สวยหรือไม่สวย
เพราะหรือไม่เพราะ
หอมหรือไม่หอม
อร่อยหรือไม่อร่อย
สบายหรือไม่สบาย
ดีหรือไม่ดี...
ข้าใช้ความรู้สึกนึกคิด
จากเลือดเนื้อชีวิต กว้างศอก ยาววา ของข้า
ตามกรอบความรู้สึกนึกคิดแบบทวิลักษณ์นี้
แยกแยะสิ่งดีสิ่งเลว ความผิดความถูกต้อง
ความดีและความชั่ว ออกจากกัน
ตั้งเล็กจนโตและตราบเท่าจนถึงทุกวันนี้
เพื่อเลือกรับและปฏิเสธสิ่งต่างๆในโลก
ครอบคลุมไปหมดทุกอย่างในชีวิต
ตั้งแต่เรื่องเล็กๆน้อยไปจนถึงเรื่องคอขาดบาดตาย
และทำให้ชีวิตข้าอยู่รอดปลอดภัย
ในโลกที่เต็มไปด้วยอันตรายและความโหดร้ายของชีวิต
เป็นไปได้อย่างไร
ที่ปุถุชนคนธรรมดาอย่างข้า
จะปล่อยมือปล่อยใจละวาง
มิให้มือและใจไปยึดมั่นถือมั่น
ติดอยู่ในกรอบวิธีการคิดเช่นนี้
ความคิดที่ข้าต้องใช้เป็นอาวุธในการต่อสู้
เพื่อการอยู่รอดของชีวิตอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
ความคิดที่ท่านอาจารย์ทางธรรม ( ชั้นสูง ) ทั้งหลาย
พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า " มันเป็นสมมุติสัจจะ " ที่เจ้าจะต้องละทิ้งปล่อยวางมันไป
เพื่อจักได้หลุดพ้นจากความทุกข์ทางใจทั้งปวง
ที่มีต้นตอสาเหตุมาจากวิธีการคิดแบบแบ่งแยกเช่นนี้
และบรรลุธรรมอันสุขสงบ
อยู่เหนือโลกความคิดแบบทวิลักษณ์ ที่เป็นเหตุ ทำให้เจ้าเป็นทุกข์ทางใจซ้ำๆซากๆ
เป็นไปได้อย่างไร
ข้าเฝ้าแต่สงสัยธรรมะ
ที่มีแต่เรื่องยากแสนยากที่จะเข้าใจ
และยิ่งยากแสนยากที่จะปฏิบัติ
เพราะมีแต่เรื่องที่ต้องอดทน อดกลั้น อดอยาก
และฝืนใจตัวเอง สารพัดเรื่อง
ถ้าหากมิใช่
ผู้ใฝ่รู้ในธรรมะของพุทธองค์แล้วไซร้
ผู้ที่ประสบความทุกข์ทางใจอย่างหนักหนาสาหัส
จนมิอาจพึ่งพาสิ่งใดในโลกนี้ได้แล้ว เท่านั้น
ที่อยากจะก้าวเข้าไปสู่ประตูธรรม
ที่เต็มด้วยงานที่ยากแสนยากและหนักอึ้ง
และน่าเบื่อ...
กระท่อมทุ่งเสี้ยว เชียงใหม่