Skip to main content

พี่ ไปแค้มป์แม่หละกันไม๊” ดาด้าตัวละครเก่าของผมเอ่ยถาม

ระหว่างที่เรานั่งรถไปจังหวัดกระบี่

ตาก อะนะ” ผมทำตาลุก มันเป็นสถานที่หนึ่งที่ฝันว่าจะไปถ่ายรูป

วันไหน”

เนี่ย กลับจากนี่แหละ”

มหาดไทยอนุญาตให้ออฟฟิศของดาด้า เข้าไปถ่ายทำเรื่องกลุ่มมุสลิมในแค้มป์

ผมนั่งนับนิ้ว เอ มันตรงกับวันอะไรหว่า !!

เออ นายเขียนแคนโต้แล้วถ่ายรูปมาลงคอลัมน์เรานะ”


เสียดายครับ

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

เราไม่ได้ต้องการให้แผ่นดินนี้ มีไว้เพื่อให้ดวงใจอันโหยหาของเธอมาพักพิง

...อันเนื่องมาจากเหตุผลทางสงคราม

ฉันอยากให้ดินแดนแห่งนี้ของฉัน

...มีไว้เพื่อให้เธอมาพักพิงด้วยเพราะมันโอบอุ้มเธอพ้นจากความตื่นตระหนก

...เธออุ่นดวงใจเมื่อมาเร้นกายในบ้านของฉัน


ถึงจะอย่างไรก็แล้วแต่

...ฉันไม่อาจจ้องมองเข้าไปที่ดวงตาของเธอได้นานนัก

นั่นเป็นเพราะฉันไม่อาจเก็บภาพดวงตาที่แสนเศร้าของเธอเอาไว้ได้


ฉันอยากเห็นรอยยิ้มและแววตาเธอที่ฉายแววความสุข...มาสู่กลางใจฉัน

มิใช่รอยยิ้มที่แสนเศร้ากับดวงตาที่แสนจะเทาทุกข์คู่นั้น

เธอถามฉันว่า ...จะกลับมาที่นี่อีกมั้ย ?” ฉันนิ่งเฉยไม่อาจเอื้อนเอ่ยตอบอะไรเธอได้...


ก็ฉันจะบอกเธอได้อย่างไรเล่าว่า...ฉันไม่อยากกลับมาเจอเธอ ณ สถานที่แห่งนี้

นั่นเพราะฉันไม่อยากให้เธออยู่ที่นี่นานนัก

...จะเป็นไปได้มั้ย ที่ไฟสงครามจะดับมอดลง

แล้วเราเจอกัน ณ ที่แห่งหนอื่น

ที่ซึ่ง เธอ ไม่หวาดผวาต่อคนแปลกหน้าเช่นฉัน

และไม่ระแวดระวังต่อโลกภายนอกจนเกินไป

คิดถึงเธอเช่นกัน...เพื่อนรัก


1.

เมื่อฉันสัมผัสอะไรสักอย่าง

ความรู้สึกมัก

ชนะเหตุผลเสมอ


2.

ดินแดนแห่งนี้

อ้างว้าง ร้างรา เสรีภาพ

แต่มันกลับรื่นเริงด้วยมิตรภาพ

3.

เธอจะบอกฉันได้หรือไม่

เรื่องการจากลา

แผ่นดินแม่


4.

ฉันฟังเธอจากเก้าอี้ไม้ตัวนั้น

แวดล้อมด้วยสายตานับพัน

เธอเดินทางไกลเพื่อหลีกหนีควันปืน

5.

เราคงพอจะช่วยเธอได้บ้าง

จากการนั่งฟัง

และยิ้มให้


6.

สายฝนขาดเม็ดไปนานแล้ว

แต่ฉันกลับได้ยินเสียง

ใครบางคนร้องไห้จากมุมนี้

7.

แม้เราไม่อาจพบกันในโลกแห่งแสงสี

แต่จิตวิญญานนักฝัน

มักโบยบินไกลเกินแสงสีจะก้าวทัน


8.

ผ่านมาพบเมืองในหุบเขา

ที่ซึ่งกฎหมายคุ้มครอง

แต่อิสระถูกลิดรอน

9.

ดอกหญ้าเติบโต

เด็กน้อยเติบโต

ความฝันย่อมรอวันเติบโต


10.

