Skip to main content

รถไฟชั้นนอน โบกี้ 7 คนแน่นเต็มตั้งแต่ต้นทาง
เราสองพ่อลูกออกจะตื่นเต้นพอๆกัน เพราะเหลียวมองไปทางไหนก็เจอแต่ใบหน้าคนฝรั่ง เหมือนเดินทางอยู่อีกมุมโลก นี่เรากำลังกลับบ้านนะ ไม่ได้ไปต่างประเทศ อย่ามองจ้องหน้าเรานานๆแปลกๆอย่างนั้นสิ เรากำลังจะไปบ้าน นี่ลูกชายผม อายุแค่ 7 ขวบ เป็นเด็กว่านอนสอนง่าย อย่าห่วงเลยว่าเขาจะเสียงดังรบกวน ขอให้คุณๆเดินทางสู่ปลายทางกันให้มีความสุขที่สุด

ห่างออกไปแค่หนึ่งช่วงตัว เป็นครอบครัวคนฝรั่งเศส หูมัธยมศึกษาปีที่สี่ห้าบอกว่าพวกเขาเป็นคนฝรั่งเศส ตุ๊ดตูเลอองฟร็อง .. บองชู .. ตูวาเบียง ..หวี๋ ..ตัวโอซี .. แกลเลคอมม็องตาเลวู..
ซาวะ ..หวี๋/น็อง ... ไล่เรียงสำเนียงเข้าหู

ชาติศิวิไลซ์ปรากฏตัวที่ไหนก็มีท่าทีเป็นเจ้าอาณานิคม .. (ฮา)
พวกเขารวมทีมกันเหนียวแน่น สังเกตดูกริยาท่าทางที่คุ้นเคยกับดินแดนนี้เหลือเกิน อย่างกับเมืองนี้เป็นเมืองอาณานิคมจริงๆ พูดสนั่นหวั่นไหว เหล่าลูกๆเปิดเผยความมั่นอกมั่นใจว่าชีวิตปลอดภัยอย่างเต็มที่

เราสองพ่อลูกเสียอีก ผู้อาศัยดินแดนนี้ ต้องเกรงใจ
พวกเขาเปิดกล่องโฟมสีขาวอย่างพร้อมเพรียง กลิ่นปิ้งๆย่างๆโชยเข้าจมูก กินพร้อมกัน อิ่มพร้อมกัน การเดินทางอีกยาวไกล

ดวงอาทิตย์เพิ่งลับขอบฟ้า
บริกรโภชนาบริโภคตู้เสบียงผ่านมาป้วนเปี้ยนบ่อยขึ้น โยนคำถาม ต้องการอาหารมั้ย พ่อบอกลูกว่าเรามีอาหารพร้อม เพียงแต่ผมลังเลกับกลิ่นน้ำพริกตาแดง อานุภาพของมันถึงขั้นทำลายล้างโพรงจมูกใครบ้าง โดยเฉพาะครอบครัวคนฝรั่งเศส ผมเกิดความเกรงใจ เพราะดูท่าพวกเขาอยากให้เราเรียนรู้-รู้จักพวกเขา มากกว่าพวกเขาจะมาทำความเข้าใจเรา

แต่ช่างเถอะ อาหารเป็นวัฒนธรรม กลิ่นน้ำพริกตาแดงสำแดงเมื่อไหร่ ก็หมายถึงการประกาศอิสรภาพเหนือดินแดน
พริกตาแดงสำแดงฤทธิ์ตอนใกล้สองทุ่ม ครอบครัวคนฝรั่งเศสอิ่มกันแล้ว พวกเขากำลังจั่วไพ่กันอย่างสนุกสนาน ผมไม่แน่ใจว่าพริกตาแดงเป็นน้องๆระเบิดไข่เน่าหรือไม่ การกินกลิ่นท้องถิ่นชักจะกินก่อเรื่องให้แล้ว

