x

กันและกัน

กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์

คนคนหนึ่งที่คิดจะทำงานด้านสื่อสารมวลชนและริที่จะเป็นคนถ่ายภาพเล่าเรื่อง

อีกทั้ง พยายามจะเป็นคนมองโลกในแง่ดีในสังคมอันหลากหลายของประเทศนี้

เคยเป็นหนึ่งในกองบรรณาธิการ www.thaingo.org ที่ติดตามเรื่องราวของภาคประชาสังคมอย่างไม่วางตาและคิดว่าจะยังคงอยู่บนถนนสายนี้ ...อีกนาน...

บังคลาเทศ …ฟุ้ ง ...ฟุ้ ง#1

อีกครั้งที่ ‘เพื่อนผม' มันไปสังเกตุการณ์การเลือกตั้งในบังคลาเทศ (แล้วผมก็เอามาเขียน 555) (จริงๆ มันไปเมื่อนานมาแล้วสักครึ่งปีเห็นจะได้)


มันบอกว่า คำแนะก่อนการเดินทางสำหรับทริปส์นี้ คือ บังคลาเทศเป็นประเทศมุสลิมอันดับ 2 ของโลก หมายถึง การสำรวมกายวาจาใจในฐานะผู้หญิง ต้องปกปิดเนื้อตัวร่างกายตามหลักจารีตอันดีงามที่สั่งสมกันมาตั้งแต่ครั้งกระโน้น จะไปเดินสายเดี่ยวเฉิดฉายเหมือนย่านเซ็นเตอร์พ๊อยท์คงไม่ได้ เข้าทำนองเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตามว่างั้นเหอะ


สายการบินไทยโฉบลงรันเวย์สนามบินกรุงดาก้า เมืองหลวงของประเทศ แดดอุ่นไม่ร้อนแผดเหมือนเมืองไทยแต่พอจะทำให้เหงื่อไหลไคลย้อยได้เช่นกัน ตรงกับคำแนะนำเพราะสิ่งแรกที่มันเห็น คือ ผู้หญิงสวมชุดคลุมเบอร์ก้า ตั้งแต่หัวจรดเท้า มองเห็นแต่ตา หากไม่คุ้นเคยคงเดาไม่ออกกันทีเดียวว่าใครเป็นใคร ส่วนผู้ชายจะสวมชุดยาวกรอมข้อเท้า สวมหมวก ขวักไขว่เหมือนในหนังแนวอาหรับราตรี


ในฐานะผู้หญิง มันตั้งข้อสังเกตุแนวสตรีนิยมว่า "แกเชื่อมะ ผู้หญิงจะเดินข้างหลังผู้ชายสองสามก้าว(เสมอ)" คำว่า เสมอนี่ผมเติมเองนะครับ


ระหว่างรอรับกระเป๋าเดินทาง สายพานลำเลียงค่อยๆ ทยอยข้าวของสัมภาระผู้โดยสาร เพื่อนผมมันหมุนคว้างๆ เพราะผู้คนซึ่งเพิ่งเดินทางกลับมาจากการประกอบพิธีฮัจญ์กรูกันเข้าไปมุงอยู่ตรงสายพาน ส่งเสียงโหวกเหวกเอะอะยื้อแย่งเพื่อให้ได้ข้าวของของตนก่อนใครอื่น "แล้วตูจะแย่งกะเขาได้มะเนี่ย"

....


ย่านที่พักถือเป็นย่านหรูที่สุดของเมืองเชียวนะแก (หรูเท่าที่จะหรูได้ในเมืองดาก้า) โรงแรมชื่อโรสวู้ด แถบที่เรียกกันว่า ‘กรูชาน' หมอกยามเช้าระเรี่ยผิวดิน หากมองจากโรงแรมจะเห็นตึกระฟ้าของเมืองโดดเด่นสลับกับชุมชนแออัด เมื่อถึงเวลา คนกลุ่มใหญ่จะพายเรือข้ามมาทำงานในเมือง


