ดงน้อยเป็นจุดที่นักท่องเที่ยวมักจะหยุดค้างแรม มีห้องน้ำที่ทำด้วยไม้ไผ่สานใบตองตึงต่ออย่างหยาบๆ ในห้องขุดลึกเป็นโพรงราวๆ 3 เมตร ปากหลุมเป็น 4 เหลี่ยมจัตุรัสขนาด 1x1 เมตร มีไม้พาดระหว่างปากหลุมให้นักท่องเที่ยวเข้าไปนั่งทำธุระทั้งหนักและเบา
นักเดินป่าสัก 10 คน มาถึงดงน้อยในเย็นวันนั้น อากาศขมุกขมัวทำให้เวลากลางวันสั้นกว่าเวลากลางคืน มืดสนิทภายใต้อ้อมกอดของขุนเขาและราวป่า ลูกหาบของคณะเดินป่าชุดนั้นเริ่มอุธทรณ์ เมื่อพวกเขาคิดว่า จะเดินไปอ่างสลุงในคืนนั้น เพื่อให้ทันดูทะเลหมอก
“หากพวกคุณจะไป พวกคุณไปได้เลย ลูกหาบ(4 คน)จะพักที่นี่แล้วตามไปพรุ่งนี้”
“อ่าว แล้วเราจะเอาอะไรกินคืนนี้” หนึ่งในนั้นเริ่ม
“!!!...” ไม่มีคำตอบจากลูกหาบ
“เพิ่งมีชาวบ้านเจอหมีในช่วง 3 เดือนที่ผ่านมา” ประมาณว่า เชื่อผมสิ พักที่นี่แหละ สรุปความได้ว่า นักเดินป่าคณะใหญ่จำต้องนอนค้างที่จุดพักแรมดงน้อย
พวกเขาคงกลัวอดมากกว่ากลัวหมี
การเดินขึ้นดอยหลวง ไม่ยากและไม่ง่าย แปลกและแตกต่างจากยอดอื่นๆ ตรงที่ทางเดินไม่ซับซ้อน เดินไปเรื่อยๆ ตามทางเดิน ไม่ต้องเลี้ยว ไม่มีแยกให้งง ไม่ชันแต่ตะปุ่มตะป่ำไปด้วยหิน ไม่มีน้ำหรือที่พัก ข้อที่น่าหวาดหวั่นที่สุด เห็นจะเป็น ‘ไม่มีส้วม’
เงื่อนไขนี้เป็นเจตนาของเขตรักษาพันธุ์ที่ไม่ต้องการสร้างอาคารสถานที่ถาวร เป็นการจำกัดจำนวนนักท่องเที่ยวที่อนุญาตให้ขึ้นไปได้ไม่เกินวันละ 150 คน ในแต่ละฤดูกาลเพื่อการอนุรักษ์และเรียนรู้ชีวิตอีกรูปแบบที่ไกลจากชีวิตปกติแต่ผมเชื่อว่าคงอีกไม่นานเกินรอ ดอยหลวงเชียงดาวจะพลุกพล่านไปด้วยนักท่องเที่ยวที่พร้อมสำหรับความยากลำบาก
...
บ่ายของเช้าวันใหม่ เราขึ้นไปถึงอ่างสลุงเชิงดอยกิ่วลมยอดสูงสุด ลมหนาวข้างบนต่ำกว่า 10 องศา ไหลผ่านเสื้อกันหนาวเข้ามาบาดผิว จุดพักแรมอ่างสลุงมีจุดกางเต๊นท์หลายจุด พี่แดนไกด์คนดีแนะนำให้เรากางเต๊นท์ในมุมอับของหิน
อุ่นแต่เสี่ยง เพราะมันเหมาะจะเป็นส้วมสาธารณะที่ดีที่สุด
แต่เราเลือกอุ่นเอาไว้ก่อน
“อยากจะนอนดูดาว” ต้น บางใหญ่ว่า
“คืนนี้ท้องฟ้าใส น่าจะเห็นดาว แต่หนาว” พี่แดนแนะนำ
เย็นวันนี้ เรามีแผนว่าจะไปดูพระอาทิตย์ตกบนยอดดอยหลวงซึ่งจะมองเห็นยอดพีระมิดและดอย 3 พี่น้องได้ถนัดถนี่
“หากไม่มีหมอกจะมองเห็นยอดดอยอินทนนท์กับยอดผ้าห่มปก” มันสูงเป็นอันดับหนึ่งและอันดับสอง ส่วนอันดับสามมัน คือ ยอดดอยหลวง
...
บนยอดดอยหลวง เราสามารถมองเห็นโลกในมุม 360 องศา หินปูนสีคล้ำเพราะแดดและลมหนาวแผดเผา กระจายตัวออกไปเป็นหย่อมๆ ค้อเชียงดาว เสียดยอดอยู่ริมผาตระหง่านเงื้อม มันคงยืนอยู่ที่นั่นมาชั่วนาตาปีก่อนหน้าที่จะมีใครขึ้นมาถึง
สายหมอกสีขาวพัดหวนตามลมขึ้นมาจากก้นผาที่ลึกที่สุด พระอาทิตย์ดวงกลมโตลับเหลี่ยมทางยอดพีรามิด ชายรูปร่างสูงใหญ่ในชุดคลุมสีฝาดอย่างฤาษี สวมหมวกปีกกว้างทำจากไม้มียอดสูงคล้ายชฎา ใส่รีบอร์ก นั่งอยู่ริมผาพร้อมกับลูกศิษย์ซ้ายขวา
รอรับรังสีสุดท้ายของวันอย่างอิ่มเอิบ
ท่านเป็นนักบวชนิกายอะไรสักอย่าง ผมจำไม่ได้ รู้ข่าวหลังจากลงไปข้างล่างว่า ท่านและลูกศิษย์ถูกปรับเป็นเงินเพราะค้างแรมบนยอดดอยซึ่งเป็นสถานที่ที่ห้ามนอน ก่อนจะขับเบ๊นซ์สีน้ำตาล รุ่น 730E ออกไป อย่างอิ่มเอิบ แว่วว่าจะเดินทางไปต่ออีกยอด
กฏย่อมเป็นกฏไม่มีการยกเว้น (นอกจากผู้รักษากฏ)
...
มีคนเคยพูดว่า เพียงแค่ได้มองยอดดอยหลวงฯ จากผืนดินก็รู้สึกได้ถึงความยิ่งใหญ่
เราคิดว่า เราจะกลับมาปีนอีกครั้ง
...
Ei Ei
แดดอาบไล้ยอดเขาเป็นภาพที่คุ้นเคยและหามองได้ง่ายๆ ในหุบเขาดอยหลวงเชียงดาว
ม่านหมอกปกคลุมยอด เสียดเมฆ
จู่ๆ สายหมอกก็หมุนวนขึ้นมาจากก้นหุบ ความมหัศจรรย์ของธรรมชาติที่น่าตรึงหัวใจก่อนจะสลายตัวไป
เหลือเพียงภาพให้จดจำ
นักท่องเที่ยวมาเฝ้ารอพระอาทิตย์ตก มีฉากหลังเป็นทิวเขาซ้อนยาวเหยียด
ใบไม้เล็กๆ กำลังเปลี่ยนสี จากสีเขียวเป็นสีแดงก่อนจะกลายเป็นสีน้ำตาลแล้วร่วงโรย