ปล่อย
ปล่อยตัวเองไว้ในชะตากรรม
เดินไปในความเศร้าที่เราไม่เคยพบ
ที่ไหนๆ ล้วนเต็มไปด้วยหนามไหน่ที่เรามองไม่เห็น
พิษร้ายในดวงตามีอยู่ในทุกคู่
แหละเหล่าลิ้นนานา
ก็พร้อมที่ปรามาศสบถด่าเราอย่างเงียบเชียบ
โลกนั่นมาก่อนหน้า
ถมทับซากเศษโบราณไว้บนรอยเท้าที่เราเดินย่ำ
เมืองกี่เมือง มหานครกี่มหานคร
ความเก่าก่อนกลบฝังมันไว้ ให้เราท่องไปบนมัน
ชะตากรรมเก่าก่อนหลงเหลือให้เราค้นหา
เพื่อกลับไปเป็นอย่างที่เคยเป็น
..........................................
อย่าเพริศไหวในคำเชิญชวนของความสำเร็จที่ไม่มีอยู่จริง
ดื่มด่ำความปร่าขมที่มีอยู่ข้างในจนได้รู้
เดินท่องไปบนชะตากรรมของเรา
ปราชญ์ อันดามัน