เมื่อข้าพเจ้าออกไปจากข้าพเจ้าเอง
ข้าพเจ้าเพิ่งควักดวงตาแห่งการมองเห็นโยนทิ้งไปบนถนนสายหนึ่ง
เมื่อพบว่ามันได้หมดความจำเป็นลงในการมีอยู่ในโลกใบนี้
ข้าพเจ้าเห็นทุกสิ่งโดยไม่ต้องมองอีกแล้ว
แล้วข้าพเจ้าก็พบว่า
ข้าพเจ้าจำเป็นต้องตัดใบหูทั้งสองโยนทิ้งไปเช่นเดียวกัน
ข้าพเจ้ายินรู้โดยไม่ต้องฟังผ่านมันอะไรอีกแล้ว
ข้าพเจ้าเพิ่งรู้มาอีกว่า
ข้าพเจ้าต้องล้วงสมองที่อยู่ในกระโหลกของข้าพเจ้าโยนทิ้งไปเช่นเดียวกัน
เพราะมันเปล่าเปลืองและรกเรื้ออยู่ในความว่างโหวง
............................................................................
ข้าพเจ้าตัดขาของข้าพเจ้าทิ้ง
ข้าพเจ้าดึงก้อนเนื้อในทรวงอกที่กำลังเต้นตึกๆ ออกมาดู
นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ข้าพเจ้าเห็นมัน ก่อนโยนทิ้งไป
ข้าพเจ้าใช้มือทั้งสองเป็นครั้งสุดท้าย
ยื่นไปบนจักรเลื่อยแล้วตัดมันทิ้งไป
ข้าพเจ้าพบว่าทั้งหลายทั้งปวงหมดความจำเป็นในโลกใบนี้
....................................................................................
อย่าหาความเป็นตายจากข้าพเจ้า
เพราะข้าพเจ้าไม่เป็น และไม่ตายมานานแล้ว
ข้าพเจ้าต่ำทรามกว่าเครื่องคอมพิวเตอร์ทั้งหลาย
ข้าพเจ้าต่ำช้ากว่าเทคโนโลยีทั้งปวง
ข้าพเจ้าไม่จำเป็นต้องเป็นข้าพเจ้าอีกแล้ว
ปราชญ์ อันดามัน