ไปปายมา เหมือนพูดคำฮิตยังไงไม่รู้ ฉันไปปายมาจริงๆ ถามว่าไปบ่อยไหม แปดปีมานี้ ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามที่ไป แต่ละครั้งเว้นวรรคสี่ปี เพราะฉะนั้นฉันจึงเป็นความเปลี่ยนแปลงของปายค่อนข้างเยอะ
แปดปีที่แล้ว เป็นช่วงที่เพื่อน ๆ ฮิตไปปาย แต่นักท่องเที่ยวยังไม่ค่อยรู้จัก ปายเป็นที่รู้จักในหมู่นักท่องเที่ยวฝรั่งที่เขานิยมมาเช่าบ้านอยู่เป็นเดือน ไม่ทำอะไร วัน ๆ ขี่จักรยาน กิน ๆ นอน อ่านหนังสือ ฉันไม่รู้สึกอะไรกับปายในช่วงเวลานั้น เพราะก็เหมือนบ้านนอกที่ฉันจากมา ไม่มีสิ่งสะดวกสบาย (อันนี้เป็นรสนิยมส่วนตัว ชอบสบายค่ะ) อากาศร้อน นอนมุ้ง แมลงเยอะ
สี่ปีต่อมา ปายเริ่มเป็นที่รู้จัก เมืองเริ่มเจริญขึ้นผิดหูผิดตา ฉันมาจากแม่ฮ่องสอนกับเพื่อน ๆ ขับรถผ่านเข้าเมืองปาย เมืองเล็ก ๆ ในภาพความทรงจำของฉัน ที่มีถนนหลักเพียงเส้นเดียว มายังไงก็ไม่หลง
แต่ฉันหลง!!! ถนนหนทาง ตึกรามบ้านช่องเกิดขึ้น มีสนามบินด้วย ดีจัง
ฉันว่าถนนไปแม่ฮ่องสอนเป็นถนนที่เร้าใจสายหนึ่ง ทั้งสูงทั้งชัน เหมาะสำหรับพาโฟว์วิลล์น้อย ๆ ของฉันไปออกกำลังกายให้ได้ใช้เกียร์สำหรับขึ้นเขาบ้าง
ปีนี้ฉันได้ขับรถเองอีกครั้ง หลังจากเช็ครถก่อนไป เลือดลมเริ่มสูบฉีดเพราะไม่ได้อยู่ในอารมณ์เดินทางแบบนี้มานานนัก รถยังอยู่ในสภาพดีมาก ๆ ขึ้นเขาสูง ๆ ชัน ๆ หักศอกแล้วศอกเล่าได้อย่างสบาย แต่สิ่งที่รู้สึกอย่างหนึ่งคือรู้สึกว่าขับรถง่ายขึ้น ฉันพูดกับเพื่อนร่วมทาง เธอบอกว่าอาจเป็นเพราะว่าเราแก่ ฉันว่าไม่น่าจะใช่ หรือว่ามีสิ่งก่อสร้างข้างทางเยอะทำให้เราเพลินตา ก็ไม่น่าจะใช่อีกนั่นแหละ จำได้ว่าแปดปีที่แล้วหิวน้ำก็ไม่มีไหล่ทางให้จอดกินน้ำ เด็กน้อยลูกสาวเพื่อนอ้วกพุ่งใส่ฉันจนเต็มหน้าตักขณะขับรถ ก็ยังไม่มีที่จอดรถให้ล้างตัว ต้องขับรถดมอ้วกเด็กไปอีกไกล โชคดีที่เธอกินโยเกิร์ตรสสตรอเบอรี่ กลิ่นก็เลยเหมือนนมสตรอเบอรี่ พอทน...
ปีนี้ขับรถง่ายจริง ๆ เพื่อนที่ปายเฉลยว่าเขาขยายถนน ทำให้ความโค้งเว้า จังหวะเลี้ยวเป็นไปได้ดีกว่าเมื่อก่อน สภาพถนนก็ดีขึ้น
ที่สำคัญปายในวันต้นฝนแบบนี้ นักท่องเที่ยวมีน้อย กลางคืนนั่งกินเบียร์ที่ร้าน Buffalo Exchange ฝนปรอย มีฝรั่งเดินเล่นบนถนนเหงา ๆ มีหิ่งห้อยบินไปมา เม้าท์แตกเม้าท์แตน แล้วพบว่า ฉันชอบปายแบบนี้แฮะ!