อิสระหมายถึงอะไร

เมื่อค่ำคืนที่เหงาที่สุดของเธอ

เดินทางพ้นรั้วหนามแห่งนั้นมาได้



เด็กหญิงชายเหล่านั้นถูกสอนว่า ‘อย่าเดินออกนอกรั้ว’

บ้านของเราอยู่ทิศตะวันตกของประเทศนี้

ขอบคุณ ดาด้า เพื่อนรุ่นน้องที่ช่างฝันที่สุดในโลก



















บล็อกของ กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์

กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
ใบไม้ปลิดออกจากขั้ว กลายเป็นสีขาวกลางผืนป่าสีเขียว
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
   ฮ่อมดง มองเห็นเป็นพุ่มๆ ริมทาง
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
ดงน้อยเป็นจุดที่นักท่องเที่ยวมักจะหยุดค้างแรม มีห้องน้ำที่ทำด้วยไม้ไผ่สานใบตองตึงต่ออย่างหยาบๆ ในห้องขุดลึกเป็นโพรงราวๆ 3 เมตร ปากหลุมเป็น 4 เหลี่ยมจัตุรัสขนาด 1x1 เมตร มีไม้พาดระหว่างปากหลุมให้นักท่องเที่ยวเข้าไปนั่งทำธุระทั้งหนักและเบานักเดินป่าสัก 10 คน มาถึงดงน้อยในเย็นวันนั้น อากาศขมุกขมัวทำให้เวลากลางวันสั้นกว่าเวลากลางคืน มืดสนิทภายใต้อ้อมกอดของขุนเขาและราวป่า ลูกหาบของคณะเดินป่าชุดนั้นเริ่มอุธทรณ์ เมื่อพวกเขาคิดว่า จะเดินไปอ่างสลุงในคืนนั้น เพื่อให้ทันดูทะเลหมอก“หากพวกคุณจะไป พวกคุณไปได้เลย ลูกหาบ(4 คน)จะพักที่นี่แล้วตามไปพรุ่งนี้”“อ่าว แล้วเราจะเอาอะไรกินคืนนี้” หนึ่งในนั้นเริ่ม…
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
ผมยืนมอง ขาหมูอวบๆ สีน้ำตาลเข้มแช่อยู่ในน้ำพะโล้ที่ร้านพรเพ็ญ(ขาหมูเสวย เจ้าเก่า)มันนอนนิ่งๆ รอคนขายเอามีดมาปาดบางๆ โปะลงบนข้าวให้ลูกค้า ไอร้อนหน้าเตาพอจะช่วยให้เนื้อตัวผมเบาขึ้นจากความหนาวนอกร้านที่กัดกร่อนถึงกระดูก"ซื้อขาหมู 100 บาท ครับ" ผมบอกคนขายแกกำลังวุ่นวายอยู่กับงานขายตรงหน้า ลูกค้าเริ่มทยอยเข้ามาหนาตา แดดสายแหย่ตัวรอดตามช่องชายคา ผมคิดว่า เราน่าจะซื้อขาหมูขึ้นไปกินบนดอยหลวงเชียงดาว...
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
ผมเจอ สาม พัน โบก โดยบังเอิญ คุณป้าจากสองคอน รีสอร์ท แกบอกว่าให้ขับรถไปสัก 3 กิโลเมตร เลี้ยวซ้าย สุดสวนมะขามของอาจารย์เรืองประทิน นั่นแหละอาจารย์เรืองประทิน ชายร่างใหญ่ ผิวสีน้ำตาลไหม้ ผมหยักศกสีดำสนิท ทำให้แกดูขรึมๆ แต่รอยยิ้มที่ออกมาจากดวงตาเล็กๆ คู่นั้น บอกว่า แกเป็นคนมีไมตรี“นาย 2 คน มาจากที่ไหนกัน” แกทักด้วยน้ำเสียงแบบพ่อพิมพ์ภูธร“กรุงเทพฯ ครับ” เพื่อนผมบอก ก่อนจะเล่าที่มาที่ไปและมาที่นี่ได้ยังไง“โอ้ว นั่น คุณเดินลงไปสำรวจสิ” แกชี้ไปที่กลุ่มโขดหินเว้าแหว่ง ข้างหน้า
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
ทะเลแหวก ที่หาดนพรัตน์ธารา เสียงเครื่องเรือหางยาวออกจากฝั่ง พรายฟองทะเลสีขาวละเอียดแหวกออกเป็นสายตามความเร็วของเรือ ไกลออกไปสุดลูกหูลูกตา ขอบฟ้ากับผืนน้ำจรดกันแทบเป็นเนื้อเดียวอาสาสมัครลงความเห็นว่า เราควรจะไปทะเลแหวกอุทยานแห่งชาติหาดนพรัตน์ธารา-อ่าวพระนาง หมู่เกาะพีพี หรือ "หาดคลองแห้ง" ตามคำเรียกเดิมของคนพื้นถิ่น ด้วยเหตุผลง่ายๆ ทางภูมิศาสตร์ช่วงน้ำลง น้ำคลองซึ่งไหลลงมาจากภูเขาทางด้านเหนือจะแห้งขอด ทรายขาวละเอียดปนเปลือกหอยยาวเหยียดจะโผล่เหนือผืนน้ำ ทอดยาวลงทะเล ก่อนจะบรรจบกับเกาะเขาปากคลอง เข้ากันได้ดีกับทิวสนริมฝั่ง กลายเป็นภูมิทัศน์ชายหาดแปลกตาสำหรับนักท่องเที่ยว ไกลออกไป…