x

การเดินทางของนักรบที่ไม่มีใครรู้จัก

ชนกลุ่มน้อย

เป็นอีกนามปากกาหนึ่งของเขา- -นักเขียนรางวัลลูกโลกสีเขียว ในนาม "หญ้าน้ำ ทุ่งขุนหลวง" หรือ "สุวิชานนท์ รัตนภิมล" และอีกหลายนาม ผู้เป็นทั้ง กวี นักดนตรี นักเดินทาง และนักเขียนที่มีผลงานออกมาอย่างต่อเนื่องในห้วงขณะนี้ เขาเป็นหนุ่มใต้ที่เติบโตมากลางสวนยาง เป็นนักกรีดยาง

ทว่าครั้นเติบโตเติบใหญ่ วิถีกลับพลิกผันให้เขาออกย่ำย่างท่องทางไกล จากใต้จรดเหนือ ไต่ตามขอบตะเข็บชายแดน เขาเรียนรู้วิถีของคนเล็กๆ ที่เผชิญชีวิตบนผืนแผ่นดินที่ร้องไห้ สัมผัสโลกที่ทุรนทุราย และเขาสัมผัสกับพรมแดนใจของคนเหล่านี้อย่างรู้รส รู้ลึกอย่างยิ่ง

ทุกวัน เขายังใช้รูปแบบชีวิตที่เงียบง่าย แต่ไม่เคยหยุดนิ่งซ้ำๆ รอยเดิม เดินทาง เขียนหนังสือ เขียนเพลง ร้องเพลง เลี้ยงลูก บางห้วงเราอาจพบเห็นเขาพาตัวเองออกไปปลอบปลุกใจผู้คนที่กำลังเรียกร้องและโหยหาความหวัง ความงาม ความดี เสรีภาพ ภราดรภาพ และสันติสุข.

ธันวาคม : ในเช้า กับเรียงความเรื่องพ่อในดวงใจ

 



ผมรักพ่อมาก เพราะพ่อเป็นคนตลก ชอบทำให้ผมหัวเราะ

พ่ออารมณ์ดี ชอบเล่นกีตาร์ให้ผมฟัง

และร้องเพลงที่ผมชอบ

พ่อดูแลผมอย่างดี ทุกเช้าพ่อปลุกผมตื่นด้วยเสียงกีตาร์

และเสียงร้องเพลง

บางคราวพ่อทำท่าตลกจนผมหัวเราะ

เวลาที่พ่อไปเล่นดนตรี พ่อจะพาผมไปด้วย

ผมจะเล่นอยู่ใกล้ๆพ่อ

บางเวลา เราไปกางเต็นท์ที่ภูเขากัน อากาศหนาวพ่อกอดผมไว้

และทุกครั้งที่ผมจะนอน พ่อต้องมากอดผมเสมอ

พ่อของผมเป็นนักเขียนและนักดนตรี

ผมรักพ่อและภูมิใจที่เป็นลูกพ่อครับ


ผมกลับบ้านพร้อมกีตาร์ คืนนี้ 7 ธันวาคม เพลงเดียวที่ผมร้องไม่ได้ในคืนนี้ เพลง นางฟ้า

ผมร้องเพลงอยู่ข้างถนนที่นางฟ้าผ่านเป็นครั้งสุดท้าย

7 ปีผ่านเร็ว

ผมคิดถึงเธอ แม้ใครๆจะบอกให้ลืม

บทธรรมมากมายอธิบายแก่นสารชีวิต ทุกอย่างนั้นว่างเปล่า

ไม่น่ายินดี ไม่น่ายึดถือ

ปรัชญาหลายปราชญ์ให้คำตอบหนทางแสวงหาความจริงแท้

เหตุผลกับความเชื่อ วัตถุกับจิต แผ้วถางทางหาสู่กัน

เป็นเงาสะท้อนให้กันและกัน

หากแม้นไม่ได้ยึดถือ เหมือนหลอกตัวเอง

หากแม้นเข้าใจ ก็ยิ่งหลอกตัวเอง

ความทรงจำของผม ไม่มีระยะเวลาสั้นยาวให้เลือนหาย

พอเปิดประตูบ้าน ผมพบเรียงความชิ้นหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ

พร้อมรูปประกอบระบายสี

อีกไม่กี่ชั่วโมงจะเช้าแล้ว

พบเช้า สำหรับผมไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

ผมจะข้ามผ่านค่ำคืนยาวนานไปได้อย่างไร

คืนนี้ เรียงความชิ้นนี้อยู่กับผมทั้งคืน


 






