แนวร้างทางเดิม

สำหรับเพลงนี้ฉันยกย่องประโยคนี้ ...“เขียวระบัดนุ่มราวไหมที่ทอคลุมไหล่ให้เธอ ห่มยามฟ้าเย็น” ชื่อเพลง แนวร้างทางเดิม ประพันธ์โดยคุณจรัล มโนเพ็ชร ขับร้องโดยคุณสุนทรี เวชานนท์ อยู่ในอัลบั้ม แด่หนุ่มสาวผู้ร้าวราน ฉันชอบเวอร์ชันที่เธอร้องปัจจุบันมากกว่าในซีดี เพราะมีความรู้สึกว่าเรื่องราวมากมายผ่านเข้ามาในชีวิตของเธอ หลอมรวม และผ่านการตีความจนทำให้ได้อารมณ์ที่แตกต่าง

ยามตะวันลา เหม่อยืนมองฟ้าเรืองรอง

น้ำเปี่ยมฝั่งสอง ใบไผ่ลอยล่องเป็นแพ

หอมข้าวใหม่อวดรวงไว้รอเธอมาเกี่ยวดูแล อยู่เต็มท้องทุ่ง

ฉันแพ้แสงตะวันตกดิน ใครคนหนึ่งเคยบอกฉันว่าแสงอาทิตย์ยามเช้าให้พลัง แสงอาทิตย์ยามเย็นดูดพลังจากเรา คนโบราณจึงสอนไม่ให้นอนทับตะวัน หรือนอนในช่วงเวลาคาบเกี่ยวกับพระอาทิตย์ตกดิน เมื่อตื่นขึ้นมาเราจะเพลีย เพราะพลังในร่างกายจะหายไป ฉันรู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน ตั้งแต่เด็กในวัยที่ยังไม่เรียนรู้ความเหงา ฉันชอบขี่จักรยานออกไปนอกเมืองเล็ก ๆ ที่บ้านเกิด ไปดูทุ่งนา ทุ่งข้าวเขียว สูดกลิ่นหอมของใบข้าว กลิ่นน้ำในนา และชอบดูแสงอาทิตย์ลับฟ้า ชอบมองไปที่หลังภูเขาใหญ่เบื้องหน้าว่าคนที่อยู่บนนั้นเขาทำอะไรกันอยู่ หนาวไหม ยุงกัดไหม บางวันดูเพลินจนดาวขึ้นที่ขอบฟ้า

ลมแผ่วรวยรินกลิ่นไอดินหอมจรุง

เขาเสียดป่าสูง อ้อมโอบราวอุ้งมือไพร

เขียวระบัดนุ่มราวไหมที่ทอคลุมไหล่ให้เธอ ห่มยามฟ้าเย็น

อย่างที่บอก ฉันยกย่องประโยคนี้ เขียวระบัดนุ่มราวไหมที่ทอคลุมไหล่ให้เธอ ห่มยามฟ้าเย็น ฉันยกให้เป็นสุดยอดของความเปรียบที่สามารถทำให้สีมีความรู้สึก (เขียว-นุ่มราวไหม) จากสายตาของเขา-รินสีสันของโลกสู่หัวใจ ทอร้อยถ้อยคำออกมาเป็นความอบอุ่นยามหนาวเย็น เป็นบทกวีที่ทำให้เห็นทุ่งข้าวเขียวทีไรก็นึกถึงผ้าคลุมไหล่ จนอยากหนาวเหน็บแม้แดดเปรี้ยงทุกที

ผู้เขียนเป็นกวี นึกภาพคุณจรัลทอสีเขียวเป็นผ้าคลุมไหล่ให้เธอคนนั้น ฟ้าเย็นย่ำคงอุ่นอวลไปด้วยสีเขียวผืนนั้น นอกจากความงามแล้วเขาถักทอสิ่งใดทิ้งไว้ในโลกใบนี้บ้าง...ก่อนจากไป “อยู่ในห้องอัดเขาฟังทุกเม็ด ละเอียดมาก อย่างตรงนี้เขาบอกว่า ยังไม่เขียวน่ะแอ๊ด เขียวอีกนิด เวลาร้องว่าเขียวต้องเขียว ร้องว่าหนาวต้องหนาว เขาฟังจนได้อารมณ์อย่างที่เขาต้องการ” (สุนทรี เวชานนท์)

ใครบรรเลงพิณเสียงเพลงไพรอ่อนหวาน

ทำนองคือตำนานหยั่งรู้ในสิ่งที่เห็น

รอเธอมาเยือนยามฟ้ามีดวงเดือนเพ็ญ

คืนยาวอันหนาวเย็นช่วยกันก่อไฟ

คืนหนาวกลางพายุฝนเช่นสถานการณ์ในบ้านเราเวลานี้ สิ่งเดียวที่จะช่วยบรรเทาความว้าเหว่ไม่ว่าจะทางความคิดหรือในอารมณ์ได้บ้างก็มีเสียงเพลง ท่วงทำนองเพลงหลายเพลงมีส่วนช่วยเยียวยาหัวใจ เหมือนเพื่อนที่คิดคล้ายกัน รู้สึกเหมือนกัน รอคอยให้คืนวันอันหนาวเย็นผ่านพ้นไปด้วยกัน ระหว่างนั้นจะมีใครช่วยก่อไฟรอคืนฟ้าเปิด จันทร์เต็มดวง หรือนั่งรอคอยดาวบางดวงส่องประกายด้วยกันหรือไม่ ก็สุดแล้วแต่

กลางเถื่อนเลือนรางกับแนวทางร้างคนไป

หนาวสั่นหวั่นไหวดาวเกลื่อนไม่เหมือนเดือนเพ็ญ

คิดถึงอยู่...อยากจะรู้เมื่อใดคืนกลับมาเป็นแสงส่อง

สำหรับฉัน..เมื่อยามนั้นมาถึง ยามเมื่อต้องเดินทางกลางโลกเถื่อน กลับพบว่าแม้ร้างคนไปแต่หัวใจกลับอบอุ่นเพียงมีแสงดาวแสงจันทร์ แต่บางครามีผู้คนร่วมทางมากมายกลับคล้ายไปอยู่คนเดียว ท่ามกลางพายุฝนกระหน่ำซัด ฉันบอกตัวเองว่า หนาวเหน็บก็หาเสื้อใส่ เปียกปอนก็หาเสื้อเปลี่ยน ไปไม่ได้ก็หยุดพัก หลังฝนตกท้องฟ้าแจ่มใสตั้งหลักได้ก็ไปต่อ การเดินทางยังอีกยาวไกล

มีดาวมองดาว มีเดือนมองเดือน ไม่ต้องมีเข็มทิศ แต่ไปอย่างมีจุดหมาย

กายเปียกได้ถูกลมพัดได้

แต่ความคิดและใจ

ไม่.