาชนที่หลากหลายจำนวนมหาศาล ทั้งในกรุงในนบทอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน ที่พร้อมแล้วสำหรับการเปลี่ยนแปลง แก้ไขและปฏิรูป กม.หมิ่นฯ ม. 112

 

ที่จะทำให้ทั้ง สถาบันประชาธิปไตย - ประชาชน

และ สถาบันกษัตริย์ อยู่ร่วมกันได้โดยสันติ

ในกรอบของ เสรีภาพ เสมอภาค และ ภราดรภาพ

ต้องตามเจตนารมณ์ และจิตวิญญาณ

ของ กบฏราชาธิปไตย ร.ศ. 130” เมื่อ 100 ปี ที่แล้ว

กับ ปฏิวัติประชาธิปไตย 24 มิถุนายน 2475” เมื่อ 80 ปีที่แล้ว

และ ปฏิวัติประชาชน 14 ตุลาคม 2516” เมื่อ 39 ปีที่แล้ว

คบเพลิงของการต่อสู้ เพื่อประชาธิปไตย เพื่อศักดิ์ศรีขอมนุษย์ที่เท่าเทียมกัน ได้ถูกส่งต่อมายังคนรุ่นเราๆท่านๆ ณ วันนี้ ไม่ว่าจะเป็นคนรุ่นเก่า เช่น รุ่นตุลา 2519” หรือรุ่นกลางเก่ากลางใหม่ รุ่นพฤษภา 2535” หรือรุ่นล่าสุด

เมษา / พฤษภา 2553”

 

ขอแสดงความนับถือ

นายชาญวิทย์ เกษตรศิริ

อดีตอธิการบดี มหิทยาลัยธรรมศาสตร์

ข้าราชการบำนาญ

29 พฤษภาคม 2555

 

ครับ ผมหวังว่า จดหมายเปิดผนึกฉบับนี้ของอาจารย์ คงจะช่วยให้หลายๆท่านเข้าใจความขัดแย้งทางการเมืองในปัจจุบันวันนี้ได้อย่างรู้เท่าทัน โดยเฉพาะการทำงานของ คอป. (คณะกรรมการอิสระตรวจสอบและค้นหาความจริงเพื่อการปรองดองแห่งชาติ) ที่แต่งตั้งขึ้นมาโดยรัฐบาลอภิสิทธิ์ ด้วยเงินงบประมาณ 68 ล้านบาท ที่เน้นให้ความสำคัญกับชายชุดดำ ที่พิสูจน์ไม่ได้ว่ามีจริงหรือไม่มี มากกว่าคนตาย (จริงๆ) เกือบ 100 กว่าศพ และ บาดเจ็บ (จริงๆ) อีก 2,000 กว่าราย ในกรณี เมษา / พฤษภา 2553

 เรื่องนี้ คงจะเป็นความจริงอย่างที่คนพูดเขากันอย่างขำๆขื่นๆกันทั้งเมืองว่า ใครว่ะ จะมาโง่และบ้าให้เงินงบประมาณจำนวนมหาศาล ให้คนมาตั้งคณะกรรมการขึ้นมาตรวจสอบความผิดของตนเอง จึงมิใช่เรื่องที่แปลกที่ คอป. จะทำงานเหมือนคนตาบอดต่อเลือด เนื้อ ชีวิต และความตายของประชาชน เหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร

ออกมาให้คนด่าทั้งเมือง !

                             


26 กันยายน 2555 กระท่อมทุ่งเสี้ยว เชียงใหม่

 

 

