ฉบับ 16 – หนึ่งจดหมายที่ส่งไปคือหนึ่งกำลังใจที่มอบให้
ถึง พี่ดารณี...
ก่อนอื่นผมคงจะต้องกล่าวคำว่าสวัสดีครับ พี่ดารณี พี่อาจจะสงสัยว่าผมคือใคร เนื่องจากว่าเราไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัว แต่เราเคยเจอกันแล้ว ในตอนที่กลุ่มสมัชชาสังคมก้าวหน้า จัดกิจกรรมเดินทางให้กำลังใจพี่ ไม่ว่าจะเป็นกิจกรรมการรับฟังการพิจารณาคดี การจัดกิจกรรมบริจาคหนังสือ เยี่ยมเยือนพี่ที่เรือนจำ ผมได้มีโอกาสเข้าร่วมกิจกรรมของกลุ่มสมัชชาสังคมก้าวหน้าด้วย
ผมเป็นผู้หนึ่งที่สนใจติดตามข่าวสารความคืบหน้าขั้นตอนการดำเนินคดีของพี่ และ ผมคิดว่ายังมีคนอีกหลายๆ คนที่สนใจ ติดตามข่าวสารของพี่อย่างใกล้ชิด ด้วยความห่วงใย แต่ก็จนใจที่ไม่รู้ว่าจะสามารถให้การช่วยเหลือพี่ได้อย่างไร เนื่องจากไม่มีความรู้ทางกฎหมาย และยังมีความหวาดกลัว ดังนั้นสิ่งที่จะพอทำได้คือการร่วมกิจกรรมเขียนจดหมายให้กำลังใจพี่ดารณี สิ่งที่คาดหวังในการเขียนจดหมาย มีเพียงอย่างเดียว คือ การแสดงความรู้สึกให้พี่ดารณีได้รู้ว่าหนึ่งจดหมายที่ส่งไปคือหนึ่งกำลังใจที่มอบให้ พวกเรายังคงไม่ลืมพี่ ไม่ได้ทอดทิ้งกัน ยังคงเป็นกำลังใจให้พี่ดารณีเสมอ...........
อาจจะต้องขออภัยพี่ดารณีด้วยที่การเขียนจดหมายฉบับนี้อาจจะอ่านแล้ว... งง...งง เนื่องจากในชีวิตประจำวันผมไม่ได้เขียนจดหมายให้ใครมากว่า 10 ปี แล้ว และยิ่งเป็นการเขียนจดหมายยาวๆ การใช้คำอาจจะสับสนบ้าง หวังว่าพี่ดารณี คงจะพอทนอ่านได้นะครับ หุหุหุ........
เมื่อมีทุกข์ หรือ พบปัญหา อุปสรรคในชีวิต ผมคิดว่าคนเราจะต้องพยายามสร้างความอดทน สร้างความเข้มแข็งให้กับตนเองเพื่อที่จะทำให้สามารถเปลี่ยนจากเรื่องที่ร้ายๆ ให้กลายเป็นเรื่องดีๆ และจะต้องสร้างความสุขให้เกิดขึ้นในชีวิตให้ได้ ไม่ว่าจะเจอกับสภาพกดดันอย่างไร เพราะความสุขเป็นพลัง เป็นแรงผลักที่สำคัญในการดำเนินชีวิต สิ่งที่เขียนมา หากแค่เขียนคงจะฟังดูทำได้ง่ายๆ แต่ในสภาพของความกดดันจริงๆ ที่พี่ต้องต่อสู้ด้วยคงจะมีความรุนแรง เป็นปัญหาที่ผู้อื่นอาจจจะไม่เข้าใจ หรือไม่มีทางเข้าใจ แต่ผมหวังว่าพี่จะไม่หมดกำลังใจ ท้อแท้ เพราะจะยิ่งทำให้หมดหนทางสู้ และมีชีวิตที่เป็นทุกข์
พี่ดารณี อย่าท้อแท้ หมดกำลังใจหรือล้มเลิกความตั้งใจนะครับ ขอให้มีความอดทนมานะ
พยายาม และต่อสู้ไปให้ถึงที่สุด เพราะการที่พี่ต่อสู้มาถึงปัจจุบัน ผมต้องขอยอมรับว่า พี่เก่งมาก มีความอดทน และหวังว่าจะมีวันหนึ่งที่พี่ได้รับอิสรภาพ ออกมาสู่โลกภายนอก ได้มาแลกเปลี่ยนความรู้แนวทางการต่อสู้ให้กับคนรุ่นต่อๆ ไป
สุดท้ายนี้ ขอเป็นหนึ่งกำลังใจให้พี่ดารณี ขอให้พี่เอาชนะปัญหาต่างๆได้ และได้รับอิสรภาพในเร็ววัน และมีโอกาส ผมจะเดินทางไปเยี่ยมเยือนพี่อีกนะครับ
น้อง กำลังใจ แด่พี่ ดารณี
ฉบับ 17 – จดหมายจากคนชื่อ “ติ๋ม”
คุณดาที่นับถือ
เราไม่รู้จักกันเป็นการส่วนตัว แต่ดิฉันติดตามเรื่องราวของคุณและโทษทัณฑ์ความทุกข์ที่คุณได้รับ แล้วรู้สึกเห็นใจเป็นอย่างมาก ดิฉันชื่นชมที่คุณลุกขึ้นสู้เป็นคนแรกๆ หลังรัฐประหาร 19 กันยา 49 ขอให้คุณเข้มแข็งยืนหยัดสู้ต่อไป มีคนมากมายเห็นใจคุณและเชื่อว่าสักวันหนึ่งคุณจะต้องได้รับเสรีภาพอีกครั้ง
ติ๋ม
ฉบับ 18 – น้ำหมึกสีแดงจากหัวใจสีแดง
สวัสดีค่ะคุณดา
ดิฉันตั้งใจมานานแล้วที่จะเขียนถึงคุณดา ตั้งแต่มีโครงการเขียนจดหมายถึงคุณดามา แต่ดูเหมือนว่าวันนี้ได้มีโอกาสอำนวยเสียที
ดิฉันใช้ปากกาสีแดงโดยตั้งใจเขียนจากหัวใจสีแดงที่ต่อสู้เพื่อประชาธิปไตยร่วมพี่น้องเราอีกหลายล้านคนนะคะ
วันที่ได้ทราบข่าวคุณดาถูกจับ(บุกจับ) ดิฉันรู้สึกเจ็บปวดมากเพราะได้เห็นว่าคนอื่นๆ ที่โดนกล่าวหาในคดีคล้ายๆ กัน ถูกดำเนินคดีอย่างให้เกียรติและศักดิ์ศรี เคารพกันมากกว่านี้มาก ดิฉันเห็นทันทีว่าคดีของคุณดาแสดงให้สังคมเห็นว่าสังคมไทยเรามีการเลือกปฏิบัติทางชนชั้นอย่างชัดเจน ดิฉันรู้สึกว่าสังคมนี้ต้องถูก “ปฏิวัติด้านคุณค่า”
สิ่งที่ดิฉันขอแสดงความคารวะต่อคุณดาคือ ความกล้าหาญที่จะพูดในสิ่งที่คุณดาคิดและเชื่อ แม้ว่าสิ่งนั้นจะถูกตีตราในสังคมไทยว่าไม่เหมาะสม คนที่กล้าเช่นนี้เราต้องการมากเหลือเกินในสังคมไทย คุณดายังกล้าต่อสู้คดี ขณะที่หลายท่านยอมจำนนไปแล้ว ภาพที่เราได้เห็นในสื่อว่าคุณดายังยิ้มได้ ยังชูสองนิ้วแสดงกำลังใจที่เข้มแข็งเป็นพลังให้เราข้างนอกต้องเข้มแข็งกันต่อไป และต่อสู้ร่วมกับคุณดาอย่างไม่ย่อท้อต่อไป รักษาสุขภาพตัวเองด้วยค่ะ
ด้วยความเคารพในจิตใจ
สุดา
