Skip to main content



มุมหนึ่งของเชียงคาน จ.เลย ,หากใครเคยไปเชียงคานจะเห็นแม่น้ำโขงยาวสุดลูกหูลูกตา ก่อนจะลับหายเข้าไปยังฝั่งลาวตรงแก่งคุดคู้ ,ในภาพมองเห็นเรือดูดทรายเอกชน ,แนวโน้มการพัฒนาเพื่อให้เป็นเมืองท่องเที่ยว ,คนที่นั่นออกปากปฏิเสธเป็นพัลวันถึงความไม่ต้องการให้เจริญขีดสุดแบบปาย ,แต่ขณะเดียวกันก็อ้าแขนต้อนรับนักท่องเที่ยว ,รวมถึงนักเก็งกำไรเข้ามาหาซื้อที่ดิน ,หลับตาก็พอมองออกว่าภายในระยะ 5-10 ปี เชียงคานจะอยู่ในสภาพของเมืองท่องเที่ยวที่ถึงพร้อมไปด้วยสาธารณูปโภคที่เสนอสนองความต้องการของคนในทุกระดับชั้น ,แต่ความเห็นส่วนตัว ผมชอบปายคับ
(คลิ๊กที่ภาพเพื่อขยายภาพ)

 

 



สามพันโบก จ.อุบลราชธานี เคยถูกเสนอเอาไว้ในกันและกัน ครั้งหนึ่ง ,สิ่งที่น่าสนใจ คือ โบกหรือหลุม เล็กใหญ่ อันเกิดจากการกัดเซาะของสายน้ำโขง ,แหล่งท่องเที่ยวแห่งนี้ ดังเป็นพลุวันเฉลิมเมื่อพี่เบริ์ดเป็นพรีเซ็นเตอร์ ถ่ายทำโฆษณาเที่ยวไทยครึกครื้น เศรษฐกิจไทยคึกคัก ,รวมทั้ง หนังฟอร์มหด สามพันโบกที่เพิ่งลาโรงไปเมื่อปีที่แล้ว พร้อมกับบรรดานักท่องเที่ยวไทยเทศที่ต้องการเห็นโบกกันกระจะตา ,มุมนี้เป็นเพียงมุมเดียวเท่านั้น จริงๆ สามพันโบกเหยียดยาวกลางสายน้ำ ,หาดทราย ผักสวนครัวริมหาด ,อีกไม่นานนักท่องเที่ยวจะมากกว่านี้ เชื่อผม
(คลิ๊กที่ภาพเพื่อขยายภาพ)


 



ริมถนน ,จุดหนึ่งระหว่างเส้นทางแม่สอด-อุ้มผาง จ.ตาก ,ระหว่างเส้นภูเขา แฉกของแสงสุดท้ายแยงเข้าไปในกลีบเมฆมองเห็นเป็นริ้วๆ เหมือนชายหาด ,จนอดไม่ได้ที่จะจอดรถขอสักแชะ ,และหลายๆ แชะๆ ๆ ๆ ๆ ,จริงๆ ภาพนี้ในความเห็นผมน่าจะเพิ่มฉากหน้าเข้าไปอีกหน่อย มันน้อยไป เพราะผมมัวแต่มองท้องฟ้า , เฮ้อ มัวแต่มองที่สูงถึงได้พลาด
(คลิ๊กที่ภาพเพื่อขยายภาพ)


 


ตัวเมืองเชียงใหม่ จ
.เชียงใหม่ ,จากจุดชมวิว ทางขึ้นดอยสุเทพ ,ในเงาเมฆสีขาวเป็นปุยๆ พร้อมกับลมพัดเอื่อยๆ ,แดดอ่อนๆ ,ราวกับว่า มองเห็นโลกด้วยสายตาของนก ,ไม่แปลกที่ว่า ทำไมเราถึงชอบอยู่ที่สูง กันนัก ,อิอิ ภาพนี้ตัวอาคารบ้านเรือนถูกตัดรายละเอียดมากไปสักหน่อยเพราะมันไกล ,คับ
(คลิ๊กที่ภาพเพื่อขยายภาพ)


 


สองภาพของสะพานมอญอันเลื่องลือ ใน จ
.กาญจนบุรี มุมหนึ่งจากสะพานซองกาเลีย รีสอร์ท ,กลางแม่น้ำ 3 สาย ณ.จุดที่เรียกกันว่า สามประสบ คือ แม่น้ำรันตี บีคลี่ และซองกาเลีย มาพบกัน ,เรือนแพ รีสอร์ทริมน้ำ ป่า ขุนเขา สะพานไม้ ,คนมอญ ,ผมหลงรักคนมอญ ผมขอสารภาพ
(
คลิ๊กที่ภาพเพื่อขยายภาพ)

 

