มีสถานที่ใดบ้างในโลก ที่ทำให้เราคิดถึงได้อย่างจริงๆ จังๆ ,คิดถึงและต้องกลับไปอีกครั้ง หากไม่มีความทรงจำ ,ก็คงไม่มีอดีตและอนาคต หมู่บ้านแม่ดึ๊จึงเป็นหลายเหตุผลที่คนหลายคนควรจะทำความรู้จัก
หมู่บ้านแม่ดึ๊ ตำบลแม่คง อำเภอแม่สะเรียง จังหวัดแม่ฮ่องสอน เป็นหมู่บ้านริมฝั่งแม่น้ำสาละวิน เพิ่งมีโรงเรียนและครูได้ไม่นานเดือน ,สำหรับคนกะเหรี่ยงที่นั่น โลกภายนอก คือ บางสิ่งที่ควรจะเรียนรู้
...
“นาย ,นายเคยเขียนแคนโต้เกี่ยวกับแม่ดึ๊เอาไว้ใช่หรือเปล่า” ผมออกปากกะน้องอย่างนั้น
“ไมพี่ เขียนไว้นานแล้ว ตั้งแต่ไปค่ายจิตอาสากับพี่นั่นแหละ”
“เอ่อ ครือ..ผมคิดว่า เอ่อ...ผมอยากได้งานนายมาประกอบภาพว่ะ”
ผม ‘เอ่อ’ อย่างเกรงใจแกมขอกันดื้อๆ
“จริงเหรอพี่! เอาดิๆ”
เออ ดูมันเวอร์ๆ หว่ะ
^.^.^.^.^.^.^.^.^.^.^.^.^
‘แม่ดึ๊’ เหตุผลที่คนควรอยู่ด้วยกัน
1.บางเวลาของที่นี้
เดินทางไปกี่นาที
ฉันไม่เคยนับ
2.ระหว่างสายน้ำเส้นนี้
มีบางสิ่งไม่เท่ากัน
เราเรียกมันว่า "สิทธิ" หรือเปล่า
3.เสียงเด็กน้อยบางคน
ดังไม่เท่าเสียงหายใจ
รัฐมนตรี
4.ดนตรีของเราคือ
เสียงหัวเราะ
คนที่นี้
5.บางดินแดน
ไม่ต้องการ
ดินแดน
6.บางดินแดน
เพียงต้องการ
อาบน้ำห้วย
7.ฉันสร้างบางอย่างให้เธอได้
เช่น โรงเรียนและเสาธง
ที่เหลือ ฉันได้จากเธอ
8.สาละวินเดินทางมาจากไหน
ฉันเดินทางมาจากแดนไกล
เรา...มีบางอย่างร่วมกัน
9.อุดมการณ์คืออะไร
สำหรับฉันมันก็แค่
รอยยิ้มเด็กแม่ดึ๊
10.บางเช้าฉันเห็น
แสงอาทิตย์เดินทางมาพร้อม
ควันฟืน
11.ค่ำนี้เราจะกินอะไร
ดนตรี กวี ...หรือ
ความสุข
12.เหงื่อฉันไหลเปื้อนเสื้อเธอ
ที่เช็ดให้
ในเที่ยงวันหนึ่ง
13.ก่อนเดินทางมีอะไรบ้างที่เราคิด
หลังจากนั้น
มีอะไรบ้างที่เราจะไม่ลืม
14.แม่ไม่เคยถามถึงสิ่งที่เราเลือก
แม่เพียงเอ่ย
เจ้าจะกินอยู่อย่างไร ลูกเอ๋ย
15.มิตรภาพสำหรับบางคนคืออะไร
สำหรับฉัน
เราเดินทางด้วยกันบนเรือควาย
16.เสียงเตหน่า...คล้าย
เสียงเปียโน...คือ
โด เร มี ฟา ซอล ลา ที โด
17.เราฟังสิ่งที่เธอพูดไม่เข้าใจ
แต่เราแน่ใจว่าเธอหมายถึง
ยะ แอ นา
18.แม่ดึ๊ ไม่มีวาดอยู่ในกระดาษแผ่นใดบนโลกนี้
ยกเว้น
กระดาษในหน้าบันทึกของฉัน
19.เราเห็นอะไรบ้าง ณ ที่แห่งนั่น
สายน้ำ ต้นไม้ ผู้คน
เราเรียกมันว่าสิ่งมีชีวิตหรือเปล่า
20.การเดินทางคงไร้ความหมาย
หากฉันเพียงแค่รู้จักผู้อื่น
ทว่า ไม่รู้จักตัวเอง
21.คาดหวังกับรอคอย
เธอเลือกอย่างใด
รอคอยหรือคาดหวัง
22. โอ้! หนุ่ม - สาว
การเดินทางของเจ้ามีจุดหมายอยู่ที่ใด
ตัวเอง หรือผู้อื่น
23.ไม่ใช่สิ่งจำเป็นที่เราต้อง
ถามหาความหมายจากชีวิต
ด้วยตัวคนเดียว
24.เดินทางมาก...ไม่รู้ว่าจะ
เข้าใจโลก
มากไปหรือเปล่า
25.ค่ำหนึ่ง...บางใบไม้
ปลิวทักทาย
พระจันทร์
26.ฉันใช้เวลาทั้งหมดที่ค่ายแห่งนี้
ด้วยการ
มีความสุข
แคนโต้ทั้งหมดนี้เป็นของ ‘โซไรด้า’ เขียนผ่านความรู้สึกระหว่างที่เธอไปออกค่ายสร้างโรงเรียนที่หมู่บ้านแม่ดึ๊ในโครงการจิตอาสากับมูลนิธิกองทุนไทย , ‘แอะนา แอะโดะ แม่ดึ๊’ ..เธอลงท้ายเอาไว้อย่างนั้น
*นำขึ้นจอครั้งแรกที่ www.rsalife.com
ฝั่งจอดเทียบเรือ ท่าแม่ดึ๊
สภาพบ้านเรือน หมู่บ้านแม่ดึ๊
คุณแม่เอาร้องเท้าหนูมาตากแดดฮับ!
แม่ลูกน้อย คนนี้ กำลังจูงลูกมาเก็บผ้าของตัวเอง
เด็กๆ มักจะอายเสมอเมื่อเห็นคนแปลกหน้าถ่ายรูปของพวกเธอ
ส้วม!
ชุมชนน่าอยู่ หมู่บ้านสะอาดปลอดขยะ
น้องหมาแม่ดึ๊ มันนอนผิงแดดใต้ถุนบ้าน