เสียงเครื่องเรือหางยาวออกจากฝั่ง พรายฟองทะเลสีขาวละเอียดแหวกออกเป็นสายตามความเร็วของเรือ ไกลออกไปสุดลูกหูลูกตา ขอบฟ้ากับผืนน้ำจรดกันแทบเป็นเนื้อเดียว
อาสาสมัครลงความเห็นว่า เราควรจะไปทะเลแหวก
อุทยานแห่งชาติหาดนพรัตน์ธารา-อ่าวพระนาง หมู่เกาะพีพี หรือ "หาดคลองแห้ง" ตามคำเรียกเดิมของคนพื้นถิ่น ด้วยเหตุผลง่ายๆ ทางภูมิศาสตร์
ช่วงน้ำลง น้ำคลองซึ่งไหลลงมาจากภูเขาทางด้านเหนือจะแห้งขอด ทรายขาวละเอียดปนเปลือกหอยยาวเหยียดจะโผล่เหนือผืนน้ำ ทอดยาวลงทะเล ก่อนจะบรรจบกับเกาะเขาปากคลอง เข้ากันได้ดีกับทิวสนริมฝั่ง กลายเป็นภูมิทัศน์ชายหาดแปลกตาสำหรับนักท่องเที่ยว ไกลออกไป หมู่เกาะน้อยใหญ่มากมายเรียงราย ที่รู้จักกันดี คือ เกาะพีพีเลและเกาะพีพีดอน เกาะยูง อ่าวนาง ไร่เล หมู่เกาะห้องและหมู่เกาะปอดะ
เรือหางยาว 5 ลำ จอดรออาสาสมัครอยู่ริมฝั่ง เราแบ่งออกเป็นกลุ่มๆ กลุ่มละ 10 คน อัตราค่าบริการ อย่างเป็นกันเอง 1,500 บาท/ลำ การเดินทางจากฝั่งไปยังจุดทะเลแหวกใช้เวลาประมาณ 30 นาที อาสาสมัครทุกคน ดูเหมือนจะหายเหนื่อย ต่างมีสีหน้าแช่มชื่น
ลมเย็นปะทะใบหน้า หลังจากเรือออกจากท่า ทางด้านขวาของเรือ มองเห็นชาวบ้านกลุ่มหนึ่งงมหอยชักตีน ที่กล่าวกันว่า ตัวใหญ่และอร่อยที่สุดในแถบถิ่นนี้ ท้องฟ้าทางด้านซ้ายอุ้มฝน หลายคนคงภาวนาในใจว่า "อย่าเพิ่งตกเลยนะจ้ะ สาธุ" ขอลุยทะเลแหวกก่อน
เรือโคลงเคลงไปตามกระแสคลื่น นายท้ายผู้คุมเครื่องต้องบอกให้ผู้โดยสารอย่างเรานั่งอยู่กับที่ "นั่งไม่นิ่ง บังคับเรือยาก" เสียงแกตะโกนแข่งกับเครื่องเรือหางยาวในสำเนียงแบบคนใต้
จนแล้วจนรอด เราก็ทนไม่ได้ ต้องขยับแข้งขา เดินไปเดินมา ชื่นชมกับความงดงามของท้องฟ้าและผืนทะเล
พระอาทิตย์หลังเมฆกลายเป็นสีเหลืองเสียแล้ว เมื่อเรามาถึงบริเวณทะเลแหวก เกาะเล็กๆ เกาะหนึ่ง คล้ายๆ เกาะตะปูอันโด่งดัง ในจังหวัดพังงา โดดเด่น ใกล้กันเป็นเกาะขนาดกลางอันเป็นจุดจอดให้พวกเราทยอยลงจากเรือ
เดินลงไปกลางผืนน้ำ
ผืนทรายใสสะอาด ละเอียดอัดแน่นอยู่ใต้ผืนน้ำทะเลสูงขนาดตาตุ่ม พื้นที่บริเวณนี้น้ำจะลงในช่วงเวลาประมาณ 15.00 น. ของทุกๆ วัน ชาวบ้านแถบนี้คุ้นเคยกันดีและเรียกกันว่า หมู่เกาะปอดะ เป็นสันทรายกลางน้ำที่เชื่อมต่อกับเกาะหม้อ เกาะไก่และเกาะหัวขวาน
อาสาสมัครบางคนกระโจนลงน้ำอย่างไม่ลังเล บางคนเก็กท่าถ่ายรูป ที่ฮิตกันมากที่สุด เห็นจะเป็นท่ากระโดด กระโดดกันได้กระโดดกันดี อย่างไม่กลัวเปลืองพลัง
ลมเย็นเอื่อยๆ ปะทะใบหน้า โลกทั้งโลกกลายเป็นหนึ่งเดียวกัน ท้องฟ้าและผืนน้ำ หาดทรายและเปลือกหอย เมฆสีขาวกระจัดกระจายเพราะสายลมแรงเปลี่ยนรูปเปลี่ยนร่าง ชวนให้จินตนาการโลดแล่น เวลาหยุดนิ่ง ไกลออกจากเมืองมาไม่รู้กี่ร้อยกิโลเมตร ไม่อยากจะคิดถึง
ธรรมชาติทำให้เราได้เรียนรู้
ตานส้าน ตานเสี้ยน หรือ ว่านดอกดิน ใบเฟริ์นชนิดหนึ่งที่มีสรรพคุณเป็นยาสมุนไพร
ทัศนียภาพแห่งหมู่เกาะที่บรรดานักลงทุนต่างมองด้วยตามันวาว
ปลูกแฝกด้วยสองมือสัมผัส
ท้องฟ้า เมฆกระจัดกระจาย ด้านหลังพระอาทิตย์กำลังตกดิน
เรียงแถวปลูก
ท่าจอดเรือ ณ.ทะเลแหวก
ปลูกๆ ๆ ๆ
พี่ เปลี่ยนประสพ หัวหน่วยเฉพาะกิจ อุทยานแห่งชาติหาดนพรัตน์-ธารา หมู่เกาะพีพี
ถุงผ้า รักษ์โลก
ชาวอาสา ร่มไม้ข้างทาง ณ กระบี้ เฮ้!!!