บล็อกของ ถนอม ไชยวงษ์แก้ว

ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
น้องชายอย่าสิ้นคิดสิ้นหวังให้มากนักไปเลยโลกนี้ยังมีคนดีและความดีอยู่โลกนี้ทั้งโลก...ไม่ได้มีแต่คนเลวและความชั่วร้ายอย่างที่น้องชายประณามและสิ้นหวังหรอกโลกนี้ยังมีคนดีและความดีอยู่มากมายมองดูสิเห็นไหมตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันทุกครั้งที่มีวิกฤตการณ์ร้ายแรงเกิดขึ้นในโลกถึงขั้นทำลายล้างชีวิตมนุษย์อย่างมโหฬารไม่ว่าจะเป็นภัยที่เกิดจากน้ำมือมนุษย์ด้วยกันหรือภัยที่เกิดจากธรรมชาติไม่ว่าจะเป็น ณ ซีกใดในโลกนี้เราจะเห็นคนดีและความดีของพวกเขาที่ทำให้โลกนี้...…
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
  ชีวิต ชีวิตเป็นเรื่องยาก เพราะชีวิตเป็นอย่างที่มันเป็น ไม่ได้เป็นอย่างที่เราอยากให้มันเป็น อย่างนั้น-อย่างนี้ ไม่ว่าเราจะชอบหรือไม่ชอบ
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
  จริงหรือที่เขาพูดกันว่าเราหว่านเมล็ดใดลงไปในท้องทุ่งถ้าหากเมล็ดนั้นมิได้เน่าเปื่อยตายด้วยสาเหตุใดสาเหตุหนึ่งมันย่อมจะงอกงามเติบโตให้พืชผลแก่เราตามชนิดของเมล็ดพืชพันธุ์นั้นดังเช่นชาวนาหว่านเมล็ดข้าวลงไปในท้องทุ่งเขาก็ย่อมได้ต้นข้าวและเมล็ดข้าวเป็นผลของการหว่านเมล็ดลงไปในท้องทุ่งเมื่อถึงวาระแห่งการงอกงามเติบโตและแตกดอกออกผลจริงหรือที่เขาพูดกันว่าการกระทำทุกอย่างทางกาย วาจา และ ใจของคนเราที่เราได้กระทำต่อสิ่งต่างๆ ในชีวิตประจำวันที่ต้องเกี่ยวข้องกับผู้คน โลก…
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
                     ลมแล้งโชย…ปลิดโปรยใบไม้แห้ง                     สีส้มแดง เหลือง น้ำตาล หวานอมเศร้า                     ร่วงหล่นลอยเคว้งคว้างมาบางเบา                     ซบลานดินเงียบเหงา……
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
                    เป็นอย่างที่เธอเป็นเช่นนั้นแหละ                    ไม่ต้องแตะแต้มแต่งแสร้งเสกสรรค์                    เป็นอย่างที่เธอเป็นเช่นทุกวัน                   …
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
ยิ่งชูก้านกิ่งใบไปสู่ฟ้าราวจักคว้าดวงตะวันอันสุกใสลงจากฟ้ามาเล่นเป็นโคมไฟส่องดวงใจตกอับคนคับแค้นและยิ่งสูงขึ้นไปจนไกลลิบราวจักหยิบดวงดาวพร่างพราวแสนมาเรียงร้อยสร้อยดาววับวาวแทนสร้อยใส่แขนเจ้าสาวผู้หนาวรักยิ่งต้องหยั่งรากลึกลงสู่ดินดูดดื่มกินโลกธาตุอย่างหน่วงหนักทุกเส้นสายชอนไชลงไกลนักเพื่อที่จักเติบใหญ่ให้ร่มเงาเพื่อผลิดอกออกผลจนสุกงอมเพื่อโน้มน้อมกิ่งลงดำรงเผ่าเพื่อสืบเนื่องชีวิตนี้แนบเนาเพื่อกล่อมเกลาโลกขมขื่นให้ชื่นบานเพื่อที่จักตายไปในวันหนึ่งเมื่อยามถึงกาลเวลามาเรียกขานทอดกายลงพักผ่อนนอนนิ่งนานอยู่ในกาลนิรันดร์สงบเงียบ.27 มีนาคม 2551กระท่อมทุ่งเสี้ยว เชียงใหม่
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
