คนงานบนเรือขนสินค้าขนาดใหญ่ริมฝั่งโขง กำลังทำงานของพวกเขา
เรือขุดทรายตักทรายจากกลางลำน้ำ ชายชราหาปลาอยู่บนเรือท้องแบน
ธุรกิจการค้าคึกคัก
...
เชียงคานเปิดตัวเองสู่ธุรกิจการท่องเที่ยวเต็มรูปแบบ
สายตาของความห่วงใยของคนอีกกลุ่มกลับเป็นสิ่งล้าหลัง
คุณป้าเจ้าของเกสเฮ้าส์พูดถึงร้านเหล้าแห่งเดียวในเชียงคานในท่วงทำนองกังวล
…
“กลัวว่าจะทำลายวัฒนธรรมเดิมของเชียงคาน”
“วัฒนธรรมเดิมของเชียงคาน คือ อะไร” ผมถาม
“ชีวิตที่เรียบง่าย น้ำใจของคนและความสงบ”
...
ในบางมุมเรากลับหารากของตัวเองแทบไม่เจอ
...
เสียงดนตรีแว่วออกจากร้านเหล้าเพียงแห่งเดียวริมฝั่งโขง ผมเดินเป๋ออกจากที่นั่นหลังจากที่เจ้าของร้านบอกว่าจำต้องปิดตามข้อกำหนดของเทศบาลตำบล
...
ยามดึก คุณป้ายังไม่หลับ
“สวัสดียามดึก” เธอมีอารมณ์ล้อเล่น
ผมยิ้มกว้าง ตอบรับคำทักทาย
แม่น้ำโขงเงียบสงบ
เธอส่งเบียร์ให้ผม
...
บางครั้งเราแทบจะมองหารากของตัวเองไม่เจอ