Skip to main content

20080526

น้องชาย
อย่าสิ้นคิดสิ้นหวังให้มากนักไปเลย
โลกนี้ยังมีคนดีและความดีอยู่
โลกนี้ทั้งโลก...
ไม่ได้มีแต่คนเลวและความชั่วร้าย
อย่างที่น้องชายประณามและสิ้นหวังหรอก
โลกนี้ยังมีคนดีและความดีอยู่มากมาย

มองดูสิ
เห็นไหม
ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน
ทุกครั้งที่มีวิกฤตการณ์ร้ายแรงเกิดขึ้นในโลก
ถึงขั้นทำลายล้างชีวิตมนุษย์อย่างมโหฬาร
ไม่ว่าจะเป็นภัยที่เกิดจากน้ำมือมนุษย์ด้วยกัน
หรือภัยที่เกิดจากธรรมชาติ
ไม่ว่าจะเป็น ณ ซีกใดในโลกนี้
เราจะเห็นคนดี
และความดีของพวกเขา
ที่ทำให้โลกนี้...เป็นโลกที่น่ารักน่าอยู่น่าอาศัย
ปรากฏตัวออกมาจากทุกหนทุกแห่ง
จากทุกชาติทุกภาษา
จากทุกซอกทุกมุมของโลก
เพื่อหยิบยื่นความช่วยเหลือและบรรเทาทุกข์
แด่เพื่อนมนุษย์ที่ประสบกับโศกนาฏกรรมอันใหญ่หลวง

ใช่หรือมิใช่
ทุกครั้งที่โลกเกิดวิกฤตการณ์เช่นนี้
พวกเขาจะพากันหลั่งไหลออกมา
คนแล้วคนเล่า
พวกแล้วพวกเล่า
มากมาย
ราวกับสายน้ำที่หลั่งไหลไม่รู้จักเหือดแห้ง
จนบางครั้งเราเกือบเผลอคิดไปว่า
โลกนี้ทั้งโลก...
นอกจากนักการเมืองที่คอยแต่ทะเลาะเบาะแว้งแย่งชิงอำนาจกัน
และคอยแต่ปกป้องผลประโยชน์ของตัวเองกับพวกพ้อง
โดยไม่แยแสสนใจความทุกข์สุขของประชาชนที่กำลังจะอดตาย
เพราะข้าวยากหมากแพง
คนทุกคนในโลกนี้...
ล้วนแล้วแต่เป็นคนดีด้วยกันหมดทุกคน

น้องชาย
อย่าสิ้นคิดสิ้นหวังให้มากนักไปเลย
โลกนี้ยังมีคนดีและความดีอยู่
ยังมีอยู่และมีอยู่มากมาย
มองดูสิ
เห็นไหม
วันนี้
พวกเขาพากันหลั่งไหลออกมาอีกแล้ว
ออกมาเพื่อช่วยซับน้ำตาให้กับประชาชนชาวพม่า
และชาวจีนบนผืนแผ่นดินใหญ่ที่ประสบกับมหันตภัยธรรมชาติ
จากพายุร้ายและแผ่นดินไหว
ที่ทำให้ผู้คนบาดเจ็บและล้มลงตายในทันทีทันใด
นับเป็นเรือนหมื่นเรือนแสน...

มองดูสิ
เห็นไหม
คนดีและความดี
ที่ทำให้โลกนี้น่ารักน่าอยู่น่าอาศัย-ยังมีอยู่มากมาย
ใช่ เพราะการมีชีวิตอยู่...เป็นเรื่องที่ยากแสนยาก
พวกเขาจึงเป็นคนที่มีคุณค่าความหมาย-ที่เราจะต้องมองหาให้พบ
เพื่อเป็นพลังแห่งความรักและศรัทธาในการมีชีวิตอยู่
แต่ถ้าเธอยังมองเห็นโลกแต่ด้านที่เลวร้าย
แม้แต่พระเจ้าก็คงช่วยอะไรเธอไม่ได้.


20 พฤษภาคม 2551
กระท่อมทุ่งเสี้ยว เชียงใหม่

บล็อกของ ถนอม ไชยวงษ์แก้ว

ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
ชีวิตของผมเป็นชีวิตที่ประสบกับภาวะขึ้น ๆ ลง ๆ เหมือนเส้นกราฟมานับครั้งไม่ถ้วน หรือถ้าจะพูดให้ชัดเจนและเข้าใจกันได้ง่าย ๆ แบบภาษาชาวบ้านก็คือ เป็นชีวิตที่ประสบกับความรุ่งเรืองและตกต่ำตามวิถีทางและอัตภาพของตัวเองสลับกันไปมา...นับครั้งไม่ถ้วน นั่นเองแต่ก็แปลก...จนป่านนี้ ผมก็ยังไม่อาจทำใจยอมรับและรู้สึกว่า มันเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิตที่ต้องมีขึ้นมีลง นั่นคือเวลาที่ชีวิตผมขึ้นหรือรุ่งเรือง ผมก็จะรู้สึกว่าตัวเองฟูฟ่องพองโต และมองดูโลกนี้สวยงามสดชื่นรื่นรมย์ น่าอยู่น่าอาศัย...ราวกับสวรรค์บนพื้นพิภพแต่พอถึงเวลาที่ชีวิตเริ่มลงหรือตกต่ำ ผมก็จะรู้สึกว่าตัวเองเริ่มห่อเหี่ยวฟุบแฟบ…
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
ผมเคยรู้จักคนบางจำพวกที่มีลักษณะต่างจากคนธรรมดาทั่วไปอย่างเรา ๆ ท่าน อยู่ประการหนึ่ง นั่นคือคน-คนพวกนี้ไม่ว่าจะประสบกับปัญหาชีวิตมากน้อยหรือหนักหนาสาหัสเพียงใด เมื่อถึงเวลานอนหลับ…เขาสามารถที่จะปล่อยวางปัญหานั้น ๆ ออกไปจากความคิดจิตใจ และนอนหลับได้สนิท ราวกับว่าไม่มีปัญหาใด ๆ มาแผ้วพาน ครั้นเมื่อตื่นขึ้นมาในยามเช้าวันใหม่ เขาก็จะหยิบยกปัญหาต่าง ๆ มาครุ่นคิดพิจารณาหาทางแก้ไข ปัญหาใดที่แก้ไขได้…ก็จัดการแก้ไขให้เรียบร้อย ส่วนปัญหาที่ยังแก้ไขไม่ได้เขาก็สามารถจะปล่อยวางปัญหานั้นเอาไว้ก่อน และหันไปทำธุระอื่น ๆ แทนที่จะเก็บมาหมกมุ่นครุ่นคิด เป็นทุกข์กังวลอยู่กับปัญหาที่ยังแก้ไม่ได้…