Skip to main content
ศูนย์พักรอกุงจ่อ คือ พื้นที่ของผู้หนีภัยการสู้รบจากการปราบปรามอย่างรุนแรงของรัฐบาลทหารพม่า นับจากปี 2545 ชาวไต(ไทใหญ่)ร่วมหนึ่งพันคน เดินเท้าเข้าประเทศไทยทางด่านหลักแต่ง...!!!


พวกเขาเข้ามาเช้ามืด 05.20 น. ของวันที่ 20 พฤษภาคม 2545

ปลัดปกครองอำเภอเวียงแหง ระบุว่า ศูนย์พักรอกุงจ่อเป็นพื้นที่ผู้เข้าเมืองอย่างผิดกฏหมาย ประกอบด้วยชาวปะหล่อง จีนและชาวไต ต้องทำทะเบียนประวัติป้องกันการลักลอบหลบหนี ก่อนจะย้ายไปพื้นที่ใหม่บริเวณหมู่บ้านหลักแต่ง ต.เปียงหลวง อ.เวียงแหง จ.เชียงใหม่ พวกเขาได้รับความช่วยเหลือจากหน่วยงานเอกชนระหว่างประเทศ มูลนิธิหรือองค์กรสาธารณประโยชน์และชาวไตในหมู่บ้านเปียงหลวง พี่น้องของพวกเขา'

ข้อมูลศึกษาเชิงวิจัย(ของเพื่อนรุ่นน้อง) ระบุถึง บทสัมภาษณ์เจ้าหน้าที่ฝ่ายปกครอง อำเภอเวียงแหง เขากล่าวว่า กรมการปกครองไม่มีคำสั่งให้จัดการอย่างเป็นรูปธรรมจึงไม่มีข้อปฏิบัติการเชิงควบคุม-ดูแลอย่างเป็นระบบ ทำเพียงข้อมูลทางทะเบียนและประสานงานองค์กรเอกชนเพื่อความช่วยเหลือทางด้านมนุษยธรรม เท่านี้ก็ดีแล้ว

ทางด้านเจ้าหน้าที่ตำรวจ กล่าวถึง ความปรองดองของคนในพื้นที่ ถึงแม้ว่าจะมีความหลากหลายทางชาติพันธ์สูงแต่คนเหล่านี้รักและช่วยเหลือกันด้วยความสัมพันธ์ของเชื้อสายจึงทำหน้าที่เพียงรักษาความเรียบร้อยเล็กๆ น้อยๆ มากกว่าการจัดการขั้นเด็ดขาดลงไปอย่างใดอย่างหนึ่ง

อีกส่วน คือ กองกำลังทหารที่รักษาความสงบในพื้นที่ตะเข็บชายแดน พวกเขาให้สัมภาษณ์เอาไว้ว่า จำเป็นต้องกวดขันเข้มงวดด้วยเหตุผลทางด้านความมั่นคง ปัญหายาเสพติดและความละเอียดอ่อนทางการเมืองระหว่างประเทศ

ชาวบ้านหมู่บ้านข้างๆ เปิดใจว่า ,เข้าใจ ,เห็นใจและคิดว่า หากพวกเขาจะอาศัยอยู่ในพื้นที่ก็ได้ไม่เป็นปัญหาหรือหากรัฐไทยจะรับพวกเขาเป็นพลเมืองก็มีความยินดี'

ส่างลองบางคนแวะมาแบ่งบุญให้ญาติในศูนย์พักรอแห่งนี้ บรรยากาศเชิงพิธีกรรมเป็นไปอย่างเรียบง่ายและปิติภายในวัดที่มีฝาห้องทำด้วยไม้ไผ่สานขัดกัน ส่วนหนึ่งถูกกั้นเป็นห้องเรียน พระผู้ประกอบพิธีกล่าวบทสวดอำนวยพรในภาษาไทใหญ่ ขณะเดียวกันยังเป็นคุณครูผู้สอนภาษาไทย ร่วมกับอาสาสมัคร เธอเป็นหญิงสาวจากลอนดอนที่สมัครใจมาสอนภาษาอังกฤษและการใช้คอมพิวเตอร์เบื้องต้น ถัดไปเป็นห้องโสตทัศน์

