ชื่อชั้น (2)
รึจะเป็น ใต้ถุนป่าคอนกรีต สนิมกรุงเทพฯ หรือ? สำมะหาอะไรกับความทรงจำของเด็ก ข้าพเจ้าพยายามเดาจากรายชื่อหนังสือที่พิมพ์ก่อนปีเกิด แต่ก็หมดปัญญา
\\/--break--\>
มาอีกหลายปีให้หลังจึงรู้ว่า นักประพันธ์ผู้สร้างความกังขาท่านนั้นคือใคร บนเส้นทางการอ่านอันหิวโหยตะกละตะกราม ข้าพเจ้าอ่าน เจ้าชายน้อย ตอนประถมด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย อ่าน คนเหมือง ของเอมิล โซลา ด้วยความรู้สึกหนืดเหนื่อยของเด็กม.ต้น อ่านคีตาญชลี ตอนอายุ 15 และแน่ล่ะ ไม่รู้เรื่อง! จนกระทั่งเข้ามหาวิทยาลัย อ่านเฮสเสและติช นัท ฮันห์ จากการแนะนำของเพื่อน อิทธิฤทธิ์ ประคำทอง อ่านพจนา จันทรสันติ ที่กิ่งดาวส่งมาให้ทางไปรษณีย์ ยืม 6 ตุลาฯ เราคือผู้บริสุทธิ์ จากดาวดล สุวรรณสิทธิ์ (ขอขอบคุณมิตรผู้มีอุปการคุณมา ณ ที่นี้)
แล้วข้าพเจ้าไชโยโห่ร้องให้กับการเข้าเรียนอุดมศึกษารอบใหม่ที่ธรรมศาสตร์ เพื่อนหนุ่มสาวทั้งหลายดูเหมือนจะรู้ดีกว่าเด็กบ้านนอกอย่างข้าพเจ้า เขาให้แนวทางเสาะแสวงหนังสือมาอ่าน รวมนักเขียนปริศนาเจ้าเก่า ‘อ่านนวนิยายเอ็กซิสต์ฯของนักเขียนไทยดูสิ’ หมายถึง แดง รวี ของ’รงค์ วงษ์สวรรค์ ‘หลังจากอุษณา เพลิงธรรมแล้ว ต้องต่อด้วยวิจิตรกามา คืนรัก และอีกหลายเล่มของนักเขียนคนเดียวกันนะ’ บา...สำนวนภาษาอะไรอย่างนั้น ระริกพลิกไหวในแบบชวนอึ้ง ทึ่งและแหวก แต่สวย ชายหญิงในโลกที่นักเขียนผู้นี้เนรมิตพาข้าพเจ้าเปิดเปิงไปยังดินแดนประหลาด โดยมากมักเป็นยามกลางคืน ใต้แสงสีพรายฟองแอลกอฮอล์ หรือซอกมุมห้องเช่าราคาถูก เตียงสกปรกในโรงแรมจิ้งหรีด ภัตตาคารแพงหูฉี่ หรือโรงแรมมีระดับ ไต่ลงไปถึงโคนไม้ชายคลอง หลายคราส่องไปถึงหม้อข้าวหม้อแกง ที่พาดพิงการบ้านการเมืองก็แสนสะบัดสะบิ้งฉีกกัด โลกอย่างนี้ คนพรรค์อย่างนี้ สาวบ้านนอกอย่างข้าพเจ้า(ในตอนนั้น)ไม่เคยพบเจอ อย่าว่าแม้แต่จะฝันถึง ข้าพเจ้าพบว่าเขาเป็นนักเขียนมีอายุแล้ว (เขาจะลุกขึ้นประท้วงไหมหนอ ก็เขาหยุดอายุไว้ที่ 28 )แต่ลีลา ภาษา เรื่องราว เหตุใดจึงร่วมสมัย ผิดแผกกับนักเขียนรุ่นก่อน ไม่อยากจะเชื่อ แดง รวี เขียนปีที่ข้าพเจ้าเกิด