วิถีในทางโลกและทางธรรมมันเป็นเรื่องที่ตรงกันข้ามและสวนทางกันแทบทุกกรณี เช่น ในขณะที่ทางโลกสอนให้เรายึดมั่นถือมั่นเอาโน่นเอานี่ แต่ทางธรรมกลับสอนให้เราลดละปล่อยวางทั้งสิ่งที่เป็นวัตถุธรรมและนามธรรม เพื่อจะนำชีวิตไปสู่การหลุดพ้นจากความทุกข์ จากมุมมองของผม ซึ่งเป็นคนที่ยังมีกิเลสค่อนข้างหนาหนัก ผมว่ามันเป็นเรื่องที่ยากแสนยากที่ปุถุชนคนธรรมดาอย่างเราๆท่านๆที่ยังติดข้องอยู่ในโลก จะเดินเข้าไปสู่ทางธรรมได้ ถ้าหากไม่มีเหตุปัจจัยอะไรสักอย่าง ทำให้เกิดความศรัทธาและแรงบันดาลใจอันใหญ่หลวง ดึงดูดให้เข้าไปโดยเฉพาะการเดินเข้าไปสู่ทางธรรมในฐานะนักปฏิบัติ…
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
น้องชายน้องชายที่รักของข้าจงฟังคำของข้าและจำใส่ใจเอาไว้ให้ดีอาวุธที่น่ากลัวที่สุดของมนุษย์ คือ ภาษาของมนุษย์ไม่ว่าเจ้าจะเกิดมาเป็นมนุษย์ที่มีภาษาที่ดีหรือว่าเลวจงจำใส่ใจเอาไว้ให้ดีภาษาที่เจ้ามีอยู่และกำลังใช้สื่อสารมันสามารถที่จะเป็นได้ทั้งข้าทาสผู้รับใช้และเป็นนายของตัวเจ้า
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
แล้วในที่สุดก็ถึงวันนี้วันที่อดีตท่านนายกรัฐมนตรีและอดีตหัวหน้าพรรคไทยรักไทย พ.ต.ท.ทักษิณ ชินวัตร ได้เดินทางกลับเมืองไทยโดยสายการบินไทยเที่ยวที่ ที จี 603 ที่ร่อนลงบนรันเวย์ของสนามบินสุวรรณภูมิ เมื่อเวลา 09.40น.ของวันที่ 28 ก.พ. เพื่อกลับมาต่อสู้คดีทุจริตจัดซื้อที่ดินถนนรัชดา ที่ท่านตกเป็นจำเลยที่หนึ่ง รวมทั้งข้อกล่าวหาอื่นๆในช่วงดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรี  ท่ามกลางความดีอกดีใจของฝ่ายที่สนับสนุนที่พากันไปต้อนรับอย่างเอิกเกริก และท่ามกลางความตึงเครียดของฝ่ายคัดค้าน ที่เริ่มส่งเสียงคำรามฮึ่มๆ ออกมาประปรายถึงแม้การยอมรับกลับมาต่อสู้ตามกระบวนการยุติธรรมในสังคมของอดีตท่านนายกฯ…
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
เมื่อไม่นานมานี้ผมได้ค้นพบหนังสือธรรมะเล่มเล็กๆขนาดฝ่ามือ หนาร้อยกว่าหน้าเล่มหนึ่ง ชื่อว่า “หลวงปู่ฝากไว้” ที่ร้านหนังสือเก่าหลังตลาดมะจำโรงในตัวอำเภอ ซึ่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากบ้านผมเท่าใดนัก หนังสือเล่มนี้ เป็นหนังสือเผยแพร่การแสดงธรรมะของหลวงปู่ดูลย์ อตุโล แห่งวัดบูรพาราม อ.เมือง จ.สุรินทร์ ซึ่งรวบรวมและบันทึกเอาไว้โดย พระโพธินันทมุนีหลวงปู่ดูลย์ อตุโล เป็นลูกศิษย์อาวุโสรุ่นแรกสุดของหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต พระอาจารย์ฝ่ายอรัญญวาสีในยุคปัจจุบัน ท่านเป็นพระที่มีลักษณะพิเศษเฉพาะตัว ดังที่ พระโพธินันทมุนี ได้กล่าวเอาไว้ในคำนำหนังสือว่า “หลวงปู่เป็นผู้ไม่พูดหรือพูดน้อยที่สุด…
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
หญิงสาวผู้มีฐานะดีคนหนึ่ง เป็นคนที่ชอบตื่นขึ้นมาใส่บาตรพระแต่เช้ามืดทุกวัน จนเป็นกิจวัตร เช้าวันหนึ่ง หลังจากตื่นขึ้นมาใส่บาตรพระเรียบร้อยแล้ว ขณะเดินกลับเข้าประตูรั้วบ้าน เธอก็ได้ยินเสียงร้องครางหงิงๆดังมาจากรั้วข้างประตูด้านใน เมื่อเหลือบตาไปมองดูที่มาของเสียง เธอก็พบกล่องกระดาษแข็งขนาดย่อมใบหนึ่งที่เปิดฝาด้านบนเอาไว้ ซึ่งคงจะมีใครสักคนหนึ่ง เอาลอดรั้วบ้านมาวางไว้ที่นั่น ก่อนที่เธอจะลงจากบ้านออกมาใส่บาตรพระเมื่อเดินเข้าไปดู เธอก็พบลูกหมาตัวเล็กๆ หน้าตาน่ารักน่าสงสารตัวหนึ่ง นอนตัวสั่นอยู่ในกล่องกระดาษที่รองไว้ด้วยเศษผ้าเก่าๆ เธอจึงรีบทรุดลงอุ้มมันเอาไว้แนบอก…