กลุ่มอาการม็อบไทย ๆ ในปัจจุบัน

ลักษณะเด่น ๒ ประการของการเคลื่อนไหวการเมืองมวลชนฝ่ายต่าง ๆ หลายปีที่ผ่านมาคือ

 

๑) มีการปลุกระดมจิตสำนึกทางการเมืองอย่างล้นเหลือต่อเนื่องเกินขนาด overpoliticization ผ่านเวทีชุมนุม สื่ออิเล็กทรอนิกส์ สิ่งพิมพ์ และโซเชียลมีเดีย จนมวลชนมีแนวโน้มสุดโต่งทางการเมืองเป็นประจำ (สุดโต่งหรือ political fanaticism = ยึดเป้าหมายเดียว ละเลยเป้าหมายอื่นหมด, และเพื่อบรรลุเป้าหมายหนึ่งเดียวโดด ๆ นั้น ไม่เลือกวิธีการที่ใช้ จะผิดกฎหมาย นอกรัฐธรรมนูญ รุนแรงอย่างไรก็ได้ เช่น เพื่อต่อต้านทุจริตคอร์รัปชั่น ทำรัฐประหารโค่นมันเลย, เพื่อความสงบ ฆ่าหมู่คนกลางถนนก็ได้)

 

๒) การตื่นตัวทางการเมืองเร่งรัดเฉียบพลันไม่ได้สัดส่วนกับประสบการณ์ทางการเมืองของมวลชนจำนวนมากที่เดิมทีไม่สนใจการเมืองมาก่อน ทำให้ง่ายที่จะสู้เร็วสู้แรงสู้แหลก หวังเห็นผล INSTANT เฉียบพลัน ขาดความอดทนที่จะต่อสู้อย่างยืดเยื้อ ค่อย ๆ ชิงใจด้วยการเมืองวัฒนธรรมและการต่อสู้ทางความคิดเหตุผลข้อเท็จจริง ค่อนข้างเร่าร้อนห้านาที เหมือนประกายไฟไหม้ลามทุ่ง จึงตั้งความหวังไว้สูงเกินจริงและฝากความหวังไว้กับผู้นำในลักษณะปาฏิหาริย์ (ช่วยนำให้เราชนะทีเถอะ ม้วนเดียวจบ สงครามครั้งสุดท้าย ไม่รอแล้ว ฯลฯ)

 

ผมเกรงว่าเรากำลังเห็น replay ของกลุ่มอาการเหล่านี้อีกในปัจจุบัน