เขาเคยให้สัมภาษณ์ว่า เป็นนักเขียนต้องปรนปรือผู้มีพระคุณคือคนอ่าน ต้องให้ทั้งสาระและความบันเทิง แต่ข้าพเจ้าและแฟนๆนับร้อยนับพันของเขารู้ดี ใช่แค่สองสิ่งนี้เท่านั้น มากกว่าสาระหรือความเพลิดเพลินธรรมดา เรารื่นรสล่องไหลไปในถ้อยวจีและกลวิธีวรรณศิลป์ เขาเป็นศิลปินต่างหากเล่า ข้าพเจ้าว่า เขาปั้นแต่งถ้อยคำให้มีชีวิต แถมเป็นชีวิตที่ไม่ซ้ำแบบใคร เขาผลิตคำใหม่ กิริยา วลีใหม่ๆ และพอใจที่จะบัญญัติศัพท์ใช้เอง ตลอดจนคำทับศัพท์ที่ราชบัณฑิตไม่ควรข้องเกี่ยว ทอดสายตาดูแล้ว ดูท่าเขาจะเป็นดังที่ อาจินต์ ปัญจพรรค์ นักเขียนอาวุโสว่าไว้ ‘100 ปีมีคนเดียว’ *
บางท่านกล่าวว่า ผิดหลักภาษาไทยแน่นอน ‘เขาเดินออกมาจากกางเกง' บางสตรีพาดพิงกระทบรูหู ‘ไม่ชอบนักเขียนคนนี้เลย ไร้สาระ เขียนแต่เรื่องรักๆใคร่ๆ’ บางคนบอก ‘รับไม่ได้ ลอกพล็อตฝรั่งมา’ ไม่รู้ล่ะ ข้าพเจ้าว่า ไม่วายกล่าวค้าน เครื่องมือที่นักเขียนใช้นั้น นักกฎหมาย ครูอาจารย์ พระ หรือคนธรรมดาก็ใช้ แต่อย่างไม่เหมือนกัน นักประพันธ์ที่ดีข้ามพ้นข้อจำกัดถ้อยคำ ด้วยการเขียนอย่างชนิดที่เรียกดิ้นได้ ส่วนนักอ่านหญิงผู้ไม่เห็นสาระในความใคร่ ความจน เหล้า หรือวิถีชายขอบแบบต่างๆ อย่างประชากรในหนังสือของรงค์ ขี้เมา โสเภณี แมงบาร์แล้วละก็ ข้าพเจ้าจะไม่พูดกับเขาล่ะ
จำได้ ข้าพเจ้าไม่เคยรู้สึกแม้แต่แว่บถึง ตอร์ตีญาแฟล็ต ขณะอ่าน เสเพลบอยชาวไร่ ไม่มีกลิ่นแป้งหรือเครื่องเทศเม็กซิกันลอยปะปน นอกจากภาพแจ่มชัดของอ้ายหนุ่มชาวไร่ ขี้เมา รักอิสระ บ้าบอ เพ้อฝันอย่างฮิปปี้ และบางทีก็โง่เขลาแต่มักรวมตัวกันกินดื่มอยู่เนืองนิจ อา..เหล่าเสเพลบอยผู้น่ารัก ผู้รู้จักการใช้ชีวิตเยี่ยงคนเกียจคร้านอันทรงเกียรติ ขอประกาศจากใจจริง ข้าพเจ้ารักหนังสือสองเล่มนี้พอๆกัน
รวมเรื่องสั้นคนมีรักและสัตย์ซื่อต่อความใคร่ในหัวใจ โดยเฉพาะชุดที่วาดโดย ช่วง มูลพินิจ กลายเป็นหนังสือคลาสสิกที่หลายคนเสาะหา สำหรับข้าพเจ้า ที่ติดใจ (แม้จะอ่านน้อย หากนับหนังสือทั้งหมด 65 หรือกว่านั้นเล่มของรงค์ วงษ์สวรรค์)ไม่ทราบอีกแล้วว่าเป็นเรื่องใด ซึ่งมีฉากดวลแบบคาวบอยไทยๆบนภูหินแล้ง แหล่งแร่ (โปรดอภัยในความขี้ลืม) ช่างมันหยดสะระตี่ ชวนให้ลุ้นอยู่ทุกวินาที และเป็นอย่างที่พบในงานของเขาทุกเล่ม รวมทั้ง นาทีสุดท้าย ทับทิมดง เล่มล่าสุดที่ได้อ่าน ‘รงค์ วงษ์สวรรค์ ปฏิบัติตามกฎอันเคร่งครัดของนักประพันธ์ ศึกษาข้อมูลอย่างเข้าถึง รู้ลึกและรู้จริง ผู้คนในหนังสือของเขาจึงลุกขึ้นมาโลดแล่นมีชีวิตและวิญญาณ ชื่อชั้นเช่นนี้เองละมังที่ใครๆเรียก พญาอินทรี หรือ พ่อมดแห่งตัวอักษร...
* นิรันศักดิ์ บุญจันทร์ ,กรุงเทพธุรกิจออนไลน์ ,17 มี.ค 2552