ปรารถนาและกฎเกณฑ์จักรวาล

ฉันรอเหมือนต้นไม้ต้นนั้น เหมือนสิงห์ดักซุ่ม เหมือนกระต่ายน้อยรีรอระแวดระวังต่อหน้าแปลงผัก เหมือนเหยี่ยวบินวนกราดดวงตาแหลมคมจากฟ้าสูง ความปรารถนามีอยู่ทุกวินาที บางครั้งราวกับความคลั่งไคล้ใหลหลงในอันที่จะเนรมิตสิ่งต่าง ๆ มองต้นไม้ที่ปลูก ฉันตัดสินใจไม่ได้ว่า ระหว่างการเขียนระบายสิ่งอัดอกกับหยิบจอบพรวนดิน อันไหนสั่นไหวแรงกล้ากว่ากัน แต่กับหนังสือนั้น ยกประโยชน์ให้จำเลย ด้วยถือว่ามันเป็นรองการเคลื่อนไหว หายใจ เช้า อ่านหนังสือจบหนึ่งเล่ม ดื่มกาแฟ เข้าห้องน้ำ ฉันอ่านไปครึ่งเล่ม แล้วจะเป็นไร หากจะอ่านอีกครึ่งที่เหลือ ระหว่างรอสายยางให้น้ำ

ต้นไม้ต้นนั้นทำอาการอีกแล้ว แต่ไม่น่าประหลาดหรอก ดอกลำไยออกช่อเหลืองนวลเวลาเดียวกับปีก่อน ทว่าไม่หอมฟุ้งอบร่ำเรือน ฝูงผึ้งไม่มากมายเหมือนปีที่แล้ว ว่ากันว่า ฉันแต่งกิ่งช้า หรือไม่ลำไยของฉันก็อยากพักผ่อน เขาบอกกัน มันออกลูกดกปีเว้นปี อากาศแห้งขึ้นเรื่อย ๆ และความร้อนระอุอบผืนดินเป็นแผ่นริ้ว ต้นไม้ต้นนั้นกำลังรอ มันรอคอยอย่างนิ่งสงบและอดทนต่อไอร้อนผ่าว ใบแห้งลงตลอดทั้งต้น ถูกรีดความชื้นเป็นสีน้ำตาลกรอบเกรียม ไม่นานจุดสีชมพูจะแตะแต้มลงทั่วกิ่งก้านหม่นไหม้อิดระอา ฉับพลันมันจะกลายเป็นสีแดง วันใดวันหนึ่งนี่แหละ วันธรรมดา ๆ ของโลกที่ต้นไม้ไม่รู้จักวันที่ เดือน หรือจันทร์ พฤหัสฯ ต้นไม้ป่าสีแดงนั้นจะงดงามยิ่ง งามอยู่เนิ่นนานพอเขียนภาพสีน้ำมันได้สักภาพ จากนั้นมันจะกลายสีเป็นเขียวแจ่มจ้า คืนกลับสู่สภาพปกติ ธรรมชาติอัศจรรย์ สิ่งไร ๆ ในตัวคนก็อัศจรรย์ คนที่สร้างสิ่งสารพัดขัดแย้งแข็งกระด้างกับธรรมชาตินี่แหละ อย่างไร เราก็เป็นเลือดเนื้อ ชีวิตหน่วยหนึ่งไม่ต่างจากสัตว์ ต้นไม้

มองดอกไม้ก้านน้อย ฉันหวังอยากให้มันผลิบาน มองกระบะใหม่ทำจากท่อนไม้กลวงหรือใครบางคนบอก-รางข้าวหมู นึกเห็นตัวเองออกไปขอคุณนายตื่นสายมาชำ ทันใดนั้น สะพรึ่บสะพรั่งนอกชาน ชมพู เหลือง แสด ม่วงละลานตา เอนหลังมองเพดาน ฉันเห็นฝ้าหวายดาดเต็ม เหลือบแลไปยังผนัง เห็นสีฝุ่นผสมปูน ฉาบเหลืองดั่งใจ เห็นภาพบ้านแล้วเสร็จและองค์ประกอบทั้งหมด ตลอดจนเฟอร์นิเจอร์ เช่นกัน ยามนั่งลงที่โต๊ะทำงาน ต่อหน้าหนังสือภาษาอังกฤษขนาดสามสี่ร้อยหน้า ฉันเห็นคำนำผู้แปลตีพิมพ์เสร็จเรียบร้อย ความปรารถนาของมนุษย์มากมายจนน่าอึดอัด ข้ามกาลขนาดนั้น เหมือนไม่รับรู้ช่วงเวลาที่ต้องกระทำและรอคอยโดยดุษณี