ชายหนุ่ม 2 คน นั่งดูละครช่อง7 ในทีวีจอแบนพ่วงแบตเตอร์รี่รถบรรทุก อยู่ในห้องนั้น
"ผมมาถ่ายรูปครับ ขอค้างที่นี่ได้ไหม" ผมถามพ่อหลวงที่มารับส่างลอง ก่อนจิบชาเขียวเปียงหลวง
"คงไม่ได้ครับ ทหารเข้ม" พ่อหลวงจิบน้ำชา
"อืม เอ่อ อย่าให้ใครรู้สิครับ" ผมยิ้ม เป่าชาร้อนไปพร้อมกัน
"
!..!!"

  
ศูนย์พักรอผู้หนีภัยการสู้รบ กุงจ่อ' มุมมองจากศาลเจ้าพ่อเสือ หมู่บ้านเปียงหลวง


ดอยหัวโล้นข้างบน ไกด์จากหมู่บ้านเปียงหลวง บอกว่า เป็นฐานที่มั่นของทหารพม่า


เด็กหญิงชาวลาหู่ จากศูนย์กุงจ่อ กินก๋วยเตี๋ยวไทยใหญ่ในงานปอยส่างลอง


ส่างลองบางรูปเข้าไปแผ่บุญและรับพรจากพระในศูนย์พักรอ


สภาพภายในโรงเรียนซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของวัดหลักแต่ง


คุณครูชาวไต ที่เคยเป็นเด็กนักเรียนมาก่อน วันนี้มาสอนน้องๆ


เด็กนักเรียนบางคนต้องนอนคัดลายมือเพราะไม่มีโต๊ะเรียนหนังสือ


ลายมือของผมสวย มะฮับ
!!!!


อ่านตามคุณครูนะคะ ...


ใครตอบได้ยกมือขั้น ...

 

 

