ตื่นเช้ามาด้วยอาการแฮ้งค์ดาวแดงอย่างสุดชีวิต ความที่เคมีในร่างการเริ่มปฏิเสธดาวดาวสีแดงดวงนี้ ทำให้ชีวิตฉันง่ายขึ้นเมื่อต้องชะตากับลีโอ จนเพื่อนร่วมทางบอกว่าเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่กินลีโอ
อากาศยามบ่ายแก่ของปายร้อนอบอ้าว เหงื่อไหลจนเสื้อเปียก ป่วยการคิดจะอาบน้ำ เพราะอาบไปก็เหงื่อท่วมอีก ฉันขับรถวนเวียนไปมาทำความคุ้นเคยกับเมืองที่ไม่คุ้นเคย เนื่องจากการจัดถนนในปายเป็นระบบวันเวย์ในบางสาย เมืองเล็ก ๆ ถนนเล็ก ๆ ที่เคยวนไปมาก็ครบรอบเริ่มทำความงุนงง หลงทิศหลงทาง
กลับมาตั้งสติหยุดพักยามเย็นที่ร้านพี่ล็อต เพื่อนรุ่นพี่ผู้กว้างขวางในหมู่วงการเพื่อชีวิต ฉันรู้จักพี่ล็อตหลายปี จนหลังสุดเป็นพี่ล็อตมาสร้าง Take Off ที่เชียงใหม่ ตรงร้านที่เป็นสุดสะแนนปัจจุบัน แล้วพี่ล็อตก็ Take off ไปปาย เป็นร้าน Buffalo Exchange นอกจากเปิดบาร์เล็ก ๆ กับแกล้มอร่อยแล้ว พี่ล็อตยังเป็นคนเชี่ยวชาญเสื้อผ้าเก่า รู้เรื่องยีนส์ถึงระดับเส้นด้าย บักจ่อย สเริงรงค์ วงษ์สวรรค์ แอบเล่าให้ฟังว่า พี่ล็อตนั้นระดับจับเนื้อผ้าก็รู้ราคา
ครั้งหนึ่งบนถนนไฮเวย์จากลอสแองเจลลิสไปลาสเวกัส เพื่อรับเสื้อยีนส์รุ่นหัวกระโหลกตัวหนึ่งที่มีคนหาเก็บไว้ให้ในราคา 100 เหรียญ ระหว่างทางมีขอทานคนหนึ่งเดินอยู่ข้างถนน พี่ล็อตเบรกรถทันที แล้วบอกน้องแอ้คู่ชีวิตของเขาว่า ขอทานคนนั้นใส่หัวกะโหลก น้องแอ้วิ่งลงจากรถไปยื่นเงินให้เขา 20 เหรียญเพื่อแลกเสื้อตัวนั้นมา
หัวกะโหลกที่ว่านั้น อยู่ที่กระดุม!!
ความชำนาญระดับจับเนื้อผ้ารู้ราคานั้น มาจากความรักในงาน ในของที่สะสมอย่างแท้ นึกไปถึงศาสตราจารย์ผู้เชี่ยวชาญเรื่องข้าวโพดของเมืองไทย (ศ.ดร.สุจินต์ จินายน) เคยขับรถผ่านไร่ข้าวโพดแล้วจอดลงถามไถ่ชาวไร่ถึงผลผลิต เขาขอจับข้าวโพดฝักหนึ่ง แล้วบอกว่า “ได้ไร่ละ 30 ถังใช่ไหม” คนขับรถแอบสังเกตความเชี่ยวชาญของเจ้านายแล้วถามว่าแค่จับก็รู้เลยเหรอว่าได้ผลผลิตเท่าไร เขามองหน้าคนขับรถแล้วบอกว่า
นอกจากรู้ผลผลิตแล้วยังรู้ด้วยว่าฝักที่จับอยู่นั้นมีข้าวโพดอยู่ 8 แถว !!
