ใกล้สิ้นปีแล้ว
เหลืออีกเดือนเดียว เดือนธันวาคมเป็นเดือนสุดท้ายของปี ที่เวลาเดินเร็วที่สุด จำนวนวันก็เท่าๆกับเดือนอื่นๆ เราไม่ได้เร่งรัดวันเวลา ปล่อยวันในเดือนสุดท้ายเดินไปตามปรกติ เวลาเดินไปสม่ำเสมอ ภายใต้ความรู้สึกคึกคัก เหมือนมีชีวิตชีวาเป็นพิเศษของเรา งานเลี้ยงรุ่นใกล้เข้ามาอีกปีหนึ่ง กำหนดคงเป็นต้นเดือนมกราคม 2552 จะได้พบเพื่อนที่เคยนุ่งกางเกงขาสั้นสีกากีเสื้อขาวอีกครั้ง หน้าตาคงเปลี่ยนไปตามวัย
ผมเผ้าน้อยลง หน้าเหี่ยวตีนกาขึ้น ลงพุงแข่งกัน ฟันฟางแท้ลดจำนวนฟันปลอมเข้ามาครองแทนที่ ไม่น่าดูเลย ช่างเป็นอนิจจังเสียจริง
นึกถึงปีที่ผ่านมา
ได้พบเพื่อนรุ่นเดียวกันราว 9-10 คน นอกนั้นรุ่นอื่นแต่สถาบันเดียวกัน เห็นหน้าแล้วอดนึกถึงวีรกรรมบางเรื่องของเพื่อน ที่นึกถึงคราใดอดขำไม่ได้ อย่างเช่น
มาโนช เป็นประตูฟุตบอลรุ่นใหญ่ ทีมเดียวกับผม มาโนชเล่าให้ฟังว่า วันหนึ่งปั่นจักรยานไม่มีเบรก
ลงจากสะพานนครพิงค์ แม้ไม่ปั่นรถจักรยานก็วิ่งเร็วกว่าปรกติ รถวิ่งลงมาแล้วใกล้ถึงสี่แยก ซึ่งยังไม่มีสัญญาณไฟแดงเขียวเหลือง หากปล่อยรถวิ่งตรงไป รถอาจชนกับรถคันอื่นได้ มาโนชตัดสินใจเลี้ยวซ้ายด้วยความตื่นตระหนก กลัวรถพลิกคว่ำ กลัวรถแหกโค้งชนรถคันอื่น รถตีโค้งมาได้อย่างน่าหวาดเสียว
มาโนชใจเต้นแรงเหมือนมีกลองในอก สมองคิดวิธีหยุดรถโดยเร็ว ตามองเห็นร้านซ่อมรถข้างถนน กระโดดลงรถทันที เอนตัวไปข้างหลังรั้งรถให้หยุด จอดรถได้อย่างทุลักทุเล
"สูบยางรถหน่อยครับ" มาโนชพูดเสียงดัง หายใจแรง ไม่เหนื่อยกายเท่าใดแต่เหนื่อยใจ
แกล้งทำท่าคึกคักร่าเริง ความจริงภายในตื่นเต้นสุดขีด สูบลมเข้ายางไปตามเรื่อง ทั้งที่ยางยังแข็งปั๋ง
ปัจจุบันเขาคือ ดร.มาโนช สอนมหาวิทยาลัยของรัฐที่เชียงใหม่
"เหม่ง"
เป็นชื่อเล่น ชื่อจริงจำได้ครู่เดียวก็ลืมอีกแล้ว เพื่อนที่สนิทกันมากๆ มักเรียกชื่อพ่อของอีกคนแทนชื่อเพื่อน
เรียกติดปากจนลืมชื่อของเพื่อนไปเลย เจ้าเพื่อนที่ถูกเรียกชื่อพ่อ แรกๆ ก็บ่นเหมือนกัน นานไปชักชิน ลืมไปเช่นกันว่าเป็นชื่อพ่อของตน เพื่อนๆ เรียก "เหม่งเว้ยเหม่ง" หันมาทุกที วันหนึ่งมีเพื่อนไปหา "เหม่ง" ที่บ้าน เจอลุงคนหนึ่งเขายกมือไหว้
"ลุงครับ อ้ายเหม่งอยู่ไหมครับ"
"มีธุระอะไร ลุงเองชื่อเหม่ง"
เจ้าเพื่อนจอมทะลึ่งหนาวขึ้นมาทันที โก่งตัวพนมมือแต้ ขอโทษละล่ำละลัก
"พิทักษ์"
เป็นเพื่อนอีกคน ที่มีคารมคมคายจีบผู้หญิงเก่ง หน้าตาเขาค่อนข้างดี เขาเล่าให้ฟังว่า เขามีแฟนคราวเดียว 5 คน โดยผู้หญิงไม่ทราบว่า เขาจีบผู้หญิงพร้อมกันหลายคน ผู้หญิงส่งจดหมายมาถึงเขา ในเวลาไล่เลี่ยกันจำนวน 5 ฉบับ เท่าจำนวนผู้หญิงพอดี เขาบรรจงตอบอย่างหยดย้อย คิดว่าเพราะหวานสุดใจ เขียนเสร็จหยิบใส่ซองผิด จดหมายสลับกันไปหมด กว่าจะรู้สึกตัว จดหมายถูกส่งถึงมือผู้รับแล้ว งานนี้พิทักษ์พังประการเดียว เพื่อนคนนี้ได้ข่าวล่าสุด ตาบอดไปข้างหนึ่ง เครียดจัดถึงขั้นจะกระโดดตึกฆ่าตัวตาย ภรรยาและญาติๆต้องปลอบกันใหญ่
ยังมีเรื่องราว
อีกหลายคน บางคนเป็นระดับ 10 บางคนเป็นลูกจ้าง มีลูกหลายคน บางคนเป็นผู้ว่าราชการจังหวัด หลากหลายอาชีพ เพื่อนก็คือเพื่อน สูงต่ำตำแหน่งใหญ่โตเพียงใด เรายังคงเป็นเพื่อนกันเสมอ สรรพนามที่พูดคุยกันยังเหมือนสมัยยังเรียนหนังสือ เลี้ยงรุ่นปีนี้ใกล้มาถึง กลับจากงานปีนี้คงมีเรื่องราว มาถ่ายทอดกันอีกกระมัง คงมีอะไรให้ได้อมยิ้ม พอคลายเครียดกับสถานการณ์บ้านเมืองของเราได้บ้างนะครับ.