ฉันอดนึกถึง
ครูสอนประวัติศาสตร์ชาติไทยในชั้นไม่ได้ ท่านสอนสาเหตุที่ตั้งกรุงธนบุรีเป็นเมืองหลวง บอกจุดดีจุดแข็ง พอมาถึงยุครัตนโกสินทร์ ครูสอนก็บอกถึงสาเหตุที่ย้ายเมืองหลวงจากกรุงธนบุรี มาเป็นกรุงเทพมหานคร บอกจุดอ่อนของกรุงธนบุรี บอกจุดแข็งจุดดีของกรุงเทพมหานคร ฉันนึกสงสัยในใจ ทำไมตอนแรกครูบอกว่า บริเวณที่ตั้งกรุงธนบุรีดีอย่างนั้นอย่างนี้ พอเวลาผ่านไปอีกช่วงหนึ่ง กรุงธนบุรีกลับมีจุดอ่อน กรุงเทพฯเหมาะสมกว่า หรือว่า...เมืองๆ หนึ่งย่อมเหมาะสมดีกับยุคสมัยหนึ่ง พออีกยุคอะไรๆ เปลี่ยนแปลงไป เมืองเดิมนั้นก็เริ่มไม่เหมาะสม มีปัญหา เออนะ...คงเหมือนหนองบัวเจ็ดกอ ยุคสมัยสร้างบ้านสร้างเมืองเชียงใหม่ หนองน้ำนี้เป็นชัยภูมิที่สำคัญประการหนึ่งของเมืองเชียงใหม่ พอเวลาค่อยๆผ่านไปๆ อะไรเปลี่ยนแปลงไป ผู้คนมากขึ้น มีการถมถนนริมตลิ่งแม่น้ำปิง ทำให้น้ำไม่ท่วม ไม่มีสัตว์ต้องอาศัยแหล่งน้ำกินอีกต่อไป หนองน้ำบัวเจ็ดกอก็หมดความสำคัญลง
ปัจจุบันเดือนมกราคม พ.ศ.2553
ฉันได้ขับรถยนต์ผ่านถนนเมืองสมุทร ภาพที่เห็นฝั่งซ้ายถนนซึ่งเป็นทิศตะวันตกของถนน ที่เคยเป็นหนองบัวเจ็ดกอ แปรเปลี่ยนเป็นบ้านเรือนผู้คน ร้านค้า ปั้มน้ำมัน จนไม่สามารถมองเห็นเจดีย์รูปน้ำเต้าของวัดกู่เต้า ที่แปลกตาและสวยงามได้เลย ฝั่งขวาด้านตะวันออกถนนเป็นตลาดเมืองใหม่ ยาวเกือบถึงวัดป่าแพ่ง ตรงมุมวัดป่าแพ่ง กลายเป็นสี่แยก ป่าช้าหลังวัดป่าแพ่ง เปลี่ยนเป็นโรงเรียนเทศบาลวัดป่าแพง หน้าวัดเคยเป็นโรงเรียนวัดป่าแพ่ง เปลี่ยนเป็นอาคารสาธารณประโยชน์ อาคารหลังนี้ได้กลายเป็นศาลาสวดศพป้าของฉัน (ป้าเสียชีวิตเมื่อวันอังคาร 22 มกราคม 2551 อายุ 90 ปี) สนามฟุตบอลที่ฉันเคยไปเล่นกับเพื่อน หายไปกับสิ่งปลูกสร้างใหม่ที่เข้ามาแทน อาจเป็นร้านค้า บ้านอาศัยของใครไม่อาจรู้ได้ ร่องน้ำกลางทุ่ง รวมทั้งต้นพุทรา 2-3 ต้น ไม่รู้อยู่ส่วนไหน ฉันคล้ายเป็นคนอีกยุคสมัยหนึ่ง กำลังตามหาหนองน้ำโบราณ ที่ชื่อ “หนองบัวเจ็ดกอ” แห่งอดีตกาล แวบหนึ่ง...ฉันนึกถึง “อินเดียนน่า โจนส์” ขึ้นมาทันที อยากเป็นเขา...เพราะตอนจบ พระเอกต้องพบขุมทรัพย์ล้ำค่าแน่นอน แต่ฉันไม่ใช่...จึงไม่อาจค้นหา หนองน้ำโบราณพบในตอนสุดท้าย.