บังคลาเทศแยกตัวออกมาจากปากีสถาน ก่อนหน้านี้ ทั้งสองเคยเป็นประเทศเดียวกัน เรียกว่า ปากีสถานตะวันตก(ปากีสถานปัจุบัน)และปากีสถานตะวันออก(บังคลาเทศ) โดยมีอินเดียอยู่ตรงกึ่งกลาง มันบอกว่า หากย้อนไปอีก ทั้งสามประเทศเป็นผืนเดียวกัน ต่อเมื่อ ปากีสถานแยกตัวเองออกมาจากอินเดีย หลังจากนั้น บังคลาเทศจึงประกาศอิสระภาพ ก็นะ ‘คนมันถูกสาปให้มีอิสระภาพ' ผมเสริม


เปล่า มันเป็นเหตุผลทางด้านเชื้อชาติ ภาษาและวัฒนธรรม


งานนั้นมีคนแลกชีวิตเพื่ออิสระภาพมากกว่า 3 ล้านคน (ตัวเลขนี้เป็นที่ยอมรับจากแวดวงนักวิชาการทั่วโลก มันกระซิบ)


"เฮ้ย เราไม่ได้เข้าคอร์สประวัติศาสตร์นะเฟ้ย" ผมเริ่มค้าน

"เออ! จริงๆ เด็กผู้หญิงรุ่นใหม่เขาเลิกคลุมหน้าคลุมตากันแล้ว"

"..."

 

ฝั่งซ้ายของแม่น้ำ คือ ย่านชุมชนแออัด ส่วนฝั่งขวา คือ ย่านหรูที่ว่า เวลากลางคืน ในย่านชุมชนแออัดจะมองเห็นดวงไฟตะเกียงเป็นจุดๆ ส่วนฝั่งขวาจะเห็นไฟนีออนสว่างโร่



เช้าตรู่ บนถนนในกรูชานย่านหรูที่สุดของดาก้า



อนุสรณ์สถานของการประกาศอิสระภาพจากปากีสถาน



บรรยากาศการเลือกตั้งภายในกรุงดาก้า



พระราชวังสุลต่าน ‘ลาบั๊ก ฝอร์ด' โบราณสถานและสถานที่ท่องเที่ยวติดอันดับ



อีกมุมหนึ่งในลาบั๊ก ฝอร์ด



กำแพงลาบั๊ก ฝอร์ด



กำแพงลาบั๊ก ฝอร์ด ในมุมกว้าง มองเห็นชายหญิงมานั่งพักผ่อน



ยามเช้าบริเวณแยกไฟแดง กลางกรุงดาก้า



ชาร้อนๆ ครับ!!

 

บล็อกของ กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์

Vietnam ONE WAY #1 เส้นทางสู่สะหวันฯ

กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
นานหลายเดือนที่ผมกับยาดาวางแผนการเดินทางไปเวียดนาม ความจริงก็คือ เรามาเร่งหาข้อมูลเอาโค้งสุดท้ายก่อนจะถึงกำหนดเดินทางเพียงอาทิตย์เดียว ข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับเส้นทางเข้าสู่เวียดนามมาจากหลายทาง ทั้งจากเพื่อนที่เคยไปและไม่เคยไป (แต่มีคนรู้จักหรือมีเพื่อนเคยไป) ทั้งจากหนังสือและเว็บไซต์ ศูนย์ข้อมูลการท่องเที่ยวทั้งไทยและเทศรวมถึงโลนลี่ พลาเน็ต ฉบับเวียดนาม ที่ลงทุนไปหาซื้อมาตั้งแต่ 6 เดือน ก่อนวันออกเดินทาง (16 วัน ระหว่างวันที่ 3-18 เมษายน 51)ทำไมถึงเวียดนาม อย่างไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย คือ อยากไปว่ะ!

