บ้านสวน

บ้านสวน

 -1-

หยากไย่โยงใยไปทั่วบ้าน

หับห้องบานประตูทรุดโทรมเก่า

เขรอะฝุ่นคร่ำเป็นม่านบนกระจกเงา

รกเรื้อเถาหญ้าเลื้อยไต่ตาม

จำปูนต้นน้อยยังคงอยู่

หากใบยางร่วงกราวกรูจนล้นหลาม

สีแสดส้มแห่งใบได้นิยาม

จากนี้จะผลิงามยอดยาง-ใบ ...

นานเนิ่นจนทางรก จนอกอ้าว

พื้นที่ภายในราวรู้สึกไหว

ทิ้งร้างผ่านเลือนเพราะเหตุใด?

ทั้งที่ธารยังไหลให้ฉ่ำเย็น

หรือโลกที่รักอยู่ไกลอีกที่หนึ่ง

โลกที่ซึ่งความรักไม่ได้เห็น

โลกที่ความรักไม่อยากเป็น

โลกที่ยากลำบากเข็ญอันไกลเมือง

กลับบ้าน-กลับบ้าน ยังกังวานแว่ว

จากข้างในที่แผ่วมาเป็นราวเรื่อง

บ้านสวนถิ่นธารรอหวังอันเมลือง

บ้านที่คอยปลดเปลื้องความเหนื่อยท้อ

-2-

โลกยังรั้งหน่วงใจไม่รู้จบ

หรือยังไม่พบจึงเดินทางต่อ

ขณะอีกใจยังรีรอ

ผ่านหวังคำร้องขอ วิงวอนใจ

โลกหยาบกร้านหรือเรานั้นกร้านหยาบ

ปล่อยชีวิตไว้ในระนาบสมัยใหม่

เทคโนโลยีดิจิตอลเบียดบังไป

กวักหวังอันเรืองไรให้ราคา

ทวนทุกหวังทุกวันอันผันผ่าน

จริงหรือ?จิตวิญญาณที่ค้นหา

จริงหรือ?อุดมคติที่ผ่านมา

คล้ายคล้ายหวังจะอ่อนล้าลงแผ่วลับ

ฝันทุกฝันยังเหมือนคว้างกลางห้วงหาว

ไปไม่ถึงสักคราว ได้แค่หลับ

ได้แค่ความฝันคณานับ

ตื่นมาเหมือนได้กลับความเป็นจริง

-3-

กลับบ้าน-กลับบ้าน ยังกังวานไหว

แต่เหมือนข้างในยังไม่นิ่ง

คำถามเร้ารบคอยประวิง

จะละวาง ละทิ้ง ยังลังเล

โลกข้างนอกสวมกอดจดจ่อจับ

คล้ายคล้ายไม่อาจขยับหันเห

กล่อมข้างในจนไกวเกว

จิตวิญญาณเหมือนเร่ร่อนคนไร้รัง

ปราชญ์ อันดามัน