บล็อกของ ชนกลุ่มน้อย

เพลงรบ เพลงสงครามบนแผ่นดินฟากตะวันตก (จบ) เพลงลาไม่มีทำนอง

ชนกลุ่มน้อย
เพลงรบต่อเนื่องกันมาถึงบันไดขั้นสุดท้าย  ยังมีบันไดอีกหลายขั้นทอดไป  และยังมีบันไดขั้นใหม่ๆทอดข้ามไปมา  ข้ามพรมแดนแปลกหน้าหากันและกัน  ไม่ว่าเพลงจะเกิดขึ้นในถ้ำ  เกิดในศูนย์ลี้ภัย  เกิดตามป่า  เกิดในเมือง  เพลงยังมีชีวิตเดินทางไปตามหาคนฟังต่อไปยามเพลงเดินไปตามไร่ข้าว  ห้างไร่  ออกตามหาคนฟัง  ผมไม่นึกว่าภาพนั้นจะกลายเป็นเรื่องราวอื่นไปได้มากกว่านั้น  คนเกี่ยวข้าวหยุดพัก  ตีวงล้อมเข้ามา  นั่งฟังเพลงคนหนุ่มที่ใช้เวลากับการเล่นเพลง  แต่งเพลง  ร้องฟังกันเองในแค้มป์ผู้ลี้ภัย  เหมือนโลกไม่เคยเห็น …

เพลงรบ เพลงสงครามบนแผ่นดินฟากตะวันตก (10) ดอกกุหลาบน้อย พ้อต่อฉื่อโพ

ชนกลุ่มน้อย
ระหว่างรอความหมายเพลงของเหล่อวา  ซึ่งผมเขียนไว้ว่าจะนำมาขึ้นจอ  แต่เพลงของเขาอยู่ระหว่างทางแปลความหมาย  สัปดาห์ต่อไปน่าจะถึงฝั่งน้ำปิง  นอนรอ  นั่งรอ ... บังเอิญนึกถึงเพลงศิลปินเพลงอีกชุดหนึ่ง  รูปปกเทปดอกกุหลาบแดงพ้อต่อฉื่อโพ  -- กุหลาบน้อย   เป็นชื่อบนปกเทปนานมาแล้วผมเคยเขียนถึง  ผ่านคนบอกเล่า  และคนแปลความหมายเนื้อเพลง  ว่ากันว่า  เป็นงานเพลงที่รวบรวมเอาเพลงอมตะสองฟากฝั่งสาละวิน  เลือกเอาคุ้นหูคนตะเข็บชายแดนมาไว้ในที่เดียวกัน  ผ่านเสียงร้องหวานเศร้าจับใจ  ในโทนเนื้อเสียงใกล้เคียง  นอร่าห์ โจนส์ (Norah…

เพลงรบ เพลงสงครามบนแผ่นดินฟากตะวันตก (9) นักรบหินขาว เหล่อวา

ชนกลุ่มน้อย
ผมพบเขาครั้งแรกในหน้าหนาวเมื่อหลายปีก่อน  หมู่บ้านเล็กๆ  ใจกลางเทือกถนนธงชัย  เขาไม่ค่อยมองสบตาในช่วงแรกๆ  เงียบเหมือนหิน  ยิ้มยาก  เคร่งขรึมอบอวลอยู่ภายใน  ผมนึกว่าคนจากพื้นล่าง  ขึ้นมารอซื้อของป่า  หรือพูดง่ายๆว่าอาจเป็นพ่อค้าซื้อของป่าสักอย่าง  ซึ่งมักปิดปากเงียบ  ไม่อยากให้รายละเอียดใครต่อใคร  ถึงจุดหมายที่มาของตัวเองต่อคนแปลกหน้าด้วยกัน  และของป่าที่จะซื้อก็ใช่ว่ามันจะเถรตรงระหว่างผู้ซื้อกับผู้ขาย  หรือจะพูดอีกอย่างว่า  ได้มาง่าย  ได้มาถูกๆ  ได้ของมาโดยไม่เหมือนคนอื่น …

เพลงรบ เพลงสงครามบนแผ่นดินฟากตะวันตก (8) เพลงเศร้าในแผ่นดินพม่า และเพื่อนร่วมชาติของเย็นนี้

ชนกลุ่มน้อย
ขณะผมนั่งเขียนต้นฉบับ พระสงฆ์ในพม่าออกมาเดินบนท้องถนนเป็นวันที่แปด คนออกมาร่วมเดินไปตามถนนด้วยนับแสนคน ถนนกลางกรุงร่างกุ้งเชิญชวนให้คนออกมาเดิน ดูท่าคนจะเข้าร่วมเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆผมเห็นทิวแถวพระสงฆ์เหมือนแม่น้ำใหญ่สาละวินหน้าฝน พร้อมถั่งโถมใส่สิ่งกีดขวางทุกอย่าง หอบลงอันดามันสายตานักรบมองจ้องนักบวช ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ สะท้อนถึงเรื่องใด รัฐบาลเผด็จการทหารจะใช้วิธีสลายผู้ชุมนุมด้วยกระสุนปืนอีกหรือไม่ ล้วนเป็นที่จับตามองจากชาวโลกเย็นนี นักศึกษาพม่ากำลังขมักเขม้นทำเพลง ว่าด้วยโศกนาฏกรรมฆ่าประชาชนกลางกรุงร่างกุ้งเมื่อปี 1988 เกือบยี่สิบปีก่อน เขาเลือกเอาเชียงใหม่เป็นสถานที่ทำเพลง…
↑