สาละวิน ไม่มีเสียง #2 บวชป่าแก่งเว่ยจี

กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
...เรือเล็กทะยานออกจากบ้านท่าตาฝั่ง แหวกสายน้ำเห็นเป็นแนวตามความเร็วของเครื่องยนต์ นกนางแอ่นหางลวดโผตัวอยู่เหนือผิวน้ำสีแดงขุ่น เดือนพฤษภาคม น้ำสาละวินจะเป็นสีแดงขุ่น เป็นไปตามระบบธรรมชาติของแม่น้ำสาละวินที่ถูกยกให้เป็นพื้นที่ของความหลากหลายโลกทั้งในแง่ของชีววิทยาและแง่งามทางวัฒนธรรมแม่น้ำสาละวินเปรียบเสมือนเส้นเลือดใหญ่ที่หล่อเลี้ยงชีวิตสองฟากฝั่งน้ำมาอย่างยาวนาน ยาวนานมากพอที่จะสร้างสรรค์รูปแบบทางวัฒนธรรมที่สอดคล้องเป็นหนึ่งเดียวกับระบบทางนิเวศน์วิทยาชนเผ่าโบราณใช้สายน้ำสาละวินเป็นเส้นทางสัญจรติดต่อทำมาค้าขายกันมาตั้งแต่ครั้งอดีตอันรุ่งเรือง ตั้งหลักแหล่งเป็นชุมชนโบราณ…

สาละวิน ไม่มีเสียง #1 บวชป่าบ้านท่าตาฝั่ง

กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
..........‘พวกเรา’ มาถึงหมู่บ้านแม่สามแลบก่อนเที่ยงเล็กน้อยหลังจากที่ต้องผจญกับโค้งนับร้อยโค้งตลอดคืนบนเส้นทางจากกรุงเทพฯถึงตัวอำเภอแม่สะเรียงและจากตัวอำเภอแม่สะเรียงถึงหมู่บ้านแม่สามแลบ ระยะทางที่เหลือ คือ ถนนลูกรังที่เต็มไปด้วยฝุ่นสีแดงและคันดินระหว่างหน้าผาที่ถล่มเป็นโพรงลึกตลอดเส้นทางจุดหมายของการเดินทาง คือ งานพิธีบวชป่าสาละวินเฉลิมพระเกียรติ ‘ในหลวงของเรา’ งานบวชป่าสาละวินเฉลิมพระเกียรติ (6-9 พ.ค. 51) ถูกจัดขึ้น 2 จุด จุดแรก คือ หมู่บ้านท่าตาฝั่ง จุดที่2 คือ หมู่บ้านแม่ดึ๊ ต.แม่คง อ.แม่สะเรียง จ.แม่ฮ่องสอน การเดินทางไปยังจุดบวชป่าทั้ง 2 จุด จะต้องโดยสารเรือ จากหมู่บ้านแม่สามแลบ…

บางใบหน้าริมถนนราชดำเนิน

กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
ยามสายวันอาทิตย์ วันหยุดพักผ่อน สำหรับกลุ่มซ.โซ่อาสา กลุ่มอาสาสมัครจะมาสอนเด็กๆ ริมถนนราชดำเนิน ด้านข้างโรงแรมรัตนโกสินทร์......แผ่นกระดาษสีขาวโจทย์บวกลบเลขอย่างง่ายกับโยงคำผิดภาษาไทยได้รับการแจกจ่ายให้เด็กๆ ลูกๆ แม่ค้าพ่อค้าบริเวณนั้นได้ฝึกหัด ...โดยมีอาสาสมัคร กลุ่มซ.โซ่ อาสา เป็นพี่เลี้ยงคอยฝึกสอน...เรียนเล่นและรอยยิ้มสนุกสนานกับขนมนมเนยเล็กๆ น้อยๆ ...ซ.โซ่ อาสา เป็นกลุ่มอาสาสมัครมีมาร่วมกันโดยไม่รู้จักกันมาก่อน เจอเพื่อนใหม่และทำความรู้จักกับกลุ่มครูปู่ http://blogazine.prachatai.com/user/ginnagan/post/101

รอยยิ้มเปื้อนโคลน

กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
1ตี 5 ครึ่งของวันศุกร์ที่ 25 สิงหาคม 2549 ท้องฟ้ากำลังจะเปลี่ยนจากสีดำเป็นสีขาว ชาวจิตอาสา (เกือบ) 20 ชีวิต นัดรวมพลกันหน้ามหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ท่าพระจันทร์ บทเริ่มต้นของการเดินทางรวมใจสร้างห้องสมุดดิน (25-27 ส.ค.49) กับกลุ่มรักษ์เขาชะเมา จ.ระยอง คนกวาดถนน รถเก็บขยะและแม่ค้าขายผัก นักเรียน พนักงานห้างและพนักงานออฟฟิศ ผู้บริหาร ครู-อาจารย์และนักการเมือง คือ ลมหายใจของกรุงเทพฯ (มหานครของเรา) กับการเริ่มต้นของชีวิตอีกครั้ง ผมไปถึงที่นัดหมาย 06.00 น. (ฮา)