ในตัวฉันมีอาทิตย์ ดวงจันทร์ เป็นตะวันจันทร์ดวงเดียวกันกับที่มีอยู่ในภาพเขียนและที่ลอยล่องโอบอุ้มโลก มันบอก ฉันต้องเคารพกฎเกณฑ์ของมัน มีบางอย่างที่มนุษย์ทำได้ นั่นคือปรับแต่งความคิด จิตใจ อารมณ์ความรู้สึก ทว่า มีบางสิ่งซึ่งเป็นเงื่อนไขของทุกชีวิต มองภูเขา ท้องทุ่ง ต้นไม้ ฤดูกาลคืบผ่านเงียบงัน เงียบแบบเดียวกับที่เราไม่เคยสำเหนียกว่าโลกกำลังหมุน สิ่งที่มองเห็นมีเพียงร่องรอย เสี้ยวดอกขาวบานที่เชิงเขา ดอกห้อมสีม่วงน้ำเงินบานยังชายป่า หนูหน้าแล้งออกมาเสาะหาอาหาร ฉันซ่อนสบู่เด็กสีขาวจากคมเขี้ยวของมัน

ไม่มีใครอยากมาที่นี่หน้าร้อน หญ้าสีน้ำตาลแห้งทำให้รู้สึกหดหู่ ผืนดินลอกแกะออกมาได้เป็นแผ่น ๆ แดดเป็นเปลวยิบ ๆ หมอกควันคลี่ม่านบดบังภู วิวดอยหมดความตระการยิ่งใหญ่ ลึกลงข้างในที่ไหนสักแห่ง ผ่านเช้าเย็นเยือก บ่ายกระสับกระส่ายกับการเหวี่ยงเล่นไปมาของอุณหภูมิ ฉันกลับยิ้ม ยินยอมต่อฤดูกาล น้อมรับความเที่ยงแท้แห่งการเปลี่ยนแปรของมัน

แล้ง แล้งหรือ? ทั้งที่ในผืนดินและกระเป๋าสตางค์ เรากลับยังชีวิตอยู่ได้ ชีวิตแสดงอภินิหารด้วยการเลี้ยงดูเราผ่านวิถีทางอันมากมาย ทั้งไม่ได้เพื่อที่จะกดกำราบศีรษะอันเชิดผยองของมนุษย์ แต่ด้วยหัตถ์อันเมตตาเช่นที่เป็นแต่ไหนแต่ไรมา เมื่อไม่อาจทำสิ่งนี้ เรากลับพบสิ่งนั้น เมื่อคิดว่าถึงคราวอับจน หนทางใหม่กลับเปิดกว้าง มีอุ้งมือใหม่ ๆ ยื่นมา มีความเข้าใจใหม่บังเกิดขึ้น มีงานเขียนและบทกวีล่องลอยให้จับคว้า

ฉันจึงรอคอย แม้ว่าความปรารถนายังคงเต้นโลดรอบกาย ไหวยิบเหมือนเปลวแดด มันเป็นเพียงจังหวะเท่านั้น เป็นพลังงานจลน์ของชีวิต มนุษย์อยากโน่นอยากนี่ไม่สิ้นสุด จึงลุกขึ้นมากระทำเพื่อเติมเต็มความปรารถนา ความปรารถนาไม่ว่าหยาบละเอียดมากมายหลายระดับเพียงไร เรียกรวมกันไม่ต่างว่า ความปรารถนา เราจึงลุกขึ้นมาเต้นร่าไปกับมัน