บล็อกของ กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์

กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
ใบไม้ปลิดออกจากขั้ว กลายเป็นสีขาวกลางผืนป่าสีเขียว
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
   ฮ่อมดง มองเห็นเป็นพุ่มๆ ริมทาง
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
ดงน้อยเป็นจุดที่นักท่องเที่ยวมักจะหยุดค้างแรม มีห้องน้ำที่ทำด้วยไม้ไผ่สานใบตองตึงต่ออย่างหยาบๆ ในห้องขุดลึกเป็นโพรงราวๆ 3 เมตร ปากหลุมเป็น 4 เหลี่ยมจัตุรัสขนาด 1x1 เมตร มีไม้พาดระหว่างปากหลุมให้นักท่องเที่ยวเข้าไปนั่งทำธุระทั้งหนักและเบานักเดินป่าสัก 10 คน มาถึงดงน้อยในเย็นวันนั้น อากาศขมุกขมัวทำให้เวลากลางวันสั้นกว่าเวลากลางคืน มืดสนิทภายใต้อ้อมกอดของขุนเขาและราวป่า ลูกหาบของคณะเดินป่าชุดนั้นเริ่มอุธทรณ์ เมื่อพวกเขาคิดว่า จะเดินไปอ่างสลุงในคืนนั้น เพื่อให้ทันดูทะเลหมอก“หากพวกคุณจะไป พวกคุณไปได้เลย ลูกหาบ(4 คน)จะพักที่นี่แล้วตามไปพรุ่งนี้”“อ่าว แล้วเราจะเอาอะไรกินคืนนี้” หนึ่งในนั้นเริ่ม…
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
ผมยืนมอง ขาหมูอวบๆ สีน้ำตาลเข้มแช่อยู่ในน้ำพะโล้ที่ร้านพรเพ็ญ(ขาหมูเสวย เจ้าเก่า)มันนอนนิ่งๆ รอคนขายเอามีดมาปาดบางๆ โปะลงบนข้าวให้ลูกค้า ไอร้อนหน้าเตาพอจะช่วยให้เนื้อตัวผมเบาขึ้นจากความหนาวนอกร้านที่กัดกร่อนถึงกระดูก"ซื้อขาหมู 100 บาท ครับ" ผมบอกคนขายแกกำลังวุ่นวายอยู่กับงานขายตรงหน้า ลูกค้าเริ่มทยอยเข้ามาหนาตา แดดสายแหย่ตัวรอดตามช่องชายคา ผมคิดว่า เราน่าจะซื้อขาหมูขึ้นไปกินบนดอยหลวงเชียงดาว...
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
ผมเจอ สาม พัน โบก โดยบังเอิญ คุณป้าจากสองคอน รีสอร์ท แกบอกว่าให้ขับรถไปสัก 3 กิโลเมตร เลี้ยวซ้าย สุดสวนมะขามของอาจารย์เรืองประทิน นั่นแหละอาจารย์เรืองประทิน ชายร่างใหญ่ ผิวสีน้ำตาลไหม้ ผมหยักศกสีดำสนิท ทำให้แกดูขรึมๆ แต่รอยยิ้มที่ออกมาจากดวงตาเล็กๆ คู่นั้น บอกว่า แกเป็นคนมีไมตรี“นาย 2 คน มาจากที่ไหนกัน” แกทักด้วยน้ำเสียงแบบพ่อพิมพ์ภูธร“กรุงเทพฯ ครับ” เพื่อนผมบอก ก่อนจะเล่าที่มาที่ไปและมาที่นี่ได้ยังไง“โอ้ว นั่น คุณเดินลงไปสำรวจสิ” แกชี้ไปที่กลุ่มโขดหินเว้าแหว่ง ข้างหน้า
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
ทะเลแหวก ที่หาดนพรัตน์ธารา เสียงเครื่องเรือหางยาวออกจากฝั่ง พรายฟองทะเลสีขาวละเอียดแหวกออกเป็นสายตามความเร็วของเรือ ไกลออกไปสุดลูกหูลูกตา ขอบฟ้ากับผืนน้ำจรดกันแทบเป็นเนื้อเดียวอาสาสมัครลงความเห็นว่า เราควรจะไปทะเลแหวกอุทยานแห่งชาติหาดนพรัตน์ธารา-อ่าวพระนาง หมู่เกาะพีพี หรือ "หาดคลองแห้ง" ตามคำเรียกเดิมของคนพื้นถิ่น ด้วยเหตุผลง่ายๆ ทางภูมิศาสตร์ช่วงน้ำลง น้ำคลองซึ่งไหลลงมาจากภูเขาทางด้านเหนือจะแห้งขอด ทรายขาวละเอียดปนเปลือกหอยยาวเหยียดจะโผล่เหนือผืนน้ำ ทอดยาวลงทะเล ก่อนจะบรรจบกับเกาะเขาปากคลอง เข้ากันได้ดีกับทิวสนริมฝั่ง กลายเป็นภูมิทัศน์ชายหาดแปลกตาสำหรับนักท่องเที่ยว ไกลออกไป…