บล็อกของ กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์

กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
สะพานมอญเป็นอีกที่เที่ยวยอดนิยมอีกที่ ,ที่คนส่วนใหญ่จะไป ข้อแรก ไปง่าย ข้อสอง สวยดี นอกเหนือจากนี้ ยังมีเรื่องราวของคนหลากหลายกลุ่ม
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
ในวันที่บ้านชื่นใจเต็มไปด้วยสายหมอก ไอชื้นหนาก่อตัวเป็นหยดน้ำ เกาะตามร่องใบสีเขียวอ่อนของยอดหญ้า ... บนทางดิน ดอกปีบสีขาวร่วงเกลื่อนดินนุ่ม
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
คนกลัวลิงจากหลายเหตุผล ?? จากหน้าตา ท่าทางที่เอาเรื่อง จากความซุกซน อยู่ไม่นิ่งและอารมณ์ปรวนแปร "อย่าเข้าไปใกล้มันนะ" คุณแม่ยื้อยุดมือลูกสาวที่ยื่นขนมสีหวานไปให้ ... ขณะกดชัตเตอร์ จ๋อบางตัวกระโดดเกาะหลัง ผมคิดว่า มันคงอยากรู้อยากเห็น  
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
ลิง เรียนรู้การมีชีวิตจากคน ,เราเป็นบรรพบุรุษของลิงผ่านสายใยของวิวัฒนาการ ดวงตาใสแหน๋ว มองตรงมายังกล้วยและถั่วลิสงต้ม ,ไอติมปั่นสีแดงในมือเด็กน้อยถูกฉกไปดูดเลียคลายความร้อนจากอากาศยามเที่ยง ,ทั่วบริเวณพระปรางค์สามยอดแน่นขนัดไปด้วยนักท่องเที่ยวที่มาร่วมงานโต๊ะจีนลิงที่จัดเป็นประจำทุกๆ ปี
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
เช้า รวมพลก่อนออกเดินทางไกล จะเห็นได้ว่าทุกคนยังสดใส ภาพนี้ถ่ายระหว่างรอรถไปส่งปากทางเข้าดงนาทาม รอยยิ้มใสใสกับผิวพรรณใสใสจะกลายเป็นสีแทนในอีกไม่ช้า  
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
ยาวไกล สายน้ำสีขาวหายเข้าไปในขุนเขา โขดหินและทิวป่า .. เหล่าผู้นิยมไพร ยังคงเดินทางไกล ,ยาวนาน จนเสียงหัวเราะกลายเป็นเสียงพึมพำ “เพ่ ทามมายมันร้อนอย่างงี้” นายคนหนึ่งเอ่ย “ป่าอิสานไม่เหมือนป่าภาคเหนือ” พี่ลม นายกท้องถิ่นเอ่ยอย่างนิ่มนวล ก่อนออกตัวอย่างเป็นทางการถึงความนิยมของนักท่องเที่ยวที่มักจะนิยมป่าแถบเหนือมากกว่า นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่มักคิดถึงการเดินทางขึ้นเหนือ ....
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
สายลมต้นฤดูหนาวกระหวัดวนบนยอดหญ้า เห็นเป็นริ้วๆ เหนือผลาญหินแห่งดงนาทาม ทุ่งดอกแดงอุบลสลับเหลืองพิมร บานสะพรั่ง ถึงแม้จะดูแห้งแล้งแต่ในโลกของธรรมชาติกลับมอบชีวิตและความสมดุล
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
แดดร้อนเปรี้ยง ผ่าลงกลางหัว , เบื้องหน้า คือ ทางเดินหินที่ดูเหมือนจะไร้จุดสิ้นสุด ,แต่ทุกคนต่างมีความหวังจะเดินไปให้ถึงจุดหมาย
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
ปลาหมึกสีชมพู ใต้ท้องทะเลสีฟ้า ,มันเอาหนวดยาวๆ เกี่ยวกระหวัด เรือสีน้ำตาลที่มีใบสีเขียว ในสายตาของใครหลายคน ,สีน้ำบนกระดาษดูเลอะเทอ ,แต่ไม่เป็นไร สำหรับน้องกายส์ ซ์ซ์ซ์ , "นี่มันเรื่อง โจรสลัดแห่งทะเลแคริบเบี้ยน ใช่ไม๊" "ไม่ใช่" น้องกายทำหน้า งง อะไรเหรอ
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
นิ้วเล็กๆ บรรจงแต้มสีและกาว ด้วยความตั้งใจ ,เด็กๆ มักจะไม่กังวลกับความเลอะเทอะ ,ไม่เหมือนผู้ใหญ่ เชื่อกันว่า ,ศิลปะ กว้างและลึก จรรโลงและสร้างสรรค์ ,เด็กๆ มองเห็นภาพในความว่างเปล่าของอากาศ จนกระทั่ง พวกเขาโตเป็นผู้ใหญ่ ,และความจำเป็นในชีวิตโบยตี ,เหตุผลของมันทำให้ดวงตาแบบนั้นหายไป  
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
สำหรับคนที่รักการเดินทาง ยาดาเป็นหนึ่งในนั้น, สำหรับเธอ โลกนี้ไร้กาลเวลา,และเขตแดน หลากเชื้อชาติ ,มีชีวิตและเรื่องราวเสมอ
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
หลังวันเลือกตั้งเป็นเดือนแห่งการถือศีลอดของชาวมุสลิม ,ยาดาและทีมสังเกตุการณ์การเลือกตั้งกลับมายังกรุงคาบูล์ เมืองทั้งเมืองสงบนิ่งด้วยบรรยากาศแห่งความศรัทธาและเป็นครั้งแรกที่อัลเฟรลอนุญาตให้ทีมงานออกไปเดินเล่นได้โดยไม่ต้องมีล่ามและทีมการ์ด   บนถนนเต็มไปด้วยผู้คนที่เคร่งขรึม ไม่ดื่ม ไม่กิน จนกว่าพระอาทิตย์จะตกดิน ไร้ข่าวของความรุนแรง ถึงแม้ว่า กลุ่มตาลีบันจะพยายามล้มการเลือกตั้งครั้งนี้ แต่วันนี้ ถือเป็นวันอันศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขาเช่นเดียวกับชาวมุสลิมทั่วโลก ทุกคนกลายเป็นหนึ่ง ไม่ว่า พ่อค้า ข้าราชการหรือกรรมกร ชิกเก้น สตรีท เป็นถนนสายใหญ่ที่เต็มไปด้วยร้านขายของที่ระลึกสำหรับนักท่องเที่ยว…