ที่รัก ไม่เกี่ยวกับให้เธอได้ เพียงแค่นี้

\\/--break--\>
มันมาจากระเบียงบ้านชั้นบน
แมงกัดกินไม้มากับเม็ดฝน  ปรากฏตัวขึ้นกลางเดือนพฤษภาคม
กัดกินระเบียงดูพระจันทร์กลางคืนจนเป็นผุยผง
จนเม็ดไทรตกลงมางอกงาม
ไม่นาน  มันกัดกินไปถึงห้องนอน
เตียงนอนไม้เก่าๆกับที่ว่างโล่งๆขังวัวได้ทั้งฝูง
วัวโง่ๆที่หลบมาเลียแผลจากแผ่นดินอื่น
บอกเธอกี่ครั้งที่รัก  ระวังแมงกัดกินไม้จะเข้ามากัดกินหัวใจของเรา
แล้วโพลงกลวงๆจะกลายเป็นที่พักอาศัยของมันไปตลอดกาล
แล้วแมงกัดกินไม้ที่มากับเม็ดฝนก็กัดกินหัวใจเราจริงๆ
มันเขย่าเส้นเลือดทุกเส้นในกายฉัน
มันกัดกินอวัยวะภายในทุกอณูของตัวเธอ
และมันกำลังจะลุกลามไปถึงหัวใจลูกชายของเรา
ในชีวิตฉัน  ไม่เคยทำให้เลือดในกายใครต้องหลั่งริน
หากการไล่ล่าตัวเหี้ยในวัยกลัดมัน  จะนำพาเวรกรรมมาให้
นั่นก็นานไม่เกินความไร้เดียงสาจะลบรอยออกไปได้ง่ายๆ
หรือเหตุผลการเดินตามหลังแม่ชีบิณฑบาตในวัยเด็กของฉัน
จะนำพามาก่อบุญครั้งใหม่  ด้วยนำฉันไปเซ่นสังเวยความปรารถความดีงามของพวกผีร้าย
ฉันนึกแล้วที่รัก  มันจะมาถึงระเบียงไม้หน้าบ้าน
ที่โล่งทางลมผ่าน  ฉันจะได้นั่งดูใบไม้ผลิใบใหม่ทุกเช้า
ดูพวกกระรอกยกโขยงมาขโมยผลเสาวรสบนกิ่งมะม่วง
เฝ้าคอยผีเสื้อปีกลายงามมาบินตอมดอกบุหงาส่าหรี
นั่งรำพึงกับราตรีแผ่กิ่งก้าน มะลิเครือเปลี่ยนช่อดอกขาวและถ้วยทองทอดยอดกลางอากาศ
มือคนปลูกไม่อยู่อีกแล้ว
ฉันนั่งมองดอกบานแล้วร้องไห้กล้ำกลืนบ่อยๆ
ยามมิตรสหายมาหา  มันเป็นระเบียงนั่งพูดคุยฟุ้งฝันพวกนอกรีตนอกคอกกากสังคม
แล้วแมงที่มันกลายร่างเป็นปลวกก็กัดกินระเบียงไม้ทั้งวันทั้งคืน
กลางคืนฉันนอน  พวกมันตื่น
กลางวันฉันตื่น   พวกมันตื่น
มันไม่มีทีท่าจบลงง่ายๆ ที่รัก
มันกำลังตั้งแถวเข้าไปในห้องครัว
แล้วชวนกันไปกัดกินเม็ดข้าวสารที่เหลือก้นถัง
ไม่เว้นแม้ก้านคะน้าเน่าๆ  เซ่นสังเวยให้เขี้ยวคมของมัน
โพลงในหัวใจฉันมืดดำขยายกว้าง  ยิ่งขยายกว้างออกไปเรื่อยๆ
ไม่นาน  วัวโง่จะถูกต้อนมาขังไว้
แล้วเสียงกัดกินสนามหญ้าวิญญาณจะดังทั้งวันทั้งคืน
แล้วธารน้ำสีเลือดจะเปลี่ยนเป็นน้ำใสๆได้อย่างไร
แล้วเสียงหัวใจจะไม่หยุดเต้นได้อย่างไร
ฉันสงสัยพวกมันเหลือเกิน  พวกมันเข้ามากัดกินเย็นเยียบเพียงนั้นได้อย่างไร
พวกมันมากับยาเม็ดแก้ปวด  หรือยาแก้แพ้ความดีงาม
ฉันสงสัยพวกมันเหลือเกิน  พวกมันมีชีวิตไปสู่ชีวิตอมตะชนิดไหน
ซึ่งเสียงแตกหักแหลกเหลวตามไปไม่ถึงนั่นหรือ
มันไม่จบลงง่ายเสียแล้ว  ที่รัก
มันกำลังลุกลามไปกัดกินฐานรากของบ้าน
ซึ่งบทกวีหนึ่งเล่ม  ปากกาหนึ่งด้าม หินจากแม่น้ำกลางป่าอยู่ในนั้นด้วย
แล้วฝูงวัวโง่ๆจะถูกต้อนไปอยู่ในนั้นด้วย
พวกมันเชี่ยวชาญการกินอยู่แบบกัดกินหญ้าวิญญาณไม่รู้อิ่ม
กลางคืนฉันนอน  พวกมันตื่น
กลางวันฉันตื่น  พวกมันตื่น
ฉันสงสัยพวกมันเหลือเกิน  พวกมันเข้าสู่กระแสเลือดเป็นชีวิตอมตะได้อีกนานแค่ไหน