อยากเล่า (ต่อ)

ในวันปีใหม่ ได้ออกเดินทางไปหัวหิน ก่อนไปแวะไปที่ปั้มน้ำมันพบว่าเจ้าหน้าที่หญิงวัยกลางคนที่กำลังทำความสะอาดห้องน้ำหน้างอมาก เหงื่อออกหน้ามันทำหน้าไม่มีความสขในวันปีใหม่เลยในขณะที่คนที่แวะมาปั๊มล้วนแต่มีหน้าตาสดใสที่ได้ไปเที่ยวพักผ่อนในช่วงปีใหม่ ก็เลยจำได้ถึงคำสอนของพระอาจารย์ไพศาล วิสาโล ว่าควรให้ของขวัญ และส่งคำอวยพรปีใหม่กับคนแปลกหน้า ที่เป็นคนไม่มีใครมองเห็น ไม่มีใครให้ความสำคัญ เช่นคนที่ทำงานเหล่านี้ เลยวิ่งเข้าไปซื้อขนมห่อเล็กๆ หลายๆ ห่อ เอาไว้แจกตอนปีใหม่ พอวิ่งเอาขนมไปให้กับคนทำความสะอาดห้องน้ำ แล่้วสวัสดีปีใหม่ เขาดีใจมาก สีหน้าเปลี่ยนทันที…

ไม่จริงมั้งทำไม คนต้องเกลียดตำรวจ "จริงครับ ผมถามแท็กซี่มาสิบคน เกลียดตำรวจทั้งสิบคนเลย" ผู้หมวดหนุ่มวัย 23 ตอบ แล้วตำรวจเป็นสีแดงจริงหรือเปล่า "ตำรวจเป็นสีกากี ....แต่พอเลิกงานคนนั่งข้างนี่ก็เปลี่ยนเสื้อแดงไปชุมนุม" สารวัตรวัยกลางคนบอกหันไปทางโต๊ะทำงานที่ว่างอยู่ "ตำรวจต้องซื้อเองทุกอย่างตั้งแต่ยางลบปากกา ไปจนโต๊ะเก้าอี้ ไม่มีใครเข้าใจตำรวจ" ...เดินออกจากโรงพักด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยว สัญญากับตัวเองว่าจะต้องหาคำตอบ ถ้าตำรวจต้องหาอุปกรณ์เองทุกอย่างบางคนก็ต้องอดไม่ได้ที่ต้องรีดไถ เอาเงินมาซื้อของหรือเปล่า แล้วทำไมรัฐบาลไม่ดูแลเขา ทำไมประชาชน ชุมชนไม่ดูแล ทำไมปล่อยให้ตำรวจอยู่ในโลกของตัวเอง …

(ต่อจากตอนที่แล้ว)

วิทยุท้องถิ่นไทย วทท.กมลาไสย

aaaaaaaa

ตำรวจของเรา...หรือเปล่า เมื่อคืนวันก่อน เราแวะไปสถานีตำรวจเพื่อแจ้งความรถชนแล้วหนี เสร็จแล้วก็ขอถ่ายเอกสาร "ได้มั้ยคะ สารวัตร" "ได้ครับ แต่ช่วยค่าเช่าเครื่องถ่ายเอกสารซักสองบาท" "อะไรกัน เครื่องเอกสารราขการเนี่ยะนะ ต้องคิดเงินด้วย" แล้วสารวัตรก็เริ่มสาธยายว่า ไอ้ที่เห้นๆ วางๆ อยู่ เช่นเครื่องถ่ายเอกสาร พริ้นเตอร์ โน๊ตบุ๊ก แม้แต่โต๊ะทำงาน เก้าอี้ ปากกาดินสอ ล้วนแล้วแต่ตำรวจต้องหาซื้อหรือเช่ามาเองทั้งนั้นนนน "จริงเพรอ" "จริงครับ" หมวดเด็กๆ ยิ้มกว้างๆ บอก เป็นร้อยตรี อายุแค่ 23 แต่ต้องมาเจอความจริงที่ว่าเป็นตำรวจ ต้องหาอุปกรณ์มาทำงานเอง "ถ้าบ่นมากเขาก็จะบอกว่าทำไม่ได้ก็ออกไป"…