ไม่สุภาพอย่างข้าวผัดกุ้งวางแผละบนผิวหน้าด้วยไข่ดาวหนึ่งฟองจากโบกี้เสบียง
รวมเสร็จหนึ่งอิ่มหนำใจ(หรือไม่) หยิบใบแดงยื่นออกไปเสียดีๆ
กลิ่นอาหารชนิดนั้น ดูคุ้นเคยกับโบกี้ และแขกผู้มีฐานะเจ้าของดินแดน

โต๊ะใกล้ๆ เป็นหญิงไทยวัยกลางคน พูดให้ได้ยินค่อนโบกี้ว่าเพิ่งกลับจากอเมริกา รัฐเพนซินวาเนีย เช่ารถไปเที่ยวหลายรัฐ มีคนไทยอยู่ที่นั่นเยอะ อาหารไทยถูกปากแต่แพงแสนแพง และอีกหลากหลายรายงานอย่างไม่เป็นทางการ
ขณะเขาทั้งหลายตั้งโต๊ะอุดหนุนบริการรถไฟ ทั้งผัด ต้มจืด ไข่ดาว แว่วเข้าหูจากบริกร 350 บาท

อากาศในโบกี้ค่อยโล่งโปร่งขึ้น หลังจากผมล้มเลิกโครงการน้ำพริกตาแดงเข้าปากเอาดื้อๆ ก็สายตาคนฝรั่งเศสต่างมองหาที่มาของกลิ่น ว่ามาจากทิศทางใด จากหัวขาวหรือหัวดำ แน่นอน เพียงแค่อยากรู้กระมัง ไม่น่าจะถึงขั้นต่อว่าด้วยวาจาหรือท่าทีปรามห้ามใดๆ

น้ำพริกตาแดงไม่ใช่สมบัติสาธารณะ (เป็นไปได้อย่างไร) ไม่โกอินเตอร์-เน-ชั่น-แนล(แนว) น้ำพริกตาแดงเป็นของหัวดำ ยิ่งไม่เกี่ยวกับหัวแดงและคนฝรั่งเศส
ผมท่องบางคำผ่านสายตาสีน้ำข้าว ปาด็อง เมอซีเยอร์ ปาด็อง มาสมัวแซว ...

นับแต่นาทีนั้น ผมก็ตกอยู่ในวงล้อมของข้อเสนอจากบริกรอาหารจากตู้เสบียง รุกฆาตทางพ่อไม่สำเร็จ ก็มีเมนูแนะนำเด็กชาย 7 ขวบ
“ต้มสักอย่างมั้ย เดี๋ยวครัวจะปิด”
“ไม่ครับ ขอบคุณครับ”
“เอามั้ย..”

ลูกชายเคี้ยวหมับๆ ไข่เจียวหมูสับ กับข้าวกล้องเม็ดพองโต เมนูแม่ห่อมาไว้อย่างดี

ยิ่งมืด ครอบครัวคนฝรั่งเศสยิ่งประกาศอาณาบริเวณครอบครองโบกี้ เสียงของพวกเขาดังกลบเสียงล้อกับราง
พวกเขาเคลื่อนไหวไปทางไหน หลีกทางให้พวกเขาเถอะ เขาเป็นคนฝรั่งเศส

