ถ้อยคำทำให้ฉันเต็มอิ่มสดชื่น ถ้อยคำเหมือนฝนโปรยปราย ฉันเขียนถ้อยคำ ทำให้เกิดฝน เขียนตัวเองออกยืนอ้าแขน รับละอองฝนโปรย ฉันอ้าปากเหมือนเด็กน้อย ฝนหยดจิ๋วแตะลงบนลิ้น ความกระหายมากมายไม่อาจดับสิ้น
พายุทำให้กระปรี้กระเปร่ามีพลัง พายุสร้างถ้อยคำในตัวฉัน เมื่อพายุพัด สายลมในกายหมุนวน มันได้ยินเสียงกู่ร้อง มันอยากออกไปหาพวกพ้องของมัน มันขับฉัน ผลักไสเท้าทั้งสองให้ออกไปโลดแล่นในทุ่งกว้าง ให้สายลมกรูเกรียวผ่านร่าง บังคับให้ฉันหมุนตัว เต้นระบำกับเกลียวพายุ หัวใจส่งเสียงคำรามเมื่อสายลมกู่ก้องออกจากป่า ลมร้องเริงร่าที่กิ่งไม้ รัวใบไม้แทนระนาดเงินใบเล็ก ๆ พายุโจมตีหลังคา กระโดดลงมาและลิ่วลอยผ่านไปอย่างรวดเร็ว ระลอกหนึ่งสู่อีกระลอก แล้วพอสายฝนหลั่ง ระบำหยุดชะงัก ฝนรัวหนัก กลองศึกตีดัง เมื่อสายฝนคลายคลั่งรินหลั่งเนื่องมา จังหวะสม่ำเสมอนั้นสะกดเรานิ่งงัน ความชุ่มเย็นแผ่ปกศีรษะ ซ่านสู่ปลายเท้า ร่างเราไหลละลายลงดิน
ถ้อยคำไม่ได้อยู่ในศีรษะ มันออกมาจากอก ผสมปนเปกับสรรพสิ่ง ตอบรับ ปฏิสัมพันธ์ ฉันกับพายุ ผีเสื้อ และหิ่งห้อยยามพลบที่ลอยวอบแวม ออกมาจากพงหญ้า ค่ำคืน ท้องทุ่งอาบแสงจันทร์สงัดตราตรึง แสงสกาวส่องแม้ปลายหญ้า นวลจันทร์อาบผืนโลก ขุนเขา ที่ราบ และหัวใจของเรา ยามอาทิตย์ลับลา ภาพเขียนยิ่งใหญ่ทั้งหลายของโลกถูกนำมาแสดงบนน่านฟ้าตะวันตก บางวันคล้ายทะเลสาบซ่อนตัวอยู่ในหุบเขา พระอาทิตย์อำลาโลกตรงนั้น ตะวันสุกปลั่งดวงมหึมาหล่นคว้างลงบนผืนน้ำ แสงทองพวยพุ่งจับหมู่เมฆ เมฆขาวแปรเปลี่ยนเป็นทองคำ เป็นภูษา เป็นโล่ เป็นพระขรรค์ เป็นมงกุฎ คฑา สารพัดอัญมณีล้ำค่า สุกอร่ามเรืองรองด้วยแสงสุริยะมณีแห่งชีวิต
..............................
เราเขียนหนังสือ คนเขียนหนังสือดื่มกินถ้อยคำ เหมือนคนเขียนรูปดื่มกินสีแสง แรงทะยานอยากลึกเร้นสุดเพียงเพื่อดับกระหาย วาดอักษร ดื่มด่ำอรรถรสก่อนเผยแผ่ออกไป การรับรองจากภายนอกนั้น อิ่มแล้วอาจไร้ความหมาย เราจรไปในวจี อาศัยอยู่ในมัน วาดสะท้อน ฉายส่อง สร้างโลกขึ้นใหม่ อาศัยอยู่ในมัน ข้างนอกข้างใน ข้างในแล้วก็ข้างนอก ผสมผสาน ก่อนแสดงออก
หรือแท้จริงไม่เป็นเช่นนี้ เราต่างอาศัยอยู่ในความจริง (reality) อันหนึ่ง ชุดความจริงของเธอ ของฉัน ทว่าไม่แยกขาดจากกัน ดูเหมือนเบื้องใต้ ในพื้นผิวแห่งการตีความนั้น มีความจริงร่วม มีสัจจะ (truth) แทรกซึมอยู่ ถ้อยคำที่ฉันดื่มกินจึงอาจแบ่งปันเธอ ชีวิตเธอฉันจึงสามารถเข้าใจ เรารู้จักสิ่งที่เป็นสากล รัก-เกลียด ทุกข์-สุข รวมทั้งสิ่งที่เรียกว่า “ความงาม ความดี ความจริง”
สายฝนปลิดเม็ดเบา ๆ กระจายกระทบหลังคา ฟังคล้ายใครสะบัดรวงข้าวร่วงโปรยจากฟ้า สายฝนห่มโลกซึมเซา ฟ้าปิด เมฆหมอกขโมยขุนเขา ฉันทิ้งตัวลง นอนฟังเสียงสายฝน โอบอุ้ม คุ้มภัย
... ดีงามก็ดุจฝนนี้ จริงแท้ก็แค่ฝนนี้