สวนแห่งการให้กับความคิดของหมิง

กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
ไม่มีของฟรีในโลก ออกจะเป็นวลีที่คุ้นเคยสำหรับคนในโลกยุคนี้ ยิ่งสถานการณ์ราคาน้ำมันแตะเพดานที่ 35 บาท (คาดการณ์ว่าน่าจะเร็วๆ นี้) ทำให้ผู้ประกอบการแท็กซี่ ขสมก. เรือคลองแสนแสบ เรียกว่า ขนส่งมวลชนแทบทุกประเภท ขยับแข้งขาขอขึ้นราคาค่าตัวกันถ้วนหน้ายุคข้าวยากหมากแพง คงไม่ต้องพูดถึงเรื่องการให้งานการให้ในสวน สวนกระแสคำพูดข้างต้น .....ดอกไม้งามในสวนแห่งการให้ถูกจัดขึ้นบริเวณอุทยานเบญจสิริ ภายใต้นิยามที่ว่า “แล้วงานศิลปะแห่งการให้จะกลายเป็นดอกไม้ในสวน” ระหว่างวันที่ 14 กุมภาพันธ์-14 มีนาคม 2551 (mormor.org) เน้นการสร้างสรรค์แนวงานผ่านวิธีคิดของบุคคลในแวดวงแห่งการให้และศิลปินอาสา มากกว่า 100…

ลีลาของสีสัน

กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
แถบม่วงของกระหล่ำสีกลีบหยักของกล้วยไม้บางดอกดูแปลกตาดี

แทนดวงตาให้น้อง

กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
เสาร์วันหนึ่งกลางสวนรถไฟ กรุงเทพมหานคร ติดตลาดนัดสวนจตุจักรที่คนกรุงคงจะรู้จักกันเป็นอย่างดีเพราะกลางเมืองใหญ่เช่นนี้จะมีสักกี่สถานที่ที่จะมีสีเขียวให้ได้สูดลมหายใจได้เต็มปอดกิ่งใบสีเขียวแก่จัดของต้นก้ามปูใหญ่ยื่นยาวแตกกิ่งก้านสาขาร่มครึ้มอยู่กลางสวน ดอกตะแบกสีม่วงร่วงเกลื่อนพื้นตัดกับสนามหญ้าสีเขียว เด็กผู้พิการทางสายตาจากโรงเรียนสอนคนตาบอด อนุเสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ฝั่งโรงพยาบาลราชวิถีส่งเสียงเจี๊ยว รอเวลาที่จะได้ เฮละโลกลุ่มกิจกรรมอิสระเล็กในชื่อกลุ่ม Pay Forward นำเด็กที่มองไม่เห็นมาทำกิจกรรม แรลลี่เพื่อเด็กพิการทางสายตา เด็กๆ จำนวน 24 คน…

โปสการ์ดถึงคน(บางคน) จาก(ประชาชน)อย่างผม ภาคสอง

กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
1.ฉันปลูกต้นไม้วางปุ๋ยเคมีหวังหยั่งรากถึงกิ่งแก้ว2.เนิ่นนานมาแล้วที่จิตสำนึกผมสลายแตกดับพร้อมความดีงาม3.คุณอาจไม่เชื่อเรื่องพรหมลิขิตเมื่อสี่เหลี่ยมรูปหนึ่งตามหาแผ่นดินตาย4.เขาแบ่งปันสีน้ำเงินแก่ผู้ยากไร้หวังลอยสู่ก้อนเมฆ5.ความหวานในทุนนิยมโรยด้วยงาดำตาดำๆ6.ลิ้มรสอำนาจมาหลายสมัยไม่เคยรู้จักพอเพียง คืออะไร7.ผมห่มคลุมแผ่นดินด้วยเงิน บารมีด้วยความชอบธรรม8.ผมไตร่ตรองถึงความซื่อสัตย์และพบเพียงความว่างเปล่าที่ไร้อำนาจ ขอบคุณ ‘โซไรด้า’ น้องที่แสนดี 