** ปล. รูปยังไม่มา รูปยังกินโกปี้อยู่ริมฝั่งเลสาบ สัปดาห์หน้าอาจจะมาปรากฏ..


บล็อกของ ชนกลุ่มน้อย

ชนกลุ่มน้อย
เพลงรบต่อเนื่องกันมาถึงบันไดขั้นสุดท้าย  ยังมีบันไดอีกหลายขั้นทอดไป  และยังมีบันไดขั้นใหม่ๆทอดข้ามไปมา  ข้ามพรมแดนแปลกหน้าหากันและกัน  ไม่ว่าเพลงจะเกิดขึ้นในถ้ำ  เกิดในศูนย์ลี้ภัย  เกิดตามป่า  เกิดในเมือง  เพลงยังมีชีวิตเดินทางไปตามหาคนฟังต่อไปยามเพลงเดินไปตามไร่ข้าว  ห้างไร่  ออกตามหาคนฟัง  ผมไม่นึกว่าภาพนั้นจะกลายเป็นเรื่องราวอื่นไปได้มากกว่านั้น  คนเกี่ยวข้าวหยุดพัก  ตีวงล้อมเข้ามา  นั่งฟังเพลงคนหนุ่มที่ใช้เวลากับการเล่นเพลง  แต่งเพลง  ร้องฟังกันเองในแค้มป์ผู้ลี้ภัย  เหมือนโลกไม่เคยเห็น …
ชนกลุ่มน้อย
ระหว่างรอความหมายเพลงของเหล่อวา  ซึ่งผมเขียนไว้ว่าจะนำมาขึ้นจอ  แต่เพลงของเขาอยู่ระหว่างทางแปลความหมาย  สัปดาห์ต่อไปน่าจะถึงฝั่งน้ำปิง  นอนรอ  นั่งรอ ... บังเอิญนึกถึงเพลงศิลปินเพลงอีกชุดหนึ่ง  รูปปกเทปดอกกุหลาบแดงพ้อต่อฉื่อโพ  -- กุหลาบน้อย   เป็นชื่อบนปกเทปนานมาแล้วผมเคยเขียนถึง  ผ่านคนบอกเล่า  และคนแปลความหมายเนื้อเพลง  ว่ากันว่า  เป็นงานเพลงที่รวบรวมเอาเพลงอมตะสองฟากฝั่งสาละวิน  เลือกเอาคุ้นหูคนตะเข็บชายแดนมาไว้ในที่เดียวกัน  ผ่านเสียงร้องหวานเศร้าจับใจ  ในโทนเนื้อเสียงใกล้เคียง  นอร่าห์ โจนส์ (Norah…
ชนกลุ่มน้อย
ผมพบเขาครั้งแรกในหน้าหนาวเมื่อหลายปีก่อน  หมู่บ้านเล็กๆ  ใจกลางเทือกถนนธงชัย  เขาไม่ค่อยมองสบตาในช่วงแรกๆ  เงียบเหมือนหิน  ยิ้มยาก  เคร่งขรึมอบอวลอยู่ภายใน  ผมนึกว่าคนจากพื้นล่าง  ขึ้นมารอซื้อของป่า  หรือพูดง่ายๆว่าอาจเป็นพ่อค้าซื้อของป่าสักอย่าง  ซึ่งมักปิดปากเงียบ  ไม่อยากให้รายละเอียดใครต่อใคร  ถึงจุดหมายที่มาของตัวเองต่อคนแปลกหน้าด้วยกัน  และของป่าที่จะซื้อก็ใช่ว่ามันจะเถรตรงระหว่างผู้ซื้อกับผู้ขาย  หรือจะพูดอีกอย่างว่า  ได้มาง่าย  ได้มาถูกๆ  ได้ของมาโดยไม่เหมือนคนอื่น …
ชนกลุ่มน้อย
ขณะผมนั่งเขียนต้นฉบับ พระสงฆ์ในพม่าออกมาเดินบนท้องถนนเป็นวันที่แปด คนออกมาร่วมเดินไปตามถนนด้วยนับแสนคน ถนนกลางกรุงร่างกุ้งเชิญชวนให้คนออกมาเดิน ดูท่าคนจะเข้าร่วมเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆผมเห็นทิวแถวพระสงฆ์เหมือนแม่น้ำใหญ่สาละวินหน้าฝน พร้อมถั่งโถมใส่สิ่งกีดขวางทุกอย่าง หอบลงอันดามันสายตานักรบมองจ้องนักบวช ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ สะท้อนถึงเรื่องใด รัฐบาลเผด็จการทหารจะใช้วิธีสลายผู้ชุมนุมด้วยกระสุนปืนอีกหรือไม่ ล้วนเป็นที่จับตามองจากชาวโลกเย็นนี นักศึกษาพม่ากำลังขมักเขม้นทำเพลง ว่าด้วยโศกนาฏกรรมฆ่าประชาชนกลางกรุงร่างกุ้งเมื่อปี 1988 เกือบยี่สิบปีก่อน เขาเลือกเอาเชียงใหม่เป็นสถานที่ทำเพลง…