Skip to main content

16_5_01

 

 

ชีวิต

ชีวิตเป็นเรื่องยาก

เพราะชีวิตเป็นอย่างที่มันเป็น

ไม่ได้เป็นอย่างที่เราอยากให้มันเป็น อย่างนั้น-อย่างนี้

ไม่ว่าเราจะชอบหรือไม่ชอบ


โลก

โลกคือโลกที่ไม่ยอมอุทิศตัวเพี่อความสุขของใคร

ไม่ว่าความเป็นมนุษย์ของเราจะเล็กกระจ้อยร่อย

หรือยิ่งใหญ่สักเพียงใดก็ตาม


นี่คือบทสรุป

เกี่ยวกับโลกและชีวิต

ที่นักคิดคนหนึ่งได้เขียนเอาไว้ในหนังสือเล่มหนึ่งของเขา

และยังตอกย้ำอีกว่า

นี่คือความจริงพื้นฐานที่สำคัญที่สุดของโลกและชีวิต

ที่ต้องเป็นเช่นนี้

ที่ไม่มีวันจะเปลี่ยนไปเป็นอื่น

และเราจะต้องยอมรับปรับตัวให้สอดคล้องกับมัน

แทนที่จะไปขัดแย้งต่อต้านหรือเรียกร้อง

ให้เกิดความทุกข์และปัญหาที่ไม่อาจเอาชนะไค้

เหมือนนักร้องที่ต้องปรับเสียงของตัวเอง

ให้เข้ากับบันไดเสียงและจังหวะของดนตรี

นั่นแหละ...เขาจึงจะสามารถร้องเพลง

เข้ากับเสียงและห้องของดนตรีได้อย่างราบรื่นงดงาม

และเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน

โดยไม่สะดุดและติดขัด


ฉันอ่านแล้ว

ได้แต่เก็บมาคิด

ได้แต่เก็บมาตรวจสอบ

ได้แต่เก็บมาไตร่ตรอง

และถามตัวเอง

จริงหรือไม่จริง

ใช่หรือมิใช่

ชีวิตเป็นเรื่องยาก

ชีวิตเป็นอย่างที่มันเป็น

ไม่ได้เป็นอย่างที่เราอยากให้มันเป็น

และโลกคือโลกที่ไม่ยอมอุทิศตัวเพื่อความสุขของใคร


โอ

จริงหรือไม่จริง

ใช่หรือมิใช่

จนป่านนี้...ฉันก็ยังไม่กล้ายอมรับ

แต่ก็ไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไรดี

เพราะมันเป็นความจริงที่ฟังดูโหดร้ายเกินไป

ในชีวิตและโลกของความเป็นจริง

ที่เราต้องเผชิญกับมันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน-อย่างที่มันเป็น.



แด่ วิ ผู้มอบหนังสือที่อ่านแล้วเป็นทุกข์แทบตายเล่มนี้-มาให้อ่าน

11 พฤษภาคม 2551

กระท่อมทุ่งเสี้ยว เชียงใหม่

บล็อกของ ถนอม ไชยวงษ์แก้ว

ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
ชีวิตของผมเป็นชีวิตที่ประสบกับภาวะขึ้น ๆ ลง ๆ เหมือนเส้นกราฟมานับครั้งไม่ถ้วน หรือถ้าจะพูดให้ชัดเจนและเข้าใจกันได้ง่าย ๆ แบบภาษาชาวบ้านก็คือ เป็นชีวิตที่ประสบกับความรุ่งเรืองและตกต่ำตามวิถีทางและอัตภาพของตัวเองสลับกันไปมา...นับครั้งไม่ถ้วน นั่นเองแต่ก็แปลก...จนป่านนี้ ผมก็ยังไม่อาจทำใจยอมรับและรู้สึกว่า มันเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิตที่ต้องมีขึ้นมีลง นั่นคือเวลาที่ชีวิตผมขึ้นหรือรุ่งเรือง ผมก็จะรู้สึกว่าตัวเองฟูฟ่องพองโต และมองดูโลกนี้สวยงามสดชื่นรื่นรมย์ น่าอยู่น่าอาศัย...ราวกับสวรรค์บนพื้นพิภพแต่พอถึงเวลาที่ชีวิตเริ่มลงหรือตกต่ำ ผมก็จะรู้สึกว่าตัวเองเริ่มห่อเหี่ยวฟุบแฟบ…
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
ผมเคยรู้จักคนบางจำพวกที่มีลักษณะต่างจากคนธรรมดาทั่วไปอย่างเรา ๆ ท่าน อยู่ประการหนึ่ง นั่นคือคน-คนพวกนี้ไม่ว่าจะประสบกับปัญหาชีวิตมากน้อยหรือหนักหนาสาหัสเพียงใด เมื่อถึงเวลานอนหลับ…เขาสามารถที่จะปล่อยวางปัญหานั้น ๆ ออกไปจากความคิดจิตใจ และนอนหลับได้สนิท ราวกับว่าไม่มีปัญหาใด ๆ มาแผ้วพาน ครั้นเมื่อตื่นขึ้นมาในยามเช้าวันใหม่ เขาก็จะหยิบยกปัญหาต่าง ๆ มาครุ่นคิดพิจารณาหาทางแก้ไข ปัญหาใดที่แก้ไขได้…ก็จัดการแก้ไขให้เรียบร้อย ส่วนปัญหาที่ยังแก้ไขไม่ได้เขาก็สามารถจะปล่อยวางปัญหานั้นเอาไว้ก่อน และหันไปทำธุระอื่น ๆ แทนที่จะเก็บมาหมกมุ่นครุ่นคิด เป็นทุกข์กังวลอยู่กับปัญหาที่ยังแก้ไม่ได้…