โปสการ์ดถึง (คน) บางคน จากประชาชน (อย่างผม) ภาคหนึ่ง

กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
 1.ดอกไม้มวลชนเดินขบวนเรียกร้องแบบเรียนประชาธิปไตย2.เหตุผลของบางคนหักล้างไม่ได้เมื่อเทียบกับกลีบใบของแผ่นดินที่ร่วงหล่น3.สีชมพูแต้มดวงหน้านกขมิ้นคือ ฝันอันเลือนลางของหนุ่มสาว4.ฉันหวังเห็นแผ่นดินสูงขึ้นด้วยความรักมิใช่ด้วยทรราชย์5.เราเรียกร้องด้วยเสียงเพลงขับไล่ความมืดดำบนถนนแห่งเสรีภาพ  6.ฉันเด็ดใบไม้จากราวป่าเก็บมาฝากสังคมเมือง7.ทุกอย่างเคลื่อนไหวด้วยพลังความดีงาม8.เมื่อฉันลอยตัวให้สูงขึ้นจากทุนนิยมจึงเห็นเวิ้งฟ้าสีฟ้าห่มคลุมเม็ดดิน9.เศษดินคือ บางอย่างที่เหมือนจะไร้ค่าทั้งที่ความจริงฉันก็มาจากสิ่งนี้10.…

ทิเบต : นองน้ำตาแห่งอิสระภาพ

กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
 ‘FREE TIBETAN’08.30 น. - 19 มีนาคม 2551อากาศหน้าสถานทูตจีน ริมถนนรัชดาร้อนสุดขีด พนักงานกทม.บนรถบรรทุกน้ำสีเขียวปล่อยน้ำออกจากสายพลาสติกกลมเทาพุ่งกระจายฟูฝอยเพื่อทำความสะอาดฟุตบาธตามปกติเวลาทำงาน ไล่เรื่อยมาจากแยกพระรามเก้า-อสมท.-ฟอร์จูน ทาวน์-แยกศักดิ์เสนา ก่อนจะหยุดกึกที่หน้าสถานฑูตจีนเพราะเห็นกลุ่มคน กลุ่มใหญ่ชูป้ายกระดาษ กางผืนธงชาติรูปร่างแปลกตา อย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน“ประท้วงนี่หว่า” อย่างเห็นเป็นเรื่องธรรมดาเหมือนกับเวลาทำงาน เขาขับรถผ่านไปไม่หันมามอง...ตำรวจนำกำลังมากั้นแผงเหล็กหน้าสถานฑูตตั้งแต่เช้าแล้ว แดดสายเริ่มทวีความร้อนสุดขีดขึ้นทุกขณะ…

"แม่ดึ๊" เหตุผลที่คนควรอยู่ด้วยกัน

กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
มีสถานที่ใดบ้างในโลก ที่ทำให้เราคิดถึงได้อย่างจริงๆ จังๆ ,คิดถึงและต้องกลับไปอีกครั้ง หากไม่มีความทรงจำ ,ก็คงไม่มีอดีตและอนาคต หมู่บ้านแม่ดึ๊จึงเป็นหลายเหตุผลที่คนหลายคนควรจะทำความรู้จักหมู่บ้านแม่ดึ๊ ตำบลแม่คง อำเภอแม่สะเรียง จังหวัดแม่ฮ่องสอน เป็นหมู่บ้านริมฝั่งแม่น้ำสาละวิน เพิ่งมีโรงเรียนและครูได้ไม่นานเดือน ,สำหรับคนกะเหรี่ยงที่นั่น โลกภายนอก คือ บางสิ่งที่ควรจะเรียนรู้...“นาย ,นายเคยเขียนแคนโต้เกี่ยวกับแม่ดึ๊เอาไว้ใช่หรือเปล่า” ผมออกปากกะน้องอย่างนั้น“ไมพี่ เขียนไว้นานแล้ว ตั้งแต่ไปค่ายจิตอาสากับพี่นั่นแหละ”“เอ่อ ครือ..ผมคิดว่า เอ่อ...ผมอยากได้งานนายมาประกอบภาพว่ะ”ผม ‘เอ่อ’…
↑