เมื่อคิดถึงเรื่องโอกาสทางการศึกษา ในกรณีผู้ถูกกล่าวหาว่ากระทำผิดตาม กม.อาญา มาตรา 112
ผมคิดถึงนักศึกษาสองคน
คนหนึ่งเรียนอยู่ ม.เทคโนโลยีมหานคร คณะวิศวกรรมศาสตร์ ปีสุดท้าย เขาชื่ออัครเดช ชื่อเล่นว่า เค
ส่วนอีกคนก็คือ แบงค์ นักแสดงละคร กรณี เจ้าสาวหมาป่า ซึ่งก็เป็น นศ.ปีสุดท้ายจาก คณะศิลปกรรม มหาวิทยาลัย ขอนแก่น ซึ่งคดีของแบงค์จะตัดสินวันนี้
ในระหว่างกระบวนการจับกุมจนมาถึงวันพิพากษา นักศึกษาทั้งสองคนได้ให้เหตุผลในเรื่องการศึกษาเพื่อขอให้ศาลมีเมตตาปล่อยตัวชั่วคราว เพื่อให้เขาได้ออกมาศึกษาต่อจนจบ
ส่วนกระบวนการพิจารณาคดีจะเป็นอย่างไรก็คงสุดแต่ท่านผู้ทรงธรรมจะตัดสินชี้ขาดชีวิตของพวกเขา
พวกเขาคิดว่าจะเป็นคนคุกก็ช่างแต่อย่างน้อยก็ขอให้มีโอกาสได้รับปริญญาตามที่ได้ลงแรงลงเวลาศึกษาไปโดยใช้เวลาเกือบสี่ปี แค่นั้นก็ยังดี
แต่ผู้พิพากษาไม่รับฟังเหตุผลของพวกเขา พวกเขามีทางเลือกเพียงอย่างเดียวคือการต้องยอมรับชะตากรรม รับสารภาพ การศึกษาที่อุตส่าห์ร่ำเรียนมาก็ปล่อยไปตามยถากรรม
เงียบสงัด!!! ไม่มีเสียงอุทธรณ์จากนักการศึกษา ไม่มีคนที่ชอบพูดถึงโอกาสและสิทธิทางการศึกษา พูดถึงการจำกัดโอกาสทางการศึกษาในกรณีของพวกเขาแต่อย่างไร
บทสรุปง่ายๆสำหรับบรรทัดฐานในสังคมนี้ก็คือเมื่อถูกกล่าวหาในกรณี 112 แล้ว คุณจะไม่มีสิทธิ หรือถูกตัดโอกาสทางการศึกษา
ข้อมูลเพิ่มเติม
อัครเดช: นักศึกษา ม.เทคโนโลยีมหานคร
ปติวัฒน์: ละครเวทีเจ้